-
Bohaterstwo, które podziwiał świat. „W..
POLSKA2 lata temu -
Neon24 – ruska V kolumna
POLSKA2 lata temu -
Nowe osoby w Zarządzie Amiblu
BIZNES3 lata temu -
Mechanizm warunkowości – krok ku Homo Eu..
POLSKA3 lata temu -
Wściekłe i wulgarne „Lemparcice” ..
POLSKA3 lata temu -
Rolnicze poparcie dla prezesa Elewarru – ..
NEWS3 lata temu
Sobór Watykański II – summa krytyczna – Marian Miszalski
Zwołany w 1962 roku przez następcę Piusa XII, papieża Jana XXIII Sobór Watykański II upływał pod znakiem „aggiornamento”, rozumianego jako „uwspółcześnienie”: dostosowanie działań Kościoła do współczesnego świata.
Ówczesny zaś „współczesny świat” cechowała ideologiczna ekspansja komunizmu, finansowana przez Sowiety, w ramach zimnej wojny, którym bynajmniej nieobce było zainteresowanie Kościołem, aby owszem, „uwspółcześnić” Kościół, ale tak, by pasował do modnych ówcześnie, lewicowych ideologii, no i, oczywiście, do globalnej polityki sowieckiej. Tak otwierała się droga do demokratyzacji Kościoła, do otwarcia na godzące w tradycję „nowinkarstwo”, na żądania Kościoła holenderskiego (zniesienie celibatu, kapłaństwo kobiet), na rugowanie łaciny z liturgii, na rewolucyjną „teologię wyzwolenia” w Kościołach Ameryki Łacińskiej, na konstruowanie katalogów „praw człowieka”, podstawianych w miejsce zasad ewangelicznych. W miarę upływu czasu, gdy ujawniały się nie tylko pewne polityczne aspekty Soboru Watykańskiego II (przyjazd delegatów rosyjskiej Cerkwi pod warunkiem, że nie będzie krytyki komunizmu…), ale i skutki sekularyzacyjne, przebijało się z wolna także krytyczne spojrzenie wielu katolików na decyzje soborowe. W 2008 roku obecny papież, Benedykt XVI, zdjął ekskomunikę nałożoną w 1988 roku na Bractwo Kapłańskie św. Piusa X, najpoważniejszego krytyka Soboru Watykańskiego II. Można w tym fakcie upatrywać przynajmniej częściowe uznanie zasadności tej krytyki, gdyż w poprzedzającym zdjęcie ekskomuniki, wcześniejszym ultimatum zaadresowanym przez Stolicę Apostolską do Bractwa nie było wymogu, aby jego członkowie odstąpili od niektórych swoich zastrzeżeń wobec postanowień Soboru Watykańskiego II. Nakładem „Wydawnictwa Antyk” ukazała się książka Romano Amerio, wybitnego włoskiego filozofa i teologa: „Iota unum. Analiza zmian w Kościele katolickim w XX wieku”. Tytułowe „Iota unum” wzięte jest z Ewangelii (Mt V,18 – „Iota unum non praeteribit” – „ Nie przeminie ani jedna jota”). Rzadko zdarza się, by prawie tysiącstronicową, zwłaszcza teologiczno-filozoficzną książkę czytało się z niesłabnącym zainteresowaniem, gdy nie jest się ani filozofem, ani teologiem. To z pewnością zasługa autora (uczestnika prac Centralnej Komisji Przygotowawczej Soboru Watykańskiego II), ale i doniosłości poruszanej tematyki w czasach, gdy kwestionowane są nawet chrześcijańskie fundamenty europejskiej cywilizacji i gdy mnożą się próby poszukiwań „fundamentów zastępczych”, „fundamentów inaczej”… Książka Romano Amerio to jakby summa wspomnianych, krytycznych zastrzeżeń wobec Soboru Watykańskiego II, zastrzeżeń wyzbytych z polemicznego zacietrzewienia, ideologicznej powierzchowności czy filozoficznych płycizn i mielizn. Analizując postanowienia i skutki zmian soborowych – autor ma cały czas na uwadze zasadnicze pytania, na które szuka odpowiedzi: czy zmiany posoborowe to „zmiana fundamentalna, czy powierzchowna, rozwój – czy rozkład, zmiana zdrowa i pozytywna, czy katastrofalny przełom”? I chociaż autor nie udziela jednoznacznej odpowiedzi – ta pasjonująca lektura wprowadza czytelnika w samo sedno sporu o wymiarze prawdziwie fundamentalnym.
ze strony: http://www.aspektpolski.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=4348&Itemid=137
|
Zagladam tu i ówdzie. Czesciej oczywiscie ówdzie. Czasem cos dostane, ciekawsze rzeczy tu dam. ''Jeszcze Polska nie zginela / Isten, áldd meg a magyart'' Na zdjeciu jest Janek, z którym 15 sierpnia bylismy pod Krzyzem.
