Demontaż polskiego przemysłu okrętowego w poezji polskiej

Demontaż polskiego przemysłu okrętowego   Pasożytne pną się chwasty, Więc żegnajcie lube ściany, Chrystus Pan ukrzyżowany Wiedzie mnie gdzieś od Trójmiasta, Błogosławi mnie na drogę. To jest wyrok nieomylny, On z germańskiej powstał łaski. Tęczowymi lśniące blaski Żegnam was o me pochylnie, Które jeszcze żegnać mogę. Gdańsk i morze dwa pojęcia, Które ranny brzask umila, Były dla mnie od dziecięcia Jak dwa skrzydła dla motyla, O! przejasne, pełne słońca! Ryby złote brałem z morza, Jak kłos słońca, promień złoty Rozpościelił się z przestworza Razem z pieśnią Wajdeloty, Jak błękitu strop bez końca! Pracowałem nieugięty Jak mój syn i wnuk na wieki, Lecz łzy w oczach jak diamenty Zakrwawiły mi powieki. Jak u Niobe wzrok mój Boże! Brak mi wzroku, brak […]

Demontaż polskiego przemysłu okrętowego

Pasożytne pną się chwasty,
Więc żegnajcie lube ściany,
Chrystus Pan ukrzyżowany
Wiedzie mnie gdzieś od Trójmiasta,
Błogosławi mnie na drogę.

To jest wyrok nieomylny,
On z germańskiej powstał łaski.
Tęczowymi lśniące blaski
Żegnam was o me pochylnie,
Które jeszcze żegnać mogę.

Gdańsk i morze dwa pojęcia,
Które ranny brzask umila,
Były dla mnie od dziecięcia
Jak dwa skrzydła dla motyla,
O! przejasne, pełne słońca!

Ryby złote brałem z morza,
Jak kłos słońca, promień złoty
Rozpościelił się z przestworza
Razem z pieśnią Wajdeloty,
Jak błękitu strop bez końca!

Pracowałem nieugięty
Jak mój syn i wnuk na wieki,
Lecz łzy w oczach jak diamenty
Zakrwawiły mi powieki.
Jak u Niobe wzrok mój Boże!

Brak mi wzroku, brak mi mowy,
Jam strącony w przepaść nocy
Bo zaciążył chleb sierocy
Przełzawiony, piołunowy
Przez ojczyste me przestworze.

Żegnam ryby, stocznie, statki,
W mej pamięci są obrazki
Tak jak dom rodzonej matki
W pełnym życiu lśniące blaski
I tak święte jak szkaplerze.

W Gdańsk rodzimy jak i w morze
Tak jak w Polskę w Boga wierzę,
Że nadejdzie taka chwila,
Że znów ujrzę krąg przestworza
Bez żadnego Dojczofila.
I znów będzie polskie morze.

Agamemnon
 

 Ps.

Likwidator

Przyszedł do mnie Tusek Wolski
Ten co radził się wyroczni
W sprawie likwidacji Polski.
Po co wam pracować w stoczni
Tak zjadliwie syknął z bliska.

Biła z twarzy Tuska buta
I zawiści pnące ziele
I jak chłop ze słomą w butach
Nawyrządzał krzywd już wiele
Z krwawym wzrokiem bazyliszka.

Za to mamy widowiska,
Za to mamy fajerwerki;
Niesiobiesio praży koty i hubnerki
Są igrzyska, wciąż igrzyska!
Wciąż igrzyska.

W tym to jeszcze pokoleniu
Gdy nastąpi czasów inność
Wspomnij tusków co w więzieniu
Będą siedzieć za niewinność.

W tym to jeszcze pokoleniu.