„O roku ów”

Duch legionów Dąbrowskiego wkracza do Polski po 205 latach. Na widnokręgu Duch Sierpnia. Nie ” lewica” i „prawica”, ale patrioci i zdrajcy. Uwaga – będą prowokacje.

         Gdy w roku 1807 Napoleon wkraczał do Polski i tworzył Księstwo Warszawskie ( za co zresztą kazał sobie słono zapłacić w miejscowości Bayonne – stąd określenie " sumy bajońskie), dla Polaków nie było ważne, co sądzą o Cesarzu, jak interpretują jego Kodeks. Ważne było, że polskie wojsko z białym orłem na czapkach i z pieśnią Wybickiego jest w kraju. Pojawiła się nadzieja.

Elipsa dziejów jakby się domykała teraz w formie delikatnej, ledwie zarysowanej, ale jednak interesującej aluzji.

Zostawmy jej rysunek  na koniec tego posta.

Teraz o Duchu Sierpnia. Składał się on z trzech sprzężonych ze sobą w mocny węzeł postaw i dążeń emancypacyjnych. A więc z pragnienia poprawy bytu socjalno-meterialnego, pragnienia wolności demokratycznych oraz uszanowania  przez władzę religijności Polaków. Co do tego ostatniego pragnienia to dziennikarze przybywający wtedy z zachodniej zlaicyzowanej Europy, byli zadziwieni widząc na fabrycznych bramach święte obrazy oraz masowe msze wewnątrz tych fabryk. A to właśnie zespolenie tych trzech pragnień uczyniło Sierpień tak potężnym i zwycięskim.

Mamy rok 2012. Od samego jego początku  prawie tydzień za tygodniem a czasem dwa razy w tygodniu wyalienowane władze naszego Państwa przeprowadzają ataki na żywotne interesy obywateli. Tymczasem ci obywatele przestają być niczym rozproszona mgławica, jak było do tej pory. Organizują się i odnoszą raz po raz sukcesy. Tak było w sprawie ACTA, w sprawie sześciolatków w szkołach i nie tylko. Władza strzelając sobie raz po raz w stopę (Jak Bóg chce kogoś pokarać, to pozbawia go rozumu) jednak się cofa a ludzie widząc możliwość sukcesu ośmielają się. Przypomina mi się syutuacja z pierwszej połowy roku 1980, gdy przez kraj przechodziły krocząco strajki aż nastąpiła w Gdańsku kulminacja. Wiem, że teraz sytuacja jest zupełnie inna w sensie gospodarczym, że nie ma już jednego pracodawcy. Spokojnie – ludy Europy ( w tym nasi bracia Czesi) spostrzegły już, że jednak ten władca ekonomiczny istnieje, choć starannie ukryty, ale także międzynarodowy jak tamten.

Mamy więc wzrastający  nurt pragnień socjalno-ekonomicznych połączony z nurtem walki o zachowanie lub uzyskanie rozmaitych wolności. Tendencja ta jest na razie mało zespolona i niezbyt silna. Zapewne dlatego, że uderzenia władzy są tak szybkie, iż człek jest zlekka oszołomiony ( czyli oczywiście oszołom).

W płaszczyżnie walki o wolności wzbiera jednocześnie nurt obecnie silniejszy od poprzedniego. Jest to nurt patriotyczny osadzony mocno w tradycji religijnej. ( choć podział w hierarchii na tym tle jest zasmucający) Zdetonowała go katastrofa smoleńska i wszystko, co się działo przed nią i po niej w tej kwestii. Walczy on nie tylko o podstawowe prawa Narodu i Państwa ale także o obywatelskie wolności.

Nie odnosi  na razie sukcesów względem władzy, lecz jego niezwykła siła polega na tym, że działa w obrębie imponderabiliów. To nieuchwytne i traktowane czasem jako górnolotne pojęcie ma na dłuższą metę praktyczną siłę w niezłomnych działaniach ludzi, choć mogą oni nie zdawać sobie nawet sprawy, skąd ta siła się bierze.

Aby te dwa nurty zespolone metafizyką chrześcijaństwa mogły się spotkać ponownie, trzeba stanowczo odejść od jałowego już dziś podziału politycznego na " prawicę’ i " lewicę".

W Polsce podział ten dotyczy wyłącznie spraw światopoglądowo-obyczajowych, przy czym istniejąca tzw, lewica to przecież u nas niesmaczny kabaret. Czy rządząca w Polsce PO to jest prawica czy lewica? Jedni powiedzą tak, inni inaczej. Prawda jest taka, że PO jest chyba jedyną w świecie rządzącą niepodzielnie formacją urzeczoną ideologią społeczno-ekonomiczną schodzącą jednoznacznie ze światowego afisza czyli wiarą sekciarską w neoliberalizm. I to między tą formacją a społecznym pragnieniami mamy front społeczno-ekonomiczny.

Jednocześnie formacja ta ewidentnie jest na bakier z patriotyzmem.  Tak zatem front w tej sprawie przebiega między patriotami a nazwijmy łagodnie – niedojdami w tej kwestii. Niezależnie czy jakiś patriota jest gorliwym katolikiem czy ateistą-anarchistą ( anarchiści bronili swymi ciałami Cegielskiego, jak miał iść pod młotek), czy uprawia jogę czy medytacje mistrza Erkcharta. Trzeba wiedzieć co jest pierwszorzędne a co drugorzędne!

I przestać się bez sensu okładać wyzwiskami – " Ty katolu", " Ty lewaku". Lepiej zapytać : " Czy godzisz się na wyprzedaż polskiego majątku ? A jeśli powie " nie" to podać mu rękę.

Nurt patriotyczno-religijny krok za krokiem zaczyna włączać do swych żądań motywy socjo-ekonomiczne. To bardzo dobrze.

Jest on, jak powiedziałem, teraz na pierwszym miejscu. Dzięki tym ostatnim postulatom nurt spoleczno-ekonomiczny zacznie do niego się zbliżać i to szybko. Idziemy w kierunku zespolenia socjologicznie podobnego do gruntu Sierpnia. A gdy zacznie to narastać i nabierać podniosłej emocji – nie bójcie się – prawie żaden polski libertyn nie będzie z tego kpił. Obudzą się w nim owe imponderabilia, które  ma w genach od stuleci.

Władcy  naszego kraju i ci, co za nimi stoją, nie są w ciemię bici. Będą się starali prowokować, aby przeciąć wyzwoleńczy prąd przed czasem. A zatem pojawią się prowokacje. Mogą one mieć różny charakter. Na przykład prowokacją wobec inteligencji był druk jakieś dwa tygodnie temu wypowiedzi Michnika z roku…87. Mówi on tam, że nigdy nie nazwałby się patriotą. Dwa lata potem stał się jedną z kilku figur-akuszerów III RP. Wobec innych warstw prowokacje mogą być rozmaite. Trzeba trzeźwo patrzeć i budować jedność patriotów opartą o kwestie najważniejsze dla Narodu i Państwa, zgodnie z jego wolą, która jest przecież jasna. Wystarczy porozmawiać w  barze " Co nieco" na sopockim ryneczku i wszędzie indziej, gdzie jest jaka taka atmosfera do wymiany poglądów. A że głosują jak głosują to przez "pomieszanie dobrego i złego". Połowa zresztą od dawna nie głosuje w ogóle.

Na koniec o tej elipsie dziejów, delikatnie zarysowanej na początku. Chodzi oczywiście o Francję.

Gdy uchodzący za skrajną " prawicę" Marek Jurek ucieszył się ze zwycięstwa Hollanda a potem to samo zrobił Ryszard Czarnecki z satysfakcją poczułem, że poczuli oni wreszcie bluesa. Zrobili  to ze względu na zapowiedzi polityczne nowego Prezydenta Francji idące po myśli Polski. Ale jest nie tylko to. Przecież Hollande ma program społeczno- ekonomiczny bardzo podobny do…Orbana. Wściekli nacjonaliści wrogo  nastawieni do innych nacji są groźni. Ale prawdziwi patrioci różnych krajów są wzajem dla siebie sojusznikami. Szansa na Europę Ojczyzn zwiększa się. Wkrótce ta idea rozwinie się szeroko w krajach Południa Naszego kontynentu – wszystko jedno, czy rządzić będzie w jakimś kraju "prawica" czy " lewica". Macie dowód czarno na białym, że skoro Orban i Hollande mogą myśleć tak samo, to i u nas " prawica" może myśleć tak samo jak " lewica". Tylko tę lewicę- prawdziwą – patriotyczną, jak dawny PPS, musi znaleźć, jak chciał mój przyjaciel – Lech Kaczyński. Ona jest- w różnych miejscach, zapewniam.

Nie wiem, kto przybędzie do  nas po 205 latach z Francji. Mam tam paru znajomych, wspaniałych katolików o zdecydowanych lewicowych przekonaniach.

                                        Makary Anarchanioł   A-Ja-To Lach