Rozdział Dziewiąty Szwajcaria Genewa 29 kwietnia 2009

Ostatni Lot Alefa Sterna mimo dopisku na okładce, że to thriller political fiction, to tak naprawdę fikcja literacka, która jest rzeczywistością!!!
Ostatni Lot Alefa Sterna czyta się z zapartym tchem, co więcej wystarczy zacząć sprawdzać opisane fikcyjne wydarzenia z książki, a okazują się one jak najbardziej prawdziwe. Wystarczy wstukać daty w gogle i sprawdzić co się wydarzyło.

 

– CZAS NA MNIE TATO, muszę zdążyć na ostatni lot do Warszawy. A jeszcze powinienem wpaść na chwilę do biura.

– Poczekaj! W końcu zdrowie ojca ważniejsze niż praca, nie? Swoją drogą niezła laska z tej Ewy. No i niezłe jaja z tym, jak mu tam… inżynierem przemysłu paliwowego. – ojciec roześmiał się. – Morawskim, nie? – śmiejąc się dalej dodał jeszcze. – Dobra jest.

– To pytanie, czy stwierdzenie?

– Długo ją posuwasz? Nie znudziło ci się? No, ojcu chyba możesz powiedzieć?

– Od czasu do czasu, mamy pracę, zajęcia. Wiesz jak jest. Zresztą już nie jesteśmy razem.

– Co się denerwujesz, spytać nie można?

– Przecież jestem spokojny. I siedzę spokojnie.

– Ta, spokojnie. Jak na wojnie! – ojciec zaśmiał się, kontynuując rozmowę, zdecydowanie odszedł od tematu. Czasami po chemii plątało mu się w głowie.

– Wybraliśmy się na niepotrzebną wojnę, z której nic nie mamy to i porywają i zabijają nawet niewinnych ludzi. Wszystkich naszych chłopców powybijają.

– Afgańczycy?

– Gdzie tam Afgańczycy, oni strzelają do nas tym, co my im sprzedamy. Od czterech lat trwa tam wojna, to myślisz, że skąd oni biorą sprzęt? – powiedział ojciec. – Kupują od Rosjan, Amerykanów i od nas. No i sporo też mają badziewia od Chińczyków. Tu chodzi o to, że jak strzelają, żeby za bardzo nie mieli w co strzelić. – wyjaśnił.

– To ja już nie rozumiem kompletnie, o co chodzi.

– O to chodzi, że te sukinsyny z rządu na sprzęcie oszczędzają. Wysyłają nas na wojnę, żeby się przed sojusznikami popisać, a na sprzęcie oszczędzają. Do tego godzą się, by trzymać w gotowości bojowej jednostki, na które nas po prostu nie stać. Pistolet sam się w kaburze odbezpiecza. Wczoraj dzwonił do mnie generał Skrzypek. Pamiętasz wujka Wojtka, nie?

– To ten wujek co dał mi czołg na komunię?

– Tak, ten sam. Mówił, że nie mógł się doprosić o żaden sprzęt. Chciał, by kupili śmigłowce, samoloty bezzałogowe, wszystko to, co najpotrzebniejsze w Afganistanie. A te skurwysyny co kupiły? Osiem Bryz, żeby dupy po kraju wozić za 620 milionów!

– No masz rację Tatku, bo na nowy samolot rządowy kasy niby nie ma. I ci idioci z rządu i z kancelarii prezydenta wciąż się kłócą, kto kiedy, którym, gdzie poleci.

– Synek, przecież te Tupolewy i Jaki taki, to stare ruskie złomy. Tupniesz nogą i jak nie… Bezpieczniej na drzwiach od stodoły latać. Do tego teraz, jak je doposażą w amerykańską elektronikę, to się dopiero będzie psuło.

– Po remoncie? Chyba przesadzasz?

– Synek! To tak się mówi, nowa elektronika. A przy okazji aparatura szpiegowska i nie wiadomo, jaki tam jeszcze badziew dołożą.

– O tym to nie pomyślałem. To trzeba być idiotą, by na to pozwolić.

– No, a jak wróci do Polski to nasi technicy założą kolejną aparaturę zakłócającą tamtą aparaturę. Wiem co mówię. A tak już zupełnie przy okazji założą swoją aparaturę nasłuchową.

– No, to się będzie spinać.

– No!  Spinać jak cholera. Kurwa, strach tym latać!

– To co, Tatku? Będą te samoloty w Stanach remontować?

– Ta, w Stanach! Wyślą najpierw Tu do zakładów tego nowego ruskiego, jakże mu tam? Takiego, wiesz, oligarchy, nie pamiętam nazwiska. Do Samary wyślą. Pamiętasz, Synek, Ładę Samarę? To była fura, nie?

– No, pamiętam. Jak wyjechaliśmy pierwszy raz na miasto i ktoś mnie z klasy przyuważył, to na drugi dzień w szkole się wszystkie laski podniecały.

– To były czasy! Dziewuchy na ruską Ładę leciały, jak na Mercedesa! – zaśmiał się ojciec.

– Ruską, ale nadwozie projektowane przez Porsche.

– Tak mówili. No, a pamiętasz tę Niwkę, co ją miałem w stanie wojennym?

– Pamiętam, ale wolałem Muszczela i Tarpana.

– E tam, Tarpan to był złom! Po roku dziury takie się w podłodze zrobiły, że Flinstonowie mogliby w nim popierdalać. W motoryzacji wojskowej to nic dobrego nie zrobiliśmy od lat.

– Tato, ale przecież mamy teraz Rosomaki.

– Ta, Rosomaki. Ty wiedzę to chyba czerpiesz z jakiejś telewizji. O Rosomakach też mi Skrzypek opowiadał, że chciał je doposażyć przed wyjazdem na misję w mocniejszy pancerz, bo zrobili to chyba z puszek po konserwach.

– No i?

– No to doposażyli! Ale na testach Minister Sroczyński, kazał ostrzelać wóz z pełnym wyposażeniem wartym kilkaset tysięcy złotych. Samochód ostrzał wytrzymał. A na koniec minister też chciał postrzelać. No i osobiście do Rosomaka po pełnym testowym ostrzale, jak przypierdolił, to nie było co zbierać i wszystko poszło się jebać.

– To ci kretyni nic nie wymontowali ze środka przed ostrzałem?

– A żebyś wiedział, że nie. Jak tak dalej pójdzie, to Skrzypek mówi, że nie wytrzyma, opowie wszystko mediom,  złoży wypowiedzenie z firmy i już. Strach mu chłopaków na akcje puszczać. A wiesz, oni budżet mają cienki, i żadnych możliwości na dodatkowe fundusze jak w mojej firmie.

– No ale się na misji spisują.

– Ta, spisują się jak cholera. I spiskują. I to jeszcze tak bezczelnie, że wszystko w eter puszczają.

– O Rosomakach mówię, tato.

– Ja też. Tyle że innych, rosomakach i borsukach! – ojciec zaśmiał się z swojego dowcipu.

– Co puszczają w eter?

– A nic. Grabarek się dzisiaj rano w radio popisywał. No i zabawił w wieszcza i Nostradamusa.

– Co?

– Już tak im te konusy za skórę zaszły, że zupełnie się nie kontrolują. Zdarzy się jakiś wypadek i będzie na nich. Debil. Coś pewnie usłyszał od chłopaków, piąte przez dziesiąte i już mordą chlapie.

– Ale o co chodzi, tato?

– A powiedział, że jak przyjdą wybory prezydenckie albo prezydent będzie gdzieś leciał i to się wszystko zmieni.

– Ale co się zmieni? Tato, o co chodzi?

– A taki chuj im się zmieni! – ojciec wyraził swoje emocje gestem Kozakiewicza. – Zmieni się wszystko i na tym samym wózku dalej będzie jechać. A my, jak zwykle, będziemy musieli po nich sprzątać. Popierdolą głupot, rozpierdolą wszystko, a Ty człowieku sprzątaj.

– Ty, na szczęście, jesteś już na emeryturze, więc tobie robota nie grozi. Masz zdrowieć, a nie przejmować się jakimiś tam polskimi sprawami.

– Bo wkurzają mnie te pisdolizy i cała ta banda popaprańców. Generał Korniszon dobrze mówił, że trzeba było zrobić z nimi porządek. Tyle lat był spokój i wszystko było jasne! To się przemian zachciało. I nigdy nie było wiadomo. Wiesz ilu ja miałem przez ostatnie dwadzieścia lat przełożonych? Sam już nie wiem, a to z lewa, a to z prawa i wszystkim się wydawało, że coś mogą i że coś wiedzą. Taki chuj mogą i taki chuj wiedzą. – ojciec z podniecenia aż się zaczerwienił, skoczyło mu ciśnienie i zaczął kasłać.

– Oj, tato, tato! Po co ty oglądasz tę telewizję, zdrowia nie masz? Nie możesz się przemęczać. A do tego mógłbyś spojrzeć na ten bałagan z zewnątrz. Leżysz w jednej z najlepszych klinik w Szwajcarii. Jakbyś musiał w Polsce na sali, gdzie masz dziesięć osób albo na korytarzu, to inaczej byś gadał i inne miałbyś problemy.

– Tak samo bym gadał! – wykaszlał ojciec.

– Tato, przecież na Polsce świat się nie kończy.

– Ale może się skończyć. Zawsze byliśmy fundamentem tego państwa. Służba zawsze dawała gwarancję i ciągłość instytucji. Niezależnie jak ten kraj się nazywał, kto nim rządził i jakie by armie tędy nie maszerowały, to pewna wspólnota interesów była zachowana. A oni co? Chuj, że rozjebali nam interesy! Chuj, że spalili ludzi – to wszystko na pokaz! Przez tę zadymę z raportami, listami, jebanymi aneksami do raportów i aneksami do aneksów służba straciła zaufanie obywatela, i co? I nic, ale my mamy swoje wypracowane metody. I choć znów chłopaki muszą werbować ludzi pod obcą flagą, to przyjdzie kryska na Matyska.

– Oj, tato, tato! Uwielbiam te rozmowy z tobą i to twoje zacietrzewienie. Jak ty tyle lat wytrzymałeś w tej pracy w spokoju i w milczeniu? Co?

– Wycięli mi jaja, głos mi się zmienił! – odpowiedział ojciec. – Kurwa, po prostu mam dość tego szpitala. Potrzebuję jakiejś roboty!

– Spójrz na to z innej perspektywy. Zawsze sam mnie uczyłeś, by patrzeć na partie szachów z różnych pozycji. Teraz  sam zachowujesz się jak zdenerwowany skoczek.

– Wiesz, co? Skończmy o tym gadać i zagrajmy.

– Tato mówiłem ci, że chcę zdążyć na ostatni lot. Do pracy i tak już nie pojadę. Mogę ci SMS-em przesyłać swoje ruchy. Co ty na to? Zainstaluję sobie szachy w telefonie i będę miał za każdym razem zapisaną naszą partię. Co ty na to?

– Twój ruch.

– Boże, jaki ty jesteś uparty, tato!

– Jestem!

– Okej, zagram z tobą. Ale pod jednym warunkiem.

– Ty mi nie stawiaj warunków, tylko lepiej powiedz jak książka?

– Poszła dziś do druku. Pierwszego kwietnia znalazłem wydawnictwo i na czwartego czerwca zaplanowana jest oficjalna premiera. Jak do ciebie za tydzień przylecę, to przywiozę ci egzemplarz.

– To szykuj się na targi książki. Zadzwonię do zaraz Gienia, to cię gdzieś tam wcisną z premierą.

– Dzięki tato, nie musisz tego robić.

– Uparłeś się, że nie chcesz żadnej pomocy przy tej książce i ja to szanuję. To, że mogłeś mieć druk w najlepszych wydawnictwach, i że na to też się nie zgodziłeś. Okej, twoja sprawa. Ale targi książki, to nic wielkiego.

– Tato, bo w tych wydawnictwach chcieli bym prawie wszystko w książce zmienił. A do tego termin wydania mi wymyślili na dziesiątego października. A ja ją pisałem na czwartego czerwca, to na czwartego czerwca.

– No wiesz, nikt nie rzuci roboty dla twojego transtekstualizmu, czy jak mu tam? Zresztą za ciężkie to, za trudne i przytłaczające co napisałeś. Forma zawiła, język za trudny. Nowatorstwo nie jest w modzie. Marnujesz talent. Napisałbyś, jakiś kryminał, albo coś o mafii.

– No, teraz to świetnie trafiłeś, bo Cię w tym temacie chciałem o parę rzeczy spytać.

– A co ja mogę o tym wiedzieć? – zaśmiał się ojciec.

– O Nord Stream i South Stream wiesz sporo.  O kulisach zakupu Możejek i wszystkim co się tam wokół dzieje też. Nie mówię już o kontraktach na dostawy gazu, i o twojej pracy w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Bo o latach dziewięćdziesiątych, to już co nieco wiem.

– Po co ci to? – ojciec zmierzył syna wnikliwym spojrzeniem.

– Dla potomnych? – odpowiedział jak umiałem najbezczelniej i żartobliwie.

– Synek, znajdź sobie jakiś inny temat. Napisz coś o komarach, co się zakochują w kobietach, z których bezkarnie spijają krew. Albo o mrówkach, które latają w kosmos, a rozmieszczenie ich kopców na ziemi odzwierciedla wszystkie układy gwiezdne. Albo zajmij się jakimś kabaretem. Poderwij sobie laskę z „Tańca z Gwiazdami”. Albo nawet tam wystąp. Chcesz? Jak chcesz, to mogę zrobić parę telefonów i sobie potańcujesz. W końcu bardzo dobrze tańczysz, nie? I wtedy sprzedasz książkę nawet o hodowli pieczarek. A ogrodnictwo to bardzo bezpieczne zajęcie.

– Tato, nie kpij proszę i nie zmieniaj tematu. Jak zwykle odwracasz kota ogonem. Ja sobie sam dam radę w życiu. I bardzo ci dziękuję za Twoje bezcenne rady.

– To dobrze, pisz, pisz, pisz. Aż pierz ci na dupie wyrośnie. – znów zaśmiał się ze swojego dowcipu. – Skoro sprawia ci to przyjemność. Co mi do tego? Ja się w wasze  życie nie wtrącałem.

– A w Tomka to nie?

– Tomek to inna historia. On chciał robić to, co chciał. To i robi.

– Tak, tyle że ja nie mam brata ducha, ostatni raz widziałem go ze dwa lata temu.

– Nie narzekaj. I tak całe życie po ryjach się laliście, a teraz cię na sentymenty bierze. A Tomka zostaw w spokoju.

– Nawet cię nie odwiedził!

– Widocznie nie może, jak to duch. – zaśmiał się ojciec.

– A ja mogę? Co? Jestem u ciebie co najmniej dwa razy w miesiącu. Dlatego chcę cię prosić, byś się zgodził na nagrywanie naszych spotkań.

Ojciec zmierzył go wzrokiem od stóp do głów, wykrzywił twarz w nieokreślonym grymasie i spokojnie, acz stanowczo rzekł:

–  Pojebało cię synu? Mnie nie ma! Nie ma! Rozumiesz? Nie ma! I nigdy mnie nie było! – i spokojnie dodał: – A teraz czekam na twój ruch, synek.

–  To ja czekam na Twój. Nawet nie zauważyłeś, że już się ruszyłem.

– No i co my tu teraz  mamy? – myślał na głos ojciec, unosząc rękę nad szachownicą. – A, obrona czterech skoczków. – ucieszył się dostawiając białego skoczka.

– Teraz ja czekam na Twój ruch! – powiedział Alef dostawiając czarnego skoczka.

 

 

---

 

Alef Stern jest autorem książki – Pola Laska – która ukazała się w 2009 roku opisywała zamach na Prezydenta i delegację oraz książki – Ostatni Lot. Operacja K. – która opisuje przyczyny zamachu.