Co Mikołaj niesie w worze?

Spotkaliśmy dzisiaj Mikołaja. Nasze radosne uniesienie zostało skonfrontowane z jego nie najlepszym nastrojem, który zdradzał pierwsze objawy wypalenia zawodowego potęgowanego pogodą i niskimi stawkami godzinowymi. W chwili szczerości Mikołaj powiedział co następuje:

Wciąż narasta góra cała

Oczekiwań, marzeń, dążeń

Jest ich milion już bez mała

Każdy z nimi jak w tej ciąży.

Wiara wszystkich istot świata

Powoduje, że z północy

Jakiś dźwięk do nas dolata

Tak Mikołaj szparko kroczy.

Wnet zza rogu się wyłoni

Postać cała na czerwono

Co się pod ciężarem kłoni

Tylko dla publico bono.

Mija chwila i chwil kilka

Potem i z godzina może

Czyżby to była pomyłka

Jest Mikołaj i…nic w worze!

Z twarzą groźną i czerwoną

Jak ten strój, co na nim leży

I z motoryką wzmożoną

Biegnie w rozwianej odzieży.

Po czym głosem podnieconym

I nie bacząc na obyczaj

Mówi wszystkim tak zdumionym

Czego chciałby sobie życzyć.

Żeby dnia grudnia szóstego

Uszy zatkaj zaraz zbledniesz

Odp… się od niego

Nim z życzeniem swym wybiegniesz

Bo mu łeb od migren pęka

Od tych listów, telefonów

(Nawet i renifer stęka)

Każda go porzuca żona.

Pięć ma wizyt w tydzień cały

U psychoanalityka

Bo mu się uczucia chwiały

I rozsądek mu umykał.

I na koniec nam wyjaśnia

Że czy chcecie, czy nie chcecie

Życie nie jest jakąś baśnią

A prezenty są w markecie.

Z pozdrowieniami Liber