Telewizja publiczna jest bardzo polityczna .

Należy bronić programów kulturalnych , archiwaliów, reporterskich audycji interwencyjnych i programów naukowych oraz przyrodniczych . Czwarta władza jednak broni przede wszystkim przywilejów. Nie ma bardziej koniunkturalnych audycji od Wiadomości i Panoramy .   Telewizja od zarania była atrybutem władzy . Za czasów PRL-u nie było innej telewizji niż publiczna , dlatego też redaktorzy byli bezpośrednimi wykonawcami dyrektyw KC, KW i wszelkiej maści sekretarzy PZPR . Panowała wtedy skrajna dyskryminacja kobiet , bo żadna sekretarka nawet z wyższym wykształceniem nie miała takich wpływów jak byle jaki sekretarz komitetu powiatowego PZPR z wykształceniem podstawowym . Aby nobilitować partyjnych półgłupków wymyślono Uniwersytety Marksizmu-Leninizmu , w których panowała zasada : "nie matura lecz chęć szczera zrobi z ciebie prezentera" ! Starannie dobrani ideologicznie dziennikarze […]

Telewizja od zarania była atrybutem władzy . Za czasów PRL-u nie było innej telewizji niż publiczna , dlatego też redaktorzy byli bezpośrednimi wykonawcami dyrektyw KC, KW i wszelkiej maści sekretarzy PZPR . Panowała wtedy skrajna dyskryminacja kobiet , bo żadna sekretarka nawet z wyższym wykształceniem nie miała takich wpływów jak byle jaki sekretarz komitetu powiatowego PZPR z wykształceniem podstawowym .

Aby nobilitować partyjnych półgłupków wymyślono Uniwersytety Marksizmu-Leninizmu , w których panowała zasada : "nie matura lecz chęć szczera zrobi z ciebie prezentera" !

Starannie dobrani ideologicznie dziennikarze telewizyjni w czasach Wladyslawa Gomułki prezentowali wyższość socjalizmu nad kapitalizmem , a w czasach Edwarda Gierka ogłosili PRL jako dziesiątą potęgę gospodarczą świata. Lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku przeszły do historii telewizji jako okres propagandy sukcesu .

W stanie wojennym prezenterzy telewizyjni ubrali mundury i wypełniali gorliwie wszystkie rozkazy ministra, premiera i sekretarza Jaruzelskiego w jednej osobie, przełożonego wszystkich SB-eków i ZOMOwców – gen. Kiszczaka , generała Oliwy i generała Żyto . W Wojsku Polskim powstał wtedy nowy stopień wojskowy niższy od szeregowca , który nosił nazwę – spiker telewizyjny .

W 1989roku ci sami dziennikarze telewizyjni, którzy wcześniej nosili mundury i pluli na opozycję, stali się nagle zwolennikami okrąglego stołu i demokracji . Niektórzy gorliwcy z ekipy dziennika telewizyjnego szybko zdjęli mundury i awansowali w hierarchii telewizji publicznej z szeregowca na dyrektora programowego , albo eksperta-zwolennika kapitalizmu, a świadectwa z WUMLów schowali pod dywany , albo zamienili na energię w domowych kominkach.

Po 1989roku telewizja publiczna już nie była tak zależna od rządzących , ale stała się narzędziem do sterowania nastrojami społecznymi i elementem czwartej władzy . Każdy koniunkturalny polityk zabiega o względy telewizji , bo biada temu , kto by się naraził dziennikarzom Wiadomości albo Panoramy . czeka go wtedy w najlepszym razie niebyt na ekranie , a w najgorszym taki komentarz redakcji , po którym już mało kto zechce na niego zagłosować.

Podam kilka przykładów jak się obecnie manipuluje opiniami :

1. Gdy są demonstracje , to najpierw pokazuje się film o płonących dwóch oponach , korki w mieście , krzyczących robotników , gwizdy i gesty uznawane za niegrzeczne , a potem spokojnego ministra , który w ciszy swojego gabinetu w otoczeniu kwiatów , w starannie skrojonym garniturze tłumaczy , że to tylko grupa oszołomów przeszkadza ministerstwu realizować śmiałe zadania , które rozwiążą wszystkie problemy . Telewizja przemawia przede wszystkim obrazem , a zatem przeciętny obywatel widzi z jednej strony tumult i bezład , a z drugiej uporządkowany gabinet ministra. Nie kazdy na taką socjotechnikę da się nabrać , ale wielu jednak uwierzy w to co widzi na ekranie.

2. Najprostszym zabiegiem manipulacyjnym przy wszelkiego rodzaju "pluralistycznych dyskusjach" jest taki , że autor programu dobiera pięciu takich rozmówców , którzy mają poglądy zgodne z poglądami redaktora oraz jednego naiwniaka . Widzowie obserwujący program są przekonani , że skoro większość dyskutantów uważa, że poglądy "naiwniaka" są radykalne i skrajne , a w dodatku publicysta podsumowujący dyskusję stwierdza na końcu , że ten czlowiek jest niebezpieczny dla społeczeństwa , no to taki gość nie nadaje się do polityki .

3.Bardziej radykalnymi zabiegami dyskredytującymi kogoś , kto naraził się czwartej władzy są częste migawki z przeróżnych "wpadek" delikwenta . Robi się na przykład z kimś wywiad półgodzinny , z którego puszcza się potem tylko wyjęte z kontekstu 20 sekund , z których telewidz niczego konkretnego nie jest w stanie zrozumieć . Pokazuje się kogoś jak się potknął przypadkowo na schodach i śmiesznie łapał równowagę, dodając napis :" bez kometarza" , który jest w rzeczywistości zmanipulowanym komentarzem ! Często stosuje się też proste chwyty nie dopuszczania jednego z gości programu do głosu , lub przerywa się jego wypowiedź zanim zakończy pierwsze zdanie .

To wcale nie znaczy , że obecnie takie praktyki są powszechne , ale jednak bywają .

Telewizja jest kreatorem wielu stereotypów . Osobiście nieraz bywałem na przeróżnych imprezach sportowych i doprawdy bardzo rzadko miałem takiego pecha, aby zetknąć się z chamskim zachowaniem . Większość kibiców na imprezach sportowych nie tylko wspomaga swoje drużyny , ale też doskonale się bawi . Wielokrotnie kibice są bardziej kulturalni od ochraniarzy . Dlatego gdy w całej Polsce odbywa się nieraz w niedzielę tysiące imprez sportowych bez żadnych incydentów , to po co telewizja najwięcej czasu poświęca akurat jednemu incydentowi ? Być może gdyby telewizja zaczęła pokazywać chuliganów , którzy pomagają staruszkom wsiadać do autobusu lub przejść przez jezdnie , to żaden młody czlowiek nie wpadłby na pomysł aby atakować kogokolwiek , bo takie zachowanie nie miałoby szans na pokazanie w telewizji !!!

Niestety nasza telewizja pokazuje coraz mniej najważniejszych imprez sportowych i przegrywa ze stacjami płatnymi. Jeżeli obywatel płaci abonament , to dlaczego za oglądanie formuły I itd. musi dodatkowo płacić ?

Na pewno telewizja publiczna ma najlepsze programy kulturalne i żadna kablówka czy program z satelity jej nie dorównuje , ale niestety coraz więcej jest dziadostwa tzw. kina akcji , gdzie nie ma żadnej kultury tylko bijatyka , chamstwo, narkotyki i rozwiązłość .

Mimo wielu grzechów telewizji publicznej jest ona nam potrzebna, bo w telewizjach komercyjnych jest jeszcze gorzej!

Pozdrawiam wszystkie czytelniczki i czytelników

Rajmund Pollak