A GDY BĘDĄ ŻARŁY NAS WSZY

i gdy chleb będzie świecił Norwidem…

a gdy będą żarły nas wszy

i gdy chleb będzie świecił Norwidem

powrócimy do prostych prawd

za rozpaczy bolącym zwidem

gdy powieje od serca chłód

jak z gułagów piekący świst bata

będziesz szukał w wyjącym stadzie

tego wilka co z tobą się zbrata

będziesz nosił gorącą łzę

co zapali się w tobie płomieniem

nim wyszarpiesz skrwawiony cierń

co ropieje w tobie milczeniem

gdy sumienie stanie jak wilk

i zawyje samotne requiem

zaciśnięta obroża kłamstwa

będzie sznurem co ściśnie ci szyję