ŹRÓDŁO

to stąd wypływa źródło mojej pieśni…

to stąd wypływa źródło mojej pieśni

u stóp Baraniej szemrzącym strumieniem

stąd toczę słowa zakolami trudu

jako ta rzeka niekształtne kamienie

i wciąż zaczynam u czystego źródła

zanim próg czynu zdradliwy przekroczę

nim czarnym krokiem przez białe stronice

przejdę to pióro w źródle twoim moczę

bo wiem jak trudno twą czystość ocalić

rzeko pojona ludzką krwią i potem

gdy z dna wyciągam garścią trudną przeszłość

lub gdy fałszywym nas prowadzisz tropem

więc tu wyrasta drzewo mojej wiary

w skalnych nawisach gdzie w szmerliwych modłach

śpiewa odwieczną dumną pieśń ta rzeka

i pieczętuje dzieje znakiem rodła

tu się zaczyna źródło mojej pieśni

w mrocznych granatach wypiętrzonej góry

gdy widnokręgu zapięta agrafa

trzyma u czoła ciężką grzywę chmury

a mrokiem lasu błądzi Bóg Beskidów

strzegący czujnie źródła naszej mowy

jeśli go zbudzisz nieostrożnym słowem

zawsze w obronie jej stanąć gotowy

więc znowu wracam w chłodne nawy cienia

spragniony pieśni świerkowego lasu

gdy moje uszy aż do krwi zranione

zatrutym kolcem miejskiego hałasu

a człowiek biegnie za mną w skórze wilka

i widnokręgu pętlę mocno ściska

jeśli dobiegnie do wspólnego źródła

pianę obmyje u krwawego pyska

i będzie składał Dekalog Nadziei

w człowieka znowu przemienione zwierzę

będzie powtarzał zieloną modlitwę

to szumem lasu ocalone…Wierzę….