Zawisza Czarny

Żył przed wielu, wielu laty
Rycerz chwat nad wszystkie chwaty,
Co był chlubą sztuk oręża.
Dwory znały tego męża.

"Jam Zawisza jest z Grybowa!
Czarny, bo ma krucza głowa.
W herbie stoi mi Sulima:
Czarny orzeł kamień trzyma!"

Pod Grunwaldem bił się dzielnie.
Królom swoim służył wiernie.
Pełnił funkcję nawet posła.
Sława jego ciągle rosła.

Sto turniejów wygrał prawie
Dzięki ręki swojej wprawie.
A w rycerskie stawał szranki
W imię króla i wybranki.

Wybrał się z Zygmuntem, królem
Luksemburskim, zdjęty bólem,
Bo nawała szła turecka
Gdzie Dunaju była niecka.

Stawiał czoło hord janczarom.
Walczył dzielnie, walczył z wiarą,
Lecz fortuna go zdradziła:
Horda króla otoczyła.

"Królu bywaj! Ja osłaniam!
Pędź najszybciej, niczym łania!
Ja i moi towarzysze
Zatrzymamy Turków rzesze!"

Kiedy wiązał Turków bojem
Król odjechał z niepokojem
Na bezpieczną długość stajen.
Żal Zawiszy, przeto staje.

Wysłał giermka do Zawiszy.
"Ratuj się! Rzuć towarzyszy!
Na nic zda się Twoje męstwo!
Dzisiaj Turek ma zwycięstwo!"

Lecz Zawisza dał odpowiedź:
"To królowi memu powiedz,
Że mój los gdzie ma drużyna!
Ja nie lękam się Turczyna!

Albo wszyscy się cofają,
Albo razem umierają!
Nie opuszczę moich druhów!
Nie ma większych w świecie zuchów!"

Mógł uciekać, ale został.
W ręce Turków pojman został.
Giermek przed króla obliczem
Rzekł, że wrócił, ale z niczem!

I przepadły o nim wieści.
Tam Zawiszy grób się mieści.
Tak Zawisza zginął w kraju,
Który słynie z wód Dunaju.

Już minęły wieki całe.
O nim uczą dzieci małe.
Jego postać jest cnót wzorem.
Harcerz kroczy jego torem.

Wśród harcerzy wciąż się słyszy,
By im ufać jak Zawiszy!
By polegać na ich słowie.
Prawdą to, co każdy powie!