Zanim poleci słoik…

Choć PO w działaniu codziennym wierna jest programowemu tekstowi Donalda Tuska o "ucieczce od polskości", o tyle w retoryce wyborczej musiała odwołać się do haseł patriotycznych, sloganów o łączeniu narodu i tym podobnych zaklęć, ponieważ – choć zdawało mi się inaczej przed 10 kwietnia – bez tego nie da się wygrać wyborów. (…)Mówcie o młodości, o biedzie i o matce, wtrącajcie strofy narodowych poetów, pokazujcie się na meczach, wspominajcie o żonie, Piłsudskim, honorze, kardynale i papieżu (…) – jak to wykrzyczała w najlepszym opisie działania władzy Guernica Y Luno. Więc się mówiło, mówi się dalej, jednak patriotyzm w działaniu chwilowo możemy zaakcentować co najwyżej w relacjach z Litwą. Sowietom (ciekawe, ze nagle stali się Rosjanami, trochę na odwrót, niż było to z Niemcami, którzy z biegiem czasu narodowość stracili na rzecz "nazistów") postawimy pomnik, bo taki mamy zwyczaj ponoć, by honorować najeźdźców. Zwłaszcza, jeśli nadal się ich boimy. Boimy się też wmurować w ścianę tablicę, która mogłaby ich urazić. Gdy już grozi nam dyplomatyczny skandal, rzecz załatwiamy po cichu (w sprawie tablic Kancelaria Prezydenta ma już spore doświadczenie), jak najszybciej i jak najskromniej. Później zaś szukamy winnych przecieku.

Okazuje się więc, że bardzo niewygodnym faktem dla dzisiejszej polityki zagranicznej jest fakt, że wygraliśmy z Sowietami w 1920 roku. Nie należy tego przesadnie akcentować (zamiast tego można palnąć coś o polskich wojskach w Moskwie, co i tak wzięte będzie jedynie za kolejną gafę), a może nawet jakoś zreinterpretować. Bardzo lubiłem czytać na stronach rozmaitych narodowych socjalistów pokrętne tłumaczenia agresji na Polskę ze strony walczących tak naprawdę wyłącznie z komunizmem Niemiec (Hitler musiał przecież jakoś dostać się do wrogich Sowietów), pisane na użytek Polaków, którzy mogą mieć opory przed przyjęciem dobrodziejstw idei narodowego socjalizmu, ze względów historycznych właśnie. Czy nie pora na podobne teksty naszych wybitnych specjalistów od historii i polityki, które wyjaśnią nam, że tak naprawdę nie chodziło o nas, że zawsze byliśmy braćmi, a że akurat znaleźliśmy się na drodze… Cóż, na drodze się nie leży, jesteśmy więc sami sobie winni.

Ciekawe, czy spod tej tablicy równie szybko, jak z niedalekiego Krakowskiego Przedmieścia, znikać będą kwiaty i znicze? Pewnie tak, bo nawet taka mała lampka może razić w oczy kogoś, kto przez lornetkę obserwuje nas z Kremla. A tego przecież nie chcemy.

Nasz Dziennik: Zniewaga pod węgierską tablicą
Nasz Dziennik: Kancelaria tropi przeciek