Prawda i fałsz

Trudna jest rola komentatora i działacza społecznego we współczesnej Polsce. Celowo nie napisałem dziennikarza obywatelskiego, chociaż od wielu lat moja działalność mogłaby wskazywać, że taką właśnie rolę odgrywam w tym gabinecie krzywych luster albo figur woskowych, jak kto woli. Mam bowiem wrażenie, że cokolwiek bym nie napisał, na temat naszej nieszczęsnej Polski, jakiekolwiek fakty przywołałbym na udowodnienie tezy, że coraz bardziej, jako państwo i społeczeństwo, grzęźniemy w wielowarstwowym ideowym i ekonomicznym bagnie, a także w tym kompletnym mainstreamowym, propagandowym zidioceniu, tym częściej spotykam się z relatywizowaniem moich publicznych opowieści i wypowiedzi.

Nie, nie chce przez to powiedzieć, że mam monopol na prawdę. Takiego monopolu oczywiście nie ma nikt, ale w dyskusjach pod moimi felietonami spotykam się z komentarzami, których, Moi Drodzy Czytelnicy „3obiegu”, nie mogę traktować inaczej, jak skuteczną próbę obalenia sytemu „zerojedynkowego”, systemu, na którym została oparta cała nasza śródziemnomorska, chrześcijańska cywilizacja. Także w wymiarze symbolicznym!

Podam przykład. Otóż zupełnie niedawno, napisałem, że „jak Pan Bóg przykazał” poszedłem w niedzielę do pewnego kościoła na niedzielna mszę świętą. I od razu kilku „rozgrzanych” Czytelników zaczęło zadawać mi pytanie, a gdzie to Bóg powiedział, że trzeba w niedzielę chodzić do kościoła? Chciałbym, żebyście zrozumieli ten delikatny aspekt, który w tym miejscu poruszam. Użyłem pewnego plebejskiego, nazwijmy go wiejskiego, bo wychowałem się na wsi (Wilczyska, Jeżów, Małopolska, kiedyś zachodnia Galicja), chociaż urodziłem się przypadkowo w Warszawie, na dumnym i niezłomnym Mokotowie i nie mam żadnych kompleksów ani z powodu wsi, ani z powodu Warszawy, a więc użyłem, jak z Rabelais’ego, zwykłego, etnicznego kolokwializmu: „jak Pan Bóg przykazał”. Bo ja właśnie tak rozumiem ten język! Bo ja, tak właśnie rozumiem nauczanie Kościoła. Mam Dzień Święty święcić. I tak mi mówi 3. Boże przykazanie. I to jest proste, jasne i klarowne! I nieodwołalne! A wy, relatywiści, róbta, co chceta! Jak Jerzy Owsiak!!!

Ale mimo wszystko, chciałbym także oświadczyć relatywistom, że zranili moje uczucia religijne. Ja jestem prosty chłopak i może już niedługo mi na tym najlepszym ze światów! Sacrum i profanum mam zapisane w moim kodzie językowym. I tylko z tym kodem językowym stanę kiedyś na Sądzie Ostatecznym! I przy pomocy tego kodu odbędę moją najważniejszą spowiedź!

Jak uważam, że mi Bóg coś przykazał, to mi przykazał i ja się tego trzymam. Prosta filozofia, jak konstrukcja cepa! Tak samo prosta jak żniwa, jak robienie powróseł, jak kopienie siana, jak orka, jak modlitwa na Anioł Pański. Tak, tak, na Anioł Pański. Czy u Was, relatywiści, ciągle dzwony biją na Anioł Pański, bo w moich Wilczyskach biją! To też jest kod językowy mojej cywilizacji.

Nad relatywistami w sieci mam jedną niezaprzeczalną przewagę. Wy jesteście w znakomitej większości anonimowi, ukrywacie się z waszymi poglądami, bo ukrywacie się z waszymi wizerunkami. Wasza wola! Ale to jest zwykłe tchórzostwo! I musicie mieć tego świadomość! Bo inaczej wypowiada się sądy i opinie pod własnym imieniem i nazwiskiem, a inaczej z czapką naciągniętą na uszy i oczy albo w masce anonima. Inaczej! Już sam pseudonim Was relatywizuje, Drodzy Relatywiści!

Napisałem na tym portalu blisko 100 felietonów i artykułów. I bez pudła wskażę komentatorów moich tekstów, którzy nie są w stanie zrozumieć mojego kodu językowego. Jest ich kilku, ale pojawiają się zawsze w „stosownych momentach”, wtedy, gdy trzeba kruszyć fundamenty i mieszać porządki, sprowadzać dyskusje na manowce. Są czytelni i przejrzyści. To relatywiści!

We współczesnej Polsce wszystko się pomieszało. A prawda z fałszem na pewno! Właśnie na tym polega zarządzanie wyobraźnią mas w III RP! To właśnie dlatego Polską rządzą zdrajcy i szuje!

A ci, którzy do beczki prawdy wrzucają łyżkę dziegciu, czyli fałszu, wystąp!!!