Więzienia w Polsce. Areszt – reaktywacja. XXXII

   Cela do której trafiłem była bardzo mała. Nawet jak na polskie warunki. Mieściły się tylko dwa piętrowe łóżka, stół, krzesła. W miarę swobodnie, po podłodze mogła chodzić co najwyżej jedna osoba. I jeszcze była przesłonięta kotarą  łazienko-ubikacja.

   Celę już zajmowało dwie osoby. Ja byłem trzeci. Po paru dniach dokoptowano czwartego.

   Ten czwarty to był o tyle ciekawy przypadek, że trafił do aresztu tylko na kilka dni. Konkretnie dziewięć. Najwięcej też narzekał na ogrom czasu jaki musi spędzić w tym miejscu. Czym mocno wkurzał pozostałych. Nie wyłączając mnie.

   Poza tym na wolności ćpał. Od 11 lat. Nie jakąś tam nędzną marihuanę, ale królową narkotyków, herę. Wszystkie niemałe pieniądze na nią tracił. Ale nie zamierzał zrezygnować. Bo lubił.

   Spodziewałem się więc spektakularnych objawów odstawienia narkotyku. Nic z tego. Oprócz drobnych dolegliwości żołądkowych nic się takiego specjalnego nie zdarzyło. Albo więc kłamał, albo opinia o tym narkotyku jest mocno przesadzona, albo wreszcie jest to sprawa indywidualna: u jednych wywołuje skutki uboczne natychmiast, u innych nie.

   Miałem kiedyś parę lat starszego kolegę. Naturalny blondyn, przystojny, dbał o siebie. O żadnym alkoholu czy papierosach nie było nawet mowy. Wysportowany. Miał wtedy 34 lata. Dostał mieszkanie w miejscowości słynącej z dużej ilości narkomanów. 

   Ponieważ był kawalerem i miał własne lokum to przyciągał różne męty. Lgnęły do niego chmary narkomanów niczym ćmy do światła. Pytałem się nawet czy się nie boi, że go wciągną do swojego świata. Śmiał się z tego mówiąc, że przychodzą do niego i grają na gitarach. Jest wesoło.

   Po następnych paru miesiącach już nie było wesoło. Kolega który go wtedy widział mówił, że wygląda strasznie: ziemista cera, zaniedbany, braki w uzębieniu. Wkrótce już nie żył. Tempo jego upadku było więc zawrotne. 

   Nie widziałem go w tamtym czasie. Może to i dobrze. Trudno mi sobie nawet wyobrazić, że wyglądał inaczej niż zwykle.

   Wniosek: sprawa indywidualna jak na kogo działa. Jak we wszystkim.

   W tym więzieniu-areszcie pracował mój kolega jeszcze z czasów szkoły podstawowej. Nie przyjaźniliśmy się jakoś specjalnie, ale go lubiłem. 

   Zajmował w tym więzieniu jakieś wysokie stanowisko. Kiedyś mnie odwiedził. Był zszokowany, że spotykamy się w takim miejscu. Tym bardziej, że parę dni wcześniej spotkaliśmy się na bardziej przyjacielskiej stopie i w bardziej naturalnych warunkach. 

   Teraz przyszedł, ze mną porozmawiać o zaistniałej sytuacji. Ale ja się w ogóle nie odzywałem. Było mi wstyd. Milczałem. Więc sobie w końcu poszedł.

   W czasie tego dwutygodniowego pobytu w tym areszcie byłem raz na kąpieli. Jacyś młodzi ludzie mieli o coś pretensje do jakiegoś starszego gościa. Że niby kiedyś ich zadenuncjował na policji. Dostał straszne lanie, nie mogłem tego słuchać:

 – No i co teraz powiesz, p……ny ormowcu?! Zakapowałeś nas z…..ny kapusiu. Nie jesteś już taki cwany, prawda? Nigdy nie myślałeś, że tutaj trafisz, co? A jednak!

   Było tylko słychać odgłosy kopania oraz charakterystyczne dźwięki uderzanej w posadzkę głowy. Późniejszy kontakt z tym człowiekiem tylko mnie utwierdził w słuszności takiego postępowania wobec jego osoby.

   Jednemu więźniowi kończyła się kara. Siedział chyba długo, może kilka lat. Celem informacji – oprócz aresztu było to zarazem więzienie. Nadszedł długo oczekiwany dzień. Przebrany w cywilne ubrania z niecierpliwością oczekiwał na wypuszczenie. Otwarła się brama wyjściowa. Zanim zdążył wyjść się zamknęła. Zdziwiony udał się do biura mieszczącego się przy bramie. Tam mu przekazano, że kara została mu przedłużona o następnych parę lat. Został odprowadzony z powrotem do celi.

   Takie zdarzenie jak wyżej wymienione, potrafi złamać każdego człowieka. A to tylko niewinne zabawy „klawiszy”. 

   W końcu im też coś się należy od życia.

……………………………………………………………………………………………………………………………………..

Rozpadają mi się neurony. Coraz trudniej skupić mi myśli.

Pieniądze w całości są przeznaczone na rehabilitację.

 

Darowizny:

Fundacja Avalon – Bezpośrednia Pomoc Niepełnosprawnym,

Michała Kajki 80/82 lok. 1, 04-620 Warszawa

nr rachunku odbiorcy: 62 1600 1286 0003 0031 8642 6001

Prowadzone przez: BNP Paribas Bank Polska SA

Tytuł wpłaty: 1297 Marian Stefaniak

 

Przelewy zagraniczne:

International Bank Account Number

IBAN: PL62 1600 1286 0003 0031 8642 6001

SWIFT/BIC: PPAB PLPK

 

JAK PRZEKAZAĆ 1%

Wypełniając zeznanie PIT, należy obliczyć podatek należny wobec Urzędu

Skarbowego.

 

W rubryce WNIOSEK O PRZEKAZANIE 1% PODATKU NALEŻNEGO NA RZECZ ORGANIZACJI

POŻYTKU PUBLICZNEGO (OPP)

* Wpisać numer KRS: 0000270809

* Obliczyć kwotę 1%

 

W rubryce INFORMACJE UZUPEŁNIAJĄCE (bardzo ważne!)

* Marian Stefaniak 1297