Marionetki

Dwóch genialnych ludzi spotkało się mimo dzielącego ich Czasu. Obu obce były salony. Ich geniusz wyrósł ponad pokolenia. Coś niesamowitego. Kto tak potrafił pisać, kto tak potrafił zaśpiewać? Poza nimi nikt inny. PIĘKNE I NIEZWYKŁE Światło gaśnie, dekoracje malowane. Wyczekiwanie. Drewniane twarze, druciki. Ograniczona możliwość ruchu. Tępe spojrzenia. Rekwizyty. Maski salonowców i ludzie. Kto jest prawdziwy? Salonowe marionetki wyzbyte swego "ja". Imitacje nowego człowieka bez PAMIĘCI.  łatwiej, więcej…. szybciej. Z kolei Ludzie odkrywają coś nadzwyczajnego. Wszystko, jak sztuka, poezja i proza, staje się Bramą otwierającą przestrzenie tajemnicy. Bo jakże inaczej… Resztę odkryj sam. Marionetki (Cyprian Kamil Norwid) I Jak się nie nudzić? gdy oto nad globem Milion gwiazd cichych się świeci, A każda innym jaśnieje sposobem, A wszystko stoi – […]

Dwóch genialnych ludzi spotkało się mimo dzielącego ich Czasu. Obu obce były salony. Ich geniusz wyrósł ponad pokolenia. Coś niesamowitego. Kto tak potrafił pisać, kto tak potrafił zaśpiewać? Poza nimi nikt inny.

PIĘKNE I NIEZWYKŁE

Światło gaśnie, dekoracje malowane. Wyczekiwanie. Drewniane twarze, druciki. Ograniczona możliwość ruchu. Tępe spojrzenia. Rekwizyty. Maski salonowców i ludzie. Kto jest prawdziwy?

Salonowe marionetki wyzbyte swego "ja". Imitacje nowego człowieka bez PAMIĘCI.  łatwiej, więcej…. szybciej.

Z kolei Ludzie odkrywają coś nadzwyczajnego. Wszystko, jak sztuka, poezja i proza, staje się Bramą otwierającą przestrzenie tajemnicy. Bo jakże inaczej…

Resztę odkryj sam.

Marionetki

(Cyprian Kamil Norwid)

I
Jak się nie nudzić? gdy oto nad globem
Milion gwiazd cichych się świeci,
A każda innym jaśnieje sposobem,
A wszystko stoi – i leci…
 
II
I ziemia stoi – i wieków otchłanie,
I wszyscy żywi w tej chwili,
Z których i jednej kostki nie zostanie,
Choć będą ludzie, jak byli…
 
III
Jak się nie nudzić na scenie tak małéj,
Tak niemistrzowsko zrobionéj,
Gdzie wszystkie wszystkich Ideały grały,
A teatr życiem płacony –
 
IV
Doprawdy, nie wiem, jak tu chwilę dobić,
Nudy mię biorą najszczersze;
Co by tu na to, proszę Pani, zrobić,
Czy pisać prozę, czy wiersze – ?

V
Czy nic nie pisać… tylko w słońca blasku
Siąść czytać romans ciekawy:
Co pisał Potop na ziarneczkach piasku,
Pewno dla ludzkiej zabawy (!) –
 
VI
Lub jeszcze lepiej – znam dzielniejszy sposób
Przeciw tej nudzie przeklętéj:
Zapomnieć ludzi, a bywać u osób
– Krawat mieć ślicznie zapięty…!

Polsce potrzebne są takie media, które nie będą ulegać złemu gustowi indagowanych przechodniów, lecz zaczną spełniać misję edukacyjną. Inaczej grozi nam dyktatura ciemnych mas o prymitywnych instynktach, pozbawionych wrażliwości na piękno. Czy my wszyscy nie widzimy, że tego nie widzimy…? Nie słyszymy, że nie słyszymy…? Nie rozumiemy, że nie rozumiemy…? (Cz. Niemen, 2001)