Cokoły – koły & Co

Krążą też inne kały – co to „kraj ten” kochały,
a Gazeta drukuje im twarze:
„na nic sztuczki na spłuczki – nam pisane annały!
– nam już trzeba rżnąć marmur w Carrarze”…

W państewku P (prawda w oczy kole)

–        leży z dostojeństwem – gówno na cokole…

Rozliczne ekskrementy orbitują wokół,

błoci się bądź złoci (jak jest słońce) – cokół.

Kiedy bielą się świty – git-bazalty, granity –

noo i róża czerwona – się wietrząc – rozświeża…

Treść pomnika ocenom stale się wymyka –

–        jedni mówią, że sterczy, inni zaś, że leży…

Duje zefir historii niczym wentylator,

aż pod „grubą kreskę” – buzuje kloaka,

snuje fetor i smrody – ech klękajcie narody…

Co tam, że puścił bąka czy cichaczem – „tajniaka”.

Krążą też inne kały – co to „kraj ten” kochały,

a Gazeta drukuje im twarze:

„na nic sztuczki na spłuczki – nam pisane annały!

–        nam już trzeba rżnąć marmur w Carrarze”…

O! Posąg się zżyma… jak ropucha – nadyma…

Już ma słów o ojczyźnie – biegunkę,

Idzie, płynie jak fala i wszechwszystko obala

czego nie mógł ogarnąć rozumkiem.

Co to? Zwarci? Na warcie stoi usłużna tłuszcza

–        elektryczny ma już wzwód – komunikat…

Przeszedł szum – jakby wodę nachalnie ktoś spuszczał…

Mieć musi! On… Pamięci narodowej – (a jak!!!) certyfikat.

O! Długosze kroniki nawijają na rolkę

On-że wpisan już w medyja, i w sztukę – kulturę…

Z tego słynie, że g….. pod prąd nie popłynie,

Jak w przeręblu – dookoła lub w …g..órę…

Co tam odór i wonie – krzyk, że kraik już tonie

–        po nas choćby i potop – niech spłynie..!

Świata my pośmiewisko – ścieknie, przyschnie i wszystko

–        skoro jeszcze nie zginęła – nie zginie…

Wyróżnienie w XXVIII Ogólnopolskim Konkursie Literackim LSTK