Dwa wilki!

Taka kultura, gdzie nie wierzymy w opatrzność a tylko w siebie i wykuwanie własnego losu pięściami kariery.

Gdzie byłem i co robiłem, nie będę opowiadał. Opowiem, że jeden ktoś mi opowiadał historię, a raczej wielu ktosiów ma problem – bo rodzice i dziadkowie, ciotki i wujkowie –  z wychowaniem swego dziecka.

Problem całkiem typowy – jak u nastolatka w okresie burzy i naporu. Problem nazwać by można prosto:  bunt i pogarda. Bunt przeciw systemowi wartości wapniaków  i pogarda, bo starzy jedno gadają, a coś zupełnie przeciwnego czynią. Słowem: zły przykład i szalone wymagania wobec latorośli. Znów typowe.

I oczywiście, rozmawiałem z młodzieńcem.

Pierwszy problem, jaki ma ów młody talent,  to niezwykle rozbudowane ego. Ktoś a raczej wielu ktosiów pomagało przy tej budowie przyszłego imperium – ani chybi. Kasa i dorabianie się – oto główny motyw sieci pajęczej w gnieździe  rodziny. I nabijanie się z tych, którym mniej się wiedzie finansowo i materialnie. Drugi problem małolata da się opisać w obrazie, gdzie namalował sobie kontury osobowości swoich rodziców barwami czernionej żółci. No po prostu: oni są okropni, obrzydliwi. A dlaczego? Bo zabraniają tego, do czego podświadomie sami dążą.

 Niczego nie da się ukryć przed swoim dzieckiem – ja wam mówię.  I już.

Notka ma być krótka, to i tyle tej psychoanalizy.

Podczas rozmowy przypomniałem sobie jednak starą indiańską przypowieść o dwóch wilkach. I oczywiście nie omieszkałem  wpleść  na jej kanwie w nasz dialog pewnej moralistyki.

Opowieść jest taka:

Dziadek mówi do swego wnuka:

– Walczą we mnie dwa wilki. Jeden to wilk miłości i pokoju, drugi to wilk gniewu i wojny.

– Który zwycięży? – pyta wnuk.

– Ten którego będę karmił – odpowiada dziadek.

A mój uroczy małolat mówi po zakończeniu opowieści:

– Mój stary karmi wilka seksu. Tylko dupy i uganianie się po imprezach…niby po to, żeby pilnować interesów. Biedna matka.

A ja wiem, że mój młody koleś też karmi w sobie wilka pornografii. Strony, te strony… z anielskimi panienkami i nie tylko, z Internetu.

Jabłko nie padło daleko od jabłoni? Oj, kto tam wie? Może paść całkiem daleko, jak tak dalej pójdzie.

Starzy nie widzą bowiem najmniejszego problemu w sobie. Według nich syn to obiekt do naprostowania w gabinecie psychologicznym. Taka moda u nowobogackich. I już.

I nie da się zmienić przekonania u starych. A u młodego? Też raczej nie.

Bo czym ja go mogę nakarmić? Przypowiastkami? Rozmową, podczas której ma przebłyski niesamowitej wrażliwości i czystości duszy?

No nie za bardzo. Wróci w swoje środowisko i będzie karmił kundla pożądania kasy i seksu – jak stary kundel z watahy rodzinnej. A gdy nawet stary się opamięta, to młode wilczki płci obojga z klasy szkolnej, wychowywane w swoich watahach,  nie odpuszczą. A nie odpuszczą chociażby dlatego, że cała popkultura lansu medialnego jest już taka – tuczona przez pokarm dla dewiantów.

Nasz narodowy wilk zszedł na psy. Co ja mówię – na pospolite kundle.