O ustroju doskonałym

Bóg swoje pragnienia odnośnie ustroju doskonałego artykułował już dawno, lecz ludzie go nie pojęli wtedy, później i teraz.

Z Księgi. Samuela;- Odezwali się do niego: "Oto ty się zestarzałeś, a synowie twoi nie postępują twoimi drogami: ustanów raczej nad nami króla, aby nami rządził, tak jak to jest u innych narodów".
6 Nie podobało się Samuelowi to, że mówili: "Daj nam króla, aby nami rządził". Modlił się więc Samuel do Pana. 7 A Pan rzekł do Samuela: "Wysłuchaj głosu ludu we wszystkim, co mówi do ciebie, bo nie ciebie odrzucają, lecz Mnie odrzucają jako króla nad sobą. 8 Podobnie jak postępowali od dnia, w którym ich wyprowadziłem z Egiptu, aż do dnia dzisiejszego, porzucając Mnie i służąc innym bogom, tak postępują i z tobą. 9 Teraz jednak wysłuchaj ich głosu, tylko wyraźnie ich ostrzeż i oznajmij im prawo króla, który ma nad nimi panować".
10 I powtórzył Samuel wszystkie słowa Pana ludowi, który od niego zażądał króla. 11 Mówił: "Oto jest prawo króla mającego nad wami panować: Synów waszych będzie on brał do swego rydwanu i swych koni, aby biegali przed jego rydwanem. 12 I uczyni ich tysiącznikami, pięćdziesiątnikami, robotnikami na roli swojej i żniwiarzami. Przygotowywać też będą broń wojenną i zaprzęgi do rydwanów. 13 Córki wasze zabierze do przyrządzania wonności oraz na kucharki i piekarki. 14 Zabierze również najlepsze wasze ziemie uprawne, winnice i sady oliwkowe, a podaruje je swoim sługom. 15 Zasiewy wasze i winnice obciąży dziesięciną i odda ją swoim dworzanom i sługom. 16 Weźmie wam również waszych niewolników, niewolnice, waszych najlepszych młodzieńców i osły wasze i zatrudni pracą dla siebie. 17 Nałoży dziesięcinę na trzodę waszą, wy zaś będziecie jego sługami. 18 Będziecie sami narzekali na króla, którego sobie wybierzecie, ale Pan was wtedy nie wysłucha".
19 Odrzucił lud radę Samuela i wołał: "Nie, lecz król będzie nad nami, 20 abyśmy byli jak wszystkie narody, aby nas sądził nasz król, aby nam przewodził i prowadził nasze wojny!"
21 Samuel wysłuchał wszystkich słów ludu i powtórzył je uszom Pana. 22 A Pan rzekł do Samuela: "Wysłuchaj ich żądania i ustanów im króla!"

Monarchia katolicka była tym, przed czym przestrzegał ludzi Bóg, choć dał cywilizacji chrześcijańskiej  kilku świętych królów.

W sierpniu przypada liturgiczne wspomnienie dwóch świętych królów: św. Stefana I Wielkiego, króla Węgier (16 sierpnia) oraz św. Ludwika IX, króla Francji (25 sierpnia). Dwaj wielcy władcy, których panowanie – odpowiednio na Węgrzech i we Francji – oznaczało okres wielkiej pomyślności tych państw.

Panowanie św. Stefana, współczesnego naszemu Bolesławowi Chrobremu, było czasem ugruntowania suwerenności monarchii Arpadów w oparciu o ścisły związek ze Stolicą Apostolską, od której Stefan otrzymał zezwolenie na królewską koronację w Ostrzyhomiu, co było potwierdzeniem sukcesu jego politycznej strategii. Fundamenty położone przez świętego Stefana okazały się na tyle trwałe, że Węgry, które (podobnie jak Polska po śmierci Chrobrego) po odejściu świętego króla popadły w zamęt wewnętrzny, szybko odrodziły się jako w pełni suwerenne królestwo. Kierunek wyznaczony przez świętego Stefana był podtrzymany przez jego następców (wśród których byli także inni święci władcy – jak np. panujący na przełomie XI i XII wieku św. Władysław), noszących za zgodą Rzymu zaszczytny tytuł „Królów Apostolskich”. Do dzisiaj narodową relikwią Węgrów jest korona świętego Stefana – symbol suwerenności i niepodzielności państwa węgierskiego.

Panowanie świętego Ludwika IX we Francji to apogeum potęgi królestwa Kapetyngów. Władca kończy długoletnią wojnę z Anglią Plantagenetów, konsoliduje struktury administracyjne państwo. Wszystko to jednak służy celowi dla niego najważniejszemu: „wzięciu krzyża” czyli uczestnictwie w krucjatach, które miały wyzwolić Ziemię Świętą spod władzy muzułmańskiej. Bez narażenia się na przesadę można powiedzieć, że ziemską ojczyznę Chrystusa święty Ludwik pokochał niemal jak własną. Tylko przez ten pryzmat można właściwie ocenić zaangażowanie Kapetynga w dwie krucjaty oraz jego długi pobyt w Ziemi Świętej po zakończeniu pierwszej z nich. Świętość to miłość Chrystusa. W przypadku świętego Ludwika objawiała się ona przede wszystkim w jego życiu pełnym cnót chrześcijańskich, ale także w umiłowaniu wszystkiego, co należało do Chrystusa. Nie tylko Ziemi Świętej, ale również relikwii Męki Pańskiej. Dla Korony Cierniowej Chrystusa, którą święty Ludwik wykupił od łacińskiego cesarza Bizancjum za niemałą fortunę, polecił wybudować największy i najwspanialszy relikwiarz – kaplicę Saint-Chapelle w Paryżu, do dziś istniejącą perełkę architektury gotyckiej.

Świętość wzrasta w rodzinie i rodziny uświęca. Nie inaczej było w przypadku tych władców. Przedwcześnie zmarły syn świętego Stefana – Emeryk (Imre) także został wyniesiony przez Kościół do chwały ołtarzy. Panujący za Pirenejami kuzyn św. Ludwika, Ferdynand król Kastylii również doczekał się kanonizacji.

W epoce europejskiej christianitas świętość władcy oznaczała potęgę, niejako dodatkową legitymizację dla chrześcijańskiej monarchii. Szczególnym potwierdzeniem takiego pojmowania znaczenia związku tronu ze świętością były podejmowane w XII wieku przez najpotężniejszego ówczesnego władcę łacińskiej Europy, cesarza rzymskiego i króla niemieckiego Fryderyka I Barbarossę starania, by doprowadzić do kanonizacji Karola Wielkiego. Barbarossa postrzegał siebie jako kontynuatora dzieła odnowiciela instytucji cesarstwa na Zachodzie. Karol określał siebie jako indignus advocatus Sanctae Romanae Ecclesiae (niegodny obrońca Świętego Kościoła Rzymskiego), Hohenstauf także widział siebie jako „obrońca Kościoła”, ale szczególnego rodzaju. Przez większą część swego panowania wiódł spór z kolejnymi papieżami. Jeden z osadzonych przez niego w Rzymie antypapieży, na wyraźne żądania niemieckiego władcy ogłosił Karola Wielkiego świętym. Rzecz jasna, czyn ten dokonany przez uzurpatora na tronie papieskim nie został przez Kościół uznany, ale cała kontrowersja świadczy o tym, jak dużą rolę przypisywano wówczas świętości władców. Aby ją osiągać, obalano nawet papieży.

W propagandzie rewolucyjnej utrzymywano, że fatalnym znamieniem ancien regime’u był sojusz tronu i ołtarza. Można powiedzieć, że pochód rewolucji – najpierw przez salony, loże, a następnie przez ulice – stał się możliwy w momencie, kiedy zabrakło tego pragnienia świętości władcy; tego najtrwalszego spoiwa wspomnianego sojuszu tronu i ołtarza, a jednocześnie gwaranta harmonii między dwiema władzami królestwa: świecką i duchowną. Żaden ze świętych władców nie okazał się nieudacznikiem w dziedzinie stricte politycznej, każdy strzegł autonomii Kościoła i autonomii państwa.

Gdy zabrakło świętych królów, proces sekularyzacji godności królewskiej, dokonujący się od szesnastego wieku, tym szybciej i łatwiej postępował. Król Anglii Henryk VIII podpisał własnym imieniem traktat w obronie siedmiu sakramentów, atakujący herezję luterańską, co nie przeszkodziło mu kilkanaście lat później – z powodu mocno przyziemnego – zerwać z Kościołem powszechnym. „Obrońca Wiary” bez osobistej świętości stał się żałosną „głową kościoła w Anglii”, udzielającą sama sobie rozwodów. W tym samym czasie jeden z następców świętego Ludwika na tronie francuskim (Franciszek I) zawarł sojusz polityczny z Turcją Otomańską. „Król Arcychrześcijański” z pomocą muzułmanów chciał podkopać pozycję polityczną Habsburgów. A przecież każdego króla Francji nazywano „synem świętego Ludwika”. (…….)

www.pch24.pl/swieci-krolowie–czyli-o-sojuszu-tronu-ze-swietoscia,5243,i.html
 

Co teraz?

Teraz suwerenem (królem, władzą)  jest lud Boży, bo w Rewolucji tak chciał. Na nim więc spoczywa odpowiedzialność za losy świata i realizację Bożego Planu. Bóg kolejny raz proponuje nam władcę/króla przez Rozalię Celakówną, a przygotowaniem do tego jest Intronizacja Serca którą odrzuciła Francja- jej król i jej lud.

Intronizacja w rodzinie Agaty i Piotra

nspj.jezuici.pl/intronizacja-najswietszego-serca-jezusowego-w-rodzinie-agaty-i-pawla/

Czy odpowiemy na to bez kłótni i sporów? Od tego zależą losy świata.

"Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego – Jezusa Chrystusa." "A Bóg może zlać na was całą obfitość łaski, tak byście mając wszystkiego i zawsze pod dostatkiem, bogaci byli we wszystkie dobre uczynki."[Rzymian 5:17, 2 Koryntian 9:8 – Biblia Tysiąclecia]