Bez kategorii

NUPOLE (2)

09/07/2012

476 Wyświetlenia

0 Komentarze

8 minut czytania

Mroczny patchwork political fiction z 1987 r. – element 2

Nupolis, 15.03.19.. Fragment scenariusza odcinka serialu TV „KU PRZYSZŁOŚCI” pt. „Gość w dom” (reż. Rajmund Arnad)

Tło czołówki: Kamera śledzi sylwetkę Gertrudy pojawiającą się i znikającą w gąszczu ulicznego tłumu. Gertruda idzie swobodnie, radosnym, tanecznym krokiem. Zbliżenie kamery; ręka odgarnia niesforny kosmyk włosów, beztroska twarz. Wtem pod nogi wpada jej mały dzieciak biegnący za piłką. Przewraca się. Gertruda podnosi go troskliwie, otrzepuje z kurzu, przykuca. Dzieciak patrzy na nią zaskoczony. Najazd kamery na jego twarz, przebicie – twarz Gertrudy. Znów twarz chłopca, rozmycie, powrót do ostrości: widoczny wizerunek NUP-a, który, po kilku sekundach, falując, znika. Znów twarz chłopca, już uśmiechnięta. Odjazd kamery. Chłopak wyrywa się Gertrudzie, przypomniawszy sobie o piłce. Kobieta patrzy za nim rozmarzonym wzrokiem. Nagle odwraca się na pięcie i, podskakując niby mała dziewczynka, biegnie w kierunku domu. Kamera śledzi ją, znikającą w tłumie.

Pracownia Zenona. Półmrok. Zenon siedzi przy biurku tyłem do kamery. Pracuje. Blat pokryty papierami, walają się wykresy, wydruki komputerowe. Kamera zbliża się powoli do głowy mężczyzny. Przez moment w kadr wchodzą kobiece dłonie. Cięcie, obraz z przodu: zbliżenie twarzy zaskoczonego Zenona. Pod jego podbródkiem splecione kobiece dłonie, w granicach kadru widoczne pukle włosów. Odjazd, Zenon podnosi głowę, usiłując zerknąć na Gertrudę, która wtula się policzkiem w jego włosy. Mężczyzna delikatnie uwalnia się z objęcia.

– No co? – pyta nieufnie – Skąd ten humor? Już ci przeszło?

– Och, kochanie! – dłoń pieści jego policzki; kamera drobiazgowo rejestruje ruchy palców. – Nareszcie!

– Co się stało?

– Nie rozumiesz? Dostanę atest!

Zenon zrywa się.

– Żartujesz! Skąd wiesz?

Gertruda dumnie zadziera głowę.

– Elżbieta. Wiesz, że ona…

– Wiem, wiem – Zenon zawiedziony siada z powrotem. – Znów się skończy jak z przydziałem tych talonów subskrypcyjnych na „Dzieła Wszystkie” NUP-a. Miałaś je już w garści, przynajmniej według niej…

– Och, krzywdzisz ją! Każdemu może się noga powinąć. Gdybyś spojrzał obiektywnie… ona naprawdę wiele nam pomogła. Nie rozumiem, czemu ty jej nie cierpisz.

Zenon wstaje, idzie w kierunku okna.

– Wiesz, że nie lubię takiego załatwiania…

– Nie kłóćmy się teraz! – Gertruda podchodzi doń, oplata mu ręce wokół szyi. – Nie psuj mi humoru. Najważniejsze, że dostanę ten atest.

Zenon obejmuje ją. Ma szelmowską minę.

– Jeśli to złudzenie ma ci podtrzymać dobre samopoczucie – rozkłada ręce – nie mam nic przeciwko temu.

Gertruda otwiera usta, zamyka je, znów otwiera. Nagle wybucha szalonym śmiechem.

– Ty głuptasie! – przytula się do Zenona. – Nadal nie wierzysz! Dzwonił do niej Berton!

Zenon, zaskoczony, poważnieje.

– Skąd wiesz?

– Sama odbierałam. Chyba nie wątpisz, że poznam Bertona po głosie?

– Berton, powiadasz – Zenon trwa chwilę w zamyśleniu. – A to dopiero.

Zbliżenie jego rozjaśniającej się powoli twarzy. Cięcie, widok ogólnego planu. Zenon wyrywa się z objęć Gertrudy, Przemierza szybkimi krokami pokój, przystaje, drapie się w głowę, znów idzie, znika w kuchni. Słychać hałasy, brzęk szkła. Kamera śledzi twarz zaintrygowanej kobiety. Po chwili Zenon wraca z kieliszkami i butelką szampana. Gertruda patrzy nań oniemiała.

– Coś ty! Miał być na Święto Narodzin!

– Musimy to uczcić! – woła Zenon. Jest rozgorączkowany.

Zbliżenie kamery na kieliszki. Słychać huk strzelającego korka, w kadrze pojawia się szyjka butelki. Kamera wolno wędruje ku górze, zatrzymując się na profilach twarzy małżonków w uroczystym skupieniu spełniających toast. Odjazd kamery.

– Nie wierzyłem, że to może się udać – mówi Zenon, siadając. – I to tak szybko! Przecież ustawa obowiązuje dopiero od dwóch miesięcy!

– I jakie się zrobiły kolejki – zauważa Gertruda. – Ale ja byłam pewna, że Elżbieta załatwi. Musimy się jej jakoś zrewanżować.

– Oczywiście, oczywiście – Zenon wyraźnie myśli o czymś innym. – Słuchaj, powinniśmy zastanowić się, gdzie postawimy łóżeczko. Może zlikwidujemy moją pracownię, ten pokoik byłby w sam raz dla…

Przerywa mu gwałtowny śmiech żony.

– Ależ ty jesteś w gorącej wodzie kąpany! Toż to jeszcze kupa czasu! Najpierw będą długie badania lekarskie, próbne zdjęcia…

– Zdjęcia?

– Tak. Podobno NUP sam wybiera sobie kandydatki do osobistego…

– Chciałabyś? – to pytanie brzmi jak świst bata.

Gertruda spuszcza wstydliwie oczy. Potem podnosi je. Patrzy na pełną napięcia twarz męża. Długo milczy. Wreszcie odpowiada drżącym głosem.

– Tak.

Kamera przenosi się na twarz Zenona. Widać ustępujące napięcie. Znów twarz Gertrudy. Tu napięcie rośnie: kobieta nie umie jednoznacznie zinterpretować reakcji męża.

– Gniewasz się? – szepcze.

– Nie – odpowiada ciepło, przytulając ją. Kamera obserwuje jego twarz zza pukli włosów kobiety. Jest to twarz pełna autentycznej satysfakcji. – Dumny jestem z ciebie.

Gertruda rozjaśnia się powoli, napięcie przechodzi w melancholię. Odjazd kamery. W kadrze Zenon (od tyłu). Gertruda podbródkiem opiera się o jego ramię. Jej wzrok wędruje ku górze, po chwili nieruchomieje w wyrazie błogiego oczekiwania. Kamera czeka chwilę, by wzbudzić zaintrygowanie widza, po czym wędruje śladem spojrzenia kobiety. Zatrzymuje się na powieszonym nad drzwiami portrecie NUP-a. Zbliżenie wizerunku aż do momentu, gdy oko zajmie cały kadr. Rozmycie obrazu.

POPRZEDNI ARTYKUŁZachować młodość.

NASTĘPNY ARTYKUŁDorota Skrzypek: Śmierć 96 osób nie pójdzie na marne

tsole

Niespelniony, choc wyksztalcony astronom. Zainteresowania: nauki scisle (fizyka, astronomia) filozofia, religia, muzyka, literatura, fotografia, grafika komputerowa, polityka i zycie spoleczne, sport.

224 publikacje

0 komentarze