CO NAM ZDRADY..!

co nam zdrady ! jest u nas kolumna w Warszawie…ale nie pamiętamy jakiej ona służy sprawie…hałas taki od zamkiem…że jedynie wrony siadają i paskudzą strzepując ogony na naszą rzeczywistość…

  

 

 

 

„Co nam zdrady ! – Jest u nas kolumna w Warszawie,

                         Na której usiadają podróżne żurawie,”

                                    Juliusz Słowacki – Uspokojenie 

 

co nam zdrady !

jest u nas kolumna w Warszawie…

ale nie pamiętam jakiej

ona służy sprawie…

hałas taki pod zamkiem

że jedynie wrony

siadają i paskudzą

strzepując ogony

na naszą rzeczywistość…

czasem rozżalony

przemknie o kulach

jakiś patriota

ale go nie dopuszczą

pod żelazne wrota

bo zamknięte na kłamstwa

ciężki skobel bramy

gdzie tępy mundurowy

z pogardą patrzy

dziś na plac zamkowy

bo marzy mu się plaża

gdzieś nad ciepłym morzem

nad które jadą zdrajcy

tym dopustem bożym

że tu ich jeszcze straszą

Bogiem i honorem

jakimiś symbolami

i pokutnym worem

historią co splątane

miała zawsze dzieje

i dziś pląta przywódcom

zbudzone nadzieje

a oni są dla świata

już obywatele

demokratyczne i szczytne

prezentując cele

i świat to uszanuje…

taka to jest pora

bo tak mu jest wygodniej

na światowych forach

dyplomatycznie rozmawiać

z domniemanym zdrajcą

ale tak nazywanym

tylko tu nad Wisłą

gdzie chorobliwe fobie

nosi wiatr ze wschodu

i dzwoni łańcuchami

na nogach narodu…

…. co nam zdrady !

jest u nas kolumna

w Warszawie

lecz teraz nie wiadomo

jakiej ona służy sprawie

bo to już w niepamięci

są u nas żurawie

co siadały by spocząć

zmęczone powrotem…

bo zdrajcy samolotem

w ciepłe kraje latają

a tam zabytki starsze

i kolumn tak wiele

że ta warszawska skromna

drodzy przyjaciele

nie wzrusza już nikogo

kto światowym się oddał

podróżom i drogom…

wracają więc owiani

kadzidłem zachodu

by plunąć pogardliwie

pod nogi narodu

co zapomniał

że zdrajcom

wzburzone ulice

stawiały nie pomniki

ale… szubienice…!

co nam zdrady…

Juliuszu !

romantyczne wizje

w historii zdepczą później

pancerne dywizje

co pójdą po zagonach

naszych bez litości

i dlatego w mym sercu

nie uspokojenie

ale myśli tak ciężkie

jako te kamienie

co spadają z wysoka

jak na ścierwo sępy

powodując w mym sercu

żal i ból tak tępy

że nie potrafię myśleć

dzisiaj bez rozpaczy…

to hańba !

której Naród

jeśli nie zobaczy

i nie zmyje jej z siebie

to i Bóg go jak kiedyś

opuści w potrzebie

i na żadnym się nigdy

nie pokaże niebie

bośmy cudu nie warci…

wybacz Panie Boże !

że zwątpienie szeroko

jak wzburzone morze

zalewa we mnie wszystko

co było nadzieją…

że się we mnie

w posadach

ściany domu chwieją

w którym zdrajca

zagasił święty ogień

wiary…

a myśmy uwierzyli

w kłamliwe dolary

i w zdrajców obietnice

i głupie przebranie…

wybacz Panie Boże !

to ten chłód z Gułagów

tak mi serce chłodzi

że mi dreszcz

niczym żołdak

dziś po plecach chodzi

że mi brzozy Katynia

rosną w sercu głuchym

że się tłuką po nocach

moich przodków duchy

a ja nie umiem zasnąć

snem sprawiedliwego

w Imię Ojca i Syna

i Ducha Świętego..!

wybacz Panie Boże !

wyszarpuję tę drzazgę

co gnije w honorze

i co pręgą czerwoną

nasze ciało orze

a myśmy coraz słabsi

uwikłani w spory

gdy tymczasem czerwone

łapią polskie zmory

trzymają nas za gardło…

bądź zatem łaskawy

i pomóż nam odnaleźć

kolumnę Warszawy

co będzie w naszym sercu

strzegła polskiej sprawy

i w Rzymie nie będziemy

stać z rumieńcem wstydu…

a Tobie Juliuszu !

coś z proroczych zwidów

przywołał nam Papieża

mówię że niespokojnie

serce mi uderza

i stoję przed Twą myślą

w gniewnej metaforze

i do Ciebie się zwracam

Dobry Wielki Boże !

byśmy wreszcie stanęli

na swoich zagonach

w blasku Prawdy

co będzie w końcu

 wywyższona..!

ponad przekleństwo

głupoty

i

 zdrady  !