Jaki podatek radzicie wybrać?!

Do wyboru są cztery opcje podatku. Który waszym zdaniem jest najlepszy dla małej firmy handlowo-usługowej? znajomy klnie w czambuł „zasady ogólne”, ale czy ma rację ? Może w niekktórych przypadkach są właśnie dobre ?

Decyzję o wyborze formy opodatkowania podatkiem dochodowym lepiej jest podjąć wcześniej. Do wyboru są cztery formy opłacania podatku dochodowego:

karta podatkowa,
ryczałt od przychodów ewidencjonowanych,
zasady ogólne,
podatek liniowy 19%

Każdy może wybrać formę opartą o zasady ogólne, czy podatek liniowy. Tylko dla niektórych rodzajów działalności można wybrać kartę podatkową lub ryczałt ewidencjonowany. Wyboru formy opodatkowania dokonujesz raz na rok. Jeśli zmienisz zdanie, musisz poczekać z wyborem innej do następnego roku.
Wybierając formę opodatkowania weź pod uwagę następujące elementy:

PAMIĘTAJ:
Zastanów się dokładnie nad formą opodatkowania. Znamy przykłady firm, które zbankrutowały tylko dlatego, że wybrały ryczałt. Właściciele nie zauważyli, że nieodliczalne w tej formie podatku koszty nie były pokrywane zyskiem.
a) rodzaj działalności – bo jak wspomniano wyżej występują pewne ograniczenia,
b) proporcję przychodów do kosztów – bo warto zminimalizować obciążenie podatkowe,
c) łatwość rozliczania się – bo nie każdy jest urodzonym księgowym.
Dokonując wyboru, musisz mieć przed oczami wstępną kalkulację swojej działalności. Bo zrobiłeś ją, prawda? 🙂

Karta podatkowa

Karta podatkowa jest najprostszą formą opodatkowania. Niestety nie dla każdej działalności można ją wybrać. Przeznaczona jest dla drobnych, niedoświadczonych przedsiębiorców prowadzących działalność handlową, usługową lub gastronomiczną.

Fantastyczną rzeczą w przypadku karty podatkowej jest to, że nie trzeba prowadzić absolutnie żadnych ewidencji niezbędnych dla obliczenia podatku dochodowego, ani składać comiesięcznych deklaracji podatkowych. Po prostu co miesiąc wpłaca się na konto urzędu skarbowego określoną, tę samą przez cały rok kwotę. Stawka podatku dochodowego dla prowadzących działalność gospodarczą w oparciu o kartę podatkową jest ustalana w drodze decyzji, po wzięciu pod uwagę rodzaju działalności, liczby mieszkańców gminy, na terenie której ma być prowadzona działalność oraz liczby zatrudnianych pracowników.

Jest jeden mankament, podatek musi być opłacony niezależnie od tego, czy działalność daje dochód, czy nie. Przy karcie podatkowej nie odliczasz żadnych kosztów – nawet tak oczywistych jak składki na ZUS (za wyjątkiem części składki zdrowotnej, którą odliczasz kwotowo od wpłacanego podatku).

Tę formę opodatkowania można polecić przedsiębiorcom, którzy chcą przede wszystkim prostoty w rozliczaniu się z fiskusem oraz dla sytuacji, gdy kalkulacja przychodów i kosztów wskazuje, że obciążenie podatkowe jest przy tym wyborze najniższe.
Przed wyborem tej formy opodatkowania sprawdź, czy objęta jest nim Twoja działalność (patrz przepisy szczegółowe: ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne Dz.U. 1998 nr 144 poz. 930 ).
Pamiętaj: za prostotę w rozliczeniach z fiskusem „płacisz” niemożnością odliczenia kosztów. Podatek musisz przelewać na konto Urzędu Skarbowego nawet wtedy, gdy Twoja firma przynosi straty lub wręcz nie przynosi żadnych przychodów. Składki na ZUS i tak musisz zapłacić.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych

Ryczałt jest kolejną po karcie podatkowej stosunkowo prostą formą rozliczania podatku dochodowego. W tym przypadku trzeba prowadzić ewidencję, ale tylko przychodów. Podatek opłacany jest jako procent od przychodu ze sprzedaży towarów lub usług. W zależności od rodzaju prowadzonej działalności (ale w grupie działalności, które można objąć tą formą opodatkowania) stawki wynoszą 3,0%, 5,5% i 8,5%. Jeśli prowadzimy kilka działalności, podatek obliczamy osobno dla każdej z nich – stosując odpowiednią stawkę procentową.

W porównaniu z kartą podatkową wybór ryczałtu powoduje konieczność prowadzenia ewidencji, ale w zamian podatek płacimy tylko wtedy, gdy uzyskamy jakiś przychód. Gdy nie ma przychodu, nie ma podatku.
Tę formę opodatkowania można polecić przedsiębiorcom, którzy chcą przede wszystkim prostoty w rozliczaniu się z fiskusem oraz dla sytuacji, gdy kalkulacja przychodów i kosztów wskazuje, że obciążenie podatkowe jest przy tym wyborze najniższe.
Przed wyborem tej formy opodatkowania sprawdź, czy objęta jest nim Twoja działalność (patrz przepisy szczegółowe: ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne Dz.U. 1998 nr 144 poz. 930 ).
Pamiętaj: za prostotę w rozliczeniach z fiskusem „płacisz” niemożnością odliczenia kosztów. Podatek musisz przelewać na konto Urzędu Skarbowego nawet wtedy, gdy Twoja firma przynosi straty (przychód jest mniejszy niż poniesione koszty). Składki na ZUS i tak musisz zapłacić.

Zasady ogólne

Ta forma opodatkowania nie zawiera żadnych ułatwień. Stosuje się w niej pełną ewidencję sprzedaży i zakupu w formie Księgi Przychodów i Rozchodów lub – w przypadku działalności o większym rozmiarze – ewidencję wszystkich zdarzeń gospodarczych w postaci ksiąg rachunkowych. Tej drugiej formy nie musisz się obawiać: obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych pojawia się dopiero wtedy, gdy przychody firmy przekraczają 800 tys. euro (czyli ok. 3 mln zł). Jeśli będziesz miał taki problem, to zamiast się zamartwiać otwórz szampana.

Na podstawie ewidencji sprzedaży i zakupu określa się wielkość przychodów i kosztów. Po odjęciu kosztów od przychodów określa się dochód od którego płaci się podatek dochodowy. W zależności od wysokości osiągniętego dochodu podatek wynosi 19%, 30%, 40%, według standardowej tabeli podatku PIT. Poniżej znajdziesz tabele ze stawkami podatku PIT w kolejnych latach.

W oparciu o zasady ogólne podatnik jest zobowiązany do comiesięcznego składania do urzędu skarbowego deklaracji podatkowej oraz opłacenia wyliczonych zaliczek na podatek dochodowy.
(patrz przepisy szczegółowe: ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350 ).
Pamiętaj: dzięki zasadom ogólnym w miesiącach, w których firma przyniesie stratę, nie będziesz płacił podatku PIT a być może także VAT. Składki na ZUS i tak musisz zapłacić.

Podatek liniowy 19% – PPL

Ta forma opodatkowania jest prawie taka sama jak w opisanych poprzednio zasadach ogólnych. Różnice są dwie. Po pierwsze podatek dochodowy wynosi zawsze tylko 19%. Po drugie nie możesz korzystać z żadnych ulg. Stracisz zatem np. ulgę za dostęp do Internetu oraz – uwaga – możliwość wspólnego rozliczania się z małżonkiem oraz nową, dużą ulgę na dzieci. Możesz za to (identycznie jak przy wyborze zasad ogólnych) odliczać koszty prowadzenia działalności – odliczasz od podstawy opodatkowania rachunki za telefon, kupione materiały, wydatki na amortyzowany samochód (nawet osobowy) itd.

Podatek liniowy jest bardzo opłacalny dla firm generujących dochody (czyli przychody minus koszty ich uzyskania) powyżej 3.500 zł na właściciela (PPL obejmuje także spółki jawne i cywilne). Zamiast generowania na siłę kosztów (czyli wydatków na potrzeby firmy, które w gruncie rzeczy nie są niezbędne, lecz jedynie mają sprowadzić Cię poniżej pierwszego progu) jeżeli zarabiasz dużo, możesz zysk przeznaczyć na dowolną konsumpcję. Wybór podatku liniowego opłaca się zawsze, gdy Twoje dochody przekraczają o co najmniej 15-20% limit pierwszego progu podatkowego. Prościej – jeżeli masz zysk (czyli dochód minus poniesione koszty) przekraczający 3.500 zł miesięcznie, warto poważnie rozważyć podatek liniowy. Nawet niewielki rozwój firmy spowoduje, że wpadniesz w drugi próg podatkowy – a płacenie wyższego podatku to już jest marnotrawstwo… Jeżeli już przekraczasz pierwszy próg – powinieneś przejść na podatek liniowy.
Pamiętaj, że jeżeli masz dziecko, stracisz nową, dużą ulgę podatkową!

Podatek liniowy nie opłaca się osobom zarabiającym na działalności gospodarczej sumy poniżej pierwszego progu podatkowego.

Podatek liniowy nie opłaca się osobom rozliczającym się z bezrobotnym współmałżonkiem, zarabiającym na działalności gospodarczej sumy poniżej dwukrotności pierwszego progu podatkowego. Prościej: jeżeli dochód (czyli przychód minus koszty i ewentualne ulgi) pary małżeńskiej ze wszystkich źródeł, w tym umów o pracę wynosi do ok. 85 tys. zł (dwukrotność pierwszego progu podatkowego), można zostać na zasadach ogólnych. Jeżeli suma ta jest większa, należy przejść na podatek liniowy.

Z podatku liniowego nie mogą korzystać tzw. osoby samozatrudniające się, czyli takie, które w ramach działalności gospodarczej zamierzają świadczyć usługi firmie, w której poprzednio pracowały (w roku bieżącym i poprzednim).

Dla wielu osób problem praktycznie zniknął w 2007 roku, gdy wszystkie poważniejsze ulgi podatkowe (jak np. remontowa lub tzw. duża budowlana) przestały istnieć. W praktyce zasady ogólne z trójstopniową skalą podatkową straciły ostatni sens ekonomiczny dla osób samotnych lub żyjących w nieformalnych konkubinatach. Nie dotyczy to osób posiadających dzieci, które obejmuje duża ulga podatkowa.

Podatek liniowy, podobnie jak zasady ogólne, może być wybrany w każdej działalności gospodarczej, bez żadnych ograniczeń. (patrz przepisy szczegółowe: ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350 z poźniejszymi zmianami).

Źródło http://malybiznes.pl