Słowik w tarapatach.

Pewien słowik stracił głos!

Pewien słowik stracił głos!
Nagle się odwrócił los.
Miał przyjaciół bardzo wielu.
Każdy mówił: "Przyjacielu….!"
Teraz nie ma. Wokół pustka
Odkąd słowik zamknął ustka.
Popadł w biedę, stracił domek.
"Nieudacznik" – to przydomek.
Czasem nie miał co do dzioba
Włożyć. Brała go choroba.
Głowę nosił teraz nisko,
Choć tak sławne miał nazwisko.
Klepał biedę. Trudne chwile.
O przeszłości marzył mile.
Aż raz poznał pana kruka
(cały czarny, kracze) mruka.
Ten użalił się nad bratem:
"Włóczyć się to można latem!
Ale idzie sroga zima,
A u ciebie chatki ni ma!
Dam ci w domku moim kątek,
Trochę jadła, zupki wrzątek."
I tak zimę przeczekali.
Słowik dobroć kruka chwali.
A na wiosnę, uwierzycie?,
Słowik śpiewa znakomicie!
Wielu znów do niego wali,
Z tych co wcześniej uciekali,
Ale słowik ich nie szuka!
Przyjaciela ma już – kruka!
I każdemu szczerze powie,
Że gdy los da ci po głowie,
To dopiero się okaże,
Kto w przyjaźni z tobą w parze!
=;-)