Slonce delikatnie grzeje mnie po twarzy, a trawa taka swieza i pachnaca. Nie wstaje, by nie sploszyc zaczajonego w leszczynie Puka nastroju. Wszystko jest swieze, subtelne i nieskalane zniszczeniem. Ptak przejmujaco wyspieuje swa milosc do ukrytej miedzy listowiem samiczki. Z krysztalowo czystego nieba kapia ostatnie mrozne lzy Zimy. Na lazurze popedzane przez pasterza Zefira bezszelestnie suna sniezne baranki. Tu kazdy czuje sie bezpieczny i w pelni zadowolony. Dziecinstwo. Dlonie Matki gladza nabuzowana swiezym powietrzem glowe, podaja biala pajde chleba i lekko popychaja do biegu. Jej zlote wlosy i serce grzeja mi dlonie.

Slychac metaliczny dzwiek sierpów. Mocne ciemne dlonie zniwiarek wioza zlociste snopy zboza. Biegam juz nieco starsza w sukience jak elfowe skrzydla. Stroje sie w wianki chabrów, maków i kakoli, przetykanych gdzieniegdzie klosami zbóz. Gonisz mnie po skoszonej lace, przewracasz i razem staczamy sie do strumienia u stóp naszego Parnasu. Rozczesuje z Twa pomoca swoje czarne, geste loki. Rodzice przygladaja sie nam z poblazaniem. Mlodosc. Na niebie króluje Milosc w slomianej letniej sukni. Twe zlote wlosy i serce sa dla mnie wachlarzem.

Za oknem deszcz i nieprzenikniona szarosc. – Czy pamietasz wczorajszy spacer, bukiet kolorowych lisci? – szepca usta czerwone od zaru kominka. Drzysz… Narzucam Ci pled na ramiona. Twa mocna ciemna dlon gladzi mnie po lekko posiwialych wlosach. Moi Rodzice juz nie zyja; pozostaly po Nich obrazy i fotografie. Zostales mi Ty i dziecko. Dojrzalosc. Twe zlote wlosy i serce grzeja mnie i równoczesnie przyswiecaja jak najlepsza lampka.

Na parapecie okna czerwone jak krople krwi uwijaja sie gile a nad dachem kraza smoliste kruki. Na palenisku gasnie zar; czuje ze jestem jak ten popiól: siwa i drobna. Otulona w cieply sweter wspomnien drzemie w wielkim fotelu. Nasze dziecko juz doroslo i mieszka gdzie indziej. Mam wiec tylko Ciebie i swoje mysli. Starosc. Podajesz mi spracowana dlon a ja budze sie i razem wychodzimy z domu. Otoczeni jestesmy szpalerem ostrokrzewu. Twe niezmiennie zlote wlosy i serce otulaja nas cieplym szalem i rozswietlaja ciemnosc zimowego dnia. Czuje zblizajaca sie z przeciwka, otulona w skrzaca sie oponcze smierc. Nie boje sie jej. Jej zniewalajaco lodowate rece usuwaja z naszych cial jakiekolwiek slady doczesnej egzystencji. Lagodnie otacza nas mleczna, nieprzejrzysta mgla. Slysze dzwiek harf. Zasypiam…