Na marginesie „mowy tronowej” premiera Tuska (2 – Wiek emerytalny)

Warto jednak głębiej zastanowić się nad tym pomysłem. Premier argumentuje, że spowoduje to podniesienie emerytur, bo system oparty jest na podzieleniu zgromadzonych (lub zapisanych na wirtualnym koncie) środków (lub składek) przez dalszą oczekiwaną długość życia. Zatem im później przechodzimy na emeryturę tym licznik powinien być większy, a mianownik mniejszy, czyli wysokość emerytury wyższa. Nie jest to jednak tak oczywiste – inwestycje mogą przynosić straty, zatem opóźnienie przejścia na emeryturę może w niekorzystnych warunkach prowadzić do spadku wartości zgromadzonych środków w części kapitałowej. W części repartycyjnej problemem może być waloryzacja negatywna – pierwotnie była w systemie, później ją wykreślono, ale kto nam zagwarantuje, że jakiś kolejny tandem Tusk-Rostowski nie zechce powrócić do tego rozwiązania? Jednocześnie wydłużanie się życia prowadzić może do korekt tablic aktuarialnych i zwiększenia licznika. W takich warunkach wydłużenie wieku emerytalnego mogłoby prowadzić zarówno do obniżenia licznika, jak i zwiększenia mianownika, czyli spadku wartości emerytury…

Podwyższenie wieku emerytalnego oznacza też, że część osób, które dziś przechodzą na emeryturę w wieku 60 lub 65 lat, bo faktycznie już nie mogą pracować – utracą taką możliwość, a więc będą musiały przejść na rentę (w tym kontekście nie dziwi zresztą zapowiedź podwyższenia wysokości składki rentowej). A takie rozwiązanie dodatkowo obniży to wysokość przyszłej emerytury w wieku 67 lat…

Podniesienie wieku emerytalnego może też prowadzić do negatywnych skutków sferze demograficznej – zmniejszy się liczba dostępnych babć gotowych pomóc dzieciom w wychowaniu wnuków i krócej będą mogły pełnić tę rolę… a ponoć właśnie instytucja babci miała być tym czynnikiem, który zapewnił homo sapiens przewagę nad neandertalczykiem[i]

Paweł Pelc

21 listopada 2011 r.

---