Zwierciadło

Co widzisz gdy patrzysz w zwierciadło co dnia? Widzisz wyprostowany naród dumny ze swych korzeni i tradycji pośród tych co na kolanach? A może naród z ulgą rzucający wymaganą ceremoniałem grudę na wyczekiwaną od lat trumnę pokrytą flagą raz ostatni… uładzający w pośpiechu klepaczowy pamięciorys? Może jednak to naród podrygujący w transie masowych rytmów taplający się swym szczytem wyzwolenia od zasad w oparach umilaczy i gotowych recept dyżurnych autorytetów… łechtanych mile wczasami w Chorwacji i obietnicą obniżenia o ćwierć promila kilkudziesięcioletnich odsetek złodziejskich kredytów stanowiących warunek wejścia do gry i bycia poważanym  w  trendopapce warwszawkowej?  Nie wiem jak Ty, ale ja to nic nie widzę… żeby coś dostrzec w lustrze trzeba wstać z kolan i spojrzeć prosto przed siebie z dumnie podniesioną głową…  

a jak mawiał swymi rysunkami niezawodny Niewolnik własnych genów:

 

„… nie potrafię pisać bez Ekranu…”

 

nie potrafię pisać na papierze ponieważ papier wszystko przyjmie… a tak pisać to się brzydzę. A w lustro spojrzeć się boję… A ty?