Katolickie zastrzeżenia i wątpliwości

Wiele z moich poglądów dotyczących religii uznawanych jest za kontrowersyjne. Skąd biorą się moje zastrzeżenia?

Jednym z typowych zarzutów jaki jest mi stawiany jest zarzut krytyki i ataku na KRK. Warto tę kwestię wyjaśnić.

Otóż jestem człowiekiem poszukującym odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Wierząc w Jezusa Chrystusa i Jego naukę – zastanawiam się,  skąd biorą się nieprawidłowości i błądzenia Kościoła z jakimi mamy do czynienia i jakie można było obserwować na przestrzeni 2 tysięcy lat istnienia wspólnoty chrześcijańskiej.

Oczywiście – można to interpretować jako zmagania Kościoła – Ciała Chrystusa z siłami ciemności, gdzie „bramy piekielne” go nie przemogą.

Ale to trochę za mało, bo wszak Chrystus już przezwyciężył  te siły – skąd zatem pojawiają się szczeliny  i zakamarki w których rozwija się ta stara stęchlizna?

Tymczasem wszelkie uwagi i wątpliwości traktowane są przez zagorzałych katolików jako atak na KRK, a tym samym na Chrystusa, którego Kościół wszak jest ciałem. Takie stanowisko uniemożliwia dyskusję i wyjaśnianie pojawiających się problemów.

Mało. Stawia tych „katolików” w roli jedynych nauczycieli i interpretatorów doktryny. To zaś stwarza już formułę „oblężonej twierdzy” i ideowego zamknięcia. A przecież nauka Chrystusa jest Dobrą Nowiną kierowaną do wszystkich ludzi.

Gdzieś zatem tkwi błąd.

Aby nie koncentrować się na wstępie – poszukuję powodów dla których Doktryna Kościoła  tak łatwo podlega błędnym wpływom.

Te negatywne wpływy zdają się mieć źródło w tych wszystkich przypadkach, gdzie jako jednoznaczne odniesienie przyjęto określenia zawarte w pismach Starego Testamentu.

Moi adwersarze zazwyczaj twierdzą, że przecież Chrystus wielokrotnie odwoływał się do Pisma. Moje rozumienie tej kwestii jest różne;

A to dlatego, że w przekazach dawnych ostrzegano przed zawierzaniem pismu spraw wiary. Wiara winna być w sercu człowieka – pismo było uznawane za dzieło szatana i prowadzące do przeinaczeń.

Jeśli więc Chrystus wskazywał na Pismo – to czynił to dla wykazania niezgodności interpretacyjnych. Bo jak interpretować Kazanie na Górze w odniesieniu do Prawa Mojżeszowego, czy wskazanie różnicy w odniesieniu do nierozerwalności małżeństwa?

Podstawową kwestią jest jednak sprawa stosunku do dobra; mamy zapis ewangeliczny, gdzie Chrystus obrusza się na nazwanie Go Dobrym („Nauczycielu dobry”) i wskazuje, że dobry jest tylko Bóg.

Tymczasem jednym z fundamentalnych elementów Starego Testamentu jest Księga Rodzaju, gdzie opisano stworzenie świata. Bóg stwarzając światłość  stwierdził, że jest ona dobra i oddzielił ją od ciemności. (KR 1.4).

To miejsce stanowi o początku zastrzeżeń dotyczących ST.

Warto zauważyć, że dobro zostało tu potraktowane jako byt mentalny odrębny Bogu; Bóg konstatuje, że coś stworzone przez niego jest dobre, czyli „sprawdza” swoje dzieło względem jakiegoś kryterium odrębnego – „dobra”.

Tymczasem – jeśli to Bóg jest źródłem dobra – występuje wyraźna sprzeczność. Tę sprzeczność wskazał właśnie Chrystus.

Problem jest o tyle istotny, że „dobro” jest traktowane w sposób „biblijny” przez Ojców Kościoła przy tworzeniu doktryny KRK, a podobne ujęcie zauważalne jest u św. Tomasza z Akwinu. Wszędzie przewija się przekonanie, że myśliciele wiedzą, czym jest dobro i wg tego kryterium oceniają innych.

W moim przekonaniu – dobro nie jest niezależnym bytem (nawet mentalnym), w rozważaniach właściwym zatem byłoby oparcie się na „bojaźni Bożej” – rozumianej jako poszukiwanie i dostosowywanie się do Bożych zamierzeń, czyli współuczestnictwie w boskiej jaźni.

Drugim źródłem błędu wydaje się przyjęcie judaistycznej koncepcji grzechu. Grzech jest tam przekroczeniem Prawa. Prawa nadanego przez Boga.

Ten konstrukt myślowy jest słuszny jedynie w przypadku takiego właśnie ujęcia – gdy mamy do czynienia z Prawem Bożym, bo tego Prawa człowiek, stworzenie Boże, przekraczać nie powinien.

Tu jednak pojawiają się wątpliwości, czy prawa żydowskie są prawami uniwersalnymi nadanymi wszystkim ludziom poprzez Żydów?  Wszak Chrystus stwierdza nadrzędność Praw Miłości.

Czy Ewangelia – Dobra Nowina – kierowana do wszystkich ludzi, zawiera też nakazowo/zakazowe ograniczenia i warunki Bożej Miłości?

Na to musi sobie odpowiedzieć każdy katolik w swoim sumieniu.

Tu chcę wskazać  jakie, moim zdaniem, jest źródło zaistnienia błędu w powstawania prawa, a zatem i błędnego rozumienia pochodzenia , a i samej istoty, władzy.

Tym źródłem jest aprioryczne przyjęcie i uznanie zakazu, jako Prawa Bożego.

Pierwszym zakazem jest zakaz spożywania z Drzewa wiadomości Dobrego i Złego. To pierwszy  zakaz, jaki pojawia się w Starym Testamencie.

W moim przekonaniu, jedynym prawem dany ludziom jest Prawo Miłości; to Prawo jest nam dane jako „zadane”, a nie „nadane”, czyli kierunkiem rozwojowym człowieka jest jego zrozumienie i stosowanie we wszystkich dziedzinach i okolicznościach życia.

Czy stosowanie nakazów i zakazów, jakie występują w doktrynie judaistycznej, jest całkowicie błędne? Wydaje się, że tak nie można stawiać tej kwestii. Na pewnych etapach rozwojowych  mogą istnieć takie zakazy i nakazy jednak winny one mieć określony zakres stosowania  odnoszący się do stanu rozwoju świadomości członków społeczności, bądź wynikać z jednoznacznie uznanych za negatywne doświadczeń przeszłości.

Jednak doktryna uniwersalna  wina unikać takich odwołań, gdyż zmienność okoliczności może prowadzić do błędnych kierunków rozwojowych.

I właśnie wskazane tu wątpliwości odnośnie pojęć dobra i grzechu, a pojęcia te przewijają się myśleniu twórców doktryny chrześcijańskiej, stanowią o kłopotach i odchyleniach w prawidłowym odbiorze nauki KRK. Są też powodem przekłamań i prób interpretacji tudzież przyznawania sobie praw interpretacyjnych przez egoistycznych doktrynerów.