Polska ściana

Dzisiejsza data skłoniła mnie do refleksji. Refleksji nad tym, czy chcę być Polakiem.  Refleksji wywrotowej. Bo będzie nie-poprawnie.

Ja.

Trzydzieści parę lat.

Ciągle nie „na swoim”.

Z chorobą, która odbiera radość życia, a w kraju natrafia na opór materii w postaci NFZ-tu.

Z zaciekawieniem obserwuję:

-poczynania znajomych i nieznajomych poza granicami kraju;

-możliwości służby zdrowia poza granicami kraju;

-pęd do przodu, bez oglądania się do tyłu – poza granicami naszego kraju;

-perspektywy w różnych sferach poza granicami naszego kraju;

I tak zastanawiam się, czy cieszę się z bycia Polakiem? Czy czuję dumę narodową?

Nie!

Gdyby była możliwość urodzić się na nowo – obstawiam inny kraj.

I choć zlinczują mnie tu zaraz wszyscy miłośnicy Polski, to napiszę jedno.

Dla Boga wszyscy jesteśmy równi. Dlaczego więc granice dzielą ludzi na tych, którzy mają lepsze szanse i na tych, którzy są z góry w pewien sposób przegrani?

Nie podoba mi się mój kraj.

I ludzie nim rządzący również nie.

Jest we mnie głębokie przekonanie, iż bez względu na roszady w Rządzie, dopóki nie wymieni się wszystkich  w partiach, tak długo będziemy tkwili w tej rosnącej beznadziei.

Dokładnie 20 lat temu idąc ulicą i patrząc na światła w oknach mieszkań, krystalizowało się we mnie marzenie o życiu we własnym „M”, w kraju, który da mi szanse na godne życie.

W 44 roku, również mieli nadzieję.

I co z niej zostało dla nas – młodych?

EMIGRACJA

A zamiast kolejnej rocznicy Powstania Warszawskiego, świętowanie narodzin nowego potomka Rodziny Królewskiej…

Czy więc byłoby nam źle, gdyby Polska dziś nie była Polską?