Republika Ciswiślańska

Z góry podkreślam, aby nie kojarzyć wymienionej w tytule nazwy, z powstałym nieformalnie czy też półformalnie, po klęsce Powstania styczniowego – Krajem Nadwiślańskim (lub Przywiślańskim).

 To, zupełnie inna historia, mająca podkreślić zniesienie autonomii instytucjonalnej Królestwa Polskiego, po kolejnej nieudanej insurekcji. Za to, zdecydowanie bliżej mi w mym odniesieniu, do powstałej w 1797 roku, w czasach napoleońskich, Republiki Cisalpińskiej. To quasi państwo, powstało na skutek słynnych włoskich kampanii Napoleona, jako kontynuacja Republiki Lombardzkiej (lub Transpadańskiej), która rok wcześniej, po odebraniu Księstwa Lombardzkiego Austriakom, została powołana do życia. Dodatkowo, połączona z innym francusko – rewolucyjnym tworem, czyli Republiką Cispadańską. Od początku, swojej egzystencji, trapiona olbrzymimi problemami, począwszy od silnej proaustriackiej i konserwatywnej opozycji, która opierała swą wcześniejszą władzę na niemieckim cesarstwie. Ale jeszcze większym kłopotem były ogromne sumy narzucone przez Francuzów na nowe władze, na utrzymanie ich armii sojuszniczej, a także powołanie własnej, w której szeregach i na żołdzie znalazły się także Legiony Polskie, walczące na Półwyspie Apenińskim już dłuższy czas w bardzo ciężkich warunkach i w skrajnej nędzy, o wręcz głodowych racjach żywnościowych. To właśnie w tym okresie tworzył się nieprawdopodobny mit generałów Dąbrowskiego i Kniaziewicza, a także wielu innych rodaków, którzy dokonywali nadludzkich wysiłków na rzecz planowanego odrodzenia narodowego. Wtedy też powstał Mazurek Dąbrowskiego. Generał Dąbrowski jest zresztą dowodem na to, jak żywotną siłę posiada tradycja narodowa i kultura polska. Wychowany w zasadzie w Niemczech, uczący się tam żołnierskiego fachu, porozumiewał się bardzo słabą polszczyzną, a mimo to w godzinie prawdy nie zawiódł. Można tylko spróbować porównać ten fakt, z pewnym prominetnym „polskim” politykiem i wysokim urzędnikiem Unii Europejskiej, który zupełnie poprawną polszczyzną potrafi się posługiwać, ale wizja niezależnego narodu go mierzi, jak stanowiła swego czasu przeszkodę dla oddziałów NKWD i UB, przejmujących władzę nad Polską, po II wojnie światowej.

Wróćmy jednak, do Republiki Cisalpińskiej, bo III RP jest w zasadzie tworem quasi suwerennym, jak jej włoski odpowiednik. Z tą różnicą, że nowoczesną formą opłacania swej względnej niezależności i przynależności do zachodniego obozu państw, jest gospodarka. Podobnie jak w Republice Cisalpińskiej, w nowoczesnym wariancie pojawiają się frazesy na temat demokratycznej władzy płynącej od ludu, uczestnictwa w potężnym, militarnym pakcie i oczywiście finansowych składkach, za uznanie nas za członków swojej „mafii”, pod której ciężarem naród i państwo uginają się mocno na swych nogach. Takie jest nasze aktualne miejsce w szeregu. Co wcale nie musi oznaczać, że jeśli złapiemy „czarne owce” we własnych szeregach, to przyślą nam szybko Komisję Wenecką, co to chroni swoją „odpowiednią ekipę rządzącą”. Albo ustalą jakąś kosmiczną kwotę za system antyrakietowy, którym Ministerstwo Obrony chwali się od dłuższego czasu. Można torpedować III RP różnymi instytucjonalnymi sankcjami czy informacyjnymi wojnami, krytykować rząd za wszystko, muzykę Disco polo za polską i ludową konotację, Powstanie Warszawskie za narodowy charakter, kościoły za szerzenie kultu Chrystusa i Maryi, rolników za zdrową żywność, renacjonalizację przemysłu za przejaw szowinizmu narodowego, ale trzeba pamiętać o tym, że to tylko wzmacnia idę polskości i kulturowe poczucie odrębności, Polaków. Dziwić mogą jedynie ciosy zadawane przez nas samych. W serwisie Polskiego Radia – ukazała się recenzja antypolskego filmu dokumentalnego – „Przy Planty 7/9„, w którym to sugeruje się, jakoby to Polacy byli odpowiedzialni za pogrom kielecki. Tymczasem, obecny w tamtym okresie w Polsce premier Mikołajczyk, zdecydowanie odkrywa to jako kombinację operacyjną komunistycznych oddziałów: „Rozpoczęto ataki na ludność żydowską w nadziei, że uda się odwrócić uwagę Zachodu od bezczelnie sfałszowanego referendum. (więcej tutaj – Prowokacja kielecka).