Jarosław Kaczyński miał swoje „pięć minut”, gry wraz z bratem dzierżył stery państwa. Nie wykorzystał jednak tego czasu do ostatecznej rozprawy z Układem, co w nieubłaganej konsekwencji polityki oznaczało, że to jego środowisko stanie się niebawem jej ofiarą. Gdy tłumy Polaków wyszły na ulice po tragicznym poranku 10 kwietnia 2010, nie stanął na ich czele domagając się natychmiastowej dymisji rządu odpowiedzialnego za katastrofę nad Smoleńskiem. Potem kilkakrotnie próbował naprawić błędy i nadrobić stracony czas siląc się na radykalizm, ale już było za późno. Po serii klęsk wyborczych JK bez przekonania mówi nam jeszcze o „drugim Budapeszcie nad Wisłą”, ale nie może nie dostrzegać faktu, że metodami demokratycznymi nie ma szans na przejęcie władzy. Może co najwyżej zwierać szeregi wiernej sobie opozycji i trwać, czekając na jakąś odmianę geopolityczną.
Tak było do czasu, gdy przeciwko niemu nie wystąpił episkopat. Abp Michalik, uchodzący za „naszego”, nie pozostawił złudzeń, po której stronie stoi polski kościół w walce o prawdę o największej tragedii narodowej:
„(…) osoby, które opierają swoje analizy na przesłankach i teoriach szkodzą nie tylko katastrofie, ale także samemu sobie. (…) dopóki nie ma się pewności, co do zdarzeń spod Katynia sprzed dwóch lat, nie powinno się używać zbyt ostrych słów, które to sprowadzają myślenie narodu na niewłaściwy tor. (…) W tej sprawie trzeba lać oliwę na wzburzone morze, nie zaś dolewać ją do ognia.”
W tej sytuacji Kaczyński został sam na placu boju. Miał do wyboru, rozpocząć walkę ze zdradzieckimi biskupami, albo prosić obóz moskiewski o warunki pokoju. Na wojnę z kościołem żaden powojenny polityk (w odróżnieniu od np. Marszałka Piłsudskiego) obozu patriotycznego się nie odważył. Kaczyński również uznał to zadanie za niewykonalne. Pozostała więc druga opcja…
Przesłanek do tego, że realizowany jest scenariusz ugody z Komorowskim, jest kilka:
– brak zdecydowanej reakcji Kaczyńskiego na „pojednanie z Putinem” (podobnie wstrzemięźliwie zachowały się „nasze media”)
– wzrost notowań PiS w sondażach skorelowany z podpisaniem „pojednania” (na początku sierpnia notowania PiS były na poziomie 27%)
– medialna nagonka na Tuska w połączeniu z lansowaniem koncepcji rządu fachowców
– odsuniecie na boczny tor posłów zajmujących się Smoleńskiem i nie nagłaśnianie skandali z nim związanych, a wprowadzanie w to miejsce tematów neutralnych
– zadziwiająca deklaracja Kaczyńskiego „On (prof. Gliński – przyp. mój) może skończyć tę tragiczną wojnę polsko-polską”
Podobne ugody z silniejszymi obóz Kaczyńskich ma już na swoim koncie – porozumienie z komunistami w 89’, wspieranie Wałęsy, o którego przeszłości wiedziano już w kręgach solidarnościowych na długo przed opublikowaniem „listy Macierewicz”, wolta podczas referendum akcesyjnego do UE. Tym razem jednak liczyliśmy, że po Smoleńsku nie będzie więcej paktowania ze zdrajcami. Polityczny realizm, czy raczej pseudorealizm, jednak zwycięża.
Wchodząc w grę Komorowskiego, Kaczyński liczy zapewne, że jest to najlepsze wyjście z sytuacji, dające mu szansę na przetrwanie, a może nawet na jakąś ofensywę. Nie wiem, czy zatracił instynkt samozachowawczy, czy też kreci i głupcy mają na niego tak silny wpływ psychologiczny.
Już nawet z pobieżnego oglądu sytuacji widać, że jeśli stan finansów państwa jest tak dramatyczny, jak się nam pokazuje i rzeczywiście wzbiera niezadowolenie społeczne, pod żadnym pozorem nie można przykładać ręki do władzy. Rząd fachowców z PiS-em, nawet jeśli powstanie, przejmie cały bałagan po Tusku i z pewnością go nie posprząta (do tego potrzebna by była władza z siłą parlamentarną węgierskiego Fideszu, a nie chwiejnego rządu nieznanego szerzej premiera). Obóz moskiewski może sobie pozwolić na poświęcenie i skompromitowanie Tuska, by umyć ręce od odpowiedzialności, ale kto uwierzy, że premier Gliński nie reprezentuje PiS-u? Przecież sam Kaczyński go zgłosił!?
Zamiast wiec czekać spokojnie na zawalenie się budżetu i jednocześnie stale nagłaśniać karygodne zaniedbania i przestępstwa obozu władzy w sprawie Smoleńska, Kaczyński wiąże się z Komorowskim i chce przejąć na siebie współodpowiedzialność za kryzys państwa. Nie da się tego zrozumieć bez nałożenia na ten obraz kontekstu zdrady polskich biskupów. Kaczyński musiał uznać, że w takim układzie nie ma szans na zwycięstwo w perspektywie nawet kilku lat – chyba, że znowu wybuchnie wojna światowa…
