Bez kategorii

Quo vadis PiS (2)

05/11/2011

393 Wyświetlenia

0 Komentarze

2 minut czytania

Awantura, awantura. Kaczor oszalał, wyrzuca najwierniejszych… Doprawdy, śmiać mi się chce. Najwierniejszych? Najzdolniejszych? W polityce nie ma przyjaciół, są sojusznicy. Albo ich nie ma.

Zawsze słyszę, że Polsce potrzebny jest polityk, który wie, co chce, a czego nie. Który ma twardą rękę. A kiedy taki się pojawia, słychać lament: o, wyrasta nam dyktator! Tego nie chcemy! Gdzie demokracja! Dlaczego nie dopuszcza innych do głosu? Otóż miłe Panie i Panowie

demokracja

polega na tym, by inaczej myślący zakładali wlasne partie i głosili własne słowo! By przekonywali obywateli, że to właściwa droga! Demokracja nie polega natomiast na wielofrakcyjności własnej partii, lecz na jej zwartości, zwłaszcza w trudnych latach. Jedności bez wątpliwości! Te zostawia się

partii

innego gatunku. Tu PiS nie różni się od PO i różnić się nie może tym bardziej, że nie jest u władzy. Posłanie PiS brzmi: jesteśmy partią o jasnym przywództwie i co do tego nie ma i nie będzie żadnych wątpliwości. Naszym szefem jest Kaczor i on rozdaje karty. Nikt inny!

Post scriprum: może powstanie partia na prawo od JK. Być może koalicjant jutra. Nie udało się po ostatniej secesji utworzyć partii na lewo od PiS. Kluziki przepadły z kretesem. To lekcja dla kolejnych chętnych. I szansa dla polskiej demokracji.

Neostalinowcy bardzo się tego boją. Wynika to z głoszonych przez nich opinii. Na przykład Azraela. Naprawdę przejmuje się on potrzebą intelektualnego fermentu w PiS-ie? A czemu nie w Platformie?

Strach się pojawia, strach…