Donald Tusk – władza i popularność

Niech mówią inni, ja nie muszę się wysilać, bo mi się akurat nie chce. Ale inni mówią wiele, węc im oddaję głos. Wypowie się także sam Donald Tusk. Cytaty dobrane są stronniczo, bo niby jak miałem je dobrać.

Niech mówią inni, ja nie muszę się wysilać, bo mi się akurat nie chce. Ale inni mówią wiele, węc im oddaję głos. Wypowie się także sam Donald Tusk. Cytaty dobrane są stronniczo, bo niby jak miałem je dobrać.

O Donaldzie Tusku on sam

POTRZEBA WŁADZY I ŻĄDZA POPULARNOŚCI – Czego więc szukał w polityce, gdy zaangażował się w nią jeszcze na studiach, w drugiej połowie lat 70.? Mówił kiedyś:

– Główną motywacją mojej aktywności publicznej była potrzeba władzy i żądza popularności. Ta druga była nawet silniejsza od pierwszej, bo chyba jestem bardziej próżny, niż spragniony władzy. Nawet na pewno…

LEŻEĆ W ŁÓŻKU I BEZMYŚLNIE PATRZEĆ W SUFIT – W innym wywiadzie udzielonym w 1991 roku mówił:

– Bardzo sobie cenię luz. Zawsze kiedy chcę, znajduję czas na piłkę, na małego drinka w dobrym towarzystwie. (…) Tak w ogóle to lubię sobie poleniuchować, nie mam manii prześladowczej, że ciągle muszę coś robić. Na przykład lubię leżeć w łóżku i patrzeć bezmyślnie w sufit.

BEZ PAMIĘCI O HISTORII (…) BEZ KRZYŻY NA ŚCIANIE – Credo Kongresu Liberalno Demokratycznego wyłożył Tusk przed wyborami w 1991 roku:

– Kongres jest jedyną postsolidarnościową partią, która nie będzie oferowała wyborcom pamięci o historii ostatnich lat, czyli martyrologii, orła w koronie, krzyży na ścianie, Częstochowy. Chcieliśmy pokazać ludziom, że istnieją nowoczesne formacje polityczne, które potrafią odwrócić się plecami do archaicznych stereotypów typu: solidarność – komunizm, narodowcy – socjaliści, lewica – prawica.

KLASA PRÓŻNIACZA – Na koniec roku [1998 – przyp. aut] dawni liberałowie zapowiedzieli imprezę z okazji dziesięciolecia KLD

Mało kto zwrócił na to uwagę, bo i po co zaprzątać sobie głowę nostalgicznym spotkaniem kilku przyjaciół? Miało być nostalgicznie, było ostro politycznie. A wszystko za sprawą dokumentu „Liberalne rozwiązanie”, który przedstawia Donald Tusk, i jego słów o „klasie próżniaczej”. Zaczerpnął to pojęcie ze słownika amerykańskiego socjologa Thorsteina Veblena, który sto lat temu pisał o społecznych szkodnikach przywłaszczających sobie rezultaty pracy innych. Tusk odnalazł „klasę próżniaczą” we własnym kręgu: wśród polityków, w Sejmie i Senacie, w samorządach.

– Klasa próżniacza to ponad 100 tys. ludzi w Polsce, którzy żyją z władzy, wykonując ją z reguły źle – tłumaczył.

O Donaldzie Tusku inni

O obecnym premierze dawny współpracownik z Unii Wolności

Takie wypowiedzi tworzyły wizerunek Tuska jako polityka, który nic nie musi. To mogło budzić sympatię, ale i przypięło mu żywą do dziś etykietkę lenia.

– Mały gracz, którego polityka interesowała jako gra. Nie chciał podjąć poważnych obowiązków. Traktował wszystko jak piłkę nożną – bezlitośnie ocenia dawny współpracownik z Unii Wolności.

Janusz Lewandowski o Platformie i jej liderze

– Platforma była formacją postsolidarnościową, która wyszła z epoki naiwności i zaczęła posługiwać się marketingiem. Donald świetnie czuje te techniki, a okazał dużo większe polityczne wyczucie, niż Geremek. Wyczuł, że potrzebna jest nowa formuła i zrealizował ją.

Janusz Lewandowski o prawicowości Platformy

– Przemieszczenie Platformy na prawo było świadome – dowodzi Lewandowski. – O tej naszej prawicowości świadczyły jednak nie głosowania w Sejmie, lecz kreacja medialna i rosnący dystans wobec SLD.

Jeśli komuś nie podoba się dobór cytatów, to może zgłosić protest. Zostanie on oczywiście zanotowany.