Bez kategorii

Obrączka. Dokończenie.

26/02/2012

424 Wyświetlenia

0 Komentarze

10 minut czytania

Dokończenie posta o nieuczciwym koledze.

Kontynuacja

Piłem piwo samotnie i myślałem. Myślałem o tym skąd wytrzasnę oficera milicji.

Gdy siedziałem tak zamyślony i skupiony na ostatnich zajściach, podszedł do mnie kolega z dzieciństwa. Kiedyś mieszkaliśmy razem w jednej miejscwości. I nawet byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Ile to już lat minęło? Co najmniej z dziesięć. Mimo tego dużego upływu czasu mało się zmienił. Rozpoznałem go natychmiast, on mnie także.

Po serdecznym przywitaniu przyszedł czas na "co u Ciebie?" Miałem już odpowiedzieć, że wszystko w porządku ale przypomniałem sobie o ostatnim zajściu. Jeszcze raz przyjrzałem się z bliska swojemu dawnemu przyjacielowi z dzieciństwa: jakieś metr dziewięćdziesiąt wzrostu, milczkowaty jak dawniej, trudny do odgadnięcia wyraz twarzy. No, wprost wykapany oficer milicji.

Przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Opowiedziałem mu co mi ciąży na sercu. I, że widzę tu rolę dla niego. Spytał konkretnie:

– Co mam robić?

– Nic. Po prostu stój obok mnie i nic się nie odzywaj. Mówił będę ja.

Dopiliśmy swoje piwa i udaliśmy się do mieszkania nieuczciwego, jak mniemałem, kolegi. Mieszkał tu od niedawna. Razem z żoną. Zapukałem. Zastałem w pokoju żonę. Spytałem o S. Wyglądała na nieświadomą jego zachowania. Z pokoju obok wyszedł S. Wyglądał na nieco przerażonego i jakby psychicznie rozbitego. Jak mnie zobaczył udał radość. Był zaskoczony moim widokiem:

– O Marian. Co nowego słychać?

Jakbyśmy Bóg wie ile czasu się nie widzieli. Przeprosiłem i poprosiłem go o wyjście na zewnątrz. Cały się rozdygotał, ale próbował resztkami sił trzymać fason:

– Zaraz przyjdę tylko muszę coś jeszcze zrobić.

Wyszedłem z domu i zaczekałem na niego na zewnątrz. Obok mnie nowo mianowany oficera milicji. Nie czekaliśmy długo. Wyszedł. Zagaiłem rozmowę bez zbędnych wstępów:

– To jest ten mój znajomy z milicji o którym wcześniej już Ci wspominałem. Nie wiem jak to się stało, ale na portfelu, oprócz moich, były tylko twoje odciski palców.

Zbladł jak ściana. Wyglądał jak kupa nieszczęścia, ze wskazaniem na kupa.

– Marian, nie wiem. Naprawdę. Tak się napiłem, że nic nie pamiętam. Spytam żony.

Poszedł i zaraz wrócił. Z moimi pieniędzmi i złotem.

– Nic nie pamiętam – powtórzył.

– Jeszcze dolary – powiedziałem. Nie wiedziałem czy się mam cieszyć z odzyskanych "skarbów", czy smucić ze straty przyjaciela. Wrócił z dolarami w ręku. Przeliczyłem. W tym czasie "milicjant" złapał go za poły ubrania. Podniósł go przy ścianie na wysokość swoich oczu, czyli dość wysoko. Zamachnął się ręką. Powstrzymałem go:

– Nie warto.

Poszliśmy z powrotem na piwo.

Myślałem, że to już koniec moich kłopotów. Płonne nadzieje! Po kilku dniach odwiedził mnie mój kolejny znajomy. Chciał zwrotu pozostawionego u mnie, kilka tygodni temu, aparatu fotograficznego. Profesjonalnego, a co za tym idzie koszmarnie drogiego. Dopiero teraz sobie o tym przypomniałem ponieważ nie był to mój sprzęt. Poszedłem szukać tego aparatu. Nie było! Natychmiast się zorientowałem kto mógł go zabrać. Poszedłem do spodziewanego sprawcy. Zbył mnie tylko śmiechem:

– Co mi teraz zrobisz?

Odwiedziłem w powrotnej drodze do domu milicję. Obiecali interweniować. Wróciłem tam po kilku dniach. Nic. Po następnych paru. Bez zmian. I tak chodziłem na posterunek milicji z miesiąc czasu. Zawsze coś. A to nie było go w domu, a to zapomnieli pójść itp. itd. Za którymś razem wychodząc zamyślony z komendy natknąłem się na osobę, która przez lata woziła mój zespół muzyczny na imprezy. Kiedyś był nawet komendantem tego posterunku, ale jak mówiono ściągnęli go z tej funkcji bo był za brutalny wobec podejrzanych o przestępstwo. Ja tam nie wiem. Dla mnie był zawsze miły. Lubiłem go. No więc, jak się tak natknąłem na niego przy wyjściu z komendy milicji, to się mnie zapytał zdziwiony:

– Marian, co ty tutaj robisz?

Opowiedziałem mu.

Powiedział tylko:

– Jedziemy!

Wsiedliśmy do radiowozu i podjechaliśmy po dom sprawcy mojego zmartwienia.

Po otwarciu drzwi przez żonę mojego, już byłego, przyjaciela:

– Mąż jest?

– Nie, nie ma.

Był wczesny wieczór i faktycznie mogło go nie być w domu. Mimo to milicjant był uparty:

– Rozejrzę się nieco po mieszkaniu.

I nie pytając o zgodę władował się do mieszkania. Zaczął zaglądać do różnych pomieszczeń i w końcu go znalazł. Wyciągnął jak szczura z nory. Poinformował:

– Pojedziesz kolego z nami.

W milczeniu wsiedliśmy do radiowozu i udaliśmy się na komisariat. Tam odbyła się dalsza część przesłuchania. Właściwie była to część informacyjna:

– Słyszałem co zrobiłeś. Oddaj aparat.

– Nie mam. Nie wziąłem.

Milicjant powiedział, ze znużeniem w głosie.

– To już jest najmniej ważne. Aparat ma być w piątek. Skąd go weźmiesz, nie ważne. Ma być i już. Zrozumiałeś?

Skinął niepewnie głową.

– Marian, wyjdź. Aparat przyniesie Ci kolega w piątek.

Wstałem i skierowałem się do wyjścia. Razem ze mną Judasz.

– Ty zostajesz. Muszę z Tobą jeszcze chwilę porozmawiać.

Był sierpniowy, ciepły wieczór. Komisariat był na parterze. Miasteczko w którym wtedy mieszkałem, niewielkie. Sprawa jak na tamte warunki głośna. Okna posterunku były oblepione ciekawskimi gapiami. Ja też z ciekawością zajrzałem jak się sprawa zakończy. Okno było uchylone, więc było i słychać.

Potężny milicjant podniósł na nogi znacznie mniej okazałego, byłego kumpla. Wyciągnął pałkę:

– To abyś czasami nie zapomniał. I żebyś się sto razy na przyszłość zastanowił zanim komuś coś ukradniesz.

Bił po nogach, aby bolało i nie zrobić mu krzywdy.

– Mamo! Mamo! Już nie będę! Uuu, mamo!

Aparat dostałem w piątek. Co prawda miał inny numer fabryczny, ale reszta się zgadzała.

………………….

………………………………

Rozpadają mi się neurony. Z dnia na dzień coraz trudniej skupić mi myśli.

Pieniądze w całości są przeznaczone na rehabilitację.

JAK PRZEKAZAĆ 1%

Wypełniając zeznanie PIT, należy obliczyć podatek należny wobec Urzędu

Skarbowego.