Nowy Porządek Świata zapisany w Biblii Huna w Starym Testamencie o.10

Aby zrozumieć, kto z jakim bogiem i w jakim celu może zawierć przymierze należy wrócić do czasów Atlantydy.

Nowy Porządek Świata zapisany w Biblii Huna w Starym Testamencie o.10

Artykuł o.10 został znowelizowany i zapisany jako Nowy Porządek Świata zapisany w Biblii Huna w Starym Testamencie o.10b

Nowy Porządek Świata i Biblia

Aby zrozumieć, kto z jakim bogiem i w jakim celu może zawierć przymierze należy wrócić do czasów Atlantydy. Na Atlantydzie doszli do władzy ludzie agresywni i nieobliczalni wspomagani przez upadłego Czarnego Kapłana boga Marduka, którzy opanowani manią wielkości, czuli się bezkarni i dążyli do całkowitej dominacji nad światem.  Marduk utożsamiany z Lucyferem był po części humanoidalnym gadem Reptoidem z rodu Wężów. A Szatan nazywany jest wężem pradawnym. Ze względu na swoje mroczne i chore ambicje miał jeden plan – opanować całą planetę i ogłosić się najwyższym władcą Ziemi, oraz najwyższym bogiem w Radzie Bogów.

Upadli moralnie Atlanci używając zaawansowanej technicznie broni, takiej jak broń jądrowa i promienie kryształów, 25 tys. lat temu zniszczyli kontynent Mu na Pacyfiku oraz cywilizację Ujgur – Gobi w Europie i Azji. Zniszczyli tym samym aryjską cywilizację Mukulia-Mu rozciągającą się od Europy poprzez Azję i kontynent Mu do obydwu Ameryk. Oszczędzono jedynie prehistoryczny Egipt i Sumer, które przyjęły supremację Atlantydy. Następnie Atlanci dążąc do opanowania świata zniszczyli I i II Aryjskie Imperium Ramy oraz Mocarstwo Jonii doprowadzając do I i II Potopu.

Do stworzenia rządów Szatana na Ziemi od dziesiątków tysięcy lat stała na przeszkodzie aryjsko-słowiańska cywilizacja, która wyznawała i wyznaje inne, pokojowe wartości. Szatan dążąc do opanowania świata, dąży do zniszczenia lub całkowitej niewolniczej uległości Ariów-Słowian, oraz wszystkie ludy o podobnych poglądach,  które stoją mu na drodze.

W Księdze Objawienia (Ap.17:10-13) czytamy: „I siedmiu jest królów (mocarstw): pięciu upadło, jeden jest, inny jeszcze nie nadszedł, a gdy już nadejdzie, ma na krótką chwilę pozostać. A Bestia, która była, lecz jej nie ma, sama też jest ósmym królem, ale wywodzi się z tych siedmiu i odchodzi na zagładę. A dziesięć rogów, które ujrzałeś oznacza dziesięciu królów, którzy jeszcze nie otrzymali królestwa, lecz na jedną godzinę otrzymają władzę, jako królowie wraz z Bestią. Ci mają jedną myśl i dlatego dają Bestii swą moc i władzę”.

Kiedy na początku ne zanotowano powyższe słowa upadło już pięciu z siedmiu „królów”, czyli imperiów-mocarstw a mianowicie: Egipt, Asyria, Babilon, Medo-Persja i Grecja. Po drodze jeszcze była Fenicja ze stolicą Tyr. Wyrażenie „jeden jest” odnosi się do Rzymu.

Imperium Atlantydy stanowiła federacja dziesięciu państw (królestw), a na jej czele stał cesarz, urzędujący w stolicy Cerne, na wyspie Poseida.

Począwszy od 25 tys. lat temu Atlanci objęli supremację nad całym basenem Atlantyku od obu Ameryk po Europę Zachodnią i Południową oraz Afrykę i Sumer. Główny obszar Atlantydy stanowiła ocalała po kataklizmach wyspa Poseida, kolonie w Ameryce Środkowej z centrum w rejonie Wysp Karaibskich, oraz kolonie w Europie i Afryce w basenie Morza Śródziemnego oraz Sumer.

Następnie Atlanci dążyli do opanowania świata, chcieli objąć dominację nad Mocarstwem Jonii i Dolnym Egiptem, które chciały uzyskać niepodległość oraz nad I Imperium Ramy.  12,5 tys. lat temu doprowadzili do konfliktu w wyniku którego kierowana asteroida zniszczyła ostatnią główną wyspę Atlantydy, Poseidę.  To w konsekwencji wywołało globalny I Potop i znaczne zniszczenia na Ziemi. Po odbudowaniu się cywilizacji na ziemi po I Potopie, Atlanci dążyli nadal do dominacji nad światem, czym doprowadzili do kolejnego potężnego konfliktu światowego.

Po I Potopie Atlantyda jako imperium nie przestała istnieć. Została zatopiona ostatnia z jej głównych wysp na Atlantyku, Poseida, ale imperium przetrwało. Zostało odbudowane w Ameryce Środkowej z centrum w rejonie Wysp Karaibskich. Obszar ten rządzony był przez Unię lub Ligę Atlancką, która składała się z siedmiu królów.  Natomiast trzej pozostali królowie, którzy rządzili na trzech znanych kontynentach w Europie, Azji i Afryce odmówili udziału w Unii Atlanckiej. Unia Atlancka w roku 8920 pne rozpętała kolejną wojnę w celu podbicia i podporządkowania sobie pozostałych trzech kontynentów i to w całości, było to ich dążenie od tysiącleci.  Wiązało się to również z wypowiedzeniem wojny odbudowanemu II Imperium Ramy. Agresja ta doprowadziła do trwającej z przerwami, kilkaset lat krwawej wojny, z użyciem broni nuklearnej. Konsekwencją tej wojny było zniszczenie całej planety i w roku 8,3 tys. II Potop, który zalał całą Ziemię. Co doprowadziło do zatopienia na stałe na wysokość około 120 m obszarów nadbrzeżnych wszystkich kontynentów, w tym centrum Unii Atlanckiej na Karaibach.

Dziesięć rogów oznacza dziesięć królestw-regionów świata, rządzonych przez dziesięciu królów-władców, nad którymi stoi jedna naczelna władza podporządkowana Mardukowi-Lucyferowi, który ma być najwyższym władcą Ziemi, oraz najwyższym bogiem. Jest to koncepcja realizowana od dziesiątków tysięcy lat. Obecny świat według NWO ma być podzielony według tej koncepcji na 10 regionów rządzonych przez dziesięciu władców a nad nimi ma stać jedna centralna władza, Zakon Iluminatów, których bogiem jest Marduk-Lucyfer.

W Księdze Objawienia (Ap.17:3-5) czytamy: „I ujrzałem Nierządnicę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów. A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły,  miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwości  i brudów swego nierządu. A na jej czole wypisane imię – tajemnica: Wielki Babilon. Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi”.

Pod postacią Bestii przedstawiony jest Lucyfer który niesie nierządnicę, dając jej siłę i kierując jej poczynaniami. Głowy i rogi to mocarstwa, imperia oraz władcy, królowie tych mocarstw. Nierządnica są to Iluminaci i Masoneria, którzy sterują tymi władcami i mocarstwami.

Siódme mocarstwo światowe zaczęło się wyłaniać, gdy Anglia stanowiąca niegdyś północno-zachodni kraniec cesarstwa rzymskiego, zyskała na znaczeniu. W drugiej połowie osiemnastego wieku ten wyspiarski kraj był już potężnym imperium, które dalej bogaciło się i rosło w siłę. W dziewiętnastym wieku Wielka Brytania stała się najbogatszym i najsilniejszym państwem świata. Pierwsza wojna światowa skłoniła Wielka Brytanię do nawiązania szczególnych kontaktów ze Stanami Zjednoczonymi, będącymi niegdyś jej kolonią. Imperium Brytyjskie utorowało drogę koalicji anglo-amerykańskiej, która w wielu dziedzinach po dziś dzień działa, jako dwuczłonowe anglojęzyczne mocarstwo światowe.

Za tymi historycznymi i politycznymi przeobrażeniami świata stoi Tajna Rada tajnych stowarzyszeń, czyli Zakon Iluminatów, fałszywych Oświeconych. Zakon Iluminatów ulokowany jest na szczycie piramidy masońskiej i kontroluje całą masonerię świata. Według masońskich źródeł najważniejszą tajemnicą tajnych stowarzyszeń, jest starożytny plan przekazywany od tysiącleci w postaci ustnej tradycji, dla ustanowienia światowego rządu – „powszechnej demokracji” – „nowej Atlantydy”. Bogiem dla Iluminatów i Masonerii, spadkobierców „czarnych” kapłanów i elit z Atlantydy jest Marduk-Lucyfer.

Z początkiem wieku siedemnastego plan nowego światowego porządku był przechowywany przez masonów największego związku narodów w dziejach ziemi – Imperium Brytyjskiego. Angielscy masanowie wierzyli, iż Północna Ameryka będzie tym kontynentem, z którego narodzi się nowa Atlantyda. Historia o Atlantydzie jest podstawą filozofii wszystkich tajnych stowarzyszeń. Z biblijnego punktu widzenia zniszczenie Atlantydy było koniecznością, ponieważ przedpotopowy świat stał się straszliwie skorumpowany i zdegenerowany. Ta właśnie skorumpowana i zdegenerowana przedpotopowa cywilizacja, jest obiektem wytrwałej pracy tajnych stowarzyszeń, w celu jej przywrócenia.

Iluminaci oraz masoneria przemilczają fakt, że ów „doskonały wzór rządów” doprowadził do destrukcji starej Atlantydy. Nie może być wątpliwości, co do tego, iż taki właśnie rząd, gdy zostanie przywrócony, przyniesie te same tragiczne rezultaty dla obecnego świata.

Proroctwo z Księgi Objawienia (Ap.17:10-11): „I siedmiu jest królów: pięciu upadło, jeden istnieje, inny jeszcze nie przyszedł, a kiedy przyjdzie, ma na krótko pozostać.  A Bestia, która była i nie ma jej, i ona jest ósmym, a jest spośród siedmiu i zdąża na zagładę”;  uzupełniają szczegóły zawarte w Księdze Daniela (Dn.2:28-43).

Opisano w niej „ogromny posąg”, który babiloński król Nabuchodonozor II oglądał w wizji danej przez Boga. Prorok Daniel wyjaśnił królowi, że poszczególne części posągu odnoszą się do następujących po sobie mocarstw, począwszy od ówczesnej potęgi światowej, Babilonu, gdzie Egipt i Asyria zeszły już wtedy ze sceny wydarzeń. Historia potwierdza, że: Głowa ze złota symbolizowała mocarstwo babilońskie. Pierś i ramiona ze srebra to Medo-Persja. Brzuch i uda z miedzi przedstawiały starożytną Grecję. Golenie z żelaza wyobrażały cesarstwo rzymskie. Stopy z żelaza zmieszanego z gliną to symbol politycznej i społecznej niestabilności, mającej charakteryzować okres panowania potęgi anglo-amerykańskiej. Według Objawienia (Ap.17:10) siódma potęga światowa „ma na krótką chwilę pozostać”. Ile potrwa ta „chwila”, w jaki sposób omawiane mocarstwo zniknie z areny dziejowej, i co stanie się później nie wiadomo, jedynie Księga Daniela rzuca nieco światła na te sprawy.

Cesarstwo Rzymskie – obejmowało obszary basenu Morza Śródziemnego, powstało z przekształcenia republiki rzymskiej w system monarchiczny. W 395 roku cesarstwo rozpadło się na część zachodnią i wschodnią. Państwo zachodnie upadło w 476 roku. Bogatsze i bardziej zurbanizowane cesarstwo wschodnie  jako Bizancjum ze stolicą w Konstantynopolu przetrwało do 1453 roku.

Cesarstwo zachodniorzymskie do końca nie upadło, przeobraziło się w Cesarstwo Rzymsko-Germańskie, najpierw Frankońskie a później Niemieckie.   Cesarstwo Rzymskie opierając się na Niemcach, Austrii i Francji, jako szóste mocarstwo Szatana trwa do tej pory, jego ostatnim przeobrażeniem jest Unia Europejska.

Jedynie Szatan swoją nową główną siedzibę przeniósł do Wielkiej Brytanii, gdy ta stała się mocarstwem, a następnie do USA, nie rezygnując jednocześnie ze swojego udziału i ingerencji w ciągle istniejącym Cesarstwie Rzymskim. Przemieszczenie się Szatana widzimy po tym, jak przemieszczają swoją główną siedzibę wykonawcy planu i słudzy Szatana, czyli Iluminaci i Masoneria.

Od czasów Rewolucji Francuskiej, Zakon Iluminatów, czyli cała główna władza światowej Masonerii znalazły się pod kontrolą Żydów. Od tego czasu Wielka Nierządnica, czyli Iluminaci i cała światowa Masoneria są zdominowane i sterowane przez Żydów.

Wyjście Hyksosów Celtów Izraelitów z Egiptu było to rozpoczęcie przez Marduka-Lucyfera nowej batalii w celu opanowania świata i ustanowienia nowego porządku pod jego kierownictwem. „Czarni” kapłani Marduka, spadkobiercy „czarnych” z Atlantydy wprowadzali NWO wtedy, i nadal to czynią.

W XVIII w. pne Hyksosi przejęli władzę w Egipcie. Ich nazwa może brzmieć obco i nie nosić związku z Izraelitami, ale tylko na pierwszy rzut oka. Nazwa Hyksosi została podana przez egipskiego historyka Manetona. W starożytności była ona dobrze znana, ale była tylko opisowa, to znaczy Hyksosi sami siebie nazywa zupełni inaczej. Hyksosami nazwali ich później dziejopisarze tłumacząc z zapisków egipskich, jako Królowie Pasterze lub Władcy Obcych Ziem.  Hyksosi zostali pozbawieni władzy nad Egiptem przez egipskich faraonów i opuścili Egipt dopiero około roku 1550 pne. Należy nadmienić, że w datowaniu historii Egiptu występuje pewna niejednoznaczność, ponieważ źródła podają nieco rozbieżne daty okresu rządów poszczególnych władców.

Egipski papirus zwany “Papirus Ipuwera” opisuje plagi, jakie Hyksosi zesłali na Egipt oraz wyjście Hyksosów z Egiptu, pokrywa się to z opisem biblijnym plag Mojżesza oraz z wyjściem Izraelitów z Egiptu.

Główną grupę Hyksosów stanowili Celtowie jońscy, podobnie jak Grecy, Ormianie i Fenicjanie wywodzili się z ludów prehistorycznej Jonii. Wszyscy mówili dialektami języka starogreckiego wywodzącego się od języka jońskiego. Celtowie Pasterze (celt znaczy pasterz), osiedlili się w Palestynie, dlatego starożytna Palestyna nazywana była Celtia lub Galia, od Celtów którzy tam się osiedlili, i od nich wywodzi się nazwa Galilea. Starożytnym językiem w Palestynie był paleo-hebrajski, był to starożytny język grecki wywodzący się od języka jońskiego. Celtowie następnie najechali Egipt i okupowali go przez około dwa wieki, to wtedy została nadana im nazwa Hyksosi. Egipcjanie w końcu wyparli Hyksosów z Egiptu i wtedy została nadana im nowa nazwa, zostali opisani w Biblii jako Izraelici.

Kananejczycy w Palestynie w pierwszej połowie II tys. pne, była to zbieranina ludność pochodzenia celtyckiego, grecko-ormiańskiego, oraz różnej narodowości emigranci staro-asyryjsko-babilońscy.

Biblijni Izraelici byli to Hyksosi, najeźdźcy z Kanaanu okupujący Egipt. Zostali nazwani przez Egipcjan Hyksosami w znaczeniu Królowie Pasterze lub Władcy Obcych Ziem.  Była to zbieranina ludność pochodzenia celtyckiego, grecko-ormiańskiego, różnej narodowości emigranci staro-asyryjsko-babilońscy oraz ludność semicko-akadyjska zamieszkująca w Egipcie. Posługiwali się językiem paleo-hebrajskim, czyli starogreckim wywodzącym się od języka jońskiego.  W tym też języku został spisany Stary Testament zwany jako Biblia Hebrajska.

Według Biblii pobyt w Egipcie obcych, Celtów Hyksosów Izraelitów, najeźdźców z Kanaanu  trwał 400 lat. Można z tego wyciągnąć wniosek, ze ich początek osadnictwa w Egipcie nastąpił dużo wcześniej przed przejęciem władzy i całkowitym opanowaniem Egiptu.

Przyjęli miejscowe obyczaje, ale Egipcjanie żywili do nich nienawiść. Po zaciekłych walkach miejscowi w końcu zwyciężyli i wygnali „obcych”. Badacze starożytności uważają Hyksosów za „Protoizraelitów”. Jeden z przywódców tych najeźdźców z Azji nosił imię przypominające biblijnego patriarchę – Jakub-Har. Hyksosi stanowili zbieraninę wielu ludów, oprócz Celtów, było też wśród nich wielu Semitów. Główną grupę mieszkających w Egipcie Semitów stanowili Akadyjczycy, jeszcze z przed migracji do Mezopotamii. Pamięć o wyczynach Hyksosów przetrwała w Azji Południowo-Zachodniej długo. Zapewne to ona zainspirowała biblijnych autorów do stworzenia opowieści o Józefie, synu Jakuba, którego faraon uczynił zarządcą całego kraju.

Nazwa Hebrajczycy oznaczała ludności przybyłą do Kanaanu, która nie posiadała własnego państwa, prowadziła głównie koczowniczy tryb życia, nazywana była przez Kananejczyków Habiru/Hapiru w znaczeniu przybysze, obcokrajowcy, przechodnie. Widać to na przykładzie Abrahama, który został nazwany hebrajczykiem dopiero jako wędrowny przybysz w Kanaanie. Hebrajczycy była to ludność pochodzenia grecko-celto-ormiańskiego a także ludność pochodzenia aryjsko-słowiańskiego, oraz różnej narodowości emigranci asyryjsko-babilońscy. Struktura tej ludności w różnych okresach zmieniała się. Posługiwali się językiem paleo-hebrajskim, czyli starogreckim wywodzącym się od języka jońskiego.

Dowody na to, że Izraelici wychodząc z Egiptu ograbili i złupili Egipt dostarcza Księga Wyjścia (3:19-22): „Ja zaś wiem, że król egipski pozwoli nam wyjść z Egiptu tylko wtedy, gdy będzie zmuszony ręką przemożną.  Wyciągnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was. Sprawię też, że Egipcjanie okażą życzliwość ludowi temu, tak iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sąsiadki i od pani domu swego srebrnych i złotych naczyń oraz szat. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan”.

Księga Wyjścia (12:35-36): „Synowie Izraela uczynili według tego, jak im nakazał Mojżesz, i wypożyczali od Egipcjan przedmioty srebrne i złote oraz szaty. Pan wzbudził życzliwość Egipcjan dla Izraelitów, i pożyczyli im. I w ten sposób Izraelici złupili Egipcjan”.

Gdy faraon zorientował się, że Izraelici złupili Egipt i uciekli, dlatego udał się za nimi w pościg. Izraelici wychodzili z Egiptu bardzo liczni i bogaci, a również uzbrojeni, nie wyglądają na lud biedny i uciśniony tylko jak okupanci i najeźdźcy, a ich bóg Jahwe we wszystkim im pomagał.

Księga Wyjścia (12:37-38): „I wyruszyli Izraelici z Ramses ku Sukkot w liczbie około sześciuset tysięcy mężów pieszych, prócz kobiet i dzieci. Także wielkie mnóstwo cudzoziemców wyruszyło z nimi, nadto owce i woły, i olbrzymi dobytek”.

Źródła egipskie podają, że Hyksosom Izraelitom oprócz piechurów towarzyszyło też 50 tys. konnicy i 3 tys. wozów bojowych. Księga Wyjścia opisuje bowiem armię Hyksosów-Celtów Pasterzy wypartą z Egiptu. Celtowie Hyksosi Izraelici wyszli z podniesioną ręką z Egiptu jak podaje Biblia (Wj.14:8).  Aby oszacować wielkość i liczebność pochodu opuszczającego Egipt można założyć średnio na jednego mężczyznę, jedną kobietę i dziecko, chodź niektórzy mogli mieć kilka żon i wiele dzieci. Przy takim założeniu wychodzi, że pochód ten liczył co najmniej 2 miliony ludzi plus zwierzęta i olbrzymi dobytek.

Mojżesz po ograbieniu Egiptu ze swoją potężną armią chciał podbić centrum Ariów, czyli ich królestwo w Indiach po hindusku Raj, czyli Ziemię Obiecaną Ariów, a nie Celtów Izraelitów. Armia Celtów Izraelitów wyruszyła na podbój antycznego świata, który leżał na drodze do Indii. Celem Mojżesza nie była Palestyna, która leży obok Egiptu w niewielkiej odległości. Podążając do Indii, Celtowie Hyksosi Izraelici przez 10 lat oblegali aryjską Troję, która stanowiła zaplecze Ariów w Azji Mniejszej, oraz stanowiła wrota do Europy. Wojna trojańska była to wojna nie tylko narodów, ale wielu różnych bogów wspierających swoich wybrańców.

Główną grupę Hyksosów stanowiła ludność pochodzenia jońskiego, głównie celtyckiego, a także grecko-ormiańskiego. Wszyscy mówili dialektami języka starogreckiego wywodzącego się od języka jońskiego. Wszystkie te ludy były białe, więc na pozór trudno było odróżnić jednych od drugich. Dlatego Homer opisując wojnę trojańską wszystkich okupujących Troję przyrównał do Greków.

Indie zamieszkiwali Ariowie z Hiperborei od tysięcy lat, którzy należeli później do aryjskiego Imperium Ujgur-Gobi, a następnie do I i II Aryjskiego Imperium Ramy. Po ostatnim potopie Ariowie-Słowianie odbudowali strukturę i organizację Ariów od Iranu po Indie i od Europy Środkowej i Południowej po Azję Środkową, z centrum w Iranie. Nazwa Iranu to Ziemia Ariów (Airyan), a starsza nazwa Iranu to Ziemia Ariów Ramy (Ariyaramna).

Historia Indii natomiast opowiada, że w połowie II tys. pne, najazd Indoeuropejczyków, a nie Ariów na Indie prowadził Indra przy pomocy słupów dymnych w dzień a słupów świetlnych w nocy. Dokładnie tak samo opisuje Biblia jak Jahwe prowadził armię izraelską Mojżesza z Egiptu, Księga Wyjścia (13:21-22) i (14:19-20).

Mojżesz prowadził swoja armię do Raju, do ziemi pięknej i bogatej. Wygląda jakby w Palestynie nie było pustyń kamiennych i piaszczystych gdzie nie trzeba nawadniać, bo bóg zsyła monsunowe deszcze. W górach i pustyniach Palestyny nie ma źródeł ani potoków i nie zgadzają się z Palestyną opisy biblijne. To nie Palestyna była wymyśloną Ziemią Obiecaną Celtów Izraelitów, ich wymyśloną Ziemią Obiecaną były Indie. Jest to główny powód dla którego archeolodzy Izraelscy nie mogą znaleźć śladu po najeździe armii Mojżesza na Palestynę, bo on tam się nawet nie zatrzymał.

Księga Powtórzonego Prawa: „Albowiem Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi pięknej, ziemi obfitującej w potoki, źródła i strumienie, które tryskają w dolinie oraz na górze – do ziemi pszenicy, jęczmienia, winorośli, drzewa figowego i granatowego – do ziemi oliwek, oliwy i miodu – do ziemi, gdzie nie odczuwając niedostatku, nasycisz się chlebem, gdzie ci niczego nie zabraknie – do ziemi, której kamienie zawierają żelazo, a z jej gór wydobywa się miedź” (Pwt.8:7-9).

„Gdyż ziemia, którą idziecie posiąść, nie jest podobna do ziemi egipskiej, skąd wyszliście, a w którą posiawszy nasienie doprowadzaliście wodę jak do ogrodu warzywnego przy pomocy nóg. Ziemia, którą idziecie posiąść, jest krajem gór i dolin, pijącym wodę z deszczu niebieskiego. To ziemia, którą stale nawiedza Pan, Bóg wasz, na której spoczywają oczy Pana, Boga waszego, od początku roku aż do końca. Ześle On deszcz na waszą ziemię we właściwym czasie, jesienny jak i wiosenny, i zbierzecie wasze zboże, moszcz i oliwę” (Pwt.11:10-14).

Prezes stowarzyszenia archeologów żydowskich w Izraelu prof. Zeev Herzog, kierujący wydziałem archeologii największego uniwersytetu w Izraelu Tel Aviv University twierdzi, że sto lat badań archeologicznych w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii nie potwierdza biblijnego opisu wydarzeń.

Prof. Zeev Herzog wydał oficjalne oświadczenie w którym stwierdza: W Palestynie nie ma ruin po potężnych miastach Sodomie i Gomorze. W Palestynie nie ma ruin po potężnej opisanej w biblii świątyni Salomona. Zachodnia ściana pod którą obecnie modlą się żydzi to ruiny po świątyni którą budował przez 46 lat Herod Wielki.  W Palestynie nie istniały opisane w Biblii potężne miasta i cywilizacje. Biblia podaje, że biblijne Jerycho otoczone było potężnymi wysokimi murami obronnymi. Stwierdzono ponad wszelką wątpliwość, że Jerycho w Palestynie nie posiadało murów obronnych. Znaczy to, że trąby jerychońskie nigdy nie trąbiły w Palestynie.

Wywodzący się z kosmicznej cywilizacji bóg Jahwe był bogiem Mojżesza i Izraelitów, lecz nie był bogiem Egipcjan, których nakazał okradać i łupić, zsyłać na nich plagi, a później utopić w morzu. Jahwe nie był też bogiem innych narodów, na podbój których wyruszył Mojżesz ze swoją potężną armią Celtów Hyksosów Izraelitów. Izraelici byli narodem wybranym kosmicznego boga Jahwe, ale nie Narodem Wybranym Boga Ojca niebieskiego. Jahwe przedstawiony w tych opisach jest kosmicznym bogiem Mardukiem-Lucyferem.

Celtowie Izraelici mieszając się z ludnością egipską i szybko się rozmnażając wywarli piętno na strukturze ludności egipskiej, zmieniając ją w kierunku celtyckiej. Badania genetyczne mumii faraona Tutanchamona świadczą, że posiadał on celtycką haplogrupę R1b. Rodowici Egipcjanie chcieli tą obcą napływową ludność wypędzić z Egiptu bojąc się o swoją egzystencję.

Historyk żydowski Józef Flawiusz żyjący w latach 37-94 ne napisał dzieło “Przeciw Apionowi”, w którym cytuje starszego od siebie historyka egipskiego, Manetona. Maneton był egipskim historykiem i kapłanem z Heliopolis, tworzył około 280 lat pne, napisał trzyczęściową historię Egiptu, która przetrwała w dziełach innych antycznych autorów, przede wszystkim J. Flawiusza. Jego historia zawiera wiele faktów, które naukowcy uważają za prawdziwe. Podzielił między innymi władców Egiptu na dynastie.

Flawiusz zaczyna od stwierdzenia, że przodkowie nasi przybyli do Egiptu w liczbie wielu dziesiątków tysięcy i wzięli ludność tubylczą pod swoją władzę. Następnie, jak sam wyznaje, po niejakim czasie, wygnani stamtąd, zajęli dzisiejszą Judeę, założyli Jerozolimę i wznieśli Przybytek. Mowa jest o tym, że “przodkowie Żydów”, a nie Hebrajczyków władali kiedyś Egiptem, natomiast Jerozolimę założyli Hebrajczycy a nie Żydzi. Flawiusz utożsamia Żydów z Hyksosami Izraelitami, Żydzi nie są Izraelitami z Biblii, historia jedynie mówi, ze wśród Hyksosów byli również Semici.

W XVIII w. pne Hyksosi przejęli władzę w Egipcie. Ich nazwa może brzmieć obco i nie nosić związku z Izraelitami czy Hebrajczykami, ale tylko na pierwszy rzut oka. Nazwa Hyksosi została podana przez wspomnianego egipskiego dziejopisarza Manetona. W starożytności była ona dobrze znana, ale była tylko opisowa, to znaczy Hyksosi sami siebie nazywa zupełni inaczej. Hyksosami nazwali ich później dziejopisarze tłumacząc z zapisków egipskich, jako Królowie Pasterze lub Władcy Obcych Ziem.  Hyksosi zostali pozbawieni władzy nad Egiptem przez egipskich faraonów i opuścili Egipt dopiero około roku 1550 pne. Należy nadmienić, że w datowaniu historii Egiptu występuje pewna niejednoznaczność, ponieważ źródła podają nieco rozbieżne daty okresu rządów poszczególnych władców.

Egipski papirus zwany “Papirus Ipuwera” opisuje plagi, jakie Hyksosi zesłali na Egipt oraz wyjście Hyksosów z Egiptu, pokrywa się to z opisem biblijnym plag Mojżesza oraz z wyjściem Izraelitów z Egiptu.

Maneton opisuje, że ci Pasterze (celt znaczy pasterz), z całym swoim dobytkiem i domostwem, opuścili Egipt i udali się w podróż przez pustynię do Syrii. Tam, odpierając ataki Asyryjczyków, którzy w tym czasie panowali w Azji, zbudowali miasto w ziemi, którą obecnie nazywamy Judeą, i nazwali je Jerozolimą.

Po wyjściu z Egiptu Celtowie Hyksosi Izraelici udali się w kierunku Azji Mniejszej a następnie do Indii. Celtowie Pasterze migrowali również do Europy. O tym, że Celtowie Izraelici udali się do Indii świadczy między innymi to, że w Pakistanie który należał do Indii oraz w obok leżącym Afganistanie istnieje biblijne nazewnictwo, oraz ich najazd na Indie został zanotowany w historii hinduskiej. Ponadto nazewnictwo biblijne występuje również w Etiopii.

Co do Palestyny oraz zbudowania miasta, to ta tyczy się znacznie późniejszego okresu.   Współcześni uczeni kwestionują biblijną wersję dziejów Hebrajczyków. Twierdzą, że jest to legenda stworzona w celach politycznych. Podobnie fikcją jest także pełna chwalebnych epizodów historia hebrajskiego państwa Dawida i Salomona. Dzieje Hebrajczyków napisano na nowo za czasów króla Jozjasza (640–609) pne, znanego jako wielkiego reformatora religijnego, który de facto utrwalił wśród swoich poddanych monoteizm. Wcześniej z podejściem do Jahwe było u Hebrajczyków różnie

Prof. Zeev Herzog twierdzi że: „Sto pięćdziesiąt lat wykopalisk w Jerozolimie nie przyniosło żadnych dowodów istnienia potężnej stolicy królestwa w okresie wspomnianym w Starym Testamencie. Znane nam wykopaliska potwierdzają istnienie obwarowanej, wielkiej Jerozolimy w 722 r. pne. Wydaje się, że Jerozolima uzyskała swój centralny status dopiero wówczas, po upadku jej północnego rywala Samarii. Pisarze biblijni przypisali ten fakt sytuacji znacznie dawniejszej”.

Zgodnie z Biblią wszystko to, czego nie ma w Palestynie znajduje się nad Indusem i w okolicach. To tam na górze Salomona znajduje się zbudowana w około XV wieku pne świątynia Salomona funkcjonująca do dzisiaj. Jest tam też pasmo gór Salomona i potężna Wyżyna Salomona. I są to nazwy antyczne chodź mieszkający nad Indusem wyznawcy islamu nazywają Salomona Sulejmanem zgodnie z Koranem. Na północ od świątyni Salomona znajduje się biblijna Galilea, bo tak w czasach antycznych nazywano Afganistan. Galilea nosi nazwę od mieszkających tam Celtów, których nazywano również Galami. Aleksander Macedoński zdobył w IV wieku pne nie tylko Gazę w Palestynie, ale też tą w Afganistanie. Natomiast Galileę w Afganistanie udało mu się opanować dopiero po wieloletnich walkach. Biblia podaje, że Salomon za pomoc w budowie świątyni dał swemu bratu królowi Tyru 20 miast w Galilei w ziemi Kabul (1Kr.9:10-13). Ziemia Kabul leży do dziś w Afganistanie nad rzeką Kabul, którą antyczni Grecy nazywali rzeka Kofen.

Biblię należy porównać z historii Celtów Hyksosów, aby sprawdzić ile z niej zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.  Biblię należy porównać także ze hinduskimi Wedami, aby sprawdzić ile z nich zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.

Księga Ezdrasza, która jest poświęcona historii Hebrajczyków w niewoli babilońskiej opowiada o tym, że to dopiero królowie perscy budowali dla siebie świątynię w Jerozolimie. „Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie w Judzie” (Ez.1:2). „I doprowadzili budowę do skutku, zgodnie z rozkazem Boga izraelskiego i z rozporządzeniem Cyrusa i Dariusza oraz Artakserksesa, króla perskiego.  I dom ten był gotowy na rok szósty panowania króla Dariusza” (Ez.6:14-15).

Nigdy wcześniej ani w Palestynie ani w Jerozolimie nie było świątyni Salomona, a budowę świątyni dopiero nakazał Cyrus Wielki. Władcy perscy dali pieniądze na budowę świątyni boga, który dał im królestwa i którego sami też czcili. Władcy perscy czcili żydowskiego boga Jahwe, któremu zbudowali świątynię w Jerozolimie, natomiast król perski Cyrus był pierwszym królem żydowskim w Biblii, i tak Żydzi pojawili się w Biblii. To dopiero królowie perscy Cyrus i Dariusz w VI/V w. pne sprowadzili Żydów do Palestyny, która wymyśloną Ziemią Obiecaną Mojżesza nie była, podobnie Żydzi nigdy nie byli ani nie są Narodem Wybranym. Od tego momentu w Palestynie żyło dwa narody, Hebrajczycy i Żydzi. Ponieważ Żydzi wywodzą się z Babilonu a Hebrajczycy z Palestyny. Kolejna fala pojawienia się Żydów do Palestyny nastąpiła z chwilą połączenia Judy z Idumeą-Edomem w nowe państwo pod nazwą Judea.

Józef Flawiusz pisze, że w Judei jedynie Esseńczycy/Nazarejczycy byli prawdziwymi Judajczykami-Hebrajczykami, całkowicie lojalnymi wobec Prawa Mojżeszowego. Esseńczycy i Zeloci reprezentowali rdzenną ludność hebrajską, Faryzeusze reprezentowali napływową ludność żydowską, a Saduceusze reprezentowali wyalienowaną od społeczeństwa arystokrację. O tym, że w Palestynie mieszkali Hebrajczycy i Żydzi świadczy również fakt, że Paweł pisał list do Hebrajczyków a nie do Żydów.

Wszyscy władcy biblijni przed Cyrusem byli Hyksosami Celtami Izraelitami, a nie Żydami. Historia mówi również, że gdy Cyrus wkroczył do Babilonu podał rękę Szatanowi Mardukowi, wiemy także, że władcy perscy czcili żydowskiego boga Jahwe. Można wyciągnąć wniosek, że w Jerozolimie od czasów perskich poprzez kolejne szatańskie imperia greckie i rzymskie w większości był czczony bóg Jahwe Marduk. Nie bez powodu Jezus przekupniów i lichwiarzy ze świątyni wypędzał. Kolejne imperia, perskie, greckie i rzymskie, były czwartym, piątym i szóstym imperium Szatana, Marduka-Lucyfera z Księgi Objawienia (Ap.17:10-13).

Antyczni historycy podają, że Zaratusztra zwany Zoroastrą używający też imienia Daniel, był prorokiem i naczelnym magiem babilońskim, mówi o tym Księga Daniela (Dn.5:11-12). Daniel był prawą ręką króla babilońskiego Nabuchodonozora II (604–562) pne, tego, który wziął Hebrajczyków a nie Żydów do niewoli babilońskiej. Długowieczny Daniel Zaratusztra według historyków antycznych był też naczelnym magiem i prawą ręką Cyrusa Wielkiego. I tak Księga Daniela Zaratusztry znalazła się w Biblii. W Aweście Zaratusztry opisany jest potop biblijny, gdzie opis arki Noego podany jest z detalami i szczegółami.

Biblię należy porównać z Awestą Zaratusztry, aby sprawdzić ile z niej zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.  Biblię należy porównać także ze słowiańsko-aryjskimi Wedami, aby sprawdzić ile z nich zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.

Heliopolis – miasto słońca, było to prastare miasto w starożytnym Egipcie,  ważny ośrodek religijny, centrum kultu boga Słońca Ra, później Atona-Ra, oraz miejsce ukształtowania się tzw. kosmogonii heliopolitańskiej, będącej podstawą wiary starożytnych Egipcjan.

Według 72 tłumaczy żydowskich, którzy przełożyli Stary Testament z paleo-hebrajskiego (starogreckiego) i aramejskiego na grekę (Septuaginta III w. pne) oraz Józefa Flawiusza – miejsce z którego wyszli biblijni Hebrajczycy w czasie wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej pod wodzą Mojżesza – znajdowało się, w okolicach północnych przedmieść Heliopolis.

Kult Atona zyskał chwilowo na znaczeniu w XIV w. pne za czasów faraona Amenhotepa III (1390–1353), oraz jego syna Amenhotepa IV/Echnatona (1353–1336), który dokonał radykalnej reformy religijnej. Wprowadził kult Atona jako jedynego głównego boga, sam zaś przyjął na cześć Atona imię Echnaton. Aton był bogiem promieniowania żaru Tarczy Słonecznej – uważany za emanację boga Ra. Określany był też jako Stwórca, który stworzył wszelką istotę, który ukształtował Ziemię i który dopełnił jej stworzenia.

Ten wzmożony kult boga Atona uznawany jest za spokrewniony z hebrajskim kultem boga Jahwe. Historia mówi, że kapłan, który ułożył prawa i przykazania Hebrajczykom Izraelitom przed wyjściem z Egiptu był kapłanem z Heliopolis o imieniu Osarsef; leczy kiedy dołączył do swych ludzi zmienił imię na Mojżesz. Wielu badaczy uważa także, że Mojżesz był kapłanem Echnatona, a przyczyną wyjścia Hebrajczyków jako wyznawców boga Atona był efekt zmian religijnych w starożytnym Egipcie. Hebrajczycy (chodziło o wyznawców a nie grupę narodowościową) musieli uciec z Egiptu, by uniknąć prześladowań ze strony wyznawców starej religii boga Amona.

Poza podobieństwami w samych systemach wierzeń istnieją także inne powody, dla których oba kulty uznaje się za pokrewne. Niektóre datowania czasu życia Mojżesza pokrywają się z czasami panowania tego faraona. Część badaczy uważa, że migracja Hebrajczyków z Egiptu i inwazja ludów Hebrajskich (Habiru/Hapiru) na Kanaan miała miejsce, za panowania Amenhotepa III. Po śmierci Echnatona zlikwidowano kult Atona, przywrócono kult Amona i innych bogów. Natomiast kult Atona w zmienionej formie przetrwał u Hebrajczyków jako kult Jahwe Atona. Jahwe Aton nie był określany jako Słońce, ale był postrzegany jako Światło i Światłość, czyli poprzez atrybuty Słońca.

Przywoływane są podobieństwa obydw kultów: wiara w jednego jedynego Boga (Hymn do Atona – Księga Powtórzonego Prawa (6:4); podobne imię Boga – egipskie Aton, Aten przypomina hebrajskie Adon, Adonai – Wielki Pan; Bóg, który wszystko utrzymuje przy życiu; Bóg, który troszczy się o wszystkich ludzi i całe swoje stworzenie; Wielki Hymn do Atona przypomina biblijny Psalm 104.

Różnica czasowa pomiędzy wyjściem Hyksosów Izraelitów z Egiptu a wyjściem wyznawców boga Atona, jako Hebrajczyków wynosi ponad 200 lat. W Biblii natomiast nałożone są na siebie dwie historie, historia Hyksosów Izraelitów i historia Hebrajczyków Izraelitów. W związku z tym bóg Jahwe występuje w dwóch odsłonach, raz jako zły Pan Marduk, a raz jako dobry Pan Aton. Z pomieszania tych dwóch historii i dwóch charakterów boga, można wyciągnąć wniosek, że Jahwe Marduk wcale nie był taki zły bo Jahwe Aton był dobry i na odwrót. Biorąc pod uwagę Marduka można stwierdzić, że taka jest domena Szatana i jego ludzi, którzy występują jako wilki w owczej skórze. Jahwe był tylko lokalnym bogiem plemiennym Hebrajczyków z Palestyny a później Żydów, natomiast Aton był bogiem uniwersalnym wszystkich ludzi. Połączenie dwóch różnych bogów i scalenie w jednego Jahwe przeanalizował Zygmunt Freud w swym dziele o Mojżeszu.

To z grupy Hebrajczyków, wyznawców boga Atona,  czerpali później swe wzorce prorocy, tacy jak Eliasz, Izajasz, Jeremiasz oraz Esseńczycy/Nazarejczycy z których wywodził się Jan Chrzciciel i Jezus.

To w Heliopolis gdzie istniała świątynia i kult boga Atona-Ra, znajdowało się drzewo, do którego św. Józef zaprowadził Maryię, po ucieczce do Egiptu przed Herodem – stąd nazwa „Drzewo Dziewicy”.

Religia Egiptu legła u podstaw religii Hebrajskiej a później Judaizmu, Chrześcijaństwa i Islamu.

Źródła
Biblia – żydowska księga zbrodni – wyssana z palca  http://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2018/01/biblia-zydowska-ksiega-zbrodni-wyssana-z-palca/

Biblia – księga zbrodni  https://opolczykpl.wordpress.com/biblia-ksiega-zbrodni/
Biblia – księga zbrodni (2)  https://opolczykpl.wordpress.com/2013/09/29/biblia-ksiega-zbrodni-2/

 Biblijne korzenie globalizmu (NWO)  https://opolczykpl.wordpress.com/biblijne-korzenie-globalizmu-nwo/

 NWO, czyli co Biblia mówi o Nowym Porządku Świata?  https://zastopujczas.pl/proroctwa/nwo-czyli-co-biblia-mowi-o-nowym-porzadku-swiata/

Kim jest Jahwe?  https://treborok.wordpress.com/kim-jest-jahwe/

Czy Jahwe to Szatan?  http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,42

Okrutny Jahwe   https://wolnemedia.net/okrutny-jahwe/

Cywilizacje kosmiczne na ziemi. Janusz Bieszek

 Czy Jahwe to Bóg? 

13.Jak Mojżesz ograbił Egipt i Ziemia Obiecana.-Historia Żydów, czyli jak ciemni są Żydzi. 

30.UFO.Atomowe, starożytne wojny,Biblia i indyjska świątynia Salomona.  

27.Biblia i UFO.Adam i Ewa w Raju, czyli poznaj Pismo Święte. 

Biblia -kłamstwo kościoła cz.4-księga wyjścia-„bóg” jaszczur-gad jahwe, dowód na ufo