Mandat, czyli o politycznej bestii, która nie zna litości

Politycy szczodrze rozdzielają łaski wśród swoich i obietnice wśród ludu. Każda jednak łaska, jak to mówią na pstrym koniu jeździ, o czym miał się ostatnio przekonać jeden z oficjeli wiodącej (pytanie dokąd?) partii. Jak rozumiemy skończył się ochronny okres, bo wybory za pasem i trzeba i swoich, i lud ciemny zdyscyplinować. Paryż wart jest mszy, a dobra fucha odrobiny wysiłku, który nie zna litości. To chyba Szekspir powiedział „Nawet bestia najgorsza ma odrobinę litości, ale ja jej nie mam, więc nie jestem bestią.  I rozweselający kuplecik na koniec:

Taki w państwie jest parytet

Podział, chociaż nie po równo

Na tych, co to mają immunitet

I na tych, co mają gówno.

Grupa pierwsza jest w mniejszości

Zdaje się w głupocie brodzić

Jednak prawo sobie rości

Gównem rządzić i je słodzić.

Gdy zgorzkniała dola nasza

Gdy cierpliwość już u kresu

Wtedy władza nam ogłasza

Jakie pasmo jest sukcesów.

Przy czym wizję tę roztacza

Że już wkrótce, za dekadą

Mieć luksusowego sracza

Każdy kmiotek stąd da radę.

Będzie furę miał na gumnie

Tablet, Tiwi, satelitę

W pozłacanej zlegnie trumnie

I setki dożyje przy tem.

A na razie walczyć trzeba

O poprawę rynków zbytu

By nam nie zabrakło chleba

Politykom zaś zaszczytów.

Przez historię się przetacza

Zmian globalnych wielki bajer

Widzisz, jak z luksusów sracza

Tylko gówno ci zostaje.

Nic to dumny patrioto

Tak nam każda władza tłucze

Nie jest ważne przecież złoto

Ale gospodarka głupcze!

Że w niej nie ma miejsca wcale

Dla człowieka żyjącego

Lecz to jest ku jego chwale

Umrzeć, nie czekając do pierwszego.

Z pozdrowieniami Liber