POWRÓCĘ RANNYM PTAKIEM I OBŁOKIEM

życie jak przypływ kruszy nasze brzegi…a góry płyną wielkie i wyniosłe…

życie jak przypływ kruszy nasze brzegi

a góry płyną wielkie i wyniosłe

i gdy zbyt blisko podpłyną do nieba

Bóg je odpycha niewidzialnym wiosłem

tyle pokoleń umarło w ich cieniu

tyle narodów odeszło…wracało…

a one stoją ponad morzem czasu

w naszej pamięci nieśmiertelną skałą

a one płyną w Oceanie Czasu

jak burta statku którym Bóg dowodzi

kiedy ogromne granitowe żagle

zanurza w niebie gdy z portu wychodzi

 jestem spokojny bo wiem że tam wrócę

wszystko co wielkie w górach zostawiłem

już mnie nie łudzą zwodnicze pozory

bo wiem że siebie ucieczką zdradziłem

i wracam rannym ptakiem i obłokiem

tam mi się serce jak kompas obraca

ciągle ku szczytom co nad Zakopanem

wiatrem tęsknoty i mgłami powracam

jestem spokojny bo wiem że nie zbłądzę

Tatry mi świecą latarnią lodową

niczym północna gwiazda oszukanym

którzy przestali wierzyć ludzkim słowom

i wierzą tylko tym ramionom krzyża

co nad Giewontem podtrzymują niebo

kiedy spadamy w lawinie kamieni

w łoskocie życia ku głębokim żlebom

gdzie nam posłanie w granitowej skale

anioł omiata szumnymi skrzydłami

i gdzie się tylko wysoko jękliwie

halny na turniach jeszcze modli z nami

jestem spokojny jak syn marnotrawny

który upada pod garbem milczenia

gdy mu na barki ciężkie dłonie kładzie

ta matka ziemia w chwili przebaczenia…