Wyrwane z kontekstu: Kto tu jest narkomanem?

Paruzja. Koniec czasów.

Może bardziej ściśle: koniec Czasu, koniec Przestrzeni.

Koniec Świata.
Słysząc te słowa, czujemy wewnętrzne drżenie, podniecenie, może nawet troszkę zabobonny lęk.

Może nasuwają się nam skojarzenia z mrocznymi komnatami alchemików, kryształowymi kulami wróżek…

A może raczej ogarnia nas klimat Janowej Apokalipsy, tak trafnie oddany w filmie „Siódma Pieczęć” Bergmana?

Refleksja o przemijaniu, nieuchronnym końcu ziemskiej rzeczywistości dopada nas pośród mglistej, listopadowej scenerii cmentarzy i ucieka jak płochliwa myśl, gdy wrócimy w tryby ruchliwego kieratu życia. Opętani żądzą posiadania, my, postępowi europejczycy przełomu drugiego i trzeciego tysiąclecia, patrzymy z niedowierzaniem, nawet pobłażliwością na tych rzeczywiście przejętych wizją Końca Czasów. Są dla nas jak istoty nie z tego świata. Ich natchnione oczy przywodzą na myśl narkomanów. Świadomie czy nie, przyznajemy rację marksistom widzącym wszelkie religie jako opium dla ludu, a ich wyznawców, tych na serio, mamy za swoistych narkomanów i beztrosko etykietujemy fundamentalistami – oczywiście w pejoratywnym znaczeniu tego słowa. Ostatnio modny bardzo w środowiskach ateuszy jest epitet „katotalibowie”.

Otrzeźwiejmy. Może jest odwrotnie? Tak, jak to widzi Czesław Miłosz: „Prawdziwe opium dla ludu, to wiara w nicość po śmierci. Ogromna pociecha w tym, że za nasze świństwa, upadki, tchórzostwa, morderstwa nie będziemy sądzeni”.