(O)błedny rycerz

Koleżanka poprosiła:
„Wojów kiedyś była siła!…”

Koleżanka poprosiła:
"Wojów kiedyś była siła!
Każdy zbroję miał i miecz!
Być rycerzem – fajna rzecz!

Byś napisał coś o wojach,
O Zawiszy chlubnych bojach…
Może być i Wilhelm Tell!
Jabłko to jest jakiś cel!"

Pomyślałem, napisałem.
Nie zaprzeczam – frajdę miałem!
Mnie rajcuje wątek ów,
Bo zakutych tyczy łbów!

Prócz rycerzy ekstraklasy,
Jak Lancelot, Artur – asy!
Błędnych wojów cały zbiór!
Tyle ile drzew ma bór!

Weźmy choćby Don Kichote’a
Lub Zagłobę, jak ochota!
Jeden, drugi, każden czub!
Temu smoki, temu żłób!

Ja bym przystał do ich paczki,
Bo kompanię lubią Praczki!
Może pośród skutych głów
Na Krzyżaków ruszym znów?!

Kto zwycięży? Nie istotne!
Ważne, że komtura potnę!
Bohaterem będę lub
Pod Grunwaldem znajdę grób!

Życie było wtedy proste:
Coś nie tak? I szło "na ostre"!
Pani serca ściągnie brew
Rycerz leje swoją krew!

Na turniejach kopię kruszył.
Na Tatara z królem ruszył.
Na wojence zdobył łup,
W jasyr wzięli albo trup!

Wielu dziś się w czoło puka:
"Po co Praczuk guza szuka?
Na cóż mu jest pusty gest?"
Bom (o)błędny rycerz jest!