TAK RODZI SIĘ POLSKI ŚWIĘTY…

tak rodzi się polski święty…z bólu oraz z krwi….z miłości do Ojczyzny…
z powstańczej rozpaczy…

tak rodzi się polski święty… z bólu oraz z krwi

z miłości do Ojczyzny…z powstańczej rozpaczy

z czułości wobec bliźnich rzuconych na dno

gdzie dzwoni o dno miski tylko głos żebraczy

bo niełatwo w naszych czasach być dobrym jak chleb

gdy niewielu pamięta o świętości chleba

gdy to nie trud miłości wobec naszych bliźnich

prowadzi nas przez życie aż do bramy nieba

tak rośnie polski święty…z nadziei i wiary

z miłości do bliźniego który spadł na dno

a podnieść go jedynie może ten co znajdzie

moc dobra którym pokona każde ludzkie zło

tak wzrasta polski święty…w drodze do przytułku

pochylony nad bliźnim z kromką chleba w dłoni

i modlitwą niesioną jak balsam na rany

dla tych którym ostatni dzwon już w życiu dzwoni

oto człowiek w cierniowej koronie nieszczęścia

i pogardzie bliźniego co stracił sumienie

to w nim nam trzeba oto zobaczyć Chrystusa

tak jak On co w przytułkach znalazł uświęcenie

Szary Brat Opuchlaków… wierny Sługa Boży

który widział Chrystusa w każdym poniżonym

gdy im ocierał z czoła krwawe krople potu

płynące spod cierniowej na głowie korony

Ecce Homo szyderstwem przybrany i bólem

spotykany wśród bliźnich w drodze ludzkiej męki

odziany w płaszcz żebraczy naszego sumienia

z darem serca…tak prostym…jak…podanie ręki…