Życie Mahometa – niewygodna prawda. Cz.1-3

Wyznawcy Allaha często oskarżają innych o ataki na Islam. Twierdzą, że te tzw. ataki są niesprawiedliwe, że rzuca się pod ich adresem i ich proroka fałszywe oskarżenia. Najwięcej błędnych przekonań dotyczących Islamu jest propagowanych jednak przez samych muzułmanów.  Więc, albo są ignorantami albo po prostu mają znikomą wiedzę na temat własnej religii i jej założyciela.

 

Jeśli chcemy poznać prawdę i obalić mity dotyczące tzw. proroka Mahometa powinniśmy sięgnąć do najstarszych i najbardziej wiarygodnych islamskich historyków, których dzieła opierają się na relacjach bezpośrednich świadków życia Mahometa.

Historyczne kompilacje Ibn Ishak (skompilowanego przez Ibn Hisham), al-Tabari, Bukhari oraz Sahih Muslim. Społeczność muzułmańska bardzo ceni i szanuje powyższych autorów. Islamska społeczność akademicka traktuje ich, jako źródło biograficzne Mahometa i pochodzenia Islamu.

Potocznie panuje opinia, że Koran jest odpowiednikiem chrześcijańskiej Biblii i żydowskiej Tory. Jednak nie jest to prawda. By móc prawidłowo odczytać Koran potrzebne są Hadisy (tradycja) i Sirę (biografia Mahometa). Dopiero wówczas, gdy połączymy wszystkie trzy źródła, moglibyśmy porównać je do Biblii czy Tory. Samo czytanie Koranu nie znając zasad abrogacji i pomijając pozostałe źródła nie ma sensu.

Sprawdźmy, więc co mówią islamskie źródła i postarajmy się obalić utarte mity dotyczące Mahometa.

Życie Mahometa w Mekce

Muzułmanie często powtarzają, że Mahomet był prześladowany przez mieszkańców Mekki tylko za głoszenie Islamu. Czy to prawda?

Według historycznych zapisków Mekka w czasach poprzedzających Islam była miastem wielu religii. Mieszkańcy miasta byli otwartym społeczeństwem. Żyli i wyznawali obok siebie swoje religie Chrześcijanie, Żydzi oraz wyznawcy lokalnych arabskich wierzeń.

W okresie świętych miesięcy wszelkie konflikty i waśnie zamierały a ludność pielgrzymowała do Kaaby gdzie oddawano hołd wielu bogom. W początkowym okresie istnienia Islamu, Islam był religią jedną z wielu. Nikt nie prześladował i nie odczuwał niechęci ze względów religijnych do uczniów Mahometa. Wszystko zmieniło się, gdy samozwańczy prorok i apostoł Allaha zerwał z panującą tradycją tolerancji religijnej panującej w mieście i zaczął przeklinać i szydzić z innych religii.

„Kiedy apostoł otwarcie przedstawił islam, jako Bóg nakazał mu, jego ludzie nie obrócili się przeciwko niemu, jak słyszałem, dopóki nie mówił lekceważąco o ich bogach. Gdy to zrobił, wzięli wielką obrazę i postanowili jednogłośnie traktować go jak wroga” – Ibn Ishaq/Hisham 167

„( Mahomet) publicznie ogłosił Islam swoim współplemieńcom. Gdy to zrobił, oni nie odwrócili się od niego oraz nie odrzucili go w żaden sposób, tak daleko, jak słyszałem, dopóki nie mówił o ich bogach i nie potępił ich.” – al-Tabari Vol.VI, p.93

Pomimo próśb mieszkańców Mekki, aby Mahomet zaprzestał obrażać tradycyjne kulty, samozwańczy prorok dalej kontynuował sianie zamętu w mieście.

„( Mekkanie ) powiedzieli, że nigdy nie znano nic podobnego, jak te kłopoty znoszone z powodu tego faceta. Oświadczył, że ich tryb życia jest głupi, obraził ich przodków, drwił z ich religii, podzielił społeczność i przeklął ich bogów.” –Ibn Ishaq/Hisham 183

„My ( Mekkanie ) nigdy nie widzieliśmy czegoś takiego wcześniej, co wycierpieliśmy od tego człowieka ( Mahometa ). On zdegenerował nasze tradycyjne wartości, wykorzystał naszych przodków, drwił z naszej religii, spowodował podział między nami, i obraził naszych bogów. Wycierpieliśmy wiele od niego. „- al-Tabari, Vol.VI p.101

Mahomet poprzez swoje postępowanie niszczył fundament ekonomiczny miasta. Musimy zwrócić uwagę na fakt, że Mekka przed nastaniem Islamu była bardzo ważnym centrum pielgrzymkowym. Większa część dochodów tak jak we współczesnych kurortach turystycznych była uzależniona od ilości ludzi przybywających do miasta. Każdy niepokój społeczny hamował napływ pielgrzymów, a co za tym idzie powodował ubożenie miasta. Mimo postępowania Mahometa, mieszkańcy byli chętni zachować spokój, zaoferowali nawet samozwańczemu apostołowi pieniądze, by ten przestał burzyć spokój panujący w Mekce.

„Postanowili wysłać po Mahometa i negocjować by pogodzić się z nim … Kiedy przyszedł i usiadł z nimi, wyjaśnili, że wysłali po niego, aby porozmawiać ze sobą w celu zachowania porządku. Żaden Arab nigdy nie traktował tak swojego plemienia, jak Mahomet traktował swoje, i powtarzali zarzuty … Jeśli on (Mahomet) będzie chciał pieniądze, to oni sprawiają, że on będzie najbogatszy z nich wszystkich; jeśli myśli o zaszczytach, to on powinien zostać ich księciem; jeśli o władzy, to oni uczynią go królem.”– Ibn Ishaq/Hisham 188

Wyraźnym potwierdzeniem porozumienia między Mahometem a starszyzną plemienia były tzw. „szatańskie wersety”. Wyraźnie to świadczy, że Mahomet na krótko zgodził się na ich żądania i zaprzestał czasowo dyskredytować lokalnych bogów oraz uznał prawa innych do ich własnej religii:

„Gdy (Mekkanie) słyszeli to, cieszyli się. To, co powiedział o ich bogach zadowoliło i zachwyciło ich, i dali mu posłuch … Kiedy przeszedł do pokłonu i zakończył rozdział, upadł a muzułmanie za swoim prorokiem razem z nim, mając wiarę w to, co im przyniósł i w posłuszeństwie jego poleceń. Ci mushrikūn (politeiści) od Kurajszytów i od innych, którzy byli w meczecie upadli także ze względu na to, co usłyszeli, jak mówił o ich bogach. W całym meczetu nie było wierzącego lub kafira, który by się nie pokłonił.”- al-Tabari, the Tarikh Vol. 1

Powyższy tekst dobitnie świadczy o tym, że napięcia na tle religijnym między muzułmanami a pozostałymi członkami społeczności zanikły, kiedy Mahomet czasowo powrócił do politeizmu. Okres spokoju trwał krótko. Samozwańczy apostoł Allaha szybko powrócił do swoich wcześniejszych praktyk powodując ponownie konflikty. Działania Mahometa dobitnie świadczą o hipokryzji „proroka”, aby zdobyć i zjednać sobie nowych wyznawców perfidnie powrócił do politeizmu. Tzw. objawienia, które Mahomet otrzymał w tym czasie nazywane są „szatańskimi wersetami”. Nie umieszczono ich w Koranie, gdyż jest to wstydliwy temat dla muzułmanów. Kiedy jednak poszukamy w islamskich źródłach znajdziemy informacje dotyczące tych „objawień”.

Prorok został poddany torturom przez mieszkańców Mekki. Czy to prawda?

W brew takim oskarżeniom, wydarzenia takie nie mogły mieć miejsca. Samozwańczy „prorok” posiadał prominentnych i wpływowych członków rodziny. Mahometa chronił jego potężny wuj Abu Talib.

„(Najważniejsi ludzie z Mekki) udali się do Abu Talib [mówiąc] „Twój siostrzeniec przeklął naszych bogów, obrażał naszą religię, szydził z naszego sposobu życia i oskarżył naszych przodków, że byli w błędzie. Albo musisz go powstrzymać lub musisz pozwolić nam dostać go w swoje ręce „.

Jednak mimo nacisków wuj Mahometa nie ustąpił

„Apostoł ruszył w swoją drogę … W związku z tym, jego stosunki z Kurajszytami [Mekkańczykami] pogorszyły się i mężczyźni odstąpili od niego w nieprzyjaźni.” – Ibn Ishaq/Hisham 168

Żadne z islamskich źródeł nie potwierdza oskarżeń, by mieszkańcy Mekki torturowali „apostoła” Allaha.  Mahomet przez większą część okresu zwanego Mekkańskim, doprowadzał do konfliktów z pozostałą społecznością miasta. Jedyną odpowiedzią mieszkańców było wyśmiewanie się z niego podczas jego modlitw przy Kabale. „Prorok” mimo napiętej sytuacji wciąż dokonywał prowokacji. Pewnego razu powiedział, że przyszedłby zgotować im rzeź. Pochwycono go, jednak został wkrótce zwolniony bez szwanku.

„ Potem zostawili go. To jest najgorsze, co kiedykolwiek widziałem by Kurajszyci mu zrobili.”- Ibn Ishaq/Hisham 184

„Zapytałem „Abdullah bin Amr bin Al-’As, aby poinformował mnie o najgorszych rzeczach, które poganie uczynili Apostołowi Allaha. On mi powiedział: „Kiedy boży apostoł modlił się na dziedzińcu Ka’by”. Uqba bin Abi Muait przyszedł i chwycił Apostoła Allaha za ramię i wykręcił mu szaty u szyi i przydusił go poważnie, Abu Bakr przyszedł i chwycił „Uqba za ramię i rzucił go z dala od bożego Apostoła i powiedział: „Chcesz zabić człowieka, bo on mówi: „Mój Pan jest Bogiem”, i „przyszedł do was z jasnymi znakami od waszego Pana?” –Bukhari 60:339

Litościwy prorok nigdy nie wybaczył tego uczynku Uqba bin Abi Muait’owi. W późniejszym okresie, gdy po bitwie pod Badr, Uqba bin Abi Muait dostał się do islamskiej niewoli, pomimo błagań o ocalenie życia, bezbronny więzień nie mógł liczyć na litość Mahometa.

Największym upokorzeniem, jakie zaznał Mahomet w początkowym okresie działalności, nie były tortury, lecz wyśmiewanie i rzucenie mu na plecy zwierzęcych wnętrzności, czego dowodzi jeden z hadisów:

„Opowiadane „Abdullah bin Mas’ud:

Kiedy Prorok ofiarował swoje modlitwy w Ka’bie. Abu Jahl siedział z niektórymi ze swoich towarzyszy. Jeden z nich powiedział do innych, „Kto przyniesie zawartość jamy brzusznej (jelita, etc.) wielbłąda z Bani, i umieści go na plecach Mahometa, kiedy się pokłoni?” Najbardziej niefortunny z nich wstał i przyniósł je. Czekał, aż Prorok się pokłonił, a następnie umieścić jelita na plecach między ramionami. Patrzyłem, ale nie mogłem niczego zrobić. Chciałbym mieć paru ludzi ze mną, aby móc ich powstrzymać. Zaczęli się śmiać aż wpadali na siebie. Apostoł Allaha był w pokłonie i nie podniósł głowy aż przyszła Fatima (córka Proroka) i zrzuciła (zawartość brzucha wielbłąda) z jego pleców.

Podniósł głowę i powiedział trzy razy: „O Boże! Ukarz Kurajszytów.” Tak ciężko było Abu Jahl’owi i jego towarzyszom, gdy Prorok powoływał się na Boga przeciwko nim, mieli przekonanie, że modlitwy i wezwania zostały zaakceptowane w tym mieście (Mekka). Prorok powiedział: „O Boże! Ukarz Abu Jahl’a” Utba bin Rabi’a, Shaiba bin Rabi’a, Al-Walid bin 'Utba, Umaiya bin Khalaf i „Uqba bin Al Mu’id (i wspomniał siódmego, którego nazwiska nie pamiętam). Na Boga, w którego rękach jest moje życie, widziałem trupy tych osób, które były wyliczone przez Apostoła Allaha w Qalib pod Badr.” – sahih Bukhari 4:241

Jak widzimy w powyższym tekście Bukhari’ego, największą „torturą”, jakiej doświadczył apostoł Allaha były kpiny i obrzucenie zwierzęcymi wnętrznościami. Kara, jaką zapłacili sprawcy tych „tortur” była śmierć w późniejszym czasie po bitwie z muzułmanami pod Badr.

Każdy, kto by chciał szukać w Koranie i innych źródłach potwierdzenia współczesnej tezy dotyczącej rzekomych „tortur”, których doświadczył Mahomet, znajdzie jedynie potwierdzenie torturowania ludzi, których jedyną zbrodnią była osobista kpina „Posłańca”.

Prześladowanie pierwszych Muzułmanów przez mieszkańców Mekki. Czy to prawda?

Ze względu na zachowanie Mahometa pierwsi muzułmanie mogli być w pewien sposób dyskryminowani. Jednak większość późniejszych opinii była przesadzona by usprawiedliwić agresywne zachowanie „pokojowego Islamu”. Warto zwrócić uwagę na fakt, że w tym samym czasie, gdy uczniowie „proroka”, byli w jakikolwiek sposób szykanowani z powodu zachowania swojego mistrza, sam Mahomet znajdował się pod ochroną swojego potężnego wuja Abu Talib’a. Wielu czołowych obywateli miasta przychodziło do „proroka”, prosząc go bezpośrednio lub za pośrednictwem jego wuja by zaprzestał swoich szykan. Jednak Mahomet nie zaprzestawał swoich szyderczych praktyk.

„Abu Sufyan z innymi rozmaitymi notablami, udał się do Abu Talib’a i powiedział: „Wiesz, jest problem, który istnieje między nami a twoim siostrzeńcem, więc zawołaj po niego i niech zawrze z nami umowę, że zostawi nas w spokoju a my zostawimy jego w spokoju; niech mają swoją religię, a my mamy swoją.” – Ibn Ishaq/Hisham 278

W tym samym czasie, gdy Mahomet będąc pod protekcją i ochroną Abu Talib’a inni muzułmanie ponosili odpowiedzialność za swojego mistrza. Cała frustracja miejskich notabli spadła na wszystkich muzułmanów, którzy znajdowali się pod ich władzą a nie mogli liczyć na czyjąś protekcje.

Więc podsumujmy. Prorok Mahomet wywołuje zamęt w mieście rzucając szydercze obelgi pod adresem wyznawców innych religii. Jednak w chwili ich oburzenia apostoł Allaha chował się pod protekcję swojego wuja, pozostawiając pozostałych muzułmanów na pastwę rozgniewanego społeczeństwa Mekki.

Poganie przelali muzułmańską krew, jako pierwsi. Czy to prawda?

Prawdą jest fakt, że to właśnie muzułmanie, jako pierwsi dopuścili się przemocy i przelali cudzą krew. Jako pierwszy dokonał tego Saad ibn Abi Waqqas, który uderzył wielbłądzią szczęką politeistę za to, że ten przerwał muzułmanom modlitwę. „To była pierwsza przelana krew w Islamie” – Ibn Ishaq/Hisham 166

Innym przykładem może być atak dokonany przez najsilniejszego muzułmanina imieniem Hamza na jednego z liderów w Mekce.

„Kiedy dotarł do meczetu [Hamza] zobaczył [Abu Jahl] siedzącego wśród ludzi, i poszedł do niego, dopóki nie stanął nad nim, Wtedy podniósł łuk i uderzył go gwałtownym ciosem, mówiąc: „Czy będziesz obrażać go, kiedy ja podążam za jego religią, i mówił, – co on mówi? Uderz mnie, jeśli potrafisz! „ – Ibn Ishaq/Hisham 185

W wyniku takich brutalnych działań pierwszych muzułmanów nastąpiły działania odwetowe. Sam Abu Jahl będąc słabszym człowiekiem od Hamzy nie był w stanie przeciwstawić się tej agresji. Jednak w wyniku tego incydentu zaczął źle traktować swoich niewolników, którzy wyznawali Islam.

Postępowanie pierwszych muzułmanów doprowadziło ich do opuszczenia Mekki. Po przeniesieniu się Mahometa do Medyny i zdobyciu tam władzy politycznej, muzułmanie stali się agresorami atakując i grabiąc kupieckie karawany należące do obywateli Mekki.

Więc z całą stanowczością możemy powiedzieć, że to właśnie wyznawcy Allaha byli pierwszymi, którzy przelewali krew.

Jerozolima z powodu Mahometa jest świętym miastem dla Islamu. Czy to prawda?

Miasto Jerozolima, stolica współczesnego Izraela, uważana jest za święte miasto Judaizmu, Chrześcijaństwa i Islamu. Czy pogląd ten jest słuszny? Jeśli chodzi o Judaizm i Chrześcijaństwo sprawa wydaje się oczywista. Od czasów starotestamentowych Jerozolima była miejscem kultu, w mieście znajdowała się świątynia Jahwe. Miejsce to również nierozerwalnie związane jest z Jezusem Chrystusem.

Czy miasto może być święte dla Islamu i z jakiego powodu? Czy Islam może sobie rościć do niego pretensje?

Muzułmanie twierdzą, że święte miasto Jerozolima jest również ich świętym miastem z powodu ich samozwańczego proroka, który ponoć odwiedzał te święte miasto. Jednak jak wskazują dokumenty historyczne muzułmanie zdobyli i wkroczyli do miasta dwa lata po śmierci Mahometa.

Nie ma namacalnych dowodów, które wskazywałyby na obecność „proroka” w Jerozolimie, na fizyczną podróż do tego miasta, są jednak informacje zawarte w islamskich źródłach, które mówią, że Mahomet miał sen, w którym przeżył podróż do Jerozolimy. Zdarzenie to miało miejsce w czasie, gdy apostoł Allaha chciał przekonać ludzi, że należy do linii żydowskich proroków.

Jest to jedna z kontrowersji w Islamie, czy podróż miała wymiar namacalny czy duchowy. Wielu Mekkańczyków szydziło z Mahometa, mówiąc, że odwiedził i modlił się w Jerozolimie w ciągu jednej nocy, gdy podróż do tego miasta trwała ok. miesiąca. Warto również podkreślić, co mówiła jego ulubiona żona Aisza. Wyraźnie stwierdziła, że nie była to fizyczna podróż (Ibn Ishak / Hisham 265). Jednak, muzułmanie są łatwowierni od samego początku istnienia Islamu. Dobrym przykładem jest Abu Bakr, który powiedział, „Jeśli on to mówił, to jest prawda” (Ibn Ishak / Hisham 265). Łatwowierność Abu Bakra była tak wielka, że na żądanie swojego mistrza oddał mu nawet swoją 6 letnią córkę za żonę.

Wiara muzułmanów, którzy wierzą w podróż Mahometa do Jerozolimy nie polega na zdrowym rozsądku a jedynie na ślepej wierze.

Muzułmanie musieli uciekać z powodu prześladowań z Mekki do Medyny. Czy to prawda?

Jak już wiemy, Mahomet swoim postępowanie naraził się lokalnej społeczności. Jednak czuł się bezkarny będąc chroniony przez swojego wpływowego wuja Abu Talib’a. Sytuacja zmieniła się z chwilą śmierci jego protektora. Można wyobrazić sobie jak powinni zareagować obywatele Mekki po śmierci Abu Talib’a. Mieszkańcy nie mścili się jednak na Mahomecie, ponieważ wierzyli, że śmierć jego opiekuna spowoduje, zmianę postępowania „proroka”. Popełnili błąd. Apostoł Allaha pozbawiony protekcji związał się z innym miastem, Medyną przeciwko Mekce.

„Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jakie masz zobowiązanie przyrzekając swoje poparcie temu człowiekowi? To jest wojna z wszem i wobec „- Ibn Ishaq/Hisham 299

Dopiero, kiedy Mahomet zobowiązał się do zbrojnych działań przeciwko swojemu ojczystemu miastu, przywódcy Mekki powzięli decyzje o jego „usunięciu”.

Powinniśmy zwrócić uwagę, jaki wpływ miała ta sytuacja na pozostałych muzułmanów zamieszkujących Mekkę.

Źródła historyczne kategorycznie zaprzeczają popularnej opinii, jakoby wszyscy muzułmanie musieli uciekać z Mekki po tym jak Mahomet zadeklarował zbrojne działania przeciwko temu miastu. Prawda jest taka, że to tylko Mahomet musiał z powodu własnego postępowania uciekać z Mekki przed gniewem tamtejszej społeczności. Dowód na to można znaleźć w relacji Ibn Ishak / Hisham (326-328). Znajdziemy tam informację, która wskazuje na to, że po ucieczce Mahometa jego zięć próbował oszukać wrogów „proroka”, którzy przyszli po niego. Spał w łóżku „apostoła” Allaha udają go by wprowadzić w błąd tych, którzy ścigali Mahometa. Nie spotkała go za ten występek żadna kara. Mógł spokojnie pozostać razem z Fatimą, córką Mahometa w Mekce dopóki nie przenieśli całego rodzinnego interesu do Medyny.

W pismach muzułmańskich biografów można znaleźć nazwiska innych muzułmanów, którzy pozostali w Mekce po ucieczce swojego „mistrza”. W źródłach tych nie znajdziemy zapisków, które by mówiły, że byli prześladowani z powodu swojej religii bądź swojego proroka.

Muzułmanie, którzy przenieśli się do Medyny mogli pielgrzymować do Mekki w ciągu świętych miesięcy.

„Odbywajcie dla Boga pielgrzymkę – hadżdż i odwiedzenie – umra! A jeśli macie trudności, to taką ofiarę, jaka jest dla was łatwa. I nie gólcie swoich głów, dopóki ofiara nie dotrze do swego miejsca. A ten, kto jest chory spośród was albo też ma jakiś uraz w głowie, musi się wykupić przez post, przez jałmużnę lub przez ofiarę rytualną. Ale kiedy jesteście bezpieczni, to każdy, kto zadowala się odwiedzeniem umra do czasu pielgrzymki hadżdż, niech złoży ofiarę, jaka jest dla niego łatwa. A ten, kto nie znajdzie niczego, niech pości przez trzy dni w czasie pielgrzymki, a siedem dni, kiedy powróci, to jest dziesięć w całości. To ma ważność tylko dla tego, którego rodzina nie jest obecna w świętym Meczecie. Bójcie się Boga! Wiedzcie, że Bóg jest straszny w karaniu!”– Koran 2:196

„Muzułmański bandyta, który ogolił głowę, spojrzał na nich [Mekkańską karawanę], a gdy Go ujrzeli poczuli się bezpiecznie i powiedzieli:” Oni są pielgrzymami, nie masz się, czego obawiać z ich strony. „Muzułmańscy napastnicy zachęcali się, i postanowili zabić jak najwięcej z nich, ile tylko mogli z nich i wziąć to, co oni mieli. Waqid postrzelił Amr bin al-Hadrami strzałą i zabił go … „- Ibn Ishak / Hisham 424

Jak widzimy w powyższych cytatach muzułmanie mieszkający w Medynie mogli spokojnie pielgrzymować do Mekki. Jednak mimo takiego nastawienia Mekkańczyków do nich, wielu muzułmanów wykorzystywało sytuację i udając pielgrzymów napadało, mordowało i grabiło karawany.

Należy również nadmienić, że w przeciwieństwie do mieszkańców Mekki, którzy tolerowali na swoim terenie wyznawców nowej religii, Mahomet po kilku miesiącach po przybyciu do Medyny rozpoczął prześladowania tamtejszych plemion żydowskich. Zdarzenie to świadczy o wielkiej hipokryzji wyznawców Islamu. Każdy z nas dostrzega jak w czasach współczesnych naśladowcy Mahometa są traktowani w krajach chrześcijańskich. Posiadają wolność praktykowania własnej religii, posiadają własne świątynie. W przeciwieństwie do nich Chrześcijanie doświadczają prześladowań z rąk muzułmanów, będąc najbardziej prześladowaną grupą w krajach gdzie dominującą siłą jest Islam. W krajach takich jak Arabia Saudyjska, która jest matecznikiem Islamu Sunnickiego, samo posiadanie Biblii lub publiczne pokazanie chrześcijańskiego symbolu, jakim jest krzyż grozi skazaniem na śmierć. Warto powiedzieć, że w tym samym czasie saudyjscy wahabici wydają miliony dolarów finansując budowy meczetów w lewacko liberalnej Europie.

Piotr G. Żurek

Materiał pochodzi z bloga autora crusader1973.blogspot.co.uk

Część 2

Wyznawcy Allaha często oskarżają innych o ataki na Islam. Twierdzą, że te tzw. ataki są niesprawiedliwe, że rzuca się pod ich adresem i ich proroka fałszywe oskarżenia. Najwięcej błędnych przekonań dotyczących Islamu jest propagowanych jednak przez samych muzułmanów.  Więc, albo są ignorantami albo po prostu mają znikomą wiedzę na temat własnej religii i jej założyciela.

Jeśli chcemy poznać prawdę i obalić mity dotyczące tzw. proroka Mahometa powinniśmy sięgnąć do najstarszych i najbardziej wiarygodnych islamskich historyków, których dzieła opierają się na relacjach bezpośrednich świadków życia Mahometa.

Historyczne kompilacje Ibn Ishak (skompilowanego przez Ibn Hisham), al-Tabari, Bukhari oraz Sahih Muslim. Społeczność muzułmańska bardzo ceni i szanuje powyższych autorów. Islamska społeczność akademicka traktuje ich, jako źródło biograficzne Mahometa i pochodzenia Islamu.

Potocznie panuje opinia, że Koran jest odpowiednikiem chrześcijańskiej Biblii i żydowskiej Tory. Jednak nie jest to prawda. By móc prawidłowo odczytać Koran potrzebne są Hadisy (tradycja) i Sirę (biografia Mahometa). Dopiero wówczas, gdy połączymy wszystkie trzy źródła, moglibyśmy porównać je do Biblii czy Tory. Samo czytanie Koranu nie znając zasad abrogacji i pomijając pozostałe źródła nie ma sensu.

Sprawdźmy, więc co mówią islamskie źródła i postarajmy się obalić utarte mity dotyczące Mahometa.

Życie Mahometa w Medynie

Muzułmanie byli atakowani przez obywateli Mekki po przeniesieniu się do Medyny. Czy to prawda?

Jednym z mitów dotyczących Mahometa propagowanym przez Muzułmanów, dotyczy okresu życia ich proroka po ucieczce z Mekki do Medyny. Wyznawcy Allaha twierdzą, że tzw. „prorok” Mahomet i inni muzułmanie po „Wielkiej Emigracji” (Hijra) z Mekki do Medyny byli wciąż nękani przez Mekkańczyków.

Mit ten został stworzony dla potrzeb islamskich apologetów w celu uzasadnienia medyńskiej brutalnej części Koranu. Objawienia zawarte w tej części świętej księgi Islamu zachęcają wiernych do przemocy w kontekście położenie kresu „ucisku” i „prześladowania”. Współcześni muzułmanie stosują swoje własne definicje powyższych terminów zakładając, że dawni muzułmanie w Medynie musieli być w tym czasie atakowani.

Jednak rzekomym informacjom o tzw. „prześladowaniu” „ciemiężonych” wyznawców Islamu zaprzeczają źródła historyczne. W rzeczywistości to według tych źródeł mieszkańcy Mekki działali we własnej obronie. Historycy nie odnotowali aktów agresji przeciwko muzułmanom ze strony Mekki w czasie, gdy Mahomet otrzymał swoje agresywne „objawienia” z Medyny. Nie było w tym czasie żadnych armii z Mekki maszerujących przeciwko muzułmanom, którzy przenieśli się do Medyny, nie było również takich planów. Mekkanie nie mieli żadnych wpływów w tym odległym mieście, a muzułmanie nie byli prześladowani. Było wręcz odwrotnie, to muzułmanie pod wodzą swojego mistrza, który zdobył władzę polityczną w Medynie organizowali łupieżcze wypady grabiąc karawany należące do mieszkańców Mekki. Zgodnie z tym, co podaje sira (biografia) mieszkańcy Mekki nie mieli powodów do agresywnego zachowania, byli zadowoleni z powodu opuszczenia miasta przez Mahometa.

Kiedy cofniemy się w czasie do okresu między rozpoczęciem działalności przez twórcę Islamu aż do jego ucieczki do Medyny zobaczymy, że jego działalność nie przysporzyła mu dużej popularności. Zyskał tylko małą grupę zwolenników, a ucieczka z miasta przelała czarę goryczy. Jego duma została zraniona a wiarygodność, jako bożego posłańca została nadszarpnięta. Jako człowiek zraniony pragnął zemsty. Jego „objawienia” z tego okresu znacznie różnią się od tych wcześniejszych pokojowych i tolerancyjnych, które otrzymał w Mekce. To w tym czasie urażony Mahomet otrzymał objawione słynne „wersy miecza” i przedefiniował na nowo pojęcie prześladowania. Mówi o tym Koran w wersie 2: 191 „I zabijajcie ich, gdziekolwiek ich spotkacie, i wypędzajcie ich, skąd oni was wypędzili – Prześladowanie jest gorsze niż zabicie. – I nie zwalczajcie ich przy świętym Meczecie, dopóki oni nie będą was tam zwalczać. Gdziekolwiek oni będą walczyć przeciw wam, zabijajcie ich! – Taka jest odpłata niewiernym!”

Islamscy apologeci utrzymują, że powyższy wers dotyczy samoobrony. Jednak w kontekście historycznym jest to fałsz. Słowa wersu są usprawiedliwieniem i uzasadnieniem agresji. Żadne źródła nie mówią, by muzułmanie i ich mistrz byli atakowani i mordowani. Potwierdzeniem tego są słowa „Prześladowanie jest gorsze niż zabicie”. Słowa te dobitnie pokazują jak urażoną dumę miał apostoł Allaha. Według proroka wypędzenie z Mekki, jakiego doświadczył było gorsze od mordowania.

„Prześladowaniem” był zakaz dla Mahometa powrotu do Mekki, nie mógł zbliżać się do Kabby. Z tego powodu, z chęci zemsty Mahomet starał się przekonać muzułmanów do atakowania i zabijania w imię religii.

Jednak, kiedy sięgniemy do islamskich źródeł stwierdzimy, że zakaz wstępu do Mekki miał tylko samozwańczy prorok. Pozostali wyznawcy Allaha mogli bez problemów pielgrzymować z Medyny do Mekki. Fakt ten stawia pod znakiem zapytania agresywne zachowanie muzułmanów.

Prawdziwym powodem takiego zachowania chorobliwie urażonego Mahometa była chęć przejęcia Kabby i wygnania wszystkich nie muzułmanów z Mekki.

Ironią jest niezaprzeczalny fakt, że słowa dotyczące „prześladowaniom” zawarte w Koranie a wypowiedziane przez proroka można zastosować do czynów, jakich dopuszczali się sami muzułmanie po dziś dzień. Od czasów zdobycia Mekki przez muzułmanów i wygnania wszystkich innowierców, Kabba stała się wyłączną własnością Islamu a żadnemu nie muzułmaninowi nie wolno przekroczyć bram miasta.

Kiedy przyjrzymy się udokumentowanym źródłom historycznym możemy opisać kolejność zdarzeń od czasu opuszczenia Mekki przez Mahometa w 622 r. Po roku pobytu w Medynie w lutym roku 623 stroną atakującą został Mahomet. Równocześnie trzeba podkreślić, że w ciągu tego roku nie odnotowano agresywnych zachowań ze strony Mekki. Reakcja nastąpiła dopiero po serii łupieżczych ataków dokonanych przez muzułmanów na karawany. Wysłano armię, która została sprowokowana przez muzułmanów i podjęła z nimi bitwę pod Badr w marcu 624. W trakcie tej bitwy siły Kurajszytów, czyli siły Mekki poniosły porażkę a śmierć poniosło wielu wysokiej rangi polityków i obywateli Mekki, m.in. Abu Dschal. W 625 roku muzułmanie zostali czasowo powstrzymani po przegranej bitwie pod Uhud. Według relacji Ibn Ishaqa, Kurajszyci nie kontynuowali pościgu. Zrezygnowali z ataku na słabo bronioną Medynę. Podjęli rozmowy z Mahometem umawiając się z nim na spotkanie po roku i zawrócili do Mekki.

Rok zawieszenia walk Mahomet wykorzystał do wygnania lokalnych plemion żydowskich i skonfiskowania ich majątku. W kwietniu 626 po uporaniu się z tamtejszymi żydami ponowił ataki na karawany kupców z Mekki, co doprowadziło do ponownego konfliktu. Ponownie, agresywne działania muzułmanów doprowadziły do reakcji. W kwietniu 627 Mekka wysłała przeciwko muzułmanom swoje wojska. Siły Kurajszytów próbowały dokonać oblężenia muzułmanów w Medynie. Próba nie powiodła się i wojska Mekki po dwóch tygodniach musiały się wycofać.

Jak widzimy historyczne zapisy nie dostarczają żadnych dowodów, że muzułmanie w Medynie byli prześladowani przez Mekkańczyków. Było wręcz odwrotnie. Muzułmanie mogli swobodnie pielgrzymować z wyjątkiem Mahometa do Mekki, a pierwsze agresywne działania były skierowane przeciwko karawanom należących do kupców z Mekki. Agresorami byli muzułmanie pod wodzą watażki Mahometa z Medyny.

Objawienia proroka Islamu z okresu medyńskiego dobitnie świadczą o chęci zemsty a wcześniejszy dość łagodny stosunek mieszkańców Mekki do Mahometa zemścił się na nich w przeciągu kilku lat utratą swojego miasta i stylu życia.

Muzułmanie pod wodzą Mahometa atakowali karawany by odzyskać utracony majątek. Czy to prawda?

Często można usłyszeć z ust muzułmanów, że ich prorok zabronił atakować bezbronne karawany w celach grabieżczych, a tylko zezwolił zabrać to, co stracili, gdy opuszczali Mekkę. By poznać prawdę powinniśmy cofnąć się w czasie. Po ucieczce Mahometa i jego towarzyszy z Mekki do Medyny, prorok i jego uczniowie znaleźli miejsce oddalone o kilkaset kilometrów od swoich byłych przeciwników. Pomimo, że Mahomet nie był przez nikogo atakowany, nakazał ataki na karawany należące do kupców z Mekki. Pierwsze sześć ataków było nieudanych, dopiero za siódmym razem udało się muzułmanom dokonać rzezi i splądrować karawanę. Faktem godnym podkreślenia jest czas dokonanego ataku. Stało się to w trakcie tzw. „świętych miesięcy”. Był to okres, w którym pielgrzymowano do Kabby, a wszystkie plemiona wstrzymywały się od walk. Był to okres pokoju respektowany przez wszystkich.

(Muzułmański najeźdźca), który ogolił głowę, spojrzał na nich (Mekkańską karawanę), a gdy Go ujrzeli, oni poczuli się bezpiecznie i powiedzieli: „Oni są pielgrzymami, nie musisz czuć strachu przed nimi.”- Ibn Ishaq/Hisham 424

Dla współczesnego człowieka powyższy tekst może nie być w pełni zrozumiały. W czasach, gdy rodził się islam, ludzie pielgrzymujący do Kabby golili sobie głowy. Więc kiedy bliżej przyjrzymy się tekstowi stwierdzimy, że muzułmanie nie tylko dokonali agresji w czasie „świętych miesięcy”, upodobnili się również do pielgrzymów by móc uśpić czujność ludzi z karawany. W ten sposób łamiąc wszelkie zasady dokonali haniebnej rzezi i grabieży. Kupcy prowadzący karawanę czuli się bezpiecznie, nie spodziewali się w tym okresie żadnego ataku. Jednak Islam jest inny, Islam jest zupełnie czymś innym od wszystkiego, co znali kupcy.

 (Muzułmańscy napastnicy) zachęcali się nawzajem i postanowili zabić jak najwięcej ile mogli z nich i wziąć to, co oni mieli. Waqid strzelił z łuku do Amr bin al-Hadrami i zabił go – Ibn Ishak / Hisham 425

Według Ibn Kathir’a muzułmanie, którzy wciąż mieszkali w Mekce nie zakwestionowali, że ich współwyznawcy z Medyny pod wodzą Mahometa dokonali rzezi i grabieży. Jednak nie mogli przyjąć do wiadomości faktu, że dokonano tego czynu w okresie, w którym respektowano powszechnie pokój, w czasie „świętych miesięcy”.

Kurejszyci powiedzieli, że Mahomet i jego towarzysze naruszyli świętość Najświętszego miesiąca i przelali krew, zagrabili majątek i wzięli jeńców w jego trakcie. Ci, wśród muzułmanów, którzy pozostali w Mekce, którzy odrzucili to, co powiedziano odpowiedzieli, że muzułmanie zrobili to, ale w ciągu miesiąca Sha`ban (który nie jest świętym miesiącem). – Ibn Kathir

Po tych wydarzeniach, żeby nie wyjść na zwykłego rzezimieszka Mahomet niespodziewanie otrzymał od Allaha nowe „objawienia”, które usprawiedliwiły jego zbrodnicze poczynania.

Będą ciebie pytać o miesiąc święty i walkę w tym miesiącu. Powiedz: „Walka w tym miesiącu jest sprawą poważną, lecz odsunięcie się od drogi Boga, niewiara w Niego i w święty Meczet, wypędzenie z niego jego ludu jest rzeczą jeszcze poważniejszą przed Bogiem; przecież prześladowanie jest gorsze od zabicia.” Oni nie przestaną was zwalczać, dopóki nie odwrócą was od waszej religii, jeśli to potrafią. A jeśli ktoś z was wyrzeknie się swej religii i umrze, jako niewierny – to dla takich daremne są ich uczynki na tym świecie i w życiu ostatecznym. Tacy będą mieszkańcami ognia; oni tam będą przebywać na wieki. – Koran 2:217

Jak widzimy w powyższym tekście Koranu jedynym przewinieniem mieszkańców Mekki było nie dopuszczenie Mahometa do pogańskiego sanktuarium „świętego meczetu” o nazwie Kabba. Jaka kara spotkała za to Mekkańczyków? Karą były grabieże i mordy – „; przecież prześladowanie jest gorsze od zabicia”.

Islamscy apologeci często mówią, że islam zabrania zabijać z innego powodu niż samoobrona. Jest to czyste kłamstwo, które trafia na podatny grunt. Łatwo przekonać do tego społeczeństwo, które wszystkie informacje o Islamie zdobywa z oficjalnych mediów, które zrównują Islam z Chrześcijaństwem.

Apologeci usprawiedliwiają działania Mahometa, tłumacząc to również tym, że Mahomet i niektórzy muzułmanie, którzy zbiegli z nim do Medyny zostali okradzeni przez Mekkańczyków. Jednak takie tłumaczenie wydaje się mało jasne, gdyż usprawiedliwiają morderstwa dokonane na zlecenie Mahometa. Tego samego Mahometa, którego muzułmanie uważają za wzór do naśladowania. Powinniśmy zadać sobie pytanie, czy ludzie pracujący przy karawanach a zamordowani za wiedzą i zgodą „proroka” byli na tyle winni by zasłużyć na okrutną śmierć.

Fałszem jest również, że Mahometa pozbawiono majątku w trakcie jego ucieczki do Medyny. Po jego ucieczce nadzór nad jego aktywami miał jego zięć Ali.

Ali przebywał w Mekce przez trzy dni i noce, dopóki nie zostały przywrócone depozyty, które apostoł posiadał. – Ibn Ishaq/Hisham 335

Jak widzimy, Mahomet mimo ucieczki do Medyny wciąż zachował swoje aktywa w Mekce, nie zostały mu one odebrane a piecze nad nimi miał zięć proroka. Więc nie można usprawiedliwiać łupieżczych ataków chęcią odzyskania utraconego majątku. Prawdziwy powód grabieży i mordów wyjaśnił sam Mahomet:

„Jeżeli zabiłeś w świętym miesiącu, oni trzymali cię z dala od drogi Allaha z ich niewiarą w Niego i od świętego Meczetu i odciągali cię od niego, gdy byłeś wśród nich. To jest bardziej poważne u Allaha, niż kiedy zabijacie tych spośród nich, których pobiliście. „A zwiedzenie jest gorsze od zabicia.” Kiedyś zwiedli muzułmanina w jego religii, aż odszedł od wiary do niewiary, a to jest gorsze u Boga niż zabijanie. ” –    Ibn Ishak / Hisham 426

Jak widzimy w powyższym cytacie prawdziwym powodem agresji, był powód natury religijnej a nie materialny. Urażona duma Mahometa nie pozwalała pogodzić mu się z faktem zakazu zbliżania się do Kabby. Jednak niezależnie od powodów, jakimi kierował się apostoł Allaha, faktem jest to, że łupieżcze ataki stały się źródłem dochodu.

Od czasu śmierci Mahometa, jego ludzie znajdowali pretekst do najazdów i grabieży innych plemion arabskich, Żydów, a nawet chrześcijan. Podobnie jak w mafii, jeśli inne plemiona chciały żyć spokojnie, musiały płacić haracz muzułmańskim władcom.

Bitwa pod Badr, bitwa w samoobronie. Czy to prawda?

Muzułmanie walczą tylko w samoobronie, tak twierdzą wyznawcy Allaha. Mówią, że bitwa pod Badr była bitwą obronną z armią Mekki, która maszerowała na Mahometa w Medynie. Jest to jednak tylko manewr propagandowy byśmy uwierzyli, że walczą tylko w obronie. Kiedy przyjrzymy się źródłom poznamy prawdę. Armia Mekki została wysłana w celu obrony karawan przed muzułmańskimi napadami a nie w celu zdobycia Medyny i przechwycenia Mahometa. Mekka, jako miasto handlowe nie było zainteresowane wszczynaniem wojny. Wojna to wróg handlu a Mekka większą część swoich zysków czerpała właśnie z handlu.

Przyjrzyjmy się muzułmańskim historykom, którzy dokładnie udokumentowali okoliczności, które poprzedzały bitwę.

Następnie apostoł usłyszał, że Abu Sufyan wracał z Syrii z dużą karawaną Kurajszytów, zawierającą ich pieniądze i towary, wraz z około trzydziestu czy czterdziestoma ludzi … Kiedy Apostoł słyszał o Abu Sufyan idącym z Syrii, wezwał muzułmanów i powiedział: „to jest karawana Kurajszytów zawierająca ich własność. Wyjdźmy do ataku, być może Bóg da ją, jako ofiarę.” – Ibn Ishaq/Hisham 428

Wielu muzułmanów niebyło zainteresowanych wojną, nie chciało brać udziału w awanturach Mahometa. Jednak i w tym przypadku prorok miał gotowe rozwiązanie według ustalonego schematu. Apostoł Allaha nazwał tych ludzi hipokrytami i potępił:

„O Proroku! Zwalczaj niewiernych i obłudników i bądź względem nich surowy! Ich miejscem schronienia będzie Gehenna. A jakże nieszczęsne to miejsce przybycia!” – Koran 66:9

Mimo pewnej opozycji prorok wysłał swoich ludzi do ataku na karawanę Abu Sufyan’a, który poznał jego plany.

„Kiedy dotarł blisko Hidżazu, Abu Sufyan oczekiwał w niepokoju na wiadomość od zwiadowcy, dopóki nie dostał wiadomości, że Mahomet wzywał swoich towarzyszy przeciwko niemu i jego karawanie.” – Ibn Ishaq/Hisham 428

Abu Sufyan próbował uniknąć starcia, zmieniając trasę przemarszu oraz wezwał o pomoc. Mekka wysłała wsparcie w sile 900 ludzi. Mimo wsparcia Abu Sufyan próbował uniknąć starcia chcąc jak najszybciej dotrzeć do domu (Ishaq / Hisham 433 do 443). Jednak Mahomet zmusza przeciwnika do konfrontacji, zajmując studnię na drodze do Mekki, a później blokując dostęp do pozostałych. Każdy powinien wiedzieć, czym jest woda dla ludzi i zwierząt na pustyni. Pomyślmy czy działania Mahometa były czysto obronne. Zajmując dostęp do wody zyskiwał przewagę nad bardziej liczebnymi, ale spragnionymi i zmęczonymi ludźmi z Mekki. Dzięki swej dobrej pozycji muzułmanie zabijali każdego, kto chciał się zbliżyć do studni.

Al-Aswad, który był kłótliwym i niedobrodusznym mężczyzną, podszedł do przodu i powiedział: „Przysięgam na Boga, że będę pić z ich zbiornika lub zniszczę ją lub umrę przed osiągnięciem jej.” Hamza [muzułmański siłacz] wyszedł przeciwko niemu i się spotkali, Hamza uderzył go i pozbawił go stopy i połowę jego podudzia jak był blisko zbiornika. Upadł na plecy i leżał, krew tryskała z nogi w kierunku jego towarzyszy. Potem wczołgał się do zbiornika i rzucił się do niego w celu wypełnienia przysięgi, ale Hamza poszedł za nim i uderzył go … „ – Ibn Ishaq/Hisham 443

Zanim Mahomet wydał rozkaz dobicia wroga, Muzułmanie czerpali przyjemność widząc oszalałych z pragnienia swoich przeciwników. Po osiągnięciu zwycięstwa nastał czas świętowania. Dokonano ścięcia przeciwników proroka z Mekki a ci, którzy tego dokonali zostali uhonorowani. Mahomet chodził wśród ciał martwych Mekkańczyków i drwił z nich, twierdząc, że mogą usłyszeć go w piekle (Book 64, Hadith 29).

Dokonano podziału łupu zdobytego na pokonanych. Hamza, który jako pierwszy zadał śmierć w trakcie starcia, po bitwie będąc pijany znalazł sobie zabawę obcinając wielbłądom garby (Book 64, Hadis 54)

W tym czasie, gdy muzułmanie byli oszołomieni zwycięstwem, mordem i grabieżą, „prorok” otrzymał objawienie od Allaha. Allah powiedział Mahometowi, że wszyscy muzułmanie mają oddać „prorokowi” 1/5 część łupu.

Zapytują cię o łupy. Powiedz: „Łupy należą do Boga i Posłańca. Przeto bójcie się Boga i ustanówcie zgodę między wami! Słuchajcie Boga i Jego Posłańca, jeśli jesteście wierzącymi!” – Koran 8:1

Prorok islamu poinformował, że ich zwycięstwo było spowodowane przez legion aniołów wysłany przez Allaha (8: 9) – widoczny oczywiście tylko przez Mahometa (8:50).

Kiedy błagaliście waszego Pana o pomoc, On wysłuchał was: „Ja was wspomogę tysiącem aniołów idących jedni za drugimi.” – Koran 8:9

Gdybyś tylko mógł widzieć, jak aniołowie zabierają tych, którzy nie uwierzyli! Oni biją ich po twarzy i po plecach: „Zakosztujcie kary ognia palącego! – Koran 8:50

Jeśli przeczytamy całą 8 surę Koranu to zobaczymy, że większa jej część jest poświęcona bitwie pod Badr. Większość wersów tej sury ma sens jedynie w kontekście historycznym a kontekst historyczny jest sprzeczny z twierdzeniem jakoby muzułmanie byli stroną broniącą się. To Mahomet zrobił wszystko by doszło do starcia.

Mahomet żył w pokoju z Żydami. Czy to prawda?

Mahomet, jako członek plemienia Kurajszytów pochodził z miasta Mekka. W tym okresie została mu „objawiona” pierwsza część Koranu oraz przedstawił się mieszkańcom Mekki, jako żydowski prorok, w oparciu o historie, których nauczył się od tych Żydów, których spotkał podczas swoich podróży oraz od swojego kuzyna Waraqa, który był konwertytą z judaizmu. „Samozwańczy prorok” nie miał z tym większego problemu. W tej części Arabii nie mieszkały żadne plemiona żydowskie. Nie miał, kto zweryfikować tego, co mówił swoim współplemieńcom.

Problemy apostoła Allaha rozpoczęły się dopiero po jego ucieczce do Medyny. Okolice te były zamieszkane przez trzy plemiona żydowskie. Będąc jeszcze słaby nie mając jeszcze zbyt wielu zwolenników znalazł się na łasce tych plemion. Próbował przekonać ich członków, że jest ostatnim w sukcesji żydowskich proroków. W celu przypodobania się żydom zmienił nawet Qibla (kierunek modlitwy), w kierunku Jerozolimy, która była i jest centrum świata żydowskiego. Jednak tamtejsi Żydzi nie byli zadowoleni z ezoterycznych roszczeń Mahometa, zwłaszcza, że znając Torę widzieli oczywiste rozbieżności między nią a wersją tej samej historii zawartą w objawieniach zawartych później w Koranie. (W Koranie, historia z Biblii przedstawiona jest niedojrzale i brzmi bardziej jak seria niechronologicznych bajeczek).

Żydzi wiedząc doskonale, że jest to oszustwo szyte grubymi nićmi, powiedzieli Mahometowi by udowodnił im swoje posłannictwo, dokonując jakiegoś cudu, jak czynili dawni prorocy. „Samozwańczy prorok” nie mając nic do zaoferowania oprócz własnego świadectwa odpowiedział im, że nie ma sensu tego czynić, gdyż Żydzi zawsze odtrącali swoich proroków.

Tym, którzy powiedzieli: „Zaprawdę, Bóg zobowiązał nas, abyśmy nie wierzyli posłańcowi, dopóki on nie przyjdzie z ofiarą, którą pożre ogień” powiedz: „Już przychodzili do was posłańcy przede mną, z jasnymi dowodami i z tym, o czym wy mówicie. Dlaczego ich zabiliście, jeśli jesteście prawdomówni?”

Jeśli oni ciebie uważają za kłamcę, to przecież byli już uznani za kłamców posłańcy przed tobą; oni przyszli z jasnymi dowodami, z Psalmami i Księgą dającą światło. – Koran 3-183-184

Ponownie sprytny Mahomet szybko znalazł pomysł na rozwiązanie tego problemu. Powiedział o Żydach z Medyny, że są heretykami i samowolnie odrzucił ich Torę, twierdząc, że ją z fałszowali ukrywając wersy, które mogłyby poprzeć jego roszczenia byciem prorokiem. Co ciekawe nikt do tej pory nie widział tej nie z fałszowanej Tory.

Bitwa pod Badr wszystko zmieniła. Mahomet zdobył wpływy i bogactwo. Teraz nie musiał zaprzątać sobie głowy Żydami. Od tego czasu słowa Koranu stają się ostrzejsze w stosunku do „Ludzi Księgi”, czyli Żydów i Chrześcijan a Mahomet wstąpił na drogę konfrontacji.

Opowiadane Abu Huraira:

Podczas gdy byliśmy w meczecie, Prorok wyszedł i powiedział: „Pójdźmy do Żydów” Wyszliśmy aż dotarliśmy Bait-ul-Midras. On rzekł do nich: „Jeżeli przyjmiecie islam, będziecie bezpieczni. Powinniście wiedzieć, że ziemia należy do Boga i Jego Posłańca, i chcę wyrzucić was z tej ziemi. Tak więc, jeśli ktoś z was posiada jakąś własność, on ma pozwolenie na jej sprzedaż, w przeciwnym razie należy wiedzieć, że ziemia należy do Boga i jego Posłańca. „–Sahih al-Bukhari 3167

Od tego czasu Mahomet zrzucił z siebie maskę pozorów i zaczął szukać pretekstów by wypędzić Żydów oraz przejąć ich ziemie. Pierwszym celem ataku było plemię Banu Qaynuqa. Plemię to było wcześniej w konflikcie z pozostałymi dwoma. „Prorok” podjął „dobrą” decyzję. Tak jak myślał nikt nie przyszedł temu żydowskiemu plemieniu z pomocą. Pretekst do wywołania konfliktu był prosty. Podobny schemat możemy dostrzec u innych dyktatorów w dziejach świata. Pretekstem było zabicie muzułmanina przez tłum żydów.

Trzeba podkreślić, że żydzi zabili muzułmanina, ponieważ ten dopuścił się morderstwa na żydowskim kupcu, który stanął w obronie kobiecej czci. Jednak o tym fakcie muzułmańscy apologeci zapominają. Samozwańczy prorok Allaha użył siły wobec narodu, który przyjął go do swojej społeczności, mniej niż dwa lata wcześniej. Nieprzygotowane do walki, plemię Qaynuqa poddało się bez walki dawnemu gościowi, któremu pomagało po jego ucieczce z Mekki.  Mahomet miał w planie wybić całe plemię, zmienił zdanie dopiero po rozmowie ze starym arabskim przyjacielem, który był przerażony zamiarami „proroka”.

Abdullah b. Ubayy b. Saul udał się do niego, gdy Bóg położył ich w jego mocy, i powiedział: „O Mahomecie, bądź łaskawy dla moich klientów” (teraz byli sojusznikami Chazradż), ale apostoł chciał mu to wybić z głowy. Powtórzył więc słowa, a apostoł odwróciła się od niego, po czym wsunął dłoń pod kołnierz swojej szaty; Apostoł był tak zły, że jego twarz stała się niemal czarna. Powiedział: „zawstydziłem cię, to pozwól mi odejść.” On odpowiedział: „Nie, na Boga, nie puszczę cię, aż będziesz dobroduszny dla moich klientów. Czterysta ludzi bez kolczugi oraz trzysta w kolczugach, którzy chronią mnie od wszystkich moich nieprzyjaciół; czy ty chcesz ich ściąć w jedno przedpołudnie? Dzięki Bogu, jestem człowiekiem, który obawia się, że sytuacja może się zmienić ” Apostoł powiedział: „Możesz ich mieć.”- Ibn Ishaq/Hisham 546

Mahomet po namowach pozwolił żydom z plemienia Qaynuqa ujść z życiem. Mogli jednak wziąć tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Cały majątek i ziemia przypadła muzułmanom. Również w tym przypadku wszyscy wyznawcy Allaha musieli oddać Mahometowi 1/5 swojego łupu. Usprawiedliwienie tego czynu możemy znaleźć w Koranie.

Zaprawdę, tym, którzy nie uwierzyli, nie pomogą nic wobec Boga ani ich majątki, ani ich dzieci! Oni będą paliwem dla ognia!

Tak jak było z ludźmi Faraona i tymi, którzy byli przed nimi. Oni za kłamstwo uznali Nasze znaki; i pochwycił ich Bóg za ich grzechy. Bóg jest straszny w karaniu!

Powiedz tym, którzy nie uwierzyli: „Wy niebawem będziecie zwyciężeni i zostaniecie zebrani ku Gehennie.” A jakże to złe miejsce odpoczynku! – Koran 3:10-12

Mahomet żałował swojej decyzji oszczędzenia Żydów a Araba, który wpłynął na decyzję „proroka” nazwał w późniejszym czasie hipokrytą.

To w tym czasie Mahomet otrzymał objawienia zawarte w Koranie, które zabraniają muzułmanom brać sobie za przyjaciół Żydów i Chrześcijan.

Niech wierzący nie biorą sobie za przyjaciół niewiernych, z pominięciem wiernych! A kto tak uczyni, ten nie ma nic wspólnego z Bogiem, chyba, że obawiacie się z ich strony jakiegoś niebezpieczeństwa. Bóg ostrzega was przed samym Sobą i do Boga zmierza wędrowanie. – Koran 3:28

Aby umocnić swoją wiarygodność w oczach swoich współwyznawców apostoł Allaha otrzymał inne „objawienie”, które inspiruje do dżihadu od 14 stuleci.

Zaprawdę, ci, którzy się sprzeciwiają Bogu i Jego Posłańcowi, są wśród najbardziej poniżonych. – Koran 58:20

Kolejnym plemieniem, które doświadczyło agresji Mahometa było Banu Nadir. Stało się to w niecały rok po wyrugowaniu Qaynuqa z własnej ziemi. Okoliczności, w jakich to się odbyło świadczą o podwójnych standardach w traktowaniu innych przez pierwszych muzułmanów.

Muhammad jest posłańcem Boga. Ci, którzy są razem z nim, są gwałtowni wobec niewiernych, a miłosierni względem siebie. Widzisz ich kłaniających się, wybijających pokłony, poszukujących łaski Boga i Jego zadowolenia. Ich znamię jest na ich twarzach, od śladów wybijania pokłonów. Taka jest ich przypowieść w Torze i taka jest ich przypowieść w Ewangelii: „Są oni jak ziarno zasiane, które wypuszcza kiełek i wzmacnia go, i staje się twardy, i trzyma się prosto na swoim źdźble, wprawiając w podziw siewców” – to, żeby przez nich doprowadzić do wściekłości niewiernych. Bóg obiecał tym spośród nich, którzy uwierzyli i pełnili dobre dzieła, przebaczenie i nagrodę ogromną. – Koran 48:29

W 625 roku doszło do incydentu, podczas którego żołnierz „proroka” zabił we śnie dwóch ludzi z plemienia, które miało umowę przyjaźni z Mahometem (Ibn Ishak / Hisham 650). Zadecydowano, że za przelaną krew trzeba będzie zapłacić olbrzymie odszkodowanie.

Apostoł Allaha będąc w posiadaniu olbrzymiego bogactwa zdobytego z grabieży karawan oraz skonfiskowanego mienia plemienia Qaynuqa, nie zamierzał płacić własnymi pieniędzmi. Mahomet udał się do plemienia Banu Nadir, z żądaniem by plemię, które nie miało nic wspólnego z morderstwem dało pieniądze na spłatę zobowiązań Mahometa (Ibn Ishak / Hisham 652).

Po wysunięciu swoich żądań staną pod ścianą domu czekając na pieniądze. Prorok otrzymał później objawienie, w którym Allah powiedział mu, że Żydzi chcieli go zabić rzucając w niego kamieniem z dachu.

 …Z wiadomością przyszedł do niego z nieba, co ci ludzie przeznaczeniem –Ibn Ishak / Hisham 652

Niebawem po odjeździe, powrócił ze swoją armią by oblec plemię i zmusić je do poddania.

Mahomet zastosował podobny schemat jak w przypadku plemienia Qaynuqa. Ludzie mogli zabrać tylko najpotrzebniejsze rzeczy i musieli się wynieść pozostawiając swoja ziemię.

Zgodnie z kolejnym objawieniem prorok mógł dokonać konfiskaty całego majątku tylko dla siebie.

Opowiadane przez Umara:

Własności Bani An-Nadir, które Allah przekazał dla swojego Apostoła, jako łup, który nie był zdobyty przez muzułmanów z ich koni i wielbłądów. Własności w związku z tym należały szczególnie posłańcowi Allaha, który używał tego, aby dać swojej rodzinie na jej roczne wydatki oraz wydać to, co z tego pozostało na broń i konie, które mają być stosowane z bożej przyczyny. – Sahih al-Bukhari 2904

Prorok Mahomet zażądał od żydowskiego plemienia by te zapłaciło za to, co zrobili jego ludzie, za mord dokonany jak pamiętamy na niewinnym kupcu – i osobiście udał się by zebrać pieniądze. Nie poniechał na tym, wygnał całe plemię a całe mienie skonfiskował dla własnego użytku. Kiedy przypatrzymy się twierdzeniu Mahometa, że jego Allah przemówił mu do ucha, umożliwiając mu w ten sposób, skonfiskowania bogactwa całej społeczności dla osobistego zysku … cóż, powiedzmy, że jest to bardzo ciekawe.

Objawienia, które apostoł Allaha otrzymywał od swojego boga były dość powszechne w życiu Mahometa i zapewniały mu bogactwa od muzułmanów i nie-muzułmanów a także jedenaście żon i nieograniczonej seks z niewolnicami. Moglibyśmy go porównać do liderów współczesnych sekt, którzy wykorzystują wszystkich dla własnych celów.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że Mahomet usprawiedliwił swój atak na Banu Nadir, oskarżając ich, że mieli zamiar go zabić.

Kilka miesięcy wcześniej „prorok” zlecił zabójstwo Żyda Ka’b al-Ashraf’a z tego samego plemienia, ponieważ ten ubolewał nad zabitymi Mekkańczykami po bitwie pod Badr oraz ośmielił się napisać surowe poematy o islamskich kobietach.

Potem skomponował amatorskie wersety obrażające charakter muzułmanek. Apostoł powiedział … „Kto pozbędzie się dla mnie al-Ashraf?” (Inny muzułmanin) powiedział: „Zajmę się nim dla ciebie O apostole Allaha. Zabiję go”. On powiedział: „Zrób jeśli możesz”. – Ibn Ishaq/Hisham 550

Mahomet nie tylko zlecił zabójstwo poety, zezwolił również na kłamstwo w celu dokonania tej zbrodni (na kłamstwo zezwala doktryna takija). Zabójcy oszukali al-Ashraf’a by ten nieuzbrojony wyszedł z domu udając ludzi zainteresowanych uzyskaniem kredytu.

Tymczasem nieprzyjaciel Boga zrobił taki hałas, że z każdego fortu wokół nas było widać światło. I utopiłem [sztylet] w dolnej części jego ciała, a potem rozprułem go w dół, aż dotarłem do jego genitaliów, a wróg Allaha upadł na ziemię. – Ibn Ishaq/Hisham 552

Na podstawie tego zabójstwa możemy dostrzec zmianę w postępowaniu muzułmanów pod przewodnictwem Mahometa po przeprowadzce do Medyny. Muzułmanie działali według odmiennych standardów niż ludzie w śród, których żyli. Muzułmanom można było mordować, każąc w ten sposób innych za obrazę, jednocześnie innym nie było wolno się bronić. Mahomet odmawiał innym tego, czego żądał dla siebie, czyli współczucia i tolerancji. Po dwóch latach pobytu w Medynie apostoł Allaha stał się już na tyle potężny, by wykorzystać swą władzę w celu zlecania zabójstw i wysiedlania całych plemion zarazem rekwirując ich majątek.

Dla współczesnych muzułmanów „prorok” Mahomet będąc doskonałym wzorem do naśladowania, był według nich człowiekiem bezinteresownym i o doskonałym charakterze, a los Banu Nadir zgotowany przez ich proroka jest tylko drobną niedogodnością, którą nie warto zawracać sobie głowy.

Kiedy Mahomet razem ze swoimi zwolennikami przybył do Medyny w 622 roku znalazł się na łasce trzech żydowskich plemion. Jednak w ciągu niecałych dwóch lat od przybycia Mahomet z wdzięczności za uzyskaną pomoc od Żydów wysiedlił ich, zagrabił ich ziemię i bogactwa. Dokonał tego wykorzystując ich podziały.

Ostatnim wyrzuconym z własnej ziemi plemieniem było Banu Qurayza. Podobnie jak w przypadku innych, Qurayza było cichą społecznością rolników i rzemieślników, którzy w końcu poddali się bez walki Mahometowi. W przypadku tego plemienia „prorok” dopuścił się ludobójstwa. Oddał się swoim ludobójczym popędom.

Mimo odebrania Żydom ziemi i majątku, Mahomet sprawił im krwawą łaźnię. Ponad 800 mężczyzn i chłopców (oraz co najmniej jedna kobieta) z plemienia Qurayza zostało osobiście ściętych przez rękę proroka islamu.

Islamscy apologeci starają się przekonać opinię publiczną, że Islam jest pokojową religią a ich prorok jest chodzącą cnotą. Przedstawiają Islam za dziedzica Judaizmu i Chrześcijaństwa. Jednak powyższe zdarzenie zaprzecza takiemu twierdzeniu. Trudno sobie wyobrazić Chrystusa i jego uczniów by dopuścili się takiej zbrodni.

W wyniku konfrontacji z moralnie dojrzałymi religiami muzułmanie starają się zaprzeczać temu epizodowi. Jednak nie można zaprzeczyć zdarzeniu, o którym podają hadisy i Sira (biografia Mahometa) oraz Koran.

I On sprowadził z ich twierdz tych ludzi Księgi, którzy im pomagali, i rzucił w ich serca strach. Część z nich zabiliście, a część wzięliście do niewoli. – Koran 33:28

Mahomet znalazł przyjemność w tej rzezi, szczególnie po przejęciu całkiem młodej Żydówki, świeżo „owdowiałej”, a więc doskonałej dla niego, jako niewolnicy seksualnej (Ishaq / Hisham 693).

Historycy odnotowali reakcję innej kobiety, która dosłownie oszalała, w czasie, gdy jej rodzina była mordowana. Islamscy oprawcy ścieli ją również, gdyż jej maniakalny śmiech stał się zbyt denerwujący dla nich.

„Nie zapominajmy, że śmiała się bardzo, chociaż wiedziała, że zostanie zabita”– Abu Dawud 2665

Zabijano 12 i 13 letnich chłopców. Muzułmanie rozkazywali im się rozbierać do naga a gdy stwierdzano zarost łonowy potwierdzający dojrzałość seksualną, podcinano gardła.

Byłem wśród jeńców Banu Qurayzah. Oni (towarzysze) zbadali nas ci, którym zaczęły rosnąć włosy (łonowe) zginęli, a ci, którzy nie mieli ich, nie zostali zabici. Byłem wśród tych, którym nie wyrosły włosy. – Abu Dawud 4390

Wdowy i ocalałe dzieci rozdzielono, jako niewolników dla ludzi Mahometa. Bogactwo zgromadzone przez plemię Qurayza również zostało podzielone.

Ze względu na to, że plemię to było tylko społecznością rolniczą i kupiecką, nie posiadało wystarczającej ilości broni i koni odpowiednich dla Mahometa, więc otrzymał więcej takich dóbr sprzedając niektóre kobiety Qurayza na odległym targu niewolników (Ishaq 693).

Historia Islamu pokazuje, że masakra na plemieniu Qurayza nie była ostatnia. Można wymienić 4000 Żydów w Granadzie w 1066 roku, 100.000 Hindusów zabitych w ciągu jednego dnia w 1399 roku, czy chrześcijańskich Ormian wymordowanych we wczesnych latach XX wieku przez osmańskich Turków. Niezliczone dziesiątki milionów niewinnych ludzi zginęło w masowych egzekucjach z rąk uczniów i naśladowców swojego mistrza.

Jeszcze nikt w przeszłości lub teraźniejszości nie usłyszał słów przeprosin z ust tych, co idą drogą wyznaczoną przez Mahometa, który dokonaną masakrą osobiście wskazał swoim naśladowcom jak powinni postępować z ludźmi, którzy nie podążają za Allahem i jego apostołem.

Piotr G. Żurek

Materiał pochodzi z bloga autora crusader1973.blogspot.co.uk

Część 3

Wyznawcy Allaha często oskarżają innych o ataki na Islam. Twierdzą, że te tzw. ataki są niesprawiedliwe, że rzuca się pod ich adresem i ich proroka fałszywe oskarżenia. Najwięcej błędnych przekonań dotyczących Islamu jest propagowanych jednak przez samych muzułmanów.  Więc, albo są ignorantami albo po prostu mają znikomą wiedzę na temat własnej religii i jej założyciela.

Jeśli chcemy poznać prawdę i obalić mity dotyczące tzw. proroka Mahometa powinniśmy sięgnąć do najstarszych i najbardziej wiarygodnych islamskich historyków, których dzieła opierają się na relacjach bezpośrednich świadków życia Mahometa.

Historyczne kompilacje Ibn Ishak (skompilowanego przez Ibn Hisham), al-Tabari, Bukhari oraz Sahih Muslim. Społeczność muzułmańska bardzo ceni i szanuje powyższych autorów. Islamska społeczność akademicka traktuje ich, jako źródło biograficzne Mahometa i pochodzenia Islamu.

Potocznie panuje opinia, że Koran jest odpowiednikiem chrześcijańskiej Biblii i żydowskiej Tory. Jednak nie jest to prawda. By móc prawidłowo odczytać Koran potrzebne są Hadisy (tradycja) i Sirę (biografia Mahometa). Dopiero wówczas, gdy połączymy wszystkie trzy źródła, moglibyśmy porównać je do Biblii czy Tory. Samo czytanie Koranu nie znając zasad abrogacji i pomijając pozostałe źródła nie ma sensu.

Sprawdźmy, więc co mówią islamskie źródła i postarajmy się obalić utarte mity dotyczące Mahometa.

Mahomet zdobywcą

Wojny prowadzone przez Mahometa były wojnami obronnymi. Czy to prawda?

Muzułmanie twierdzą, że ich religia jest pokojową, że historia ich „proroka” pokazuje Mahometa, który prowadził tylko wojny obronne. Czy mają rację? Czy mówią prawdę? Twierdzenie o obronnym charakterze wojen obala historia starcia pod Badr, kiedy Mahomet chcąc przejąć karawanę należącą do Mekki prowokował armię Mekki do bitwy. Historia trzech żydowskich plemion, które zostały pozbawione swojego majątku i ziemi, ponieważ odrzuciły roszczenia Mahometa do bycia prorokiem również zaprzecza temu co mówią muzułmanie.

Warto również zwrócić uwagę na stosunek „proroka” do innych plemion arabskich. Przyjrzyjmy się co mówi Bukhari o plemieniu Banu Mustaliq.:

Opowiadane Ibn `Aun:

„Napisałem list do Nafi` i Nafi` napisał w odpowiedzi na mój list, że Prorok nagle zaatakował Bani Mustaliq bez ostrzeżenia, kiedy nie zwracali na nic uwagi, a ich bydło poiło się przy wodopoju. Ich mężczyźni zginęli w walce, a ich kobiety i dzieci były traktowane jako jeńcy; Prorok dostał Juwairiyah w tym dniu. Nafi` powiedział, że Ibn `Umar powiedział mu powyższą narrację oraz że Ibn` Umar był w tej armii.” – Sahih al-Bukhari 2541

O powyższym wydarzeniu wspomina wiele islamskich źródeł. Spokojni niczego winni ludzie zostali zaatakowani przez Mahometa i jego ludzi. Mężczyzn wymordowano a kobiety gwałcono za zgodą apostoła Allaha.

Abu Sirma powiedział Abu Sa’id al Khadri (Bóg był z niego zadowolony):

0 Abu Said, słyszałeś posłańca Allaha wspominającego al-’azl? On powiedział: Tak, i dodał: Wyszliśmy z Allaha posłańcem na wyprawę do Bi’l-Mustaliq i wzięliśmy do niewoli kilka doskonałych kobiet arabskich; i odczuliśmy pożądane do nich,  cierpieliśmy z powodu braku naszych żon, (ale w tym samym czasie) również pożądaliśmy okupu za nie. Więc zdecydowaliśmy się na stosunek seksualny z nimi, ale obserwując ‘azl (Wyciągnięcie męskiego organu płciowego przed wytryskiem nasienia w celu uniknięcia-poczęcia). Ale powiedział: Robimy to kiedy posłaniec Allaha jest wśród nas; dlaczego nie zapytać go? Zapytaliśmy więc posłańca Allaha i powiedział: To nie ma znaczenia, jeśli nie zrobicie tego, dla każdej duszy, która ma się urodzić do Dnia Zmartwychwstania. To się urodzi –  Sahih Muslim 1438 a

Czy zgwałcenie kobiet wziętych do niewoli ma coś wspólnego z samoobroną?

Wysłannik Allaha wszczynał wojny również z powodu zemsty, np. atak na Lihyan (Ibn Ishak / Hisham 718) lub atak na społeczność Taif (Ibn Ishak / Hisham 280 i 872).

Pierwszy atak na Chrześcijaństwo, również nie uzasadnia obronnego charakteru wojen prowadzonych przez Mahometa. Warto podkreślić, że tereny Bliskiego Wschodu są kolebką Chrześcijaństwa, a tereny od Afryki Północnej przez Bliski Wschód aż do Indii były zamieszkane w większości przez społeczności Chrześcijan. Pierwszym celem, gdzie wysłannik Allaha wysłał swoje oddziały była Muta w Syrii. Jednak tym razem wyznawcy Allaha doznali klęski z rąk chrześcijańskiego Bizancjum  (Ibn Ishak / Hisham 791).

Dochodząc kresu swego życia „prorok” prowadził kampanie wojenne w celu szerzenia Islamu. Wiedząc, że nie wszystkie społeczności będą chciały się poddać bez oporów, pozostawił swoim uczniom instrukcję, jak postępować w takich przypadkach.:

Została ona opowiedziana w oparciu o autorytet Abu Huraira, że Wysłannik Allaha powiedział:

Jeśli przyjeżdżasz do miasteczka (które poddało się formalnie bez wojny) i pozostajesz w nim, masz udział (który będzie w formie wyroku) w (własności uzyskiwanych od) tym. Jeżeli miasteczko nie słucha Allaha i Jego Posłańca (a właściwie walczy przeciwko muzułmanom) jedna piąta łupów przejęta jest  od niego dla Allaha i Jego Posłańca, a reszta jest dla ciebie.– Sahih Muslim 1756

Więc jak to ujęto w Sahih Muslim, każdy niezależnie czy jest w stanie wojny z wyznawcami Allaha, czy nie musi się podporządkować, a jego mienie będzie zajęte.

Kolejnym atakiem w celu szerzenia Islamu na terenach chrześcijańskich była wyprawa na Tabuk, w chrześcijańskiej Syrii, w którym Mahomet zmusił  miejscową ludność, aby zapłaciła mu haracz po tym jak wziął ich w zasadzkę i zabił miejscowych cywilów dochodząc swojego autorytetu (Ibn Ishak / Hisham 903).

Innym przykładem siłowego szerzenia wiary w Allaha i jego posłańca jest przykład arabskiego plemienia Banu al-Harith:

Następnie apostoł wysłał Khalid bin Walid … na Banu al-Harith i nakazał mu, aby zaprosił ich do islamu na trzy dni przed ich zaatakowaniem. Gdyby przyjęli Islam, on powinien przyjąć to od nich, a jeśli odmówią powinien z nimi walczyć. Więc Khalid wyruszył i przyszedł do nich i wysłał jeźdźców we wszystkich kierunkach, zapraszając ludzi do islamu, mówiąc: „Jeśli przyjmiesz islam będziesz bezpieczny”. Tak więc ludzie przyjęli islam, kiedy zostali zaproszeni(Ibn Ishak / Hisham 959).

Spójrzmy co mówi jeden z bardziej brutalnych wersetów:

A kiedy miną święte miesiące, wtedy zabijajcie bałwochwalców, tam gdzie ich znajdziecie; chwytajcie ich, oblegajcie i przygotowujcie dla nich wszelkie zasadzki! Ale jeśli oni się nawrócą i będą odprawiać modlitwę, i dawać jałmużnę, to dajcie im wolną drogę. Zaprawdę, Bóg jest przebaczający, litościwy! – Koran 9:5

Mahomet nakazał swoim ludziom ścigać i zabijać niewiernych po zakończeniu świętych miesięcy. Poganie którzy zgodzili by  się zostać muzułmanami ( Praktykowanie 5 filarów islamu) będą mogli żyć po ich konwersji. Koran oferuje oddzielną regułę dla Żydów i chrześcijan, pozwalając im zachować swoją religię, o ile będą płacić haracz dla muzułmanów i potwierdzą  niższości swojej wiary.

Zwalczajcie tych, którzy nie wierzą w Boga i w Dzień Ostatni, który nie zakazują tego, co zakazał Bóg i Jego Posłaniec, i nie poddają się religii prawdy – spośród tych, którym została dana Księga – dopóki oni nie zapłacą daniny własną ręką i nie zostaną upokorzeni.- Koran 9:29

Dobrze udokumentowaną agresją pokojowego Islamu był atak na  społeczności Khaybar. Nastąpiło to w wyniku traktatu z Hudaibiya podpisanego między muzułmanami i Mekkańczykami, który wzywał do pokoju między tymi dwiema grupami. Traktat z muzułmanami był kontrowersyjny, nie tylko dlatego, że był sprzeczny z tym co mówił Allah w Koranie o gwałtownym wypędzeniu mieszkańców Mekki,

I zabijajcie ich, gdziekolwiek ich spotkacie, i wypędzajcie ich, skąd oni was wypędzili – Prześladowanie jest gorsze niż zabicie. – I nie zwalczajcie ich przy świętym Meczecie, dopóki oni nie będą was tam zwalczać. Gdziekolwiek oni będą walczyć przeciw wam, zabijajcie ich! – Taka jest odpłata niewiernym! –Koran 2:191

ale także dlatego, że Mahomet zgodził się, aby nie zostać rozpoznany jako prorok w dokumencie.

Została ona opowiedziana w oparciu o autorytet al-Bara’ b. 'Azib który powiedział:

’Ali b. Abu Talib napisał traktat między Prorokiem a  bałwochwalcami w Dniu Hudaibiya. Pisał: To właśnie Mahomet, Wysłannik Allaha uregulował. Im (bałwochwalcy) powiedział: Nie należy pisać słowa „Wysłannik Allaha”. Gdybyśmy nie  wiedzieli, że jesteś wysłannikiem Allaha, to nie powinniśmy  walczyć przeciw tobie. Prorok powiedział do „Ali’iego: Skreśl te słowa. On (Ali) powiedział: Nie mam zamiaru ich napisać. Więc Prorok sam z własnej strony je napisał. Narrator mówi, o  warunkach, na jakie zgodziły się obie strony, wliczając to, że muzułmanie wejdą do Mekki (w przyszłym roku) i będą tam przez trzy dni, i nie powinni wejść z bronią, z wyjątkiem ich pochw lub podpór. –Sahih Muslim 1783 a

Według Mahometa było rozsądnym atakować Żydów w Khaybar aby odzyskać szacunek swoich ludzi i udobruchać ich gdy szemrali o zwycięstwo militarne. Jest to kłopotliwe dla współczesnych muzułmańskich apologetów, którzy próbują usprawiedliwić islamski atak, wyobrażając sobie, że senna społeczność rolnicza, oddalona około 160 km od Medyny, mogła być jakimś zagrożeniem dla pokojowego Islamu.

Islamscy apologeci nie posiadają dowodów na to, że muzułmanie byli zagrożeni przez Khaybar. Istnieją jednak  historyczne wzmianki, które zaprzeczają obronnemu charakterowi działań Mahometa.

Poznaliśmy robotników Khaybar wychodzących rano ze swoimi  łopatami i koszami. Gdy ujrzeli Apostoła i wojsko wołali: „Mahomet ze swoim wojskiem” i podwinęli ogon i uciekli … Apostoł przejął kawałek po kawałku ich nieruchomości … – Ibn Ishak / Hisham 757

Jak widzimy w powyższym tekście społeczność Khaybar nawet nie wiedziała, że była w stanie wojny z Mahometem. Byli to  ciężko pracujący ludzie. Zajmowali się uprawą ziemi a nie wojną.

Kiedy apostoł najeżdżał ludzi czekał do rana. Jeśli słyszał wezwanie do modlitwy powstrzymywał się; gdyby nie to,  atakował. Doszliśmy do Khaybar w nocy, i apostoł przenocował tam; a kiedy przyszło rano, nie usłyszał wezwania do modlitwy, więc najechał a my razem z nim. – Ibn Ishak / Hisham 757

Mahomet zaatakował dopiero gdy zaczekał, aż zobaczył, czy ludzie Khaybar wołali do porannej modlitwy. Nie miałoby to  znaczenie gdyby oni byli już w stanie wojny z Mahometem.

Być może najlepszym dowodem na to, że Mahomet nie działał w samoobronie jest fakt, że jego ludzie nie rozumieli, dlaczego  maszerują na wojnę. Zięć Mahometa Ali, który był odpowiedzialny za ekspedycję wojskową, prosił wysłannika Allaha o uzasadnienie.

Suhail ogłosił na podstawie autorytetu Abu Huraira, że Wysłannik Allaha powiedział w Dniu Khaibar:

Ja mogę z całą pewnością, dać ten standard w ręce kogoś, kto kocha Allaha i Jego Posłańca, Allah udziela zwycięstwa w jego  ręce. Umar b. Khattab powiedział: Nigdy nie marzyłem o  przywództwie, ale nie w tym dniu. I stanąłem przed nim, z nadzieją, że może zostanę wezwany do tego, ale wysłannik Allaha wezwał 'Ali b. Abu Talib, któremu powierzył (ten zaszczyt) niemu i powiedział: Postępuj dalej i nie oglądaj się, dopóki Allah nie zapewni ci zwycięstwa i ‘Ali poszedł kawałek, a następnie zatrzymał się i nie rozglądając się powiedział donośnym głosem: Wysłanniku Allaha, jaki jest powód, że  powinienem walczyć z tymi ludźmi? Następnie on (Prorok) powiedział: Walcz z nimi, dopóki nie zaświadczą o tym, że nie ma Boga prócz Allaha, a Mahomet jest Jego Posłańcem, a  kiedy to zrobią, wtedy ich krew, i ich bogactwa są nietykalne dla  twoich rąk, z wyjątkiem tego, co jest uzasadnione przez prawo (szariat) i będzie to im policzone przez Allaha. – Sahih Muslim 2405

Jak widzimy pytanie zadane Mahometowi przez jego zięcia – „Wysłanniku Allaha, jaki jest powód, że  powinienem walczyć z tymi ludźmi?”, byłoby zbędne, gdyby to muzułmanie byli zaatakowani i musieliby się bronić. Odpowiedź Mahometa jak zawsze pokazuje pozorny powód wyprawy. Pozornie muzułmanie mają zmusić Żydów do uznania wyższości Islamu. Jednak czy to jest główny powód ataku? Jak wiemy spokojna społeczność Khaybar została szybko pokonana, a cały dorobek życia pokonanych został podzielony jako łup przez muzułmanów. Prorok Islamu chcąc zdobyć całe bogactwo pokonanych torturował ich skarbnika a później go zabił (Ibn Ishak / Hisham 764). Po zabójstwie wysłannik Allaha wziął sobie wdowę po zabitym na swoją żonę zaraz po tym jak sprzedał dwie inne kobiety wzięte do niewoli swoim dwóm porucznikom (Ibn Ishak / Hisham 758). Żydzi, którzy zachowali swoje życie mogli pozostać na swojej ziemi, jednak musieli oddać swym islamskim panom większą część swoich upraw.

Więc jak pokazuje nam historia „miłujący pokój” wysłannik Allaha szybko pokazał światu swoje prawdziwe oblicze. W czasach gdy miał mało zwolenników zawsze pokazywał się jako człowiek pokojowy. Jednak jak poznamy historię proroka stwierdzimy, ze człowiek ten gdy stawał się potężny nigdy nie ukrywał swojej prawdziwej ciemnej natury.

Wysłannik Allaha nigdy nie pochwalał gwałtów. Czy jest to prawda?

Islam kategorycznie zabrania gwałtów na kobiecie, ale… Jest jedno ale. Islam zabrania zgwałcić muzułmańską kobietę. Jeśli myślimy o innych kobietach, to powinniśmy poczytać islamskie źródła by dowiedzieć się do czego zachęcał wysłannik Allaha.

A także kobiety chronione muhsana, oprócz tych, którymi zawładnęły wasze prawice. Oto co przepisał wam Allah! I dozwolone wam jest poszukiwać żon poza tymi, które zostały wymienione, i używajcie swojego majątku, biorąc je pod „ochronę”, a nie oddając się rozpuście. A żonom dajcie wynagrodzenie, albowiem doznaliście od nich przyjemności; to jest przepis prawny. Nie jest grzechem jeśli coś nawzajem uzgodniliście po dopełnieniu obowiązującego przepisu. Zaprawdę, Bóg jest wszechwiedzący, mądry! –Koran 4:24

Powinniśmy również poznać hadisy, które dostarczają  kontekstu dla tego powyższego wersu.

Abu Said Al Khudri powiedział: „Apostoł Allaha wysłał ekspedycję wojskową do Awtas z okazji bitwy Hunain. Spotkali  swojego wroga i walczyli z nimi. Pokonali ich i zdobyli jeńców. Niektórzy z Towarzyszy Apostoła Allaha nie chcieli mieć relacji seksualnych z żeńskimi jeńcami ze względu na ich pogańskich mężów. Tak, Allah wywyższony zesłał werset Koranu”.  „Wszystkie mężatki (są zabronione) dla was są dozwolone te (kobiety wzięte do niewoli), którymi zawładnęły wasze prawice „. To znaczy, że są one zgodne z prawem (szariat) przeznaczone dla nich po zakończeniu  okresu oczekiwania. – Sunan Abi Dawud 2155

Abu Said al-Khudri (Allah był z niego zadowolony) poinformował, że apostoł Allaha wysłał małą armię. Reszta hadisów jest taka sama, z wyjątkiem tego, który powiedział:

Z wyjątkiem tego, co zawładnęły wasze prawice z nich są dozwolone dla was (kobiety wzięte do niewoli); a on nie wspomniał „kiedy ich iddat (okres oczekiwania przed pierwszym zbliżeniem seksualnym, w celu zapobiegania sporów o ojcostwo) dobiega końca„.

Hadis ten odnotowano na autorytecie Abu Sa’id (al-Khudri) (Allah był z niego zadowolony) za pośrednictwem innych przekazów, a słowa są następujące:

Zabrali jeńców (kobiety) w dniu autas które miały swoich mężów. Obawiali się (mieć stosunek seksualny z nimi), gdy ten werset został objawiony: „A kobiety już zamężne z wyjątkiem tych, którymi zawładnęły wasze prawice ” (iv. 24) –Sahih Muslim 1456

Jak widzimy hadisy dobitnie mówią, że niebyły to słowa Mahometa, lecz samego „Allaha potężnego” objawione prorokowi i zapisane w Koranie. Należy również zauważyć, że mężowie tych nieszczęsnych gwałconych kobiet żyli po zakończonej bitwie. Jest to bardzo ważne, ponieważ muzułmanie często twierdzą, że Mahomet zniewalał kobiety owdowiałe, które nie byłyby wstanie poradzić sobie same. Jeśli islamscy apologeci mieliby rację, to i tak powinniśmy zadać pytanie co jest lepsze z moralnego punktu widzenia gwałcić zawładniętą swoją prawicą wdowę czy zostawić ją by cierpiała głód zabijając żywiciela rodziny?

Mahomet dawał również muzułmanom możliwość zrezygnowania z gwałtu. Radził jak powinni postępować.

W jednym przypadku, jego ludzie byli niechętni do dewaluacji swoich nowych niewolnic (ciąża) w celu późniejszej odsprzedaży. Pytali Mahometa o stosunek przerywany.

Opowiadane przez Abu Sa`id Al-Khudri:

Podczas gdy on siedział z Posłańcem Allaha powiedział: „O Posłańcu Allaha! Zdobyliśmy żeńskich jeńców jako nasz udział w łupach, jesteśmy zainteresowani ich ceną, jaka jest twoja opinia o stosunku przerywanym?” Prorok powiedział: „Czy naprawdę zrobiliście to (stosunek przerywany)? Lepiej tego nie robić….- Sahih al-Bukhari 2229

Jak widzimy priorytetem w ustach „proroka” nie była chęć zapobiegnięcia gwałtu na kobiecie lecz zapobiegnięcie stosunku przerywanego. Wysłannik Allaha zezwolił swoim ludziom posiąść kobiety siłą, kobiety, które dostały się do islamskiej niewoli i stały się częścią łupu do podziału.

Zobaczmy co mówi kolejny hadis o kobietach z Banu Mustaliq, które sprzedano w niewolę po dokonaniu na nich gwałtu.

Abu Sirma powiedział do Abu Sa’id al Khadri (Bóg był z niego zadowolony):

0 Abu Said, słyszałeś Posłańca Allaha wspominającego al-’azl (stosunek przerywany)? On powiedział: Tak, i dodał: Wyszliśmy z Wysłannikiem Allaha na wyprawę do Bi’l-Mustaliq i wzięliśmy  do niewoli kilka doskonałych kobiet arabskich; bardzo je  pożądaliśmy, ponieważ cierpieliśmy z powodu braku naszych żon, (ale w tym samym czasie) również pożądaliśmy okupu za  nie. Więc zdecydowaliśmy się na stosunek seksualny z nimi, ale bacząc na  'azl (stosunek przerywany). Ale powiedzieliśmy: Doprowadzamy do aktu seksualnego zaś Wysłannik Allaha jest wśród nas; dlaczego nie zapytać go o to? Zapytaliśmy więc wysłannika Allaha a on powiedział: Nic nie szkodzi (seks), jeśli nie robicie tego, dla każdej duszy, która ma się urodzić do Dnia Zmartwychwstania. – Sahih Muslim 1438 a

Kim lub czym były dla Mahometa i jego bandy kobiety wzięte do niewoli? Czy okazano im choć odrobinę szacunku?

„Następnie apostoł wysłał Sa-d b. Zayd al-Ansari, brata Abdu’l-Ashal z paroma kobietami Banu Qurayza wziętymi do niewoli do Najd a on sprzedał je dla koni i broni.” (Ibn Ishak / Hisham / Hisham 693)

Podsumujmy, Prorok islamu i jego towarzysze wykorzystywali wojnę do zdobywania kobiet w celu zaspokojenia własnego pożądania seksualnego oraz w celu zdobycia majątku handlując nimi na targach niewolników. Proceder zapoczątkowany przez Mahometa trwa nieprzerwanie od 1400 lat, wciąż zdobywając wielu zwolenników w różnych zakątkach świata.

Mahomet niczym dobrotliwy wujaszek nigdy nie szkodził dzieciom. Czy to prawda?

Sprawiedliwością, którą trzeba oddać Mahometowi, jest to, że wysłannik Allaha nigdy nie pochwalał celowego zabijania dzieci. Z niektórych wersów Koranu można się dowiedzieć o potępieniu praktyki dzieciobójstwa na dziewczynkach w czasach przed islamskich. Niektóre z hadisów mówią, że prorok polecił swoim ludziom nie zabijać dzieci w walce, jeśli jest to możliwe, ale brać je do niewoli.

[Mahomet powiedział] „Walczcie przeciwko wszystkim na  drodze Allaha i zabijajcie tych, którzy nie wierzą w Allaha. Nie bądź oszustem przy podziale łupów; nie bądź zdrajcą, ani nie rań ani nie zabijaj dzieci.”(Ibn Ishak / Hisham 992)

Jednak definicja dziecka w przypadku Mahometa wyglądała inaczej niż nasza. Jak mówią hadisy po kapitulacji twierdzy należącej do plemienia Qurayza nakazał wybić każdego męskiego przedstawiciela pokonanego żydowskiego plemienia, który dostał się do niewoli. Każdy chłopiec musiał rozebrać się by pokazać czy wyrosły mu włosy łonowe. Ten, który nie miał jeszcze zarostu łonowego przetrwał, ten który miał, stracił życie razem z dorosłymi.

Byłem wśród jeńców Banu Qurayzah. Oni (towarzysze) zbadali nas ci, którym zaczęły rosnąć włosy (łonowe) zginęli, a ci, którzy nie mieli ich, nie zostali zabici. Byłem wśród tych, którym nie wyrosły włosy. – Abu Dawud 4390

Podobnie sprawa wygląda w przypadku dziewczynek. Najbardziej znaną żoną wysłannika Allaha była Aisha. Prorok Mahomet skonsumował z nią małżeństwo, gdy miała dziewięć lat.

Apostoł Allaha często nie miał szacunku w stosunku do życia kobiet i dzieci swoich wrogów.

Jest to opowiedziana przez Saaba b. Jaththama który powiedział (do Proroka):

Wysłanniku Allaha zabijemy dzieci bałwochwalców podczas nocnych ataków. Prorok powiedział: Są od nich. – Sahih Muslim 1745 b

Opowiadane As-Sab bin Jaththama:

Prorok przekazał przeze mnie w miejscu o nazwie Al-Abwa lub Waddan i pytano go, czy to dopuszczalne atakować  pogańskich wojowników w nocy z prawdopodobieństwem narażania ich kobiet i dzieci na niebezpieczeństwo. Prorok  odpowiedział: „Oni (czyli kobiety i dzieci) są od nich (czyli pogan). … –Sahih al-Bukhari 3012

Działania takie nie znajdują usprawiedliwienia, jednak w celu szerzenia Islamu apostoł Allaha uważał takie postępowanie za dozwolone.

Mahomet dokonywał rozróżnienia między muzułmańskimi i nie-muzułmańskimi dziećmi oraz sugerował, że jest dopuszczalne, aby zabijać dziecko, które nie ma perspektyw przyjąć Islam:

Wysłannik Allaha nie stosuje się do zabijania dzieci, więc ty nie powinieneś ich zabić chyba że móżesz wiedzieć, to co Khadir wiedział o dziecku które zabił, czy ty możesz rozróżnić dziecko, które chce dorosnąć, aby być wierzącym ( i dziecko, które chce  dorosnąć by być niewierzącym), tak że zabiłeś (przyszłych) niewierzących i zostawiłeś (potencjalnych) wierzących z boku. –Sahih Muslim 1812 b

Po zdobyciu Mekki, prorok islamu nakazał również wykonanie egzekucji na dwóch „śpiewających dziewczynach”, które  wyśmiewały go w wierszu:

„… Dwie śpiewające dziewczyny Fartana i jej przyjaciełka, które śpiewały piosenki satyryczne o apostole, więc rozkazał, że powinny być zabite …” (Ibn Ishak / Hisham 819)

Jak widzimy Mahomet był pełen hipokryzji. Potępiał zabijanie dzieci. Jednak jak widzimy w powyższych cytatach wysłannik Allaha wyraźnie rozgraniczał dzieci muzułmańskie od niemuzułmańskich, a na prawo do życia miały tylko dzieci muzułmanów.

Mahomet był człowiekiem pokoju. Mahomet bardziej preferował pokój nad wojną. Czy to prawda?

Myślimy, kiedy liberalno lewicowe media serwują nam tezę, że Islam to młodsza wersja judaizmu i Chrześcijaństwa to Islam powinien jak Chrześcijaństwo cenić bardziej pokój niż wojnę. Każdy muzułmanin zgodnie z wersami Koranu powinien traktować Mahometa jako wzór do naśladowania.

Czy wysłannik Allaha bardziej cenił pokój? Źródła islamskie dobitnie pokazują, że wysłannik Allaha, kiedy posiadał odpowiednią siłę do dominacji, rzadko kiedy decydował się na pokój. W wielu źródłach możemy przeczytać o tym, jak „prorok” mówił „zostałem wezwany do walki ze wszystkimi ludźmi, dopóki nie zaświadczą, że nie ma boga prócz Allaha, a Mahomet jest Jego posłańcem.” Celem islamu są światowe  rządy islamu.

Tuż po ucieczce z Mekki do Medyny Mahomet przyniósł wojnę do tej społeczności. Wykorzystał niezgodę panującą wśród swoich dobroczyńców do ich wypędzenia i ograbienia z ich majątku i ziemi. Po umocnieniu swej pozycji w Medynie zaczął prowokować konflikt z Mekką.

Tuż po rozprawieniu się z trzema żydowskimi plemionami z Medyny wysłannik Allaha prowokował oraz zmusił siły Mekki unikających konfrontacji z muzułmanami do bitwy pod Badr.

Będąc już u kresu swego życia zaczął organizować wojenne wyprawy poza granice Arabii atakując społeczności, które niebyły wrogo ustosunkowane do muzułmanów w celu wymuszenia na nich haraczu lub zmuszenia ich konwersji na Islam.

Jednym z przykładów, które obala mit, że Mahomet wybierał  pokój nad wojną mówi o tym, jak Mahomet wysłał zbrojną odział  do społeczności Usayr, który miał przekonał, że zostanie zagwarantowane bezpieczne przyjście na spotkanie z Mahometem w celu omówienia pokoju. Oczywiście zainteresowani pokojem, lider i jego trzydziestu towarzyszy  zaufali Mahometowi i zgłosili się, po czym nieuzbrojeni  mężczyźni zostali zmordowani przez muzułmańskich oszustów.( Ibn Ishaq/Hisham 981).

Tak więc, według jego własnych biografów, prorok islamu decydował się bardziej iść na wojnę niż zachowywać pokój. Po zdobyciu Mekki nakazał nawet egzekucje tych, którzy obrażali go, dowodząc tym co naprawdę było powodem ataku na miasto. Chęć zemsty za upokorzenia.

Piotr G. Żurek

Materiał pochodzi z bloga autora crusader1973.blogspot.co.uk