KORZENIE

wczoraj przed moim domem umarł nagle buk…

Wczoraj przed moim domem umarł nagle buk

Stoimy nad tą śmiercią wstrząśnięci i niemi

Stał zawsze niewzruszony – mocarny jak czas

Uczyłem się od niego wierności tej ziemi

Uderzył z głośnym hukiem rozległą koroną

I głucho w studni nieba zaszlochało echo

Ptaki tylko zapłaczą nad grobowcem pnia

Rodzinną już nie będzie dla nich drzewo strzechą

Wczoraj przed moim domem umarł nagle buk

Leży na zboczu góry jak wielkie pytanie

Uczyłem się od niego jak pokonać czas

To znak że czas popatrzeć i na swoje trwanie

Zawsze byłem samotny samotnością drzewa

Co wrasta korzeniami w wierność aż po ból

Zawsze chciałem wyrastać jak najbliżej nieba

Choć mnie życie kusiło setką innych ról

Ufałem więc korzeniom co beskidzkie zbocze

Oplatają serdecznie tysiącami żył

To one mnie trzymały abym jak te drzewa

Prosto i dumnie na tych groniach tkwił

I bywało że wiatr mi połamał koronę

I groził mi śmiertelnie że mi złamie krzyż

Lecz po burzach się zawsze jednak prostowałem

Aby rosnąć jak dawniej choć mozolnie wzwyż

I wiem że tu zostanę kłębami korzeni

Choćby pień mój zrąbali nie znając litości

Bo korzenie te będą nie do wyszarpania

I w ziemi tej zostanę dowodem wierności….