W oblężonej twierdzy

Agresja Rosji na Ukrainę, to – paradoksalnie – ostatnia szansa Polski na utrzymanie suwerenności i choćby ograniczonej niepodległości. To także, być może ostatnia szansa na zmobilizowanie społeczeństwa polskiego w obliczu wspólnego wroga. Mało kto bowiem uważa, że ze wschodu nie powiało grozą. Nawet zatwardziałe lemingi zostały przebudzone z letargu przez takich wiernych wcześniej sługusów Wowy Putina jak Justyna Pochanke i Jarosław Kuźniar. Grzejący się dotychczas w pookrągłostołowym ciepełku różne kundle i kanalie rodem z III RP poczuły się zagrożone w swoim ekonomicznym dobrobycie. Zachód dał im dóbr wszelakich dostatek, a po wschodnim satrapie trudno się spodziewać aż takich luksusów i przywilejów, zwłaszcza, że ten kagiebista nie lubi Polaków i nie będzie miał zamiaru dzielić ich na platformersów i pisiorów. Uwaga, ten satrapa zdrajców także nie lubi, więc, tak czy siak, zawsze można trafić pod nóż. Słowem, jak prawdopodobnie uważają Kuźniar i Durczok, bezpieczniej być pucybutem u Obamy niż sraczem dla Putina.

Wygląda na to, że Polska z dnia na dzień obudziła się znowu w charakterze przedmurza Europy. Azjatycki kolos stoi już u naszych wrót. Lekcję historyczną powinniśmy już dawno na ten temat odrobić i doświadczenie mamy w tej materii niezgorsze. Tylko, czy potrafimy dzisiaj, jako naród, przestawić się na życie w „oblężonej twierdzy”, a więc na życie, chcąc nie chcąc, w strefie zmilitaryzowanej? Przyjrzyjmy się na jaki wysiłek zdobyło się państwo Izrael, otoczone zewsząd przez arabskich wrogów, gotowych w każdej chwili utopić obywateli tego kraju w morzu czerwonej krwi. Nie mam najmniejszej wątpliwości, że wnioski, dla nas Polaków, tu i teraz, nasuwają się same.

„Siły Obronne Izraela składają się z wojsk lądowych, sił powietrznych i marynarki wojennej. Zostały powołane do życia podczas wojny o niepodległość w 1948, z połączenia żydowskich organizacji paramilitarnych. Siły zbrojne mają także w swoich szeregach wywiad wojskowy Aman, który współpracuje z Mossadem, Szin Bet i tajną agencją wywiadowczą Lakam. Uczestnictwo w licznych wojnach i konfliktach zbrojnych spowodowało, że Siły Obronne Izraela są jednymi z najlepiej wyćwiczonych na polu walki sił zbrojnych na świecie.

Większość Izraelczyków podlega poborowi wojskowemu w wieku osiemnastu lat. Mężczyźni służą przez trzy, a kobiety przez dwa lata. Po ukończeniu służby zasadniczej następuje przeniesienie do sił rezerwowych, które każdego roku przeprowadzają kilkutygodniowe ćwiczenia obejmujące rezerwistów do lat czterdziestu. Większość kobiet jest zwolniona z ćwiczeń sił rezerwowych. Większości arabskich obywateli Izraela (poza druzami) oraz osobom zaangażowanym w studia religijne przysługuje zwolnienie ze służby wojskowej, i to pomimo faktu, że zwalnianie studentów jesziw jest od wielu lat źródłem niezadowolenia izraelskiego społeczeństwa. Alternatywą jest odbycie obowiązkowej służby wojskowej w służbach pomocniczych, takich jak szpitale, szkoły i inne instytucje opieki społecznej. W efekcie takiego działania poboru, Siły Obronne Izraela utrzymują około 168 000 żołnierzy w służbie czynnej i dodatkowych 408 000 w siłach rezerwowych. Siły zbrojne  korzystają w większości z nowoczesnych systemów uzbrojenia, które zostały zaprojektowane i wyprodukowane w Izraelu, pozostała część pochodzi z importu. Największym zagranicznym dostawcą uzbrojenia są Stany Zjednoczone. Amerykańska pomoc wojskowa w latach 2008–2017 wyniesie 30 miliardów dolarów. Rozwijany przez Stany Zjednoczone i Izrael system obrony anty-rakietowej Arrow jest jednym z najsprawniejszych na świecie. Państwo rozwinęło także swój własny program czołgu podstawowego Merkawa. Po wojnie Jom Kippur Izrael stworzył własną sieć satelitów szpiegowskich. Po wystrzeleniu satelity Ofeq Izrael dołączył do grona siedmiu państw mających zdolność wystrzeliwania takich satelitów. Od początku swego istnienia państwo wydaje znaczną część swojego produktu krajowego brutto na obronność. Na przykład w 1984 wydatki na obronność wynosiły 24% PKB. Obecnie wydatki stanowią 9,4% PKB. Izrael nie podpisał układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej i celowo utrzymuje dwuznaczną politykę dezinformacji o swoim własnym potencjale jądrowym, chociaż jest powszechnie uznawany za kraj mający do dyspozycji broń jądrową. Podczas I wojny w Zatoce Perskiej w 1991 nałożono obowiązek wyposażenia wszystkich domów i mieszkań w Izraelu w specjalnie wzmocnione pomieszczenia, które przystosowano do ochrony przed użyciem broni chemicznej i biologicznej. Izrael podpisał, lecz nie ratyfikował Konwencji o zakazie broni chemicznej”.

Zacytowałem tylko źródłowe dane oficjalne, dostępne w sieci. Cyfry podane są ważne, ale ważniejszy jest system. W obecnej sytuacji geopolitycznej, która zaskoczyła oczywiście naszych ukochanych przywódców, jedyną i ostatnią szansą dla Polski pozostaje ścisły sojusz militarny ze Stanami Zjednoczonymi. NATO odgrywa w tym sojuszu rolę drugorzędną. Wygląda na to, że Polska mogłaby stać się dla Ameryki drugim Izraelem, tzn. państwem, którego istnienie i trwanie na barykadzie stanowi istotną część żywotnych interesów politycznych, a więc i militarnych.

Jeśli do Polski wkracza 300. osobowy kontyngent armii amerykańskiej, tzn. że Ameryka zaczyna myśleć w innych kategoriach o tej części świata. To jest oczywiście żałośnie za mało, ale krok został zrobiony w dobrym kierunku. Mamy dzisiaj sojuszników, z polskimi korzeniami, w amerykańskim  rządzie. To Chuck Hagel, republikanin, sekretarz obrony od 2013 roku. „Hagel często publicznie zwraca uwagę na swoje przywiązanie do polskiego pochodzenia, stąd media amerykańskie nadały mu przydomek Hagelski. Jest jednym z głównych liderów Polonii spośród Republikanów, oraz współprzewodniczącym komitetu honorowego Amerykańsko-Polskiej Rady Doradczej (APAC)”. To trzeba koniecznie wykorzystać! I natychmiast budować system obrony rakietowej, co najmniej tak skuteczny jak w Izraelu.

Wszystko musimy zacząć budować niemal od podstaw w „oblężonej twierdzy”. Przede wszystkim należy zacząć rugować kapitał (głównie)niemiecki z polskich banków, z przemysłu, z mediów. Trzeba, na przykład odzyskać polski cement i polski cukier i rewitalizować polski przemysł stoczniowy. Ten kraj musimy odkolonizować!!! Należy także wygonić rosyjską oligarchię, która chce nas chwycić za gardło i rozsiąść się nad Wisłą, wchodząc tutaj wszelkimi możliwymi furtkami lub wrotami, jak mafia poprzez obwód kaliningradzki. Przemysł zbrojeniowy do remontu, źródła energii do dywersyfikacji i kara śmierci dla szpiegów i zdrajców. Nie wolno także zapominać o edukacji. Lewackie banialuki o gender trzeba w trybie natychmiastowym zastąpić we wszystkich szkołach zajęciami z przysposobienia wojskowego w najlepszym wydaniu, tak ideowym jak technicznym.

Tego planu nie da się zrealizować bez Ameryki. I ten miecz może być obosieczny, bo odepchnie od nas IV Rzeszę zawsze gotową na flirt, a nawet, przepraszam za słowo, na  stosunek z Rosją.

Czasu zostało nam mało, a Putin chyba jednak nadepnął na odcisk Ameryce. Byłoby grzechem tego nie wykorzystać.

Post scriptum

Zapomniałem o tajnych służbach i jednostkach specjalnych. Tych zniewieściałych pachołków od różnych Tusków, czy Sienkiewiczów należy jeszcze dzisiaj rozpędzić na cztery wiatry, bo nie politykom mają oni służyć, ale Najjaśniejszej Rzeczpospolitej. I gdy padnie rozkaz wysłania desantu na Plac Czerwony, to musimy być pewni, że marzenie Tomka Parola zostanie spełnione profesjonalnie i skutecznie a komandosi wrócą do bazy bez strat.