Totalna inwigilacja

W ostatnim czasie jesteśmy na okrągło epatowani aferą podsłuchową. Wielu podnieca się nią i traktuje jako coś wyjątkowego i niesłychanego. Zupełnie nie wiem skąd ta ekscytacja! Powinniśmy sobie przecież zdawać sprawę z kilku rzeczy. Otóż inwigilacja to nic nadzwyczajnego jej wymiar jest w zasadzie totalny.  Nie tylko politycy są inwigilowani. Rodzice inwigilują dzieci, małżonkowie jedno drugiego, pracodawcy pracowników, dziewczyny swoich chłopaków i wzajemnie, mieszkańcy sąsiadów, a służby specjalne wszystkich.

 Różnica polega na tym, że uzyskane tą drogą informacje, najczęściej służą do załatwiania własnych spraw we własnym, ograniczonym gronie, natomiast brudy polityków są prane publicznie i wcale nie „pro publico bono”. Nie jest to również jakaś nasza, polska specjalność. Inni robili to już dawno i na większą skalę. Na pewno razić może wulgarny język i żałośnie ubogie słownictwo w ustach osób publicznych, w pewnym sensie elity, która powinna dawać dobry przykład. Pamiętajmy jednak, że nie było to przeznaczone dla postronnych uszu! Poza tym, cóż, jakie czasy taka elita. Wiele osób pulicznie daje wyraz świętemu oburzeniu, gromi i piętnuje. Jednak czy równie energicznie i stanowczo dbają one o kulturę na co dzień – w swoim najbliższym otoczeniu, w pracy, na ulicy. Śmiem wątpić. Schamienie obyczajów i wulgaryzmy są dziś na porządku dziennym, prawie wszędzie. Ostentacyjne prezentowane, święte oburzenie „mężów stanu” różnej maści, ma charakter czysto koniunkturalny i populistyczny – nie są ani odrobinę lepsi, tylko na razie nikt ich jeszcze nie nagrał! Dlaczego ludzie udają wielkich purystów, gdy mają do czynienia z prywatnymi w końcu, rozmowami polityków, a nie reagują na bluzgi na ulicy, w sklepie, kawiarni, na szkolnym boisku (nie mówiąc o tych piłkarskich). Przecież ci podsłuchiwani nie są z innej gliny i nie pochodzą z innej planety. Są wypadkową naszego społeczeństwa. Ono ich ukształtowało, od przedszkola poprzez szkołę i studia. W domu rodzinnym i w pracy. Wiele lat temu, idąc ulicą przechodziłem obok grupy przedszkolaków, ustawionych parami, według wzrostu. Mijając ostatnią parę, najnmiejszych szkrabów, usłyszałem jak chłpczyk zwraca się do dziewczynki: „psestań, no mówię Ci psestań, bo Ci psypieldolę”. Zamurowało mnie. Nie wiedziałem śmiać się, czy płakać. Dziś pewnie nikogo by to nie zszokowało. Wracając do tematu, to czego dowiedzieliśmy się o niektórych politykach dzięki aferze podsłuchowej, niekoniecznie musi działać na ich niekorzyść. Przykładowo nigdy specjalnie nie lubiłem ministra Sikorskiego, ale po zapoznaniu się z jego prawdziwymi, prywatnymi, poglądami zaczynam go darzyć sympatią. To co powiedział n/t sojuszu z USA, dokładnie odzwierciedla mój pogląd na wzajemne relacje obu krajów.

To co napisałem nie znaczy to, że nie razi mnie wulgarne słownictwo albo że popieram lub akceptuję inwigilację – wręcz przeciwnie. Zdaję sobie jednak sprawę, że znakomita wiekszość nie za bardzo różni się od siebie. Że afera podsłuchowa to jedna wielka manipulacja i bynajmniej nie została rozpętana w interesie ogółu, żeby coś naprawić, tylko po to, żeby komuś dokopać i załatwić partykularne interesy. Mam również świadomość, że rozdmuchiwanie jej i wyolbrzymianie niczego dobrego nie przyniesie. Cóż mleko się już rozlało, jednak to nie oznacza, że musimy się jeszcze „chlastać” szkłem ze stłuczonej butelki. Z zaistniałej sytuacji powinny zostać wyciągnięte właściwe wnioski i nauka na przyszłość. Aby nikt nie mógł narażać stabilności Państwa i psuć jego wizerunku na arenie miedzynarodowej, dla osiągnięcia własnych celów. Afera ujawniła słabości służb ochrony, które kompletnie się zdyskredytowały gdyż albo są skorumpowane albo totalnie nieudolne. Nie powierzył bym im nawet przeprowadzenia staruszki przez jezdnię (albo by ją okradli albo razem z nią wpadli pod koła). Reasumując: nihil novi sub sole – nic nowego pod słońcem. Idąc do wyborów znowu będziemy wybierać między dżumą a cholerą.

Robocop