Popłuczyny po Wielkim Tygodniu

Jak zwykle po świątecznej nirwanie przychodzi bolesny powrót do rzeczywistości. I tak jest tym razem, z tą różnicą, że dały znać o sobie skutki myślenia pozytywnego, do którego jesteśmy ze wszystkich stron intensywnie zachęcani. Na czym polega myślenie pozytywne – o tym można by rozprawiać i długi i krótko. Najkrócej można powiedzieć, że myślenie pozytywne wyrasta z przekonania, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

 Ta zasada widoczna jest nie tylko w tak krytykowanym relatywizmie, ale nawet w modlitwach odmawianych w Wielką Sobotę, a konkretnie – w starożytnym „Orędziu Paschalnym”, we fragmencie: „O szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel”. Nie bez powodu odwołuję się do liturgii Wielkiej Soboty, bo wprawdzie mamy u nas całe stada płomiennych szermierzy konstytucyjnej zasady rozdziału Kościoła od państwa – ale zgodnie z głoszoną jeszcze w latach 60-tych przez prof. Brzezińskiego teorią konwergencji – na taki rozdział jest już chyba za późno. Teoria konwergencji głosiła między innymi, że tkwiący w śmiertelnym klinczu antagoniści stopniowo się do siebie upodabniają. Dlatego Związek Sowiecki wkroczył na nieubłaganą drogę kapitalistyczną, podczas gdy w USA żydokomuna toczy wojnę o kontynuację socjalistycznych przemian, zagrożonych przez złowrogiego Donalda Trumpa. Podobnie w naszym nieszczęśliwym kraju; Kościół hierarchiczny w wielu momentach upodabnia się do Partii, a znowu partyjniacy, a nawet bezpieczniacy, biorąc przykład z generała Jaruzelskiego, który na łożu śmierci na wszelki wypadek podpisał katolicką Volkslistę, pełnymi garściami czerpią wzorce z kościelnej obrzędowości. Tak było i za komuny, kiedy w KC PZPR działała komórka do spraw forsowania obrzędowości świeckiej, no a 19 kwietnia, w wigilię urodzin wybitnego przywódcy socjalistycznego Adolfa Hitlera, mogliśmy się o tym przekonać patrząc na triumfalny wjazd Donalda Tuska do Warszawy, w związku z przesłuchaniem, jakiemu miała poddać go niezależna prokuratura w ramach tarzania w smole i pierzu, stanowiącym, jak wiadomo, jeden z politycznych priorytetów prezesa Jarosława Kaczyńskiego. Wprawdzie Donald Tusk korzysta w Unii Europejskiej z bezwarunkowego immunitetu, więc nie musiał do Warszawy przejeżdżać, ale skoro Nasza Złota Pani zdecydowała, żeby przyjechał, to stare kiejkuty musiały dostać rozkaz, by przekształcić to we wjazd triumfalny. Najwyraźniej był on wzorowany na triumfalnym wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy. Nie tylko zgromadziły się tłumy, wśród których dała się zauważyć osoba aferzysty Mateusza Kijowskiego i muzykanta z KOD, który również tym razem przygrywał zgromadzonym do demokratycznych drgawek, a oskarżany jest o handel kobietami do burdeli, no i oczywiście – posła Stefana Niesiołowskiego, który najwyraźniej wpada w coraz to gorsze towarzystwo. Tłumy wiwatowały na cześć Donalda Tuska i gdyby mogły, to obwołałyby go prezydentem subito. Wiele osobistości bowiem bardzo się już za Donaldem Tuskiem stęskniło, na przykład – pani Krystyna Janda, której trudno się dziwić, zważywszy, jakie alimenty straciła. Ale oczywiście obok tych podobieństw były też i różnice. Pan Jezus jechał ulicami Jerozolimy na oślicy, podczas gdy Donald Tusk drogę od Dworca Centralnego do niezależnej prokuratury przemierzył pieszo. Niektórzy przypisywali to niedociągnięcie trudnościom ze znalezieniem na poczekaniu jakiejś oślicy, ale złośliwcy, których w Warszawie nie brakuje, wskazywali na obecność w tłumie pani Ewy Kopacz i posągowej pani Małgorzaty Kidawy-Błońskiej. Gdyby tak Donald Tusk spróbował dosiąść której z nich, to niewątpliwie Warszawa nieprędko by zapomniała takiego widowiska. Ale stare kiejkuty też się uczą, więc miejmy nadzieję, że następnym razem wszystkie szczegóły będą już lepiej dopracowane.