Wyrwane z kontekstu: Straight story

Powiada św. Paweł, że mądrość tego świata jest głupstwem u Boga (1 Kor 3,19). Otrzymaliśmy w darze intelekt i bardzośmy z tego radzi. Czujemy dumę, wynosimy się ponad piramidę wszelkich stworzeń. Miarą intelektu wartościujemy też samych siebie. Tytani rozumu, „mózgowcy” otoczeni są z reguły powszechnym szacunkiem, czasami wzbudzają zabobonny lęk.

 

Ostatnie wieki to tryumf nauki i techniki. Na czym polega ów tryumf? Na tym, że lawina tzw. postępu zmiotła wszystko inne, nadwątliła wiarę, skundliła kulturę, dokonała przerażających spustoszeń, unifikując w wymiarze globalnym obyczajowość, systemy wartości: dziś czy to na Czarnym Lądzie, czy w dalekiej Japonii dominuje stereotyp życia przywleczony przez białego człowieka: praca, dom, samochód, giełda, stadion, kino, telewizja, chat, blog…

Taki to tryumf „białego” intelektu.

Któż z nas więc lubi, by nazywano go prostaczkiem? Słowo „prostak” funkcjonuje dziś jako inwektywa. Jeśli już nie dysponujemy imponującym intelektem, staramy się to ukryć (zjawisko owo dobrze ilustruje dowcipne powiedzenie: jedynie rozum rozdzielił Pan Bóg sprawiedliwie, skoro nie znalazł się nikt z pretensjami, że dostał za mało).

Tymczasem Chrystus dziękuje Ojcu za to, że objawił prawdę nie uczonym w piśmie i faryzeuszom, lecz zwykłym prostaczkom: nieokrzesanym rybakom, celnikom. Przecież to oni zostali wybrani na kapłanów Nowego Przymierza!

 

Przyjrzyjmy się ludziom prostym. Jak się cieszą życiem. Jak żyją w harmonii z przyrodą. Jak prostotą serca służą bliźnim. Jak prostymi słowami i gestami wielbią Boga.

Tak żyłem i ja – do pewnego czasu. Posłuchajcie mojej prostej historii.

 

W czasach licealnych odszedłem od wiary wpojonej mi w dzieciństwie przez Rodziców, prostych galicyjskich chłopów, których gorąca, prostolinijna religijność nigdy chyba nie skażona zwątpieniem do dziś bywa przedmiotem mej zazdrości. Od­sze­dłem – i jest to zapewne przypadek w tamtych latach typowy – zauro­czony mocą tzw. nauki. Powierzchowność (dziś to wiem!) spojrzenia na jej do­konania nie pozwoliła dostrzec rys na, zdawałoby się, doskonałej mozaice krzyczącej wręcz logiką powiązań, oślepiającej prostotą (pozorną, jak mia­łem się później przekonać) tłumaczeń, miażdżącą potężnymi mac­ka­mi racjo­nalizmu wątłą roślinkę mej wiary hodowaną na niepewnej glebie senty­men­talizmu.

Mechanizm, który tu zadziałał odwiódł od wiary niejednego młodego czło­wieka, który, podobnie jak ja, pełen kompleksów trafił z zabitej deska­mi wsi w wartki nurt wielkomiejskiego życia. Poszukując swojej szansy, od­nalazł ją w predyspozycjach intelektualnych. Jak miał więc nie wierzyć w moc rozumu, skoro dzięki niemu osiągnął sukces i zyskał akceptację środowiska?

O tym, że potęga rozumu, wszechmoc nauki są iluzją zaledwie, miałem się przekonać później. Wówczas, gdy traciłem wiarę, zabrakło ludzi, by tę prawdę przede mną odkryć. Za to mnóstwo było takich, którzy pieczoło­wi­cie umacniali kiełkujące we mnie przekonania pozytywistyczno-materia­lis­tyczne. Pojawiali się jako autorzy książek popularnonaukowych, które chło­­nąłem, jako lektorzy wiadomych instytucji, pielgrzymujący po inter­na­tach i szkołach apostołowie naukowego światopoglądu.

Odzyskałem wiarę w latach studenckich, gdzieś między sinymi od papierosowego dymu pokojami akademików, a małą salką duszpasterstwa akademickiego wypełnioną gorącogłową bracią studencką. Między sala­mi wykładowymi, gdzie pełen skupienia uprawiałem mozolną wspi­nacz­kę ku wyżynom ścisłej wiedzy a długimi alejami parku, gdzie na trwają­cych nieraz do brzasku spacerach wykłócałem się z wierzącymi przy­jaciółmi mocno nieraz zdegustowanymi mym racjonalistyczno-pozytywis­tycznym skrzy­wieniem.

Złożyłem broń gdy przekonałem się na własnej skórze, że rację miał Pascal twierdząc iż trochę wiedzy oddala od Boga; wiele wiedzy przybliża do Niego. A także że wiedza nie jest najważniejsza.

 

Więc co jest najważniejsze?

Żegnaj – odpowiedział lis. – A oto mój sekret. Jest bardzo prosty: dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.

– Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu – powtórzył Mały Książę, aby zapamiętać.

 

Powtórz i ty. Zapamiętaj, bo to jedno z najgenialniejszych streszczeń tej prostej historii jaką jest Dobra Nowina.