MOJA ZMĘCZONA MATKO…POLSKO !

składam najprościej zgrzebne słowa…gdy Twoje serce z bólu drży…

moja zmęczona Matko..! Polsko..!

składam najprościej zgrzebne słowa

gdy Twoje serce z bólu drży

i we mnie struna łka hiobowa

i ja zarastam perzem smutku

gdy coraz mroczniej myśli łącze

dlatego proszę w progu stań

gdy nam niepewność kroki splącze

i rozpal w piecu wielki ogień

i obrus biały złóż na stole

tak by z daleka światło z okna

wiodło przez zaorane pole

by jak w dzieciństwie kiedy nocą

gdy w rękach niosłem chłodny strach

na miejscu obok starej gruszy

był domu wielki znany dach

i jeszcze lekko uchyl drzwi

bym pewny był że na mnie czekasz

gdy w przyciemnionym świetle lamp

noc przesypuje ból w powiekach

położę głowę u Twych kolan

porozmawiamy cicho z Bogiem

aż przyjdzie snu łagodny Anioł

i o wolności nam opowie…

i tak dotrwamy aż do świtu

gdy ptaki zrzucą ciemność z piór

a słońce będzie złotym palcem

rysować grzbiety sennych gór

moja zmęczona Matko..! Polsko..!

przyjmij te zgrzebne metafory

bo gdy nam Ciebie znów zabraknie

już nie potrzebne będą spory…

kto z nas Ci służył z większą wiarą

 a gdy nam los wyłamie drzwi…

to zamiast papierowych ptaków

w progu wyrosną…malwy krwi..!