Publicysta „Polityki”: „Żyd Żydowi Polakiem”

Kuba Wojewódzki napisał ostatnio, że Polak Polakowi Żydem, czyli wilkiem, bo wilki nasze chodzą w żydowskich skórach. Prawda to i o polskich Żydach. Żyd Żydowi Polakiem, czyli Żydem – pisze Jan Hartman na http://hartman.blog.polityka.pl

Broń Boże, żeby polski Żyd nie lubił drugiego polskiego Żyda za to, że jest Polakiem. Oni wszyscy chcą być Polakami do kwadratu, najpolszczejszymi i najpolaczniejszymi pod słońcem. Bardziej polskimi od samego Macierewicza. Taki Wildstein albo Dorn to aż ociekają polskością. Nie. Polski Żyd nie lubi drugiego polskiego Żyda, bo wydaje mu się, że ten nie odnalazł właściwego sposobu, jak tu być Żydem i Polakiem jednocześnie, w kraju, gdzie mało komu się mieści w głowie, iż Żyd i Polak to nie dysjunkcja, lecz całkiem możliwa i niesprzeczna koniunkcja.

Zaiste wszystkie metody na bycie Żydem i Polakiem jednocześnie zawodzą, bo żadna z nich nie zadowoli porządnego antysemity, a to właśnie przed nim się wszyscy tak krygują i jego oczekiwania zaspokoić pragną, gdy tak poszukują swego polsko-żydowskiego modus vivendi. Zabawa ta trwa już lat 150 a jednym z jej inicjatorów był mój praszczur, rabin Izaak Kramsztyk, który w warszawskiej synagodze zaczął prawić po polsku i działał w powstaniu styczniowym, za co trzymali go w Cytadeli, a potem zesłali na Sybir. Dla części jego rodziny, która nawet po polsku nie umiała, był ekscentrykiem, igrającym z Prawem, a dla innej części i dla wielu warszawskich ziomków postępowcem i pionierem kulturalnej i politycznej polonizacji. Ci drudzy wzięli górę i mamy dziś w Polsce prawie wyłącznie Żydów-Polaków. Zresztą inaczej byłoby raczej trudno.

No i pięknie. Tylko patentów na judeopolskość wynaleziono jakby za dużo, a żaden nie jest doskonały. „Polacy wyznania mojżeszowego”, „Polacy pochodzenia żydowskiego”, „polscy Żydzi po coming oucie, interesujący się żydostwem i życiem swoich przodków”, „Polacy, którzy odkryli swe żydowskie korzenie i przeszli na judaizm”, „Polacy nie odżegnujący się od żydowskich przodków, lecz nie uważający się już za Żydów”, „Polacy-katolicy odżegnujący się od antysemityzmu z powodu żydowskiej babki” – by wymienić kilka tylko typów. A na to wszystko jeszcze nakłada się sprawa drażliwa, bo, by tak rzecz, genowa. Jedni są porządni Żydzi – spirytusowi, bo mają 100% Żyda w Żydzie. Więcej jest jednak takich wódczanych, co mają tak circa pół na pół, a całe masy, idące w dziesiątki tysięcy, to drobnica winna, tacy, co to ledwie do parunastu procent dochodzą – w sam raz dla antysemity, lecz za mało, żeby się poczuć Żydem-Żydem. Powodów do niesnasek i tożsamościowych rozterek z tego wszystkiego co nie miara

Więcej:

http://hartman.blog.polityka.pl/2012/11/25/zyd-zydowi-polakiem/