Bez kategorii

„Cywilizacja Polska” nie tylko dla orłów

09/03/2012

546 Wyświetlenia

0 Komentarze

5 minut czytania

Wiele osób narzeka, że tekst Krzysztofa J. Wojtasa „Cywilizacja Polska” jest długi i trudny w odbiorze. A trudny w odbiorze, bo długi. Dlatego przygotowaliśmy streszczenie. Wycisnęliśmy esencję. Koniec z wymówkami!

Wartości niesione przez polskość są na tyle odrębne, że należy je ujmować w kategoriach odrębności cywilizacyjnej.

Różne drogi poznania (rozumowa, mistyczna, intuicyjna, objawienie) nie mogą być w sprzeczności.

Cywilizacja to wartości, organizujące życie społeczeństwa.

Czemu Cywilizacja Polska, a nie Łacińska? Ta druga jest raczej abstrakcyjną koncepcją, niż realnym bytem. A Prawa Miłości już przed Chrztem Polski kształtowały odniesienia w społecznościach naszych przodków.

Fundamentalny porządek świata – Prawo Boże – wyrażone zostało w Przykazaniach Miłości: będziesz miłował Boga nad wszystko, a bliźniego jak siebie samego. Polskość, tak jak chrześcijaństwo, na nich się opiera.

Wraz z Prawem Miłości odtrzymaliśmy wolność. Prawo to jest prawem nam zadanym, a nie narzuconym. Za wolnością idzie odpowiedzialność, przyjmowanie konsekwencji.

Fundamenem społeczności jest rodzina: związek kobiety z mężczyzną, którego owocem jest potomstwo. Związek ten, jak i władza, mogą być oparte na zasadzie miłości, czyli obopólnej zgody i podziału obowiązków-ról, lub narzucone (przemocą lub podstępem).

Cywilizacje z definicji zwalczają się. Ewentualny twór synkretyczny jest niestabilny i przejmuje najgorsze cechy systemów pierwotnych.
Obecnie zmagania cywilizacji są wyraźnie widoczne.

W różnych cywilizacjach władza jest różnie sytuowana. W Cywilizacji Polskiej władza jest strażnikiem naturalnego porządku, hierarchia społeczna ma służyć społeczeństwu, a im wyższa pozycja i ważniejsze zadania, tym większa odpowiedzialność.

Ukształtowany w Polsce system władzy oparty jest na wypełnianiu obowiązków w duchu zgodnym z Prawami Miłości. Stanowienie zasad współżycia należy do społeczeństwa, ale zatwierdza je obierany strażnik praw (król, prezydent). Nauczycielem i interpretatorem są struktury religijne. Egzekutorami prawa są świadome elity, dla których honorem jest przestrzeganie i wypełnianie prawa w duchu Praw Miłości.

Polska idea cywilizacyjna opiera się na zasadzie, którą można określić jako współżycie ludzi równych w prawach, obowiązkach i odpowiedzialności.
Te zasady są też podstawowe w doktrynie chrześcijańskiej.
Cywilizacji Polskiej z natury rzeczy obcy jest rasizm i ksenofobia.

Polskość to dążenie do wolności, ograniczone tylko miłością.

Miłość to między innymi dążenie do pełni rozwoju.

Obecny system władzy nie jest zgodny z polskimi tradycjami. Został narzucony obcą interwencją. Także elity, korzystając z przywilejów, nie działają w duchu Polskiej Idei Cywilizacyjnej.
Do zmiany (przywrócenia polskości jako spoiwa społecznego) konieczne są elity polskiego ducha.

Imperium Polski to nie idea narzucenia władzy, a idea współpracy w ramach Praw Miłości.
Jest to otwarte dla każdego imperium ducha.

Droga zmian: organizacja niwelującą przewagi obecnego systemu, zatem nie oparta na pieniądzach, sile militarnej ani mediach głównego nurtu. Powinna to być organizacja biedna, słaba, niekrzykliwa, bez hierarchicznej struktury władz. W zamian – silna ideą, gotowa do poświęceń, o strukturze rozproszonej, gdzie każdy będzie znać i stosować ideę w praktyce życia codziennego, w tym do oceniania zgodności z nią deklaracji i działań innych osób i organizacji.
Jawność: jest taką samą bronią, jak manifestacje.

Polskie cechy narodowe idealnie odpowiadają takiej strategii.
Jesteśmy narodem indywidualistów, gotowych do poświęceń dla wielkich idei.

„Idea” Cywilizacji Polskiej nie jest abstrakcyjnym konstruktem myślowym. Jest to wyartykułowanie sił i mechanizmów obecnych w życiu społecznym, ale zwalczanych i zniekształcanych.

Aby pogłębić swoją wiedzę i zrozumienie, prześledzić prowadzące do powyższych wniosków rozumowanie, poszukać uzasadnień, źródeł – należy sięgnąć do pełnego tekstu „Cywilizacji Polskiej”.
Na ilustracji: św. Jadwiga (Andegaweńska), królowa Polski.