Nowy Porządek Świata zapisany w Biblii Huna w Starym Testamencie o.10b

Nowy Porządek Świata zapisany w Biblii Wyjście Izraelitów i Hebrajczyków z Egiptu W XVIII w. pne władzę w Egipcie przejęli Hyksosi. Ich nazwa może brzmieć obco i nie nosić związku z Izraelitami, ale tylko na pierwszy rzut oka. Nazwa Hyksosi została podana przez egipskiego historyka Manetona. W starożytności była ona dobrze znana, ale była tylko opisowa, to znaczy Hyksosi sami siebie nazywa zupełni inaczej. Hyksosami nazwali ich później dziejopisarze tłumacząc z zapisków egipskich, jako Królowie Pasterze lub Władcy Obcych Ziem.  Hyksosi zostali pozbawieni władzy nad Egiptem przez egipskich faraonów i opuścili Egipt dopiero około roku 1550 pne. Należy nadmienić, że w datowaniu historii Egiptu występuje pewna niejednoznaczność, ponieważ źródła podają nieco rozbieżne daty okresu rządów poszczególnych władców. Egipski papirus zwany “Papirus […]

Nowy Porządek Świata zapisany w Biblii

Wyjście Izraelitów i Hebrajczyków z Egiptu

W XVIII w. pne władzę w Egipcie przejęli Hyksosi. Ich nazwa może brzmieć obco i nie nosić związku z Izraelitami, ale tylko na pierwszy rzut oka. Nazwa Hyksosi została podana przez egipskiego historyka Manetona. W starożytności była ona dobrze znana, ale była tylko opisowa, to znaczy Hyksosi sami siebie nazywa zupełni inaczej. Hyksosami nazwali ich później dziejopisarze tłumacząc z zapisków egipskich, jako Królowie Pasterze lub Władcy Obcych Ziem.  Hyksosi zostali pozbawieni władzy nad Egiptem przez egipskich faraonów i opuścili Egipt dopiero około roku 1550 pne. Należy nadmienić, że w datowaniu historii Egiptu występuje pewna niejednoznaczność, ponieważ źródła podają nieco rozbieżne daty okresu rządów poszczególnych władców.

Egipski papirus zwany “Papirus Ipuwera” opisuje plagi, jakie Hyksosi zesłali na Egipt oraz wyjście Hyksosów z Egiptu, pokrywa się to częściowo z opisem biblijnym Izraelitów.

Główną grupę Hyksosów stanowili Celtowie jońscy, podobnie jak Grecy, Ormianie i Fenicjanie wywodzili się z ludów prehistorycznej Jonii. Wszyscy mówili dialektami języka starogreckiego wywodzącego się od języka jońskiego. Celtowie Pasterze (celt znaczy pasterz), osiedlili się w Palestynie, dlatego starożytna Palestyna nazywana była Celtia lub Galia, od Celtów którzy tam się osiedlili, i od nich wywodzi się nazwa Galilea. Starożytnym językiem w Palestynie był paleo-hebrajski, był to starożytny język grecki wywodzący się od języka jońskiego. Celtowie następnie najechali Egipt i okupowali go przez około dwa wieki, to wtedy została nadana im nazwa Hyksosi. Egipcjanie w końcu wyparli Hyksosów z Egiptu i wtedy została nadana im nowa nazwa, zostali opisani w Biblii jako Izraelici.

Kananejczycy w Palestynie na północy Kanaanu w pierwszej połowie II tys. pne, była to zbieranina ludność pochodzenia celtyckiego, grecko-ormiańskiego, oraz różnej narodowości emigranci staro-asyryjsko-babilońscy, natomiast na południu Kanaanu mieszkali Kenici.

Biblijni Izraelici byli to Hyksosi, najeźdźcy z Kanaanu okupujący Egipt. Zostali nazwani przez Egipcjan Hyksosami w znaczeniu Królowie Pasterze lub Władcy Obcych Ziem.  Była to zbieranina ludność pochodzenia celtyckiego, grecko-ormiańskiego, różnej narodowości emigranci staro-asyryjsko-babilońscy oraz ludność semicko-akadyjska zamieszkująca w Egipcie. Posługiwali się językiem paleo-hebrajskim, czyli starogreckim wywodzącym się od języka jońskiego.  W tym też języku został spisany Stary Testament zwany jako Biblia Hebrajska.

Według Biblii pobyt w Egipcie obcych, Celtów Hyksosów Izraelitów, najeźdźców z Kanaanu trwał 400 lat. Można z tego wyciągnąć wniosek, ze ich początek osadnictwa w Egipcie nastąpił dużo wcześniej przed przejęciem władzy i całkowitym opanowaniem Egiptu.

Przyjęli miejscowe obyczaje, ale Egipcjanie żywili do nich nienawiść. Po zaciekłych walkach miejscowi w końcu zwyciężyli i wygnali „obcych”. Badacze starożytności uważają Hyksosów za „Protoizraelitów”. Jeden z przywódców tych najeźdźców z Azji nosił imię przypominające biblijnego patriarchę – Jakub-Har. Hyksosi stanowili zbieraninę wielu ludów, oprócz Celtów, było też wśród nich wielu Semitów. Główną grupę mieszkających w Egipcie Semitów stanowili Akadyjczycy, jeszcze z przed migracji do Mezopotamii. Pamięć o wyczynach Hyksosów przetrwała w Azji Południowo-Zachodniej długo. Zapewne to ona zainspirowała biblijnych autorów do stworzenia opowieści o Józefie, synu Jakuba, którego faraon uczynił zarządcą całego kraju.

Nazwa Hebrajczycy oznaczała ludności przybyłą do Kanaanu, która nie posiadała własnego państwa, prowadziła głównie koczowniczy tryb życia, nazywana była przez Kananejczyków Habiru/Hapiru w znaczeniu przybysze, obcokrajowcy, przechodnie. Widać to na przykładzie Abrahama, który został nazwany hebrajczykiem dopiero jako wędrowny przybysz w Kanaanie. Hebrajczycy była to ludność pochodzenia grecko-celto-ormiańskiego a także ludność pochodzenia aryjsko-słowiańskiego, oraz różnej narodowości emigranci asyryjsko-babilońscy, Struktura tej ludności w różnych okresach zmieniała się. Posługiwali się językiem paleo-hebrajskim, czyli starogreckim wywodzącym się od języka jońskiego.

Hyksosi Izraelici zanim zostali pozbawieni władzy i wyparci z Egiptu zesłali na Egipt plagi a na koniec ograbili i złupili Egipcjan o czym mówi Biblia. Hyksosi stanowili zbieraninę wielu ludów, główną grupę stanowili Celtowie-Kananejczycy oraz Semici. Przybysze z Kanaanu znaleźli w Egipcie schronienie i pracę, mieli możliwość nowego życia, ale z biegiem czasu szybko się rozmnażając chcieli opanować i przywłaszczyć sobie Egipt. Przejęli władzę, a ludność tubylczą zepchnęli na margines. Rodowici Egipcjanie chcieli tą obcą napływową ludność wypędzić z Egiptu bojąc się o swoją egzystencję. Historię o domniemanej niewolniczej pracy Hebrajczyków w Egipcie wymyślili żydowscy autorzy Biblii, aby usprawiedliwić zesłanie przez Izraelitów przy użyciu czarnej magii plag na Egipt i ograbienie przez nich Egipcjan.

Jednym z najbardziej wiarygodnych źródeł historycznych są egipskie papirusy i inne wykopaliska znad Nilu. Żadne z nich nie wspomina ani niewolniczej pracy Hebrajczyków, ani fascynujących dziejów Mojżesza. Starożytni Egipcjanie wspominali jedynie obcych pasterzy, którzy w okresach suszy wędrowali ze swoją trzodą na pastwiska w delcie Nilu. W Księdze Wyjścia znajdujemy szczegółowe sprawozdanie zarówno z pertraktacji Mojżesza z faraonem jak i z wędrówki Izraelitów przez pustynię Synaj, w drodze do Ziemi Obiecanej. Mimo iż archeolodzy brytyjscy, amerykańscy i niemieccy usilnie szukali od połowy XIX stulecia jakichkolwiek śladów tej wędrówki, nie dokopali się niczego. Nie udało się również ustalić, gdzie znajduje się opisana w Biblii biblijna Góra Synaj, ta na szczycie której Jahwe miał przekazał Mojżeszowi kamienne tablice z dziesięcioma przykazaniami.

Dowody na to, że Izraelici wychodząc z Egiptu ograbili i złupili Egipt dostarcza Księga Wyjścia (Wj.3:19-22): „Ja zaś wiem, że król egipski pozwoli nam wyjść z Egiptu tylko wtedy, gdy będzie zmuszony ręką przemożną.  Wyciągnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was. Sprawię też, że Egipcjanie okażą życzliwość ludowi temu, tak iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sąsiadki i od pani domu swego srebrnych i złotych naczyń oraz szat. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan”.

Księga Wyjścia (Wj.12:35-36): „Synowie Izraela uczynili według tego, jak im nakazał Mojżesz, i wypożyczali od Egipcjan przedmioty srebrne i złote oraz szaty. Pan wzbudził życzliwość Egipcjan dla Izraelitów, i pożyczyli im. I w ten sposób Izraelici złupili Egipcjan”.

Gdy faraon zorientował się, że Izraelici złupili Egipt i uciekli, dlatego udał się za nimi w pościg. Izraelici wychodzili z Egiptu bardzo liczni i bogaci, a również uzbrojeni, nie wyglądają na lud biedny i uciśniony tylko jak okupanci i najeźdźcy, a ich bóg Jahwe we wszystkim im pomagał.

Księga Wyjścia (Wj.12:37-38): „I wyruszyli Izraelici z Ramses ku Sukkot w liczbie około sześciuset tysięcy mężów pieszych, prócz kobiet i dzieci. Także wielkie mnóstwo cudzoziemców wyruszyło z nimi, nadto owce i woły, i olbrzymi dobytek”.

Źródła egipskie podają, że Hyksosom Izraelitom oprócz piechurów towarzyszyło też 50 tys. konnicy i 3 tys. wozów bojowych. Księga Wyjścia opisuje bowiem armię Hyksosów-Celtów Pasterzy wypartą z Egiptu. Hyksosi, czyli Celtowie Hyksosi Izraelici wyszli z podniesioną ręką z Egiptu jak podaje Biblia (Wj.14:8).  Aby oszacować wielkość i liczebność pochodu opuszczającego Egipt można założyć średnio na jednego mężczyznę, jedną kobietę i dziecko, chodź niektórzy mogli mieć kilka żon i wiele dzieci. Przy takim założeniu wychodzi, że pochód ten liczył jak przyjmują historycy, co najmniej 2,5 miliony ludzi plus zwierzęta i olbrzymi dobytek.

Wyjście Hyksosów Celtów Izraelitów z Egiptu było to rozpoczęcie przez Marduka-Lucyfera nowej batalii w celu opanowania świata i ustanowienia nowego porządku pod jego kierownictwem. „Czarni” kapłani Marduka, spadkobiercy „czarnych” z Atlantydy wprowadzali NWO wtedy, i nadal to czynią.

Mojżesz przywódca Hyksosów po ograbieniu Egiptu ze swoją potężną armią chciał podbić historyczne centrum Ariów, ich królestwo w Indiach po hindusku Raj, czyli Ziemię Obiecaną Ariów-Słowian, a nie Celtów Izraelitów. Jahwe, bóg Mojżesza Hyksosa i jego potężnej armii obiecał im podstępnie ziemię Ariów-Słowian w Indiach.

Indie zamieszkiwali Ariowie-Słowianie z Hiperborei od tysięcy lat, którzy należeli do aryjskiego Imperium Ujgur-Gobi, a następnie do I i II Aryjskiego Imperium Ramy. Po ostatnim potopie Ariowie-Słowianie odbudowali strukturę i organizację Ariów od Iranu po Indie i od Europy Środkowej i Południowej po Azję Środkową, z centrum w Iranie. Nazwa Iranu to Ziemia Ariów (Airyan), a starsza nazwa Iranu to Ziemia Ariów Ramy (Ariyaramna).

Historia Indii natomiast opowiada, że w połowie II tys. pne, najazd Indoeuropejczyków z przewagą ludności aryjsko-celtyckiej, a nie Ariów-Słowian na Indie prowadził Indra przy pomocy słupów dymnych w dzień i słupów świetlnych w nocy. Dokładnie tak samo opisuje Biblia jak Jahwe prowadził armię izraelską Mojżesza z Egiptu, Księga Wyjścia (Wj.13:21-22) i (Wj.14:19-20).

Armia Celtów Izraelitów wyruszyła na podbój antycznego świata, który leżał na drodze do Indii. Celem Mojżesza nie była Palestyna, która leży obok Egiptu w niewielkiej odległości. Podążając do Indii, Celtowie Hyksosi Izraelici przez 10 lat oblegali aryjsko-słowiańską Troję, która stanowiła zaplecze Ariów-Słowian w Azji Mniejszej, oraz stanowiła wrota do Europy. Wojna trojańska była to wojna nie tylko narodów, ale wielu różnych bogów wspierających swoich wybrańców.

Główną grupę Hyksosów stanowiła ludność pochodzenia jońskiego, głównie celtyckiego, a także grecko-ormiańskiego. Wszyscy mówili dialektami języka starogreckiego wywodzącego się od języka jońskiego. Wszystkie te ludy były białe, więc na pozór trudno było odróżnić jednych od drugich. Dlatego Homer opisując wojnę trojańską wszystkich okupujących Troję przyrównał do Greków.

Mojżesz prowadził swoja armię do Raju, do ziemi pięknej i bogatej. Księga Powtórzonego Prawa: „Albowiem Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi pięknej, ziemi obfitującej w potoki, źródła i strumienie, które tryskają w dolinie oraz na górze – do ziemi pszenicy, jęczmienia, winorośli, drzewa figowego i granatowego – do ziemi oliwek, oliwy i miodu – do ziemi, gdzie nie odczuwając niedostatku, nasycisz się chlebem, gdzie ci niczego nie zabraknie – do ziemi, której kamienie zawierają żelazo, a z jej gór wydobywa się miedź” (Pwt.8:7-9).

„Gdyż ziemia, którą idziecie posiąść, nie jest podobna do ziemi egipskiej, skąd wyszliście, a w którą posiawszy nasienie doprowadzaliście wodę jak do ogrodu warzywnego przy pomocy nóg. Ziemia, którą idziecie posiąść, jest krajem gór i dolin, pijącym wodę z deszczu niebieskiego. To ziemia, którą stale nawiedza Pan, Bóg wasz, na której spoczywają oczy Pana, Boga waszego, od początku roku aż do końca. Ześle On deszcz na waszą ziemię we właściwym czasie, jesienny jak i wiosenny, i zbierzecie wasze zboże, moszcz i oliwę” (Pwt.11:10-14).

W Palestynie są pustynie kamienne i piaszczyste a pola uprawne trzeba nawadniać, bo bóg nie zsyła tam monsunowych deszczy. W górach i pustyniach Palestyny nie ma źródeł ani potoków i nie zgadzają się z Palestyną opisy biblijne. To nie Palestyna była wymyśloną ziemią obiecaną Celtów Izraelitów, ich wymyśloną ziemią obiecaną były Indie. Jest to główny powód dla którego archeolodzy Izraelscy nie mogą znaleźć śladu po najeździe armii Mojżesza na Palestynę, bo on tam się nawet nie zatrzymał.

Prezes stowarzyszenia archeologów żydowskich w Izraelu prof. Zeev Herzog, kierujący wydziałem archeologii największego uniwersytetu w Izraelu Tel Aviv University twierdzi, że sto lat badań archeologicznych w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii nie potwierdza biblijnego opisu wydarzeń.

Prof. Zeev Herzog wydał oficjalne oświadczenie w którym stwierdza: W Palestynie nie ma ruin po potężnych miastach Sodomie i Gomorze. W Palestynie nie ma ruin po potężnej opisanej w biblii świątyni Salomona. Zachodnia ściana pod którą obecnie modlą się żydzi to ruiny po świątyni którą budował przez 46 lat Herod Wielki.  W Palestynie nie istniały opisane w Biblii potężne miasta i cywilizacje. Biblia podaje, że biblijne Jerycho otoczone było potężnymi wysokimi murami obronnymi. Stwierdzono ponad wszelką wątpliwość, że Jerycho w Palestynie nie posiadało murów obronnych. Znaczy to, że trąby jerychońskie nigdy nie trąbiły w Palestynie.

Historyk żydowski Józef Flawiusz żyjący w latach 37-94 ne napisał dzieło “Przeciw Apionowi”, w którym cytuje starszego od siebie historyka egipskiego, Manetona. Maneton był egipskim historykiem i kapłanem z Heliopolis, tworzył około 280 lat pne, napisał trzyczęściową historię Egiptu, która przetrwała w dziełach innych antycznych autorów, przede wszystkim J. Flawiusza. Jego historia zawiera wiele faktów, które naukowcy uważają za prawdziwe. Podzielił między innymi władców Egiptu na dynastie.

Flawiusz zaczyna od stwierdzenia, że przodkowie nasi przybyli do Egiptu w liczbie wielu dziesiątków tysięcy i wzięli ludność tubylczą pod swoją władzę. Następnie, jak sam wyznaje, po niejakim czasie, wygnani stamtąd, zajęli dzisiejszą Judeę, założyli Jerozolimę i wznieśli Przybytek. Mowa jest o tym, że “przodkowie Żydów”, a nie Hebrajczyków władali kiedyś Egiptem, natomiast Jerozolimę założyli Hebrajczycy a nie Żydzi. Flawiusz utożsamia Żydów z Hyksosami Izraelitami, Żydzi nie są Izraelitami z Biblii, historia jedynie mówi, ze wśród Hyksosów byli również Semici.

Maneton opisuje, że ci Pasterze (celt znaczy pasterz), z całym swoim dobytkiem i domostwem, opuścili Egipt i udali się w podróż przez pustynię do Syrii. Tam, odpierając ataki Asyryjczyków, którzy w tym czasie panowali w Azji, zbudowali miasto w ziemi, którą obecnie nazywamy Judeą, i nazwali je Jerozolimą.

Po wyjściu z Egiptu Celtowie Hyksosi Izraelici udali się w kierunku Anatolii, a następnie do Indii. Celtowie Pasterze migrowali również do Europy. O tym, że Celtowie Izraelici udali się do Indii świadczy między innymi to, że w Pakistanie który należał do Indii oraz w obok leżącym Afganistanie istnieje biblijne nazewnictwo, oraz ich najazd na Indie został zanotowany w historii hinduskiej. Ponadto nazewnictwo biblijne występuje również w Etiopii.

Co do Palestyny oraz zbudowania miasta, to ta historia tyczy się znacznie późniejszego okresu.  Współcześni uczeni kwestionują biblijną wersję dziejów Hebrajczyków. Twierdzą, że jest to legenda stworzona w celach politycznych. Podobnie fikcją jest także pełna chwalebnych epizodów historia hebrajskiego państwa Dawida i Salomona. Dzieje Hebrajczyków napisano na nowo za czasów króla Jozjasza (640–609) pne, znanego jako wielkiego reformatora religijnego, który de facto utrwalił wśród swoich poddanych monoteizm. Wcześniej z podejściem do Jahwe było u Hebrajczyków różnie

Zeev Herzog twierdzi że: „Sto pięćdziesiąt lat wykopalisk w Jerozolimie nie przyniosło żadnych dowodów istnienia potężnej stolicy królestwa w okresie wspomnianym w Starym Testamencie. Znane nam wykopaliska potwierdzają istnienie obwarowanej, wielkiej Jerozolimy w 722 r. pne. Wydaje się, że Jerozolima uzyskała swój centralny status dopiero wówczas, po upadku jej północnego rywala Samarii. Pisarze biblijni przypisali ten fakt sytuacji znacznie dawniejszej”.

Zgodnie z Biblią wszystko to, czego nie ma w Palestynie znajduje się nad Indusem i w okolicach. W Pakistanie który kiedyś należał do Indii na górze Salomona znajduje się zbudowana w około XV wieku pne świątynia Salomona funkcjonująca do dzisiaj. Jest tam też pasmo gór Salomona i potężna Wyżyna Salomona. I są to nazwy antyczne chodź mieszkający nad Indusem wyznawcy islamu nazywają Salomona Sulejmanem zgodnie z Koranem. Na północ od świątyni Salomona znajduje się biblijna Galilea, bo tak w czasach antycznych nazywano Afganistan. Galilea nosi nazwę od mieszkających tam Celtów, których nazywano również Galami. Aleksander Macedoński zdobył w IV wieku pne nie tylko Gazę w Palestynie, ale też tą w Afganistanie. Natomiast Galileę w Afganistanie udało mu się opanować dopiero po wieloletnich walkach. Biblia podaje, że Salomon za pomoc w budowie świątyni dał swemu bratu królowi Tyru 20 miast w Galilei w ziemi Kabul (1Kr.9:10-13). Ziemia Kabul leży do dziś w Afganistanie nad rzeką Kabul, którą antyczni Grecy nazywali rzeką Kofen.

Biblię należy porównać z historii Celtów Hyksosów, aby sprawdzić ile z niej zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.  Biblię należy porównać także ze hinduskimi Wedami, aby sprawdzić ile z nich zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.

Wierzenia Izraelitów i Hebrajczyków

Wywodzący się z kosmicznej cywilizacji bóg Jahwe był bogiem Mojżesza i Izraelitów, lecz nie był bogiem Egipcjan, których nakazał okradać i łupić, zsyłać na nich plagi, a później utopić w morzu. Jahwe nie był też bogiem innych narodów, na podbój których wyruszył Mojżesz przywódca Hyksosów ze swoją potężną armią Celtów Hyksosów Izraelitów. Izraelici byli narodem wybranym kosmicznego boga Jahwe, ale nie narodem wybranym Boga Ojca niebieskiego.

Jahwe przedstawiony w tych opisach jest kosmicznym bogiem Mardukiem-Lucyferem. Z historii Atlantydy i z Wed wynika, że Marduk utożsamiany z Lucyferem był humanoidalnym gadem Reptoidem z rodu Wężów, był humanoidalnym jaszczurem, kościejem rasy gadziej. A Szatan nazywany jest Smokiem lub Wężem pradawnym. Ze względu na swoje mroczne i chore ambicje miał jeden plan – opanować całą planetę i ogłosić się najwyższym władcą Ziemi, oraz najwyższym bogiem w Radzie bogów Anunnaków.

Historia mówi odnośnie walk wśród Anunnaków o władzę i wpływy na Ziemi, że około 2 tys. lat pne, po trwających konfliktach wśród Anunnaków, upadły kościej Marduk posiadł władzę nad Ziemią. Ogłosił się jedynym i głównym bogiem wśród innych bogów Anunnaków. Nastał okres jego negatywnej dominacji oraz upadek duchowości na rzecz materializmu, okres wojen, podbojów, terroru i strachu. Władał Ziemią wraz ze swoimi kosmicznymi zwolennikami, w tym reptiliańską agresywną linią kosmitów – kościeji rasy gadziej, posługując się strachem i przemocą. Urzędował w świętym okręgu w Babilonie w świątyni Esagila. W 555 r. pne Marduk ustanowił ostatniego króla Babilonu Nabonida. Anunnaki do około 550 roku pne w przytłaczającej większości powrócili na swoją planetę Nibiru. Część z nich zginęła na Ziemi, lecz inni w tym Marduk (skonfliktowany z Radą bogów) i jego zwolennicy pozostali na naszej planecie do czasu naturalnej śmierci.

W 539 r. pne król Persów Cyrus II przekroczył Tygrys i wkroczył do Babilonu bez walki. Witany był przez kapłanów i elitę, jako wybawca. Kapłani i elity nastawieni byli już negatywnie do starej władzy a pozytywnie do najeźdźców, jakimi byli Persowie, bo stare mocarstwo Szatana się zużyło i miało powstać nowe, z nowym-starym bogiem Mardukiem-Lucyferem. Cyrus wszedł do świątyni Esagila i „ujął za rękę Marduka” w geście hołdu dla tego boga.

W religii kananejskiej głównymi bogami byli El i jego syn Baal. Baal usunął z tronu swojego ojca Ela i sam został głównym bogiem. Nawiązuje to do historii Egiptu gdzie Marduk usunął z tronu swojego ojca Enki panującego w Egipcie i sam objął władzę, jako bóg uzurpator. W religii kananejskiej Marduk przyjął imię Baal, czyli występował jako Baal-Marduk.

Hyksosi Izraelici wywodzący się z Kanaanu będąc w Egipcie wyznawali religię kananejską z kultem Baala jako głównego boga. W Egipcie w czasie przebywania tam Hyksosów Kananejczyków był wyznawany kult Baala, świadczą o tym egipskie ośrodki kultu Baala leżące w bezpośrednim sąsiedztwie ziemi Goszen. Między innymi w Tachpanches był czczony Baal-Dapuna.

Ponadto z Biblii dowiadujemy się, że na trasie wędrówki Izraelitów z Egiptu do Kanaanu położone były miejscowości Baal-Sefon w pobliżu Morza Czerwonego oraz Baal-Peor w Moabie. Kult Baala na całym starożytnym Wschodzie przetrwał aż do czasów hellenistycznych, np. w Hatra (koło Asur) znaleziono świątynię Baal-Szamina z III w. pne.

Babilońskim odpowiednikiem Baala był lBe (Bel) wzmiankowany kilkakrotnie w Starym Testamencie, szczególnie w Księdze Daniela. W (Dn 14:1-22); Baal przedstawiony jako Bel był czczony i karmiony w świątyni, a Daniel demaskuje bożka i kapłanów oszustów. W (Dn 14:23-27); przedstawione jest jak Babilończycy czcili Bela pod postacią węża.

Historia mówi, że przez długi czas Hebrajczycy czcili lokalnych bogów kananejskich, takich jak El czy Baal. Jahwe był tylko bogiem pogody i płodności z północnego Synaju i miał nawet towarzyszkę o imieniu Aszera (Oszrat).

Na wierzenia Hebrajczyków z Palestyny nałożyły się wierzenia wyznawców boga Atona w Egipcie. Nastąpiło to po upadku religijnej rewolucji amarneńskiej faraona Echnatona, który wprowadził kult w jednego boga. Echnatonowi natomiast nadano ogólne egipskie imię Mose/Mojżesz – „syn”, „narodzony”. Egipcjanie w celu wymazania wyznawców nowej religii z pamięci nazwali ich obcymi Habiru/Hapiru, czyli Hebrajczykami podobnie jak Kananejczycy nazywali obcych, a nie konkretną grupę narodowościową. Wyznawcy boga Atona prześladowani przez kapłanów boga Amona musieli uciekać z Egiptu do Kanaanu, jako nowa grupa Hebrajczyków.

Heliopolis – miasto słońca, było to prastare miasto w starożytnym Egipcie,  ważny ośrodek religijny, centrum kultu boga Słońca Ra, później Atona-Ra, oraz miejsce ukształtowania się tzw. kosmogonii heliopolitańskiej, będącej podstawą wiary starożytnych Egipcjan. Według tłumaczy biblijnych miejsce z którego wyszli biblijni Hebrajczycy w czasie wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej pod wodzą Mojżesza znajdowało się w okolicach północnych przedmieść Heliopolis.

Kult Atona zyskał na znaczeniu w XIV w. pne za czasów faraona Amenhotepa III (1390–1353), oraz jego syna Amenhotepa IV/Echnatona (1353–1336), który dokonał radykalnej reformy religijnej. Wprowadził kult Atona jako jedynego głównego boga, sam zaś przyjął na cześć Atona imię Echnaton. Aton był bogiem promieniowania żaru Tarczy Słonecznej – uważany za emanację boga Ra. Określany był też jako Stwórca, który stworzył wszelką istotę, który ukształtował Ziemię i który dopełnił jej stworzenia.

Ten wzmożony kult boga Atona uznawany jest za spokrewniony z hebrajskim kultem boga Jahwe. Historia mówi, że kapłan, który ułożył prawa i przykazania Hebrajczykom przed wyjściem z Egiptu był kapłanem z Heliopolis o imieniu Osarsef, który zmienił imię na Mojżesz, oraz że Mojżesz był kapłanem Echnatona, lub też że był to sam Echnaton.

Poza podobieństwami w samych systemach wierzeń istnieją także inne powody, dla których oba kulty uznaje się za pokrewne. Niektóre datowania czasu życia Mojżesza pokrywają się z czasami panowania tego faraona. W Egipcie zlikwidowano kult Atona, przywrócono kult Amona i innych bogów. Natomiast kult Atona w zmienionej formie przetrwał u Hebrajczyków jako kult Jahwe Atona. Jahwe Aton nie był określany jako Słońce, ale był postrzegany jako Światło i Światłość, czyli poprzez atrybuty Słońca.

Przywoływane są podobieństwa obydw kultów: wiara w jednego jedynego Boga (Hymn do Atona – Księga Powtórzonego Prawa (6: 4); podobne imię Boga – egipskie Aton, Aten przypomina hebrajskie Adon, Adonai – Wielki Pan; Bóg, który wszystko utrzymuje przy życiu; Bóg, który troszczy się o wszystkich ludzi i całe swoje stworzenie; Wielki Hymn do Atona przypomina biblijny Psalm 104.

Egipski kult monoteistyczny w boga Atona oraz historia Mojżesza Echnatona połączony został z kultem Baala w Kanaanie i przywódcą Hyksosów nazwanego w Biblii również Mojżeszem. Hebrajczycy, uczynili Jahwe, bóstwo pogody i płodności z Kanaanu, swym jedynym bogiem. W Biblii nałożone są na siebie dwie historie, historia Hyksosów Izraelitów i historia Hebrajczyków Izraelitów. Pomimo, że różnica czasowa pomiędzy wyjściem Hyksosów z Egiptu a wyjściem wyznawców boga Atona, jako Hebrajczyków wynosi ponad 200 lat.

Istnienie biblijnego Abrahama i Mojżesza nie zostało potwierdzone przez naukę, historycy uważają, że te postacie zostały stworzone na potrzeby teologii. W Biblii, jako Mojżesz został opisany przywódca Hyksosów, którzy wyszli z Egiptu na podbój antycznego świata a nie do ziemi obiecanej w Palestynie. Natomiast prawdziwym Mojżeszem i prawodawcą był Echnaton twórca religii monoteistycznej w Egipcie.

W związku z tym bóg Jahwe występuje w dwóch odsłonach, raz jako zły Pan Baal-Marduk a raz jako dobry Pan Aton. Z pomieszania tych dwóch historii i dwóch charakterów boga, można wyciągnąć wniosek, że Jahwe Marduk wcale nie był taki zły bo Jahwe Aton był dobry i na odwrót. Biorąc pod uwagę Marduka można stwierdzić, że taka jest domena Szatana i jego ludzi, którzy występują jako wilki w owczej skórze.  Jahwe był tylko lokalnym bogiem plemiennym Hebrajczyków z Palestyny a później Żydów, natomiast Aton był bogiem uniwersalnym wszystkich ludzi. To dopiero Hebrajczycy wyznawcy boga Atona i religii egipskiej wprowadzali Dekalog i prawa wśród Izraelitów. Istnienie w opisach biblijnych dwóch różnych postaci o imieniu Mojżesz oraz połączenie dwóch różnych bogów i scalenie w jednego Jahwe przeanalizował Zygmunt Freud w swym dziele o Mojżeszu.

­To z grupy Hebrajczyków, wyznawców boga Atona, czerpali później swe wzorce prorocy, tacy jak Eliasz, Izajasz, Jeremiasz oraz Esseńczycy/Nazarejczycy z których wywodził się Jan Chrzciciel i Jezus.

To w Heliopolis gdzie istniała świątynia i kult boga Atona-Ra, znajdowało się drzewo, do którego św. Józef zaprowadził Maryię, po ucieczce do Egiptu przed żydem Herodem – stąd nazwa „Drzewo Dziewicy”.

W religii hebrajskiej, kananejski bóg Hyksosów Izraelitów Baal-Marduk przyjął imię Jahwe, czyli Marduk wystąpił jako Jahwe-Baal-Marduk. W Biblii oczywiście Jahwe jest chwalony a Baal ganiony, ale w cieniu za nimi jest to ten sam Marduk-Lucyfer, humanoidalny jaszczur, kościej rasy gadziej. Niekiedy w opisach biblijnych Jahwe przejmuje rolę kananejskiego boga ojca Ela, jako Boga Stwórcę. Równolegle obok bogów kananejskich Baala i Ela  występuje też druga odsłona Jahwe, ta pozytywna, kiedy występuje on jako bóg egipski Aton, wtedy występuje jako dobry Jahwe-Aton.

Biblia mówi wprawdzie, że nie należy czcić Baala tylko Jahwe, ale praktyka wyglądała inaczej i to przewija się w Biblii. Proces scalania czterech bogów, Ela, Baala, Atona i kosmicznego Jahwe w jednego boga Jahwe trwał długo i nie wiadomo czy kiedykolwiek się zakończył.

Ewangelia Jana (J.1: 18) podaje: „Boga nikt nigdy nie widział”, Natomiast w Liście do Tymoteusza (1Tm 6: 15-16) napisano: „Ukaże je, we właściwym czasie, błogosławiony i jedyny Władca,  Król królujących i Pan panujących, jedyny, mający nieśmiertelność, który zamieszkuje światłość niedostępną, którego żaden z ludzi nie widział ani nie może zobaczyć: Jemu cześć i moc wiekuista!”.

Oznacza to, że Bóg jest światłością niedostępną i nikt go nie może zobaczyć ani z nim rozmawiać. Prawdziwym prawodawcą był egipski faraon Mojżesz Echnaton, który czcił Boga Jedynego, a którego atrybutami było Słońce i Światłość. Biblijny Mojżesz, przywódca Hyksosów Izraelitów czcił kosmicznego boga Jahwe-Marduka-Lucyfera, z którym rozmawiał i wypełniał jego polecenia. Tyczy się to również biblijnego Abrahama, który rozmawiał z kosmicznym Jahwe i wypełniał jego polecenia.

Jehud-Izrael

Księga Ezdrasza, która jest poświęcona historii Hebrajczyków w niewoli babilońskiej opowiada o tym, że to dopiero królowie perscy budowali dla siebie świątynię w Jerozolimie. „Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie w Judzie” (Ez.1:2). „I doprowadzili budowę do skutku, zgodnie z rozkazem Boga izraelskiego i z rozporządzeniem Cyrusa i Dariusza oraz Artakserksesa, króla perskiego.  I dom ten był gotowy na rok szósty panowania króla Dariusza” (Ez.6:14-15).

Nigdy wcześniej ani w Palestynie ani w Jerozolimie nie było świątyni Salomona, dopiero budowę świątyni babilońsko-perskiej a nie Salomona nakazał Cyrus Wielki. Władcy perscy dali pieniądze na budowę świątyni boga, który dał im królestwa i którego sami też czcili. Władcy perscy czcili żydowskiego boga Jahwe, któremu zbudowali świątynię w Jerozolimie, natomiast król perski Cyrus był pierwszym królem żydowskim w Biblii, i tak Żydzi pojawili się w Biblii i w Izraelu. To dopiero królowie perscy Cyrus i Dariusz w VI/V w. pne sprowadzili Żydów do Palestyny, która wymyśloną ziemią obiecaną Mojżesza nie była, podobnie Żydzi nie są ani nigdy nie byli narodem wybranym. Od tego czasu w Palestynie żyło dwa narody, Hebrajczycy i Żydzi. Ponieważ Żydzi wywodzą się z Babilonu i południa Kanaanu a Hebrajczycy z Palestyny. Kolejna fala pojawienia się Żydów w Izraelu nastąpiła z chwilą połączenia Judy z Idumeą-Edomem, czyli południem Kanaanu w nowe państwo pod nazwą Judea. Wszyscy władcy biblijni przed Cyrusem byli Hyksosami Celtami Izraelitami, a nie Żydami.

Historia mówi, że gdy Cyrus wkroczył do Babilonu podał rękę Szatanowi-Mardukowi w geście hołdu dla tego boga, wiemy także, że władcy perscy czcili żydowskiego boga Jahwe. Można wyciągnąć wniosek, że w Jerozolimie od czasów perskich poprzez kolejne szatańskie imperia greckie i rzymskie w większości był czczony bóg Jahwe-Marduk. Nie bez powodu Jezus przekupniów i lichwiarzy ze świątyni wypędzał. Kolejne imperia, perskie, greckie i rzymskie, były czwartym, piątym i szóstym imperium Szatana, Marduka-Lucyfera z Księgi Objawienia (Ap.17:10-13).

Antyczni historycy podają, że Zaratusztra zwany Zoroastrą używający też imienia Daniel, był prorokiem i naczelnym magiem babilońskim, mówi o tym Księga Daniela (Dn.5: 11-12). Daniel był prawą ręką króla babilońskiego Nabuchodonozora II (604–562) pne, tego, który wziął Hebrajczyków a nie Żydów do niewoli babilońskiej. Długowieczny Daniel Zaratusztra według historyków antycznych był też naczelnym magiem i prawą ręką Cyrusa Wielkiego. I tak Księga Daniela Zaratusztry znalazła się w Biblii. W Aweście Zaratusztry opisany jest potop biblijny, gdzie opis arki Noego podany jest z detalami i szczegółami.

Biblię należy porównać z Awestą Zaratusztry, aby sprawdzić ile z niej zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.  Biblię należy porównać także ze słowiańsko-aryjskimi Wedami, aby sprawdzić ile z nich zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.

Niewola babilońska jest to określenie wygnania Hebrajczyków z Judy, trwając od 586 do 538/516 roku pne.  W 587r. pne wojska babilońskie króla Nabuchodonozora II zdobyły Jerozolimę, tłumiąc tym samym powstanie Hebrajczyków z Judy przeciwko państwu nowobabilońskiemu. Według relacji Jeremiasza, 4600 Hebrajczyków zostało wysiedlonych przez nowobabilońskiego władcę do Babilonii.  Niewola Hebrajczyków skończyła się w 538 roku pne, gdy Cyrus II Wielki, król Persów, podbił Babilonię i zgodził się na powrót Żydów do Judy, która stała się autonomiczną prowincją perską – Jehud.

Historia mówi że termin „niewola” jest nieadekwatny, gdyż deportowani Żydzi nie byli traktowani jak niewolnicy, a część z nich pełniła wysokie stanowiska urzędnicze zarówno na dworze królów babilońskich, jak i perskich.

Powyższe stwierdzenie przedstawia ukrytą prawdę pomieszania Hebrajczyków i Żydów. Hebrajczycy byli to niewolnicy z Judy, nie byli to Semici, nie znali języka semickiego aramejskiego czy wcześniejszego akadyjskiego tylko posługiwali się starogreckim językiem paleo-hebrajskim. Ta ludność nie pełniła wysokich stanowisk urzędniczych. Wysokie stanowiska urzędnicze zarówno na dworze królów babilońskich, jak i perskich pełnili Żydzi, wywodzący się z Babilonu Kenici z rodu Nimroda.

Źródła podają, że Żydzi babilońscy opanowali finanse Babilonu, doprowadzili Babilon do bankructwa i upadku a następnie sprzymierzyli się z Persami i sprawdzili ich jako zaborców na Babilon.

Południe Kanaanu według Biblii zamieszkiwali Kenici, ludność wywodząca się od kainowych plemion, wśród nich osiedlił się Kanaan syna Chama i od jego imienia region ten został nazwany Kanaanem. Kenici zamieszkiwali również w Babilonie, wśród nich zamieszkał Nimrod wnuk Chama. Do Kenitów przeniósł się mieszkać Ezaw brat Jakuba, starszy syn Izaaka syna Abrahama. Wtedy Kanaan zmienił nazwę na Edom, a Kenici zmienili nazwę na Edomici.  Edom po grecku znaczy Idumea, a Edomici to Idumejczycy. Tą grupę Kenitów stanowią Żydzi sefardyjscy.

Chazarowie stanowili etniczną grupę należącą do ludów turecko-tatarskich wywodzących się ze środkowej Azji, a którzy pod koniec II wieku ne zagrabili i okupowali tereny słowiańskie miedzy Kaukazem a dolną Wołgą i Donem. W późniejszym okresie utworzyli Kagant Chazarski sięgający swoim terytorium od Kaukazy aż po Krym nad Morzem Czarnym. Wielu Żydów Edomitów osiedliło się wśród Chazarów. Ich wpływ był tak duży, że w połowie VIII wieku Chazarowie z szamanizmu przeszli na judaizm. I tak powstali Żydzi aszkenazyjscy, którzy obecnie stanowią zdecydowaną większość wśród populacji żydowskiej.  W 965 roku słowiańska Ruś Kijowska pod dowództwem księcia Świętosława I rozbiła i unicestwiła Kaganat Chazarski, ale masy żydostwa w całej wschodniej i środkowo-południowej Europie pozostały.

Istnieją także powiązania genetyczne pomiędzy Chazarami, Turkami, Gotami i Edomitami. Niektóre kainowe plemiona Kenitów z Bliskiego Wschodu wyemigrowały do środkowej Azji i dały początek ludom tureckim i gockim. Wiadomo, że Celtowie Hyksosi Izraelici podbili Indie. Zgodnie z Biblią wszystko to, czego nie ma w Palestynie znajduje się nad Indusem i w okolicach. W Pakistanie który kiedyś należał do Indii na górze Salomona istnieje świątynia Salomona funkcjonująca do dzisiaj. Jest tam pasmo gór Salomona i Wyżyna Salomona. Na północ od świątyni Salomona znajduje się biblijna Galilea, bo tak w czasach antycznych nazywano Afganistan oraz Gaza w Afganistanie. Ziemia Kabul leży w Afganistanie nad rzeką Kabul. Galilea nosi nazwę od mieszkających tam Celtów, których nazywano również Galami. Kainowe plemiona Kenitów mogły dotrzeć do środkowej Azji wraz z armią Celtów Hyksosów lub w innym czasie i inną drogę. Ale można przypuszczać, że Celtowie Hyksosi Izraelici inspirowani przez ich boga Jahwe Marduka-Lucyfera mieli wpływ na te plemiona, bo to były plemiona Szatana. Znajdowały się pod jego opieką, miały one posłużyć do dalszego podboju świata.

U ludów tureckich, cechą charakterystyczną jest silne owłosienie i ciemna skóra. Zarówno Ezaw jak i jego potomkowie byli bardzo owłosieni, czyli Edomici także takim byli. Z opisu o Gotach (Germanach) wywodzących się ze środkowej Azji wynika, że byli to dzicy, zarośnięci, rudowłosi koczownicy pochodzący z plemion aszkenazyjskich. Germanie (Goci) podobnie jak inne nieposiadające ojczyzny wędrowne ludy trudniły się głównie pędzeniem bydła i rabunkiem, a przez swą ruchliwość uniemożliwiając wytworzenie zjawisk regionalnych takich jak na przykład najbardziej prymitywna lokalna tradycja. Żydzi aszkenazyjscy pochodzą w prostej linii od Chazarów, ludu koczowniczego pochodzenia turecko-tatarskiego i ich językiem był jidysz (żargon), wywodzący się z dialektu niemieckiego (wschodnio germańskiego-gockiego). Wynika z tego, że ludy tureckie i gockie mają powiązania językowe i są ze sobą spokrewnione.  

Rzymianie natomiast w swym pochodzeniu byli Edomitami od Zerah-Judah. Zerah, było to imię jednego z edomickich naczelników szczepu z kraju Edom. Został on wymieniony jako drugi syn Reuela, Reuel był synem Basemat, a Basmet była Izmaelową córką i jedną z żon Ezawa. Czyli Zerah był wnukiem Ezawa. Wiadomo także, że legendarnych założycieli Rzymu, Romusa i Remulusa, wykarmiła wilczyca, czyli można powiedzieć, że Rzymianie wilcze geny wyssali z mlekiem matki. Rzymianie przejęli Słowiańskich Etrusków i zagrabili cały dorobek kulturowy, materialny i religijny tego narodu i na ich kulturze zbudowali swoje imperium.

Goci z Azji wędrówkę ku Europie prowadzili przez stepy nadkaspijskie i czarnomorskie. Część z nich pozostało w Europie południowo-wschodniej, gdzie znani są jako Goci (Germanie wschodni). Następnie poprzez Europę południową wędrowali w stronę Rzymu i dalej na zachód. Część z nich wędrując poprzez wyżynę wschodnioeuropejską, półwysep Skandynawski i Jutlandzki rozpoczęli wyprawy na Europę Zachodnią. Półwysep Skandynawski i Europę zachodnią zamieszkiwała ludność pochodzenia słowiańsko-celtyckiego. Goci zdominowali ludność na obecnych terenach Niemiec zachodnich i wymieszali się z mieszkającą tam ludnością celtycko-słowiańską, i tak powstali Alemanami, byli to i są nadal Celto-Goci niemieccy i austriaccy, czyli obecni Niemcy i Austriacy (Germanie zachodni). Wśród Alemanów był największy udział Gotów. Na lewym brzegu Renu, Goci wymieszali się ze zromanizowaną ludnością celtycką tam zamieszkującą i tak powstali Frankowie, Celo-Goci zromanizowani, a obecni Francuzi. Następnie Celo-Goci opanowali Anglię i ludność saską tam zamieszkującą, i tak powstali obecni Anglicy.  Sasowie w Anglii była to ludność wywodząca się ze Słowian połabskich, która przybyła do Anglii na długo przed Rzymianami. Późniejsi Sasi niemieccy była to zgermanizowana ludność słowiańska wymieszana z Celto-Gotami Alemanami. Podobnie jak Prusowie była to ludność pochodzenia słowiańskiego zgermanizowana i wymieszana z niemieckimi Krzyżakami, i tak powstali niemieccy Prusacy. Walijczycy natomiast była to ludność słowiańska z Walonii w obecnej Belgi, która przybyła na Wyspy Brytyjskie na długo przed Rzymianami i bardzo długo przed pojawieniem się Celto-Gotów w obecnej Belgii.

Zachodnie tereny Lechii wraz z całą infrastrukturą od Renu po Wisłę zostały zagrabione przez koalicję Niemiecko-Austriacką, a ludność słowiańska sukcesywnie była niemczona. Tereny Azji Mniejszej zamieszkałe przez ludność indoeuropejską aryjsko-słowiańską i greko-ormiańską zostały zagrabione wraz z całą infrastrukturą przez Islamskie Imperium Tureckie, później Turcy podobnie opanowali Bałkany, czyli południową Europę, a ludność słowiańska w całym imperium tureckim była sukcesywnie turczona i islamizowana. Należy nadmienić, że Niemcy i Niemiecka Austria zawsze sympatyzowały z Turcją. Kolejne Imperia Szatana były tworzone na bazie Hyksosów Celtów Izraelitów, a ich ukoronowaniem była Niemiecko-Austriacka III Rzesza. Jedną z wielu cech wspólnych tych imperiów było dążenie do podboju i eksterminacji Ariów-Słowian, było to prawdopodobnie pierwsze przykazanie ich boga Marduka-Lucyfera i jego „czarnych” kapłanów, a obecnie Iluminatów i Masonerii.

Rzymianie, Niemcy, Austriacy, Francuzi, Anglicy, Turcy, Żydo-Chazarzy pochodzący od kainowych plemion Celto-Turko-Gotów i Edomitów przypominają Celtów Hyksosów Izraelitów z Biblii. Kontynuowali ich podboje, okupację i grabież innych krajów, począwszy od okupacji i grabieży Egiptu przez Hyksosów Izraelitów. łanów, obecnie Iluminatów i Masonerii.

Chronologia przemian żydowskich od Kaina przedstawiana jest następująco: Kain–Kenici–Kananejczycy–Edomici–Idumejczycy–Faryzeusze–Żydzi-sefardyjscy–Żydzi-aszkenazyjscy (Chazarowie).

Józef Flawiusz pisze, że w Judei jedynie Esseńczycy/Nazarejczycy byli prawdziwymi Judajczykami-Hebrajczykami, całkowicie lojalnymi wobec Prawa Mojżeszowego. Esseńczycy i Zeloci reprezentowali rdzenną ludność hebrajską, Faryzeusze reprezentowali napływową ludność żydowską, a Saduceusze reprezentowali wyalienowaną od społeczeństwa arystokrację. O tym, że w Palestynie mieszkali Hebrajczycy i Żydzi świadczy również fakt, że Paweł pisał list do Hebrajczyków a nie do Żydów.

Geneza powstania sekty Faryzeuszy sięga Babilonu, czasów niewoli babilońskiej Izraelitów, a po przybyciu do Izraela funkcjonowała jako tajne stowarzyszenie. Faryzeusze wywodzą się z żydowskiej babilońskiej szkoły okultystycznej, są twórcami żydowskiej kabały. Faryzeusze, których nazywano „uczeni w piśmie” odwoływali się do terminu „Iluminaci”.

Faryzeusze po wprowadzeniu przez nich Judaizmu zostali rabinami lub iluminatami w tajnych organizacjach. Faryzeusze powiązywani są ze współczesnymi masonami, których okultystyczna agenda dokonuje przewrotu w sposobie myślenia współczesnego społeczeństwa.

Można porównać charakterystykę faryzeuszy ze współczesnymi syjonistami, żydomasonami i ich tajnymi praktykantami kabały, jednocześnie udającymi przed ludźmi pobożnych judaistów przestrzegających tradycji zawartych w Starym Testamencie.

Żydzi, pomimo że oficjalnie przeszli na religię Mojżeszową to nadal praktykowali swoją religię kananejską opartą na okultyźmie babilońskim. Na bazie tych wierzeń stworzyli obecny Judaizm oparty na Talmudzie, który z religią Mojżeszową ma niewiele wspólnego.

O tym, że w Izraelu po niewoli babilońskiej mieszkali Żydzi i Hebrajczycy świadczy również fakt, że przez 500 lat od czasów niewoli babilońskiej do czasów Jezusa w Izraelu nie pojawił się na dłużej żaden prorok, bo jeżeli jakikolwiek się pojawił to Żydzi go od razu zabili, ostatnimi byli Jan Chrzciciel i Jezus.

Świadczą o tym między słowa Ewangelii Mateusza: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo budujecie groby prorokom i zdobicie grobowce sprawiedliwych,   i mówicie: Gdybyśmy żyli za czasów naszych przodków, nie byliśmy ich wspólnikami w zabójstwie proroków. Przez to sami przyznajecie, że jesteście potomkami tych, którzy mordowali proroków! Dopełnijcie i wy miary waszych przodków! Węże, plemię żmijowe, jak wy możecie ujść potępienia w piekle? Dlatego oto Ja posyłam do was proroków, mędrców i uczonych. Jednych z nich zabijecie i ukrzyżujecie; innych będziecie biczować w swych synagogach i przepędzać z miasta do miasta. Tak spadnie na was wszystka krew niewinna, przelana na ziemi, począwszy od krwi Abla sprawiedliwego aż do krwi Zachariasza, syna Barachiasza, którego zamordowaliście między przybytkiem a ołtarzem. Zaprawdę, powiadam wam: Przyjdzie to wszystko na to pokolenie.  Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swe pisklęta zbiera pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto wasz dom zostanie wam pusty” (Mt 23:29-38).

Słowa; „Tak spadnie na was wszystka krew niewinna, przelana na ziemi, począwszy od krwi Abla sprawiedliwego aż do krwi Zachariasza”, świadczą o tym, że Żydzi wywodzą się od Kaina, który zabił Abla.

Księga Rodzaju (Rdz 4:25–5:4) mówi, że Adam i Ewa mieli trzeciego syna o imieniu Set. Set był substytutem Abla, którego zamordował Kain. Mieli także jeszcze dwie córki. Imię Kain kiedy się je interpretuje, oznacza opętanie; młodszego Abla, oznacza smutek.

Adam nie był ojcem Kaina, Gdyby Adam był ojcem Kaina, Biblia z pewnością odnotowałaby ten fakt. Nie robi tego, ponieważ ojcem Kaina był Szatan.  Kain zamordował swojego brata, został wypędzony z raju od Adama i Ewy, dlatego Księga Rodzaju gdy wymienia potomków Adama to na tej liście nie ma Kaina. Genealogia Kaina jest pokazana osobno i różni się od Adamitów. Ewangelia Łukasza (Łk.3:23-38) podaje Rodowód Jezusa od Adama, Kaina na tej liście również nie ma.

Według Biblii pozytywna część ludzkości wywodzi się od Seta, są to Setyci, a ponieważ ojcem Seta był Adam więc są to Adamici. Negatywna część ludzkości wywodzi się od Kaina, są to Kenici, a ponieważ ojcem Kaina był Szatan więc są to Satanici. Powszechnie te genealogie nie są przedstawiane, aby ludzkość nie zauważyła różnicy między jedna grupą ludzi i drugą. Analogicznie Ojcem Jakuba był Abraham, natomiast ojcem Ezawa był Szatan, podobnie jak wcześniej Kaina. Ezaw jest substytutem Kaina, a potomkowie Ezawa, podobnie jak wcześniej Kaina są to Kenici, plemiona Kaina, i to wśród nich zamieszkał Ezaw, to z tych plemion wywodzą się Żydzi.

O tym, że naród żydowski wywodzi się od Kaina świadczą znaki Kaina podane w Księdze Rodzaju, jakie ten naród nosi na sobie. Przeciwnie do ich publicznie wygłaszanych twierdzeń, Żydzi nie uznają innych narodów za braci. Wystarczy zapytać Palestyńczyków. Oni zawsze mówią, iż cierpienia Żydów są ważniejsze od cierpień innych narodów. Żydzi zawsze byli niezasymilowanym ludem w każdym kraju, w którym się osiedlili; i nigdy nie dogadywali się z narodami-gospodarzami. Zamiast tego zawsze wyzyskiwali te narody okradając je ze wszystkiego bogactwa poprzez lichwę oraz spiskowali z wrogami i zaborcami tych narodów. Dlatego ich twierdzenia o promowaniu “braterstwa” kończą się tam gdzie są ich egoistyczne interesy plemienne. Tutaj pokazane jest lekceważenie dobrobytu i wolności innych przez Kaina. Sposób, w jaki Żydzi potraktowali Palestyńczyków jest bardzo podobny do sposobu, w jaki Kain potraktował Abla. Jezus powiedział: “Poznacie ich po owocach“. Chrześcijanie muszą jeszcze nauczyć się tego, że jedynym sposobem rozpoznania Żyda jest zwrócenie uwagi na jego zachowanie, bo ich zachowanie przeczy ich słowom. Ze względu na ich niezdolność dogadywania się z sąsiadami, Żydzi byli wiecznymi tułaczami na ziemi, zbiegami z jednego kraju do następnego, w poszukiwaniu następnych ludzkich ofiar. I oczywiście Żydzi nie zajmują się rolnictwem, bo ziemia nigdy nie wyda owoców potomkom Kaina. Rabini, uznając ten fakt, nauczają na podstawie Talmudu: “Rolnictwo jest najgorszym ze wszystkich zajęć“. Można przedstawić wiele ich występków, które łączą się z upadkiem moralnym obecnego świata, gdyż Żydzi są odpowiedzialni za więcej zbrodni niż wszystkie inne narody razem wzięte. Z powyższej analizy dla każdego powinno być oczywiste, że żydostwo jest biblijnym Mamonem. Definicja Mamona: bogactwo, chciwość i doczesne korzyści uosabiane z fałszywym bogiem w Nowym Testamencie. Mamon to bogactwo materialne mające zły wpływ.

W Ewangelii Jana (J 8:31-47) napisano: „Wtedy powiedział Jezus do Tych, którzy Mu uwierzyli: Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.  Do Żydów, którzy Mu nie uwierzyli Jezus powiedział: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu.   Powiedzieli do Niego: Ojcem naszym jest Abraham. Rzekł do nich Jezus: Gdybyście byli dziećmi Abrahama, to byście pełnili czyny Abrahama.   Wy pełnicie czyny ojca waszego. Gdyby Bóg był waszym Ojcem, to i Mnie byście miłowali. Ja bowiem od Boga wyszedłem i przychodzę. Nie wyszedłem od siebie, lecz On Mnie posłał. Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa”. 

W Księdze Objawienia czytamy: „I siedmiu jest królów (mocarstw): pięciu upadło, jeden jest, inny jeszcze nie nadszedł, a gdy już nadejdzie, ma na krótką chwilę pozostać. A Bestia, która była, lecz jej nie ma, sama też jest ósmym królem, ale wywodzi się z tych siedmiu i odchodzi na zagładę. A dziesięć rogów, które ujrzałeś oznacza dziesięciu królów, którzy jeszcze nie otrzymali królestwa, lecz na jedną godzinę otrzymają władzę, jako królowie wraz z Bestią. Ci mają jedną myśl i dlatego dają Bestii swą moc i władzę” (Ap.17:10-13).

Istnieje przekonanie, że obecne żydowskie państwo Izrael jest przejawem Bestii opisanej w Księdze Objawienia (Ap.17:10-13).  Izrael postrzegany jest, jako ósme mocarstwo Szatana, będące jednocześnie Bestią, czyli przejawem Szatana na ziemi. Takie wnioski można wysnuć, biorąc między innymi pod uwagę zamieszanie i zawieruchę wojenną, jaką czyni Izrael przez ostatnie dziesięciolecia na Bliskim Wschodzie, a obecnie jest tego apogeum. Bestią która była, było to państwo Izrael-Jehud utworzone rzez Persów. W czasach rzymskich państwo Izrael przestało istnieć, wtedy go nie było, a od drugiej połowy XX w. powstało na nowo. Dziesięć rogów jest to dziesięć państw, które sprzymierzą się z Izraelem przeciwko pozytywnemu świtu.

“Dlatego właśnie Ja ponowię niezwykłe działanie cudów i dziwów z tym ludem: zginie mądrość jego myślicieli, a rozum jego mędrców zaniknie” (Iz 29:14).

„Dzieci Prawdziwego Boga, w świecie religii ma miejsce gigantyczne oszustwo. Jest to oszustwo o tak ogromnych proporcjach, że wpływa na każdy moment waszego życia. Wpływa na wasze dochody, wasze zdrowie, waszą rodzinę, wasz dom, waszą wiarę, wasze samopoczucie, a nawet na wasze życie seksualne. I ostatecznie wpływa na waszą nieśmiertelną duszę, która w tej chwili jest w poważnym niebezpieczeństwie. To oszustwo pomieszało mądrość i rozum milionom dobrych ludzi. Większość chrześcijan po prostu nie zdaje sobie sprawy z tego, że istnieje oszust udający Izrael.”

W biblijnej Księdze Estery jest opisany przykład jak Żydzi opanowali Imperium Perskie. „A było to za dni Aswerusa. Aswerus ten panował od Indii aż do Etiopii nad stu dwudziestu siedmiu państwami. W owych dniach, kiedy król Aswerus zasiadał na tronie swego królestwa, na zamku w Suzie, wydał ucztę dla wszystkich swoich książąt i swoich sług”. Aswerus z Księgi Estery to prawdopodobnie Kserkses I, panował w latach (485–465) pne, syn króla perskiego Dariusza I Wielkiego. Przez większą część panowania jego rezydencją była Suza. Kserkses za żonę pojął Waszti, a po jej oddaleniu z dworu wybrał za żonę podsuniętą przez żydów, żydówkę Esterę, opisaną w biblijnej Księdze Estery.

W tamtym czasie w starożytnej Persji, czyli na terenie dzisiejszego Iranu, osiedliło się tak dużo żydów, że zaczęli Persom przeszkadzać. Jak wiadomo z historii, Żydzi nie uznają innych narodów za braci. Żydzi zawsze byli niezasymilowanym ludem w każdym kraju w którym się osiedlili; i nigdy nie dogadywali się z narodami-gospodarzami. Zamiast tego zawsze wyzyskiwali te narody okradając je ze wszystkiego bogactwa poprzez lichwę oraz spiskowali z wrogami i zaborcami tych narodów. Pretekstem do otwartej waśni stał się Mardocheusz, stryj królowej żydówki Estery. Główny doradca królewski Haman był darzony szacunkiem i wszyscy oddawali mu pokłon, tylko Mardocheusz w swej pysze odmówił uznania Hamanowi. Haman zważywszy na to, że stosunki pomiędzy Persami i Żydami były napięte i że żydzi byli nielubiani, wydał dekret aby żydów zabić. Żydzi tworząc Biblię pod sienie i na własne potrzeby oczywiście nie napisali jak oni sami i ich postawa przyczyniła się do takiej a nie innej decyzji Hamana. Żydów uratowała królowa Estera, ale żydzi postanowili zemścić się na Persach.

Za zgodą omamionego przez żydów króla, Żydzi pochwycili Hamana, powiesili jego i jego dziesięciu synów. Następnie Żydzi złapali za miecze i w wielu miastach, podstępnie wymordowali wiele tysięcy Persów.  A ostatniego dnia siedli Żydzi i wyprawili sobie ucztę, cieszyli się i bawili. Na pamiątkę tamtych mordów na Persach Żydzi ustanowili swoje Święta Purim. W święta te Żydzi dają sobie podarunki piją i bawią się.

Dla Żydów to wydarzenie sprzed 2500 lat niesie przesłanie, że wtedy podstępnie pokonali Persów, nie żydów czyli gojów, i mają nadzieję że ciągle im się będzie to udawać i obecnie znowu im się to uda.

Gdy Żydzi czytają Księgę Estery to na początku, gdy jest mowa o niby złym i okrutnym Hamanie który chciał żydów zgładzić czytają głośno aby cały świat słyszał. A gdy dochodzi do końca, gdy jest podane ilu to Persów zamordowali żydzi, ponieważ Persowie nie bronili się, ponieważ byli zaskoczeni podstępem żydowskim, Żydzi ten fragment czytają szeptem żeby nie usłyszeli tego goje i żeby ich bóg tego nie usłyszał. To jest żydowski kod kulturowy, jeśli chodzi o zafałszowaną historię żydowską. Jak się przyjrzy historii Żydów przez całe wieki to jest dokładnie tak samo. Jeżeli jest mowa o zbrodniach czy nawet zamiarach zbrodni przeciwko żydom ma to być wyolbrzymione i rozgłoszone na cały świat. Jeżeli natomiast jest mowa o zbrodniach i przestępstwach popełnionych przez Żydów to żaden historyk żydowski nie napisze o tym, a Żydzi swoje zbrodnie ukrywają i fałszują historię.

Starożytny Iran zwany Airyan, czyli kraju Ariów, ziemia Ariów – ludzi szlachetnych, był od tysiącleci silnym ośrodkiem Ariów-Słowian. Po ostatnim potopie rolę Centrum Aryjskiego, po Imperium Ramy przejął Elam ze stolicą Suza, leżący na południu Iranu.

W wyniku ekspansji imperium semicko-akadyjskiego na Elam, około 1800 lat pne, król ludu Sarmatów z Elamu Lach/Lech Sarmata wraz ze swoim ludem, z częścią Ariów-Słowian wyemigrował na daleki północnozachodni kraniec dawnego Imperium Ramy, do Ariów-Słowian północno-zachodnich. Osiedlił się na obszarze dzisiejszej Polski i założył nowe Imperium, Słowiańsko-Aryjską Lechię, Kraj Pana, Słowiańskie Królestwo Północy Sis. Centrum Ariów-Słowian z Elamu w Iranie zostało przeniesione nad Wisłę.

W Księdze Estery opisane jest jak to w Suzie w historycznej stolicy Ariów-Słowian zapanowali Żydzi i jak imperium perskie znalazło się pod żydowską dominacją. Po 2,5 tysiącach lat mamy podobną sytuację w Polsce w nowym Słowiańsko-Aryjskim Centrum. W Polsce dominację objęli Żydzi, to oni w większości dominują w administracji rządowo-państwowej. Żydzi okupują Słowian już od prawie dwóch tysięcy lat. Najpierw jako żydo-chazarowie zagrabili i okupowali tereny słowiańskie, prowadząc handel niewolnikami słowiańskimi. Później poprzez handel i lichwę wyzyskiwali Słowian. Kolaborowali z zaborcami i okupantami ziem słowiańskich.  Na koniec wprowadzali komunizm w Rosji a następnie w krajach trójmorza, dawnej Lechii. Wprowadzając komunizm na ziemiach słowiańskich od Łaby po Pacyfik wymordowali i zakatowali wiele milionów ludności słowiańskiej i innej.

Ludy semickie i żydowskie będące pod wpływem Szatana Marduka-Lucyfera realizowały jego plan podboju świata. Sukcesem walki Słowian z satanistycznym Południem było utrzymanie powstających mocarstw Szatana na Bliskim Wschodzie. Dopiero począwszy od Imperium Perskiego, czwartego mocarstwa Szatana, nastąpiły próby podbicia dalszej części świata.

Mocarstwo Perskie zdominowanego przez „czarnych” kapłanów Lucyfera zostało przez nich wysłane na podbój Słowian w Azji i Europie. Ale obie te próby szatańskiej ekspansji zostały skutecznie powstrzymane przez słowiańską Lechię i Szatan został na kolejne stulecia zatrzymany na Bliskim Wschodzie.

Od około 550 lat pne, co zbiega się z powstaniem Imperium Perskiego, w tradycji słowiańskiej datowane jest nastanie ciemnych ciężkich czasów, kiedy to nasz system słoneczny przechodził przez obszar Ciemnych Światów Piekła. Według Wed i kalendarza Majów koniec ciemnych czasów a początek Światłych czasów zaczyna się w Świętym Roku 2012 r. ne.

Imperium Perskie stało się mocarstwem Szatana ponieważ zostało opanowane przez Żydów którzy służyli i służą Szatanowi Mardukowi-Lucyferowi. Obecne Stany Zjednoczone Ameryki, które są siódmym mocarstwem Szatana są pod całkowitą dominacją Żydów, podobnie jak opisane mocarstwo perskie, a wcześniej babilońskie. Można przypuszczać, że wcześniejsze mocarstwa, egipskie, fenickie i asyryjskie oraz następne po perskim, to jest greckie, rzymskie, niemieckie, austriackie, francuskie i angielskie podobnie były w pewnym stopniu zdominowane przez Żydów. Czarni kapłani Marduka-Lucyfera rekrutowali się i rekrutują z kainowych plemion Kenitów, w których prym wiodą Żydzi.

Egipski kult Boga Atona był religią czysto naukowo-filozoficzną w której ofiarą dla boga była modlitwa. Składanie krwawych ofiar religijnych bogu Mardukowi ze zwierząt a nawet z ludzi i z dzieci jest domeną satanistycznych kultów semickich i jako takie pojawią się w Starym Testamencie. Począwszy od Abrahama, któremu wprawdzie na próbę, Jahwe-Marduk dla siebie nakazał złożyć ofiarę z jego syna. Nawet sam pomysł takiej formy ofiary dla boga świadczy o degeneracji ludności tamtego regionu świata i zwyrodniałym pojęciu boga. Ponadto negatywnymi elementami powtarzającymi się w tej księdze jest przemoc, agresja, mściwość, chciwość, itp. Dlatego Stary Testament z powodu promowania krwawych ofiar religijnych oraz wielu innych negatywnych zachowań powinien być wycofany z nauczania religijnego.

Ludzkość winna odłożyć do archiwum Stary Testament. Jest to żydowska księga oparta na oszustwie i kłamstwie, w której zapisane jest Zło. Księga ta została stworzona po to, aby spętać i obezwładnić ludzi, uczynić Żydów fałszywym narodem wybranym, i dać im dominację nad światem. Stary Testament na bazie którego powstały trzy walczące i konkurujące ze sobą religie biblijne jest pośrednio winny całej tragedii ludzkości ostatnich 2 tys. lat.

Stary Testament zawiera w sobie kilka podstawowych i dodatkowych Ksiąg i Pism źródłowych.   Podstawową Księgą Świętą ludzkości są słowiano-aryjskie Wedy, dodatkowo są hinduskie Wedy i irańska Awesta Zaratusztry. Należy się zastanowić, komu i po co potrzebny jest żydowski Stary Testament.

Dlaczego ludzkość w obecnej dobie ma korzystać z plagiatu jakim jest Stary Testament a nie korzystać wprost z materiałów źródłowych. A jeżeli ma być coś takiego jak Stary Testament, to należy napisać go od nowa, korzystając obiektywnie wprost z materiałów źródłowych i należy wybrać to, co jest uniwersalną istotą wiary.

Źródła

Biblia – żydowska księga zbrodni – wyssana z palca  http://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2018/01/biblia-zydowska-ksiega-zbrodni-wyssana-z-palca/

Biblia – księga zbrodni  https://opolczykpl.wordpress.com/biblia-ksiega-zbrodni/
Biblia – księga zbrodni (2) https://opolczykpl.wordpress.com/2013/09/29/biblia-ksiega-zbrodni-2/

 Biblijne korzenie globalizmu (NWO)  https://opolczykpl.wordpress.com/biblijne-korzenie-globalizmu-nwo/

 NWO, czyli co Biblia mówi o Nowym Porządku Świata?  https://zastopujczas.pl/proroctwa/nwo-czyli-co-biblia-mowi-o-nowym-porzadku-swiata/

 Cywilizacje kosmiczne na ziemi. Janusz Bieszek

Kim jest Jahwe?  https://treborok.wordpress.com/kim-jest-jahwe/

Czy Jahwe to Szatan?  http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,42

Okrutny Jahwe   https://wolnemedia.net/okrutny-jahwe/

Czy Jahwe to Bóg? 

13.Jak Mojżesz ograbił Egipt i Ziemia Obiecana.-Historia Żydów, czyli jak ciemni są Żydzi. 

30.UFO.Atomowe, starożytne wojny,Biblia i indyjska świątynia Salomona.  

27.Biblia i UFO.Adam i Ewa w Raju, czyli poznaj Pismo Święte.  

Biblia -kłamstwo kościoła cz.4-księga wyjścia-„bóg” jaszczur-gad jahwe, dowód na ufo