Zmiany na posterunkach władzy na przestrzeni dziejów (czasy nowożytne)

Dla poćwiczenia wyobraźni w tym temacie polecam kilka sesji z grą strategiczną:

„Władcy narodów” http://www.rulers-of-nations.com 

oraz „ Wzrastanie narodów”

http://www.microsoft.com/games/riseofnations

 

 

Poniższa tabela mówi chyba sama za siebie. Nie jest podana tu kompletna lista władców, a jedynie losowo dobrane przeze mnie przykłady, by zobrazować dobrze problem:

 

 

Czy widzisz drogi czytelniku, to „zaskakujące” podobieństwo ???

 

        Zdaje się, iż mamy dziś na świecie podobny układ społeczny jak za naszej    I Rzeczypospolitej w latach 1660-1763 tyle, że ten układ współczesny nam, istnieje już w wymiarze globalnym. Ponadnarodowa oligarchia na górze, a na dole masy eksploatowanej ludności, żyjącej częściowo w ubóstwie, w większości jednak w nędzy. Dobrze jest sobie odświeżyć te fakty historyczne z naszego kraju, by poprzez analogię rozumieć sytuację współczesnego nam świata. Tak się składa, iż sceneria jest bardzo, bardzo, "zaskakująco" zbieżna.

 

Po roku 1764 w RP nastąpiła już wyraźna koncentracja wpływów politycznych przez kilka rodów magnackich. Niektórym z nich: Lubomirskim, Massalskim, Ossolińskim, Poniatowskim, Ponińskim, Radziwiłłom, Sapiehom
i Sułkowskim przyznano nawet tytuły książęce, co podważyło już oficjalnie niedawną zasadę równości szlacheckiej, czyli szlacheckiej demokracji. W 1772 r. mieliśmy już więc pierwszy rozbiór Polski*. Dokonanie partycji przez sąsiadów nie było większym problemem, zważywszy, że Polska istniała już tylko z nazwy, dawno podzielona na państewka magnackie i stanowe, troszczące się tylko o swoje partykularne interesy majątkowe. Znana w Zachodniej Europie instytucja ordynacji rodowej (rodzinny trust, rodowy fundusz powierniczy), w
I Rzeczpospolitej przyjęła się w XVI w.(dopiero), ale miała jednak charakter wyjątkowy, gdyż u nas godziła w ustrój i siłę państwa polskiego.

Naturalnym, ale negatywnym efektem tego oligarchicznego układu struktury społecznej był klientelizm, tak wszechobecny właśnie i dzisiaj na świecie w strukturach globalnych. Teraz drobne wyjaśnienie, czym jest ten rak społeczny:

 

Klientelizm [za A. Antoszewski, R. Herbut, w: „Systemy polityczne współczesnego świata”, (2001), s. 60-68], jest to układ nieformalnych zależności typu ekonomiczno-politycznego, w ramach  których wpływowy decydent polityczny (lub zasobny dysponent środków ekonomicznych) – (sponsor/patron) roztacza opiekę nad osobą (lub grupą społeczną) – (klientela) w zamian za wypełnienie politycznej lub kulturowej roli/zadania. Zjawisko klientelizmu jest powszechnie i publicznie (oficjalnie) uznawane za formę patologii społecznej, ponieważ narusza formalne i oficjalne reguły gry politycznej i ekonomicznej, łamie uczciwość konkurencji i przejrzystość demokracji. Powiązania typu klientelistycznego zaburzają prawidłowy (z punktu widzenia obowiązujących urządzeń i instytucji społeczno-politycznych) proces dystrybucji dóbr politycznych i ekonomicznych, doprowadzając do powstania "szarej strefy", „sitw”, „klik”, tajnych (ukrytych przed szerszą publiką) układów biznesowych nie podlegających ogólnospołecznej kontroli.

 

Zjawiskami pokrewnymi są zjawiska rodzinnego nepotyzmu oraz towarzyskiego kumoterstwa. Klientelizm to śmiertelna choroba demokracji. W stadium końcowym tej choroby, demokracja jest pojęciem martwym, abstrakcją bez desygnatu, użyteczną atrapą maskującą zakulisową rzeczywistość – swoisty teatr cieni – zdemaskowany już dawno przez Sokratesa.

 

Przypomnijmy sobie teraz magnaterię w Polsce, tych posiadaczy ziemskich, ordynatów I RP. Mamy więc samowolnych zdobywców Moskwy: Mniszchów i Wiśniowieckich, czy Zamoyskich – rektorów Uniwersytetu w Padwie. Dalej mamy Koniecpolskich, Opalińskich, Zasławskich, Rzewuskich, Jabłonowskich, Czartoryskich, Czackich, Jarosławskich, Chreptowiczów, Działyńskich, Dzieduszyckich, Branickich, Lewickich, Gołuchowskich. Nie zapominajmy również kim byli: Chodkiewiczowie, Czetwertyńscy, Działyńscy, Druccy-Lubeccy, Firlejowie, Gasztołdowie, Górkowie, Hlebowiczowie, Holszańscy, Kazanowscy, Kiszkowie, Kmitowie, Koriatowicze, Lanckorońscy, Leszczyńscy, Ligęzowie, Łascy, Myszkowscy, Nałęczowie, Odrowążowie, Ogińscy, Oleśniccy, Opalińscy, Ostrogscy, Ostrorogowie, Pacowie, Potoccy, Prażmowscy, Sanguszkowie, Sieniawscy, Sobiescy, Szafrańcowie, Szydłowieccy, Tarnowscy, Tęczyńscy, Tyszkiewiczowie, Weyherowie, Wielopolscy, Zarębowie, Zasławscy, Zbarascy, Zborowscy, Żółkiewscy, itd.

Zdecydowana większość z nich przyczyniła się walnie do upadku Rzeczypospolitej, a tacy jak Kostka Potocki, czy prymas Polski Władysław A. Łubieński bezpośrednio ją zdradzili i ściągnęli zagładę na kraj swoich ojców w imię osobistego egocentryzmu, chciwości i próżności.

Jednakże, jakby nie patrzeć, oni wszyscy byli elementem obcym dla lechickich Słowian (obcym obok żydów), wręcz wrogim dla lechickiej słowiańskiej ludności rdzennej. Jedni pochodzili od wareskiego Ruryka (zm. 879r.), drudzy od litewskiego Giedymina (zm. 1341r.), inni od wareskiego Piasta "Kołodzieja", a jeszcze inni, z każdej innej strony tylko nie z licznych, ale ujarzmionych, plemion legendarnego Lecha.

Lechici w zasadzie nie mieli swojej reprezentacji w rządzeniu Rzeczpospolitą Polską, stanowili oni warstwę chłopstwa i później ubogiej drobnej szlachty zaściankowej (ale po uprzednim zasłużeniu się dla Piastów w roli wasala), której potomkowie ginęli dalej w patriotycznych zrywach w powstaniach narodowo-wyzwoleńczych XVIII i XIX w. Trzeba pamiętać, że legendarna lechicka dynastia Popielidów została wytrzebiona przez Piastów (najprawdopodobniej pochodzenia nordyckiego, wymarli dopiero w 1707 r.), był też ród Słowian-Lechitów tzw. Sobiesławiców z Pomorza Gdańskiego oraz Gryfitów z Pomorza Zachodniego. Jednak zostali politycznie zdominowani przez Piastów i innych potomków gockich Wikingów. Zatem mieliśmy w Polsce od jej założenia (centralizacji) dwie warstwy społeczne różniące się pochodzeniem etnicznym i kulturą (cywilizacją), podobnie zresztą jak w Rosji, na dole stratyfikacji społecznej warstwa chłopska z drobną szlachtą zaściankową (szlachta gołota) – rdzenna ludność Słowian lechickich, oraz  góra społeczna, kler i magnateria – niesłowiański element obcy, który siłą narzucił swą władzę, politykę i reguły społecznego życia. Są antropolodzy fizyczni, którzy nawet potrafią wykazać fizyczne różnice w czaszkach przedstawicieli tych dwóch grup.

 

Ja sam pochodzę z dalekiej linii starej szlachty lechickiej z Kujaw (choć nie mam dowodów, że lechickiej; mam jednak poszlaki), która nie miała niestety większego wpływu na losy państwa piastowskiego, w którym żyli. Przeżywszy krwawą chrystianizację nowej władzy z Gniezna, podporządkowali się (jednak tylko ci, co przeżyli brutalne piastowskie najazdy) drakońskim piastowskim regułom, a nawet jeden z mych przodków wyróżnił się później w piastowskiej służbie u Konrada Mazowieckiego. W zasadzie mógłbym go nazwać lechickim zdrajcą i karierowiczem, gdyż bohaterzy słowiańscy (lechiccy) nie przeżyli tych strasznych dla nich czasów. Zostały zapisy w kronikach polskich o zasłużonym w służbie rycerzu, którego zwano Radwan (tak nazywano w zachodniej Europie rycerzy sławnych w walkach z muzułmańskimi saracenami, w piastowskiej Polsce chodziło wtedy jednak o ciężkie walki chrystianizacyjne z pogańskimi Bałtami). Bolesław III Krzywousty, choć niektórzy podają, że jeszcze było to za Władysława I Hermana lub jego brata Bolesława II Szczodrego (Śmiałego), nadał mu herb nobilitacyjny, herb chorągwie, później nazywany Radwan. Pierwszy znany mi z piśmiennictwa nestor rodu Radwanitów (rycerzy pogranicza) to Łukasz h. Radwan, ojciec Gotarda. Gotard h.Radwan zasłynął z tego, że był komesem (palatynem) – zarządcą okręgu grodowego na Mazowszu w służbie u Konrada I Mazowieckiego, i że walczył z Jazygami (Jadźwingami). Jedyne co pociesza to, że wszyscy wymienieni tu w tekście (Wikingowie,Goci, Litwini, Lechici) byli przecież aryjskimi Indoeuropejczykami (jedna rodzina). Co zasmuca to, iż wszyscy mimo że pochodzili z „jednego pnia”, jednej rodziny, to mordowali się zawzięcie na przestrzeni wieków w imię władzy i przywilejów. Zatem nie wspólna biologia łączyła tych ludzi (związki pokrewieństwa), a kultura (cywilizacja) oraz polityczny układ władzy i majątku. Respekt i posłuch wzbudzał tylko rozwój technologiczny, gdyż służył do zdobycia i utrzymania tego majątku i władzy. Spokój, pokój i rozwój duchowy, nigdy nie był na liście priorytetów. Spokoju chcieli Lechici, dlatego zostali niewolnikami w formie chłopstwa feudalnego, którego współcześni Polacy (w większości) są potomkami. Skrzydlaci rycerze (husaria) nie pochodzili (przynajmniej w większości) ze słowiańskiego etnosu, nie pochodzili z Lechitów. Po prostu nie stać ich było na uzbrojenie.

 

Jednakże dzisiaj, współcześni globalni oligarchowie mają o tyle lepiej od tych dawnych polskich, że zagrożeniem dla ich władzy z zewnątrz mogą być tylko ewentualni kosmici z innej planety. Ponieważ nic o takowych nie wiadomo, światowej finansjerze mogłaby zagrozić jedynie kłótnia pomiędzy sobą. Póki co, eksploatują nas zgodnie i tkwią sobie radośnie w swych luksusowych twierdzach spisku i globalnej kontroli masowego wyzysku. Polscy magnaci zrujnowali nam Polskę, współcześni magnaci globalni rujnują nam świat, a naszym dzieciom zrujnowali już przyszłość.

 

 

* Przez wielu pisarzy wysuwana jest dyskusyjna teza o masońskim rodowodzie rozbioru Polski, wówczas postrzeganej przez loże jako ortodoksyjnie katolicka. Jean Fabre wspomina o sporządzonym w 1760 planie pacyfikacji lub rozbioru Polski (dla Fryderyka Wielkiego). Komuna Paryska we Francji zaczęła się w 1795 r. z powodu podobnej katolickiej ortodoksji przeszkadzającej Jakobinom.

U źródeł  rozbiorów leży współdziałanie Rosji i Prus na sejmie konwokacyjnym w 1764. 11 kwietnia mocarstwa te podpisały tajny aneks do traktatu sojuszniczego, w którym zobowiązały się do wspólnego wystąpienia zbrojnego przeciwko Rzeczypospolitej, gdy strony uznają, że zagrożone są ich interesy w tym kraju.

W wyniku presji prymasa interrexa Władysława Aleksandra Łubieńskiego Rzeczpospolita uznała oficjalnie na sejmie konwokacyjnym tytuły carycy Wszech Rosji Katarzyny II (nieuznawany od 1721) i tytuł króla Prus Fryderyka II (nieuznawany od 1701). Stanowiło to realne zagrożenie dla integralności terytorialnej państwa polskiego. Rosja w czasie rozbiorów podnosiła z tego tytułu roszczenia terytorialne wobec ziem ruskich Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Prusy natomiast wykorzystały fakt, że Prusy Królewskie stanowiły niegdyś integralną całość z Prusami Wschodnimi, choć Fryderyk II przyznawał w swoich pismach, że nie posiada żadnych prawnych podstaw do pretensji względem polskich prowincji.

Jednocześnie austriaccy Habsburgowie jako królowie Węgier od XVI w. rościli sobie prawa do Rusi Halicko-Włodzimierskiej (po łacinie: Galicji i Lodomerii).