Sowieccy szpiedzy w administracji prezydenta F.D. Roosevelta

Szpiegów i miłośników bezwarunkowej pomocy komunistycznym bandytom Stalina było wielu — i to na bardzo wysokich szczeblach w administracji F.D. Roosevelta… M.in.: Edward Stettinius Jr., Harry Hopkins, gen. John York i wiceprezydent Henry A. Wallace.

Sowieccy szpiedzy w administracji prezydenta USA F.D. Roosevelta

Polityką zagraniczną w rządzie Franklina Delano Roosevelta przez wiele lat zarządzali szpiedzy sowieccy… Obecność tylu sowieckich szpiegów w otoczeniu prezydenta Roosevelta — a do szpiegów zaliczali się nawet najbliżsi doradcy tego politycznego szulera — jest w jakimś stopniu wyjaśnieniem przyczyn oddania przez Roosevelta[i] połowy Europy komunistycznym mordercom tow. Stalina…

 Zresztą, ambasador Polski w USA Jan Ciechanowski w swojej książce "Defeat in Victory"[ii] (Pokonani w zwycięstwie) pisze, iż uprzedził gen. Sikorskiego o bezkrytycznym, prosowieckim entuzjazmie w rządzie amerykańskim oraz przytacza opinię gen. Sikorskiego wyrażoną po spotkaniu z Rooseveltem w styczniu 1943 roku, że polityka amerykańska dąży do bezwarunkowego zaspokojenia żądań Rosji Sowieckiej.

Ciechanowski przytacza także zadziwiającą opinię Roosevelta o Stalinie wyrażoną przez Roosevelta w czasie spotkania z Mikołajczykiem.  

Roosevelt miał stwierdzić, że: "Stalin zaimponował mi jako realista, ani imperiaista, ani komunista"…[iii]

Szpiedzy Stalina w gabinecie  Roosevelta

Szpiegów oraz miłośników bezwarunkowej współpracy z sowieckimi bandytami w administracji F.D. Roosevelta[iv] było wielu — i to na bardzo wysokich szczeblach… M.in. byli to Edward Stettinius Jr., Harry Hopkins, gen. John York[v] oraz wiceprezydent Henry A. Wallace. Wszyscy oni wierzyli tow. Stalinowi oraz byli zdecydowanymi zwolennikami “bezwarunkowej pomocy” dla państwa sowieckiego.

Harry Hopkins był najbliższym i najbardziej wpływowym doradcą F.D. Roosevelta, a także niewątpliwym sowieckim szpiegiem, kilkakrotnie wysyłanym przez Roosevelta do Stalina. W administracji Roosevelta Hopkins znaczył więcej niż cały amerykański Departament Stanu USA (Ministerstwo Spraw Zagranicznych). Właśnie Hopkins zarekomendował Rooseveltowi włączenie państwa sowieckiego do programu Lend-Lease.[vi]

Z kolei Edward Stettinius "wsławił" się tym, że objęciu stanowiska Sekretarza Stanu w 1943 roku — polecił oddać Stalinowi sowieckie książki kodowe zdobyte przez armię fińską w Finlandii. Spowodowało to znaczne opóźnienie w rozszyfrowaniu setek sowieckich telegramów wysyłanych przez siatkę sowieckich agentów w USA do Moskwy oraz zapobiegło odkryciu dużej penetracji administracji Roosevelta przez sowieckich szpiegów — m.in. takich jak właśnie Hopkins.

Henry A. Wallace jako "fellow traveller"

Roosevelt[vii] był jedynym prezydentem USA wybranym na kolejne — trzecią i czwartą kadencję. Na czwartą kadencję Roosevelt ponownie wysunął kandydaturę na wiceprezydenta prosowieckiego polityka Henry’ego A. Wallace, który był wiceprezydentem w latach 1941–1945, a wcześniej ministrem rolnictwa. Jednak z uwagi na prosowieckość Wallace — nie zaakceptowali tej kandydatury nawet politycy z jego własnej Partii Demokratycznej. Wallace wierzył, że mordercza rewolucja sowiecka była częścią „marszu do wolności ostatnich 150 lat” — tak samo jak rewolucja amerykańska… W maju 1944 roku Wallace wizytował Magadan, gdzie generałowie NKWD przekonali go, iż sowieccy niewolnicy mordowani masowo w sowieckich obozach i kopalniach — pracują w nich jako „ochotnicy”.

Wallace był kolejnym zwolennikiem bezwarunkowej pomocy dla stalinowskiej Rosji. Pełnił on nie tylko niewiele znaczącą rolę wiceprezydenta USA, lecz z uwagi na swoje ambicje — został także mianowany przez Roosevelta przewodniczącym Izby Ekonomicznej ds. Działań Wojennych oraz Izby ds. Priorytetowych Dostaw i Przydziałów. Gdy po śmierci Roosevelta Wallace kandydował na prezydenta USA — jedną z popierających go organizacji była finansowana przez Stalina Komunistyczna Partia USA.

Znanym sowieckim szpiegiem był także Alger Hiss — kolejny współpracownik Roosevelta. Hiss od 1933 roku był prawnikiem w organizacjach wprowadzających nową politykę ekonomiczną, tzw. New Deal (Nowy Ład, dosłownie „Nowe rozdanie”) Roosevelta. Od 1936 roku Hiss był pracownikiem Department of State. Mimo tego, że już w 1939 roku było wiadomo o przynależności Hissa do tajnej komórki partii komunistycznej, nie zwolniono go z pracy. Jako sowiecki szpieg Hiss był organizatorem oraz przedstawicielem USA na konferencję Organizacji Narodów Zjednoczonych w San Francisco w 1945 roku.

Eleanor Roosevelt jako lewicowa działaczka

Żona Roosevelta była znaną działaczką lewicową, popierała hiszpańskich komunistów-bandytów wspieranych przez sowieckich zbrodniarzy z NKWD — w ich walce przeciwko narodowi. Była ona bardzo aktywna w polityce USA także i po śmierci Roosevelta… Jak pisze Beata de Robien — małżeństwo Eleanor Roosevelt przetrwało czterdzieści lat, mimo tragedii i zdrad, późna, ale jakże namiętna miłość Eleanor do młodego komunisty rosyjskiego pochodzenia zmieniła nawet bieg historii…[viii]

 (Na zdjęciu: Pogrzeb F.D. Roosevelta w maju 1945 roku, w 3 miesiące po rozpoczęciu jego 4 kadencji jako prezydent USA, Wikipedia.)