Polityczne zdziecinnienie – interwencjonizm.

Każdy normalny rodzic, kiedy jego 5-letnie dziecko coś sknoci, ale daje się to wyjaśnić jego dotychczasowym niedorozwojem intelektualnym właściwym dla osobnika niedojrzałego, stara się naprawić negatywne skutki jego działań, odciążając je tym samym (częściowo lub w całości) od ponoszenia odpowiedzialności za swoje czyny.

Łączy się to na ogół z moralizatorską nauką na przyszłość, czy też po prostu przestrzeganiem by czegoś nie robić. Tak się sprawy mają w rodzinie. Ku powszechnemu nieszczęściu, pewna znaczna grupa ludzi żąda, by podobnie działało państwo wobec swoich obywateli. Domagają się oni zmniejszenia odpowiedzialności za swoje działania w sferze gospodarczej, z czym proporcjonalnie idzie ograniczenie wolności  – bo skoro skarb państwa odpowiada finansowo za niepowodzenia firmy pana X, to nie pozwoli panu X zbytnio ryzykować. Sądzę że takie myślenie jest przejawem niedorozwoju umysłowego. Nie byłoby w tym może nic destrukcyjnego, gdyby zwolennicy interwencjonizmu gospodarczego nie narzucali swojej woli ogółowi obywateli i istniałaby możliwość opuszczenia „wielkiej państwowej rodziny”, swoistej emancypacji z którą wiązałoby się uwolnienie od ograniczeń narzucanych przez quasi-rodzinę i zrzeczeniem się praw-ekspektatyw do zapomogi w razie niepowodzenia. Na to jednak się nie zanosi, ponieważ niedorozwinięci umysłowo interwencjoniści sądzą, że inni ludzie mają podobnie ułomną psychikę i być może nawet w dobrej wierze ograniczają wolność osobnikom wyżej od nich rozwiniętym.

Tekst ukazał się pierwotnie na stronie junta.pl.