DO STANISŁAWA WYSPIAŃSKIEGO

a my ciągle jak we śnie Panie Stanisławie !

a my ciągle jak we śnie… Panie Stanisławie !

nie możemy przekroczyć zaklętego progu

chociaż przestrzeń wolności otwarta przed nami

i wciąż słychać muzykę ze Złotego Rogu…

niebo jakby jaśniejsze i bardziej błękitne

lecz nasz instynkt zawodzi i skrzydła dziurawe

więc drepczemy splątani w wyuczone gesty

wyszarpując z przekleństwem bólu drzazgi krwawe…

w głowie ciągle nam szumi i wzrok nas zawodzi

choć prorokiem na przyszłość jest u nas co drugi

nie umiemy szarości uznać za to nasze

ciągle nam się podoba tęczowość papugi…

więc my ciągle jak we śnie…Panie Stanisławie !

głupiec Złotą Podkowę przepił i jest chory

i w nieprzytomnym dotąd zatacza się zwidzie

żadne go już nie wzruszą słowa Wernyhory…